Otto, een Beierse prins, regeerde als koning van Griekenland vanaf de oprichting van de monarchie op 27 mei 1832, onder de Conventie van Londen, totdat hij op 23 oktober 1862 werd afgezet. Otto, de tweede zoon van koning Lodewijk I van Beieren, klom op naar de nieuw opgerichte troon van Griekenland op 17-jarige leeftijd. Zijn regering werd aanvankelijk geleid door een driekoppige regentschapsraad, bestaande uit Beierse hoffunctionarissen.Toen hij zijn meerderheid bereikte, verwijderde Otto de regenten toen ze niet populair bleken bij het volk, en hij regeerde als een absolute monarch.Uiteindelijk bleken de eisen van zijn onderdanen voor een grondwet overweldigend, en ondanks een gewapende (maar bloedeloze) opstand verleende Otto in 1843 een grondwet.Gedurende zijn regeringsperiode was Otto niet in staat de Griekse armoede op te lossen en economische inmenging van buitenaf te voorkomen.De Griekse politiek in dit tijdperk was gebaseerd op banden met de drie grote mogendheden die de onafhankelijkheid van Griekenland hadden gegarandeerd, Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland, en Otto's vermogen om de steun van de machten te behouden was de sleutel tot zijn behoud aan de macht.Om sterk te blijven, moest Otto de belangen van de Griekse aanhangers van de grote mogendheden tegen de anderen uitspelen, zonder de grote mogendheden te irriteren.Toen Griekenland in 1850 en opnieuw in 1854 door de Britse Royal Navy werd geblokkeerd om te voorkomen dat Griekenland het Ottomaanse Rijk tijdens de Krimoorlog zou aanvallen, leed Otto's positie onder de Grieken eronder.Als gevolg hiervan vond er een moordaanslag op koningin Amalia plaats, en uiteindelijk werd Otto in 1862 afgezet terwijl hij op het platteland was.Hij stierf in ballingschap in Beieren in 1867.