De strijd tussen het Ottomaanse Rijk en Safavid Perzië over Irak, culminerend in het cruciale Verdrag van Zuhab in 1639, is een cruciaal hoofdstuk in de geschiedenis van de regio, gekenmerkt door hevige veldslagen, veranderende loyaliteiten en aanzienlijke culturele en politieke gevolgen.Deze periode weerspiegelt de intense rivaliteit tussen twee van de machtigste rijken uit de 16e en 17e eeuw, onderstreept door zowel geopolitieke belangen als sektarische verschillen, waarbij de soennitische Ottomanen botsten met de sjiitische Perzen.In het begin van de 16e eeuw, met de opkomst van de Safavid-dynastie in Perzië, onder leiding van sjah Ismail I, was de weg vrij voor langdurige conflicten.De Safaviden, die de sjiitische islam omarmden, positioneerden zich in directe oppositie tegen de soennitische Ottomanen.Deze sektarische kloof voegde een religieuze hartstocht toe aan de daaropvolgende conflicten.Het jaar 1501 markeert de oprichting van het Safavid-rijk, en daarmee het begin van de Perzische campagne om de sjiitische islam te verspreiden, waarbij de Ottomaanse soennitische hegemonie rechtstreeks werd uitgedaagd.De eerste belangrijke militaire ontmoeting tussen de twee rijken vond plaats tijdens de Slag om Chaldiran in 1514. De Ottomaanse sultan Selim I leidde zijn troepen tegen sjah Ismail, resulterend in een beslissende Ottomaanse overwinning.Deze strijd vestigde niet alleen de Ottomaanse suprematie in de regio, maar zette ook de toon voor toekomstige conflicten.Ondanks deze vroege tegenslag lieten de Safaviden zich niet afschrikken en bleef hun invloed groeien, vooral in oostelijke delen van het Ottomaanse Rijk.Irak, met zijn religieuze betekenis voor zowel soennitische als sjiitische moslims en zijn strategische ligging, werd een belangrijk slagveld.In 1534 veroverde Suleiman de Grote, de Ottomaanse sultan, Bagdad, waardoor Irak onder Ottomaanse controle kwam.Deze verovering was aanzienlijk, aangezien Bagdad niet alleen een belangrijk handelscentrum was, maar ook religieus belang had.De controle over Irak schommelde echter gedurende de 16e en 17e eeuw tussen de twee rijken, omdat elke partij erin slaagde gebieden te winnen en te verliezen in verschillende militaire campagnes.De Safaviden boekten onder sjah Abbas I aanzienlijke winsten in het begin van de 17e eeuw.Abbas I, bekend om zijn militaire bekwaamheid en administratieve hervormingen, heroverde Bagdad in 1623. Deze verovering maakte deel uit van een bredere strategie van de Safaviden om gebieden terug te winnen die verloren waren gegaan aan de Ottomanen.De val van Bagdad was een flinke klap voor de Ottomanen en symboliseerde de veranderende machtsdynamiek in de regio.De fluctuerende controle over Bagdad en andere Iraakse steden duurde voort tot de ondertekening van het Verdrag van Zuhab in 1639. Dit verdrag, een mijlpaalovereenkomst tussen Sultan Murad IV van het Ottomaanse Rijk en Sjah Safi van Perzië, maakte uiteindelijk een einde aan het langdurige conflict.Het Verdrag van Zuhab vestigde niet alleen een nieuwe grens tussen het Ottomaanse en het Safavid-rijk, maar had ook aanzienlijke gevolgen voor het demografische en culturele landschap van de regio.Het erkende effectief de Ottomaanse controle over Irak, waarbij de grens werd getrokken langs het Zagrosgebergte, dat de hedendaagse grens tussen Turkije en Iran ging definiëren.