De geschiedenis van Bangladesh, een regio die doordrenkt is van rijke culturele en politieke ontwikkelingen, vindt zijn oorsprong in de oudheid.Aanvankelijk bekend als Bengalen, maakte het een aanzienlijk deel uit van verschillende regionale rijken, waaronder hetMauryan- en het Gupta-rijk.Tijdens de middeleeuwen bloeide Bengalen onder de Bengaalse Sultanaat- en Mughal-heerschappij , bekend om zijn handel en rijkdom, vooral in de mousseline- en zijde-industrie.De 16e tot 18e eeuw markeerde een periode van economische welvaart en culturele renaissance in Bengalen.Aan dit tijdperk kwam echter een einde met de komst van de Britse overheersing in de 19e eeuw.De controle van de Britse Oost-Indische Compagnie over Bengalen na de Slag om Plassey in 1757 leidde tot aanzienlijke economische veranderingen en de introductie van de permanente nederzetting in 1793.De Britse overheersing was getuige van de opkomst van modern onderwijs en sociaal-religieuze hervormingsbewegingen, onder leiding van figuren als Raja Ram Mohan Roy.De opdeling van Bengalen in 1905, hoewel deze in 1911 nietig werd verklaard, veroorzaakte een sterke golf van nationalistisch sentiment.Het begin van de 20e eeuw werd gekenmerkt door de Bengaalse Renaissance, die een cruciale rol speelde in de sociaal-culturele ontwikkeling van de regio.De Bengaalse hongersnood van 1943, een verwoestende humanitaire crisis, was een keerpunt in de geschiedenis van Bengalen en verergerde de anti-Britse gevoelens.Het beslissende moment kwam met de opdeling van India in 1947, resulterend in de oprichting van Oost- en West-Pakistan.Het overwegend islamitische Oost-Bengalen werd Oost-Pakistan, wat de weg vrijmaakte voor toekomstige conflicten als gevolg van taalkundige en culturele verschillen met West-Pakistan.Deze periode legde de basis voor de uiteindelijke onafhankelijkheidsstrijd van Bangladesh, een belangrijk hoofdstuk in de Zuid-Aziatische geschiedenis.