ສົງຄາມ 1812

ເອກະສານຊ້ອນທ້າຍ

ຕົວລະຄອນ

ໝາຍເຫດ

ອ້າງອີງ


Play button

1812 - 1815

ສົງຄາມ 1812



ສົງຄາມຂອງ 1812 ແມ່ນຄວາມຂັດແຍ້ງທີ່ຕໍ່ສູ້ກັນລະຫວ່າງ ສະຫະລັດ ແລະພັນທະມິດຂອງຕົນ, ແລະສະຫະລາຊະອານາຈັກຂອງ ອັງກິດ ແລະໄອແລນແລະອານານິຄົມທີ່ຂຶ້ນກັບອາເມລິກາເຫນືອແລະພັນທະມິດຂອງຕົນ.ປະຊາຊົນພື້ນເມືອງຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ຕໍ່ສູ້ໃນສົງຄາມທັງສອງດ້ານ.ຄວາມເຄັ່ງຕຶງມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຍາວນານກ່ຽວກັບການຂະຫຍາຍອານາເຂດໃນອາເມລິກາເໜືອ ແລະ ການສະໜັບສະໜູນຂອງອັງກິດສຳລັບບັນດາຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງຂອງອາເມລິກາ ທີ່ຄັດຄ້ານການຕັ້ງຖິ່ນຖານອານານິຄົມຂອງສະຫະລັດໃນອານານິຄົມຕາເວັນຕົກສຽງເໜືອ.ເຫຼົ່ານີ້ເພີ່ມຂຶ້ນໃນປີ 1807 ຫຼັງຈາກກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນບັງຄັບໃຊ້ຂໍ້ຈໍາກັດທີ່ເຄັ່ງຄັດຕໍ່ການຄ້າອາເມລິກາກັບຝຣັ່ງແລະຜູ້ຊາຍທີ່ຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງທີ່ພວກເຂົາອ້າງວ່າເປັນວິຊາອັງກິດ, ແມ່ນແຕ່ຜູ້ທີ່ມີໃບຢັ້ງຢືນສັນຊາດອາເມລິກາ.[1] ຄວາມຄິດເຫັນໃນສະຫະລັດໄດ້ຖືກແບ່ງອອກກ່ຽວກັບວິທີການຕອບສະຫນອງ, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າສ່ວນໃຫຍ່ຂອງສະພາແລະວຽງຈັນຝົນໄດ້ລົງຄະແນນສຽງສໍາລັບສົງຄາມ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ແບ່ງອອກຕາມສາຍພັກທີ່ເຂັ້ມງວດ, ມີພັກເດໂມແຄຣັດ - ສາທາລະນະໃນນິຍົມແລະພັກ Federalist ຕໍ່ຕ້ານ.[2] ຂ່າວຂອງການສໍາປະທານຂອງອັງກິດທີ່ເຮັດໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຫລີກລ່ຽງສົງຄາມບໍ່ໄດ້ມາຮອດສະຫະລັດຈົນກ່ວາທ້າຍເດືອນກໍລະກົດ, ໃນເວລານັ້ນການຂັດແຍ້ງແມ່ນແລ້ວ.ຢູ່ໃນທະເລ, ກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງທີ່ໃຫຍ່ກວ່ານັ້ນໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ມີການສະກັດກັ້ນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນຕໍ່ການຄ້າທາງທະເລຂອງສະຫະລັດ, ໃນຂະນະທີ່ລະຫວ່າງ 1812 ຫາ 1814 ທະຫານປົກກະຕິຂອງອັງກິດແລະທະຫານອານານິຄົມໄດ້ເອົາຊະນະການໂຈມຕີຂອງອາເມລິກາຕໍ່ ການາດາ ເທິງ.[3] ນີ້ແມ່ນຄວາມສົມດູນໂດຍສະຫະລັດຊະນະການຄວບຄຸມຂອງອານາເຂດພາກຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອດ້ວຍໄຊຊະນະທີ່ Lake Erie ແລະ Thames ໃນ 1813. ການສະລະຕົວຂອງ Napoleon ໃນຕົ້ນປີ 1814 ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ອັງກິດສົ່ງທະຫານເພີ່ມເຕີມໄປຍັງອາເມລິກາເຫນືອແລະກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງເພື່ອເສີມກໍາລັງຂອງພວກເຂົາ. ການ​ປິດ​ລ້ອມ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເສດຖະກິດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ເສຍ​ຫາຍ.[4] ໃນເດືອນສິງຫາ 1814, ການເຈລະຈາໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນ Ghent, ທັງສອງຝ່າຍຕ້ອງການສັນຕິພາບ;ເສດຖະກິດຂອງອັງກິດໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຢ່າງຮ້າຍແຮງຈາກການຂັດຂວາງການຄ້າ, ໃນຂະນະທີ່ Federalists ໄດ້ປະຊຸມສົນທິສັນຍາ Hartford ໃນເດືອນທັນວາເພື່ອເປັນການຕໍ່ຕ້ານສົງຄາມຢ່າງເປັນທາງການ.ໃນເດືອນສິງຫາປີ 1814, ທະຫານອັງກິດໄດ້ເຜົາວໍຊິງຕັນ, ກ່ອນທີ່ໄຊຊະນະຂອງອາເມລິກາຢູ່ທີ່ Baltimore ແລະ Plattsburgh ໃນເດືອນກັນຍາຈະສິ້ນສຸດການສູ້ຮົບໃນພາກເຫນືອ.ການຕໍ່ສູ້ຍັງສືບຕໍ່ຢູ່ໃນພາກຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງສະຫະລັດ, ບ່ອນທີ່ໃນທ້າຍປີ 1813 ສົງຄາມກາງເມືອງໄດ້ແຕກແຍກລະຫວ່າງກຸ່ມ Creek ທີ່ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນໂດຍພໍ່ຄ້າແອສປາໂຍນແລະອັງກິດແລະຜູ້ທີ່ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍສະຫະລັດ.ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກທະຫານສະຫະລັດພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Andrew Jackson, Creeks ທີ່ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກອາເມລິກາໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຫຼາຍຄັ້ງ, ສິ້ນສຸດການຍຶດເອົາ Pensacola ໃນເດືອນພະຈິກ 1814. ໃນຕົ້ນປີ 1815, Jackson ໄດ້ເອົາຊະນະການໂຈມຕີຂອງອັງກິດໃນ New Orleans, ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນຊື່ສຽງແຫ່ງຊາດແລະຕໍ່ມາໄດ້ຮັບໄຊຊະນະ. ໃນການເລືອກຕັ້ງປະທານາທິບໍດີສະຫະລັດໃນປີ 1828.ຂ່າວຂອງຄວາມສໍາເລັດນີ້ໄດ້ມາຮອດວໍຊິງຕັນໃນເວລາດຽວກັນກັບການລົງນາມຂອງສົນທິສັນຍາ Ghent, ເຊິ່ງໄດ້ຟື້ນຟູຕໍາແຫນ່ງທີ່ສໍາຄັນກ່ອນສົງຄາມ.ໃນຂະນະທີ່ອັງກິດຢືນຢັນວ່ານີ້ລວມເອົາດິນທີ່ຂຶ້ນກັບພັນທະມິດອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງຂອງພວກເຂົາກ່ອນປີ 1811, ສະພາບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ພວກເຂົາວ່າເປັນປະເທດເອກະລາດແລະທັງສອງຝ່າຍບໍ່ໄດ້ຊອກຫາວິທີບັງຄັບໃຊ້ຂໍ້ກໍານົດນີ້.
HistoryMaps Shop

ເຂົ້າຊົມຮ້ານ

1803 - 1812
ສາເຫດແລະການລະບາດຂອງສົງຄາມornament
Play button
1811 Jan 1

ບົດບັນຍາຍ

New York, USA
ຕົ້ນກໍາເນີດຂອງສົງຄາມຂອງ 1812 (1812-1815), ລະຫວ່າງ ສະຫະລັດ ແລະ ຈັກກະພັດອັງກິດ ແລະພັນທະມິດຂອງຊາດທໍາອິດຂອງຕົນ, ໄດ້ມີການໂຕ້ວາທີຍາວ.ມີຫຼາຍປັດໃຈທີ່ເຮັດໃຫ້ສະຫະລັດປະກາດສົງຄາມກັບອັງກິດ:ຂໍ້ ຈຳ ກັດດ້ານການຄ້າຊຸດທີ່ແນະ ນຳ ໂດຍອັງກິດເພື່ອຂັດຂວາງການຄ້າອາເມລິກາກັບຝຣັ່ງ ທີ່ອັງກິດຢູ່ໃນສົງຄາມ (ສະຫະລັດໄດ້ແຂ່ງຂັນກັບຂໍ້ ຈຳ ກັດທີ່ຜິດກົດ ໝາຍ ພາຍໃຕ້ກົດ ໝາຍ ສາກົນ).[26]ຄວາມປະທັບໃຈ (ການບັງຄັບໃຫ້ພະນັກງານ) ຂອງ seamen ໃນເຮືອສະຫະລັດເຂົ້າໄປໃນ Royal Navy (ຊາວອັງກິດອ້າງວ່າພວກເຂົາເປັນ deserters ອັງກິດ).[27]ການ​ສະໜັບສະໜູນ​ທາງ​ການ​ທະຫານ​ຂອງ​ອັງກິດ​ຕໍ່​ຊາວ​ອິນ​ເດຍ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ທີ່​ສະ​ເໜີ​ການ​ຕ້ານ​ການ​ປະກອບ​ອາວຸດ​ຕໍ່​ການ​ຂະຫຍາຍ​ເຂດ​ຊາຍ​ແດນ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄປ​ຍັງ​ເຂດ​ພາກ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ສຽງ​ເໜືອ.[28]ຄວາມ​ປາຖະໜາ​ທີ່​ເປັນ​ໄປ​ໄດ້​ຂອງ​ສະຫະລັດ ທີ່​ຈະ​ເອົາ​ບາງ​ສ່ວນ​ຂອງ ​ກາ​ນາ​ດາ ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ.​ໂດຍ​ບໍ່​ມີ​ເຫດຜົນ​ແຕ່​ມີ​ພະລັງ​ແມ່ນ​ແຮງ​ຈູງ​ໃຈ​ຂອງ​ສະຫະລັດ ​ແລະ ຄວາມ​ປາຖະໜາ​ທີ່​ຈະ​ຍົກ​ສູງ​ກຽດ​ຂອງ​ຊາດ ຕໍ່ໜ້າ​ສິ່ງ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ການ​ດູ​ຖູກ​ຂອງ​ອັງກິດ, ​ເຊັ່ນ​ເລື່ອງ Chesapeake.[29]
▲
●
Play button
1811 Nov 7

ຮົບຂອງ Tippecanoe

Battle Ground, Tippecanoe Coun
William Henry Harrison ໄດ້​ຮັບ​ການ​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ຜູ້​ປົກ​ຄອງ​ຂອງ​ອາ​ນາ​ເຂດ Indiana ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃຫມ່​ໃນ​ປີ 1800​, ແລະ​ທ່ານ​ໄດ້​ຊອກ​ຫາ​ທີ່​ຈະ​ຮັບ​ປະ​ກັນ​ຕໍາ​ແຫນ່ງ​ຂອງ​ພື້ນ​ທີ່​ສໍາ​ລັບ​ການ​ຕັ້ງ​ຖິ່ນ​ຖານ​.ຜູ້ນໍາຂອງ Shawnee, Tecumseh, ຄັດຄ້ານສົນທິສັນຍາ Fort Wayne 1809.ລາວ​ເຊື່ອ​ວ່າ​ດິນ​ເປັນ​ຂອງ​ທົ່ວ​ໄປ​ຂອງ​ທຸກ​ເຜົ່າ;ດັ່ງນັ້ນ, ທີ່ດິນສະເພາະບໍ່ສາມາດຖືກຂາຍໂດຍບໍ່ມີການຕົກລົງຢ່າງເຕັມທີ່ຈາກທຸກຊົນເຜົ່າ.ເຖິງແມ່ນວ່າ Tecumseh ຕໍ່ຕ້ານສົນທິສັນຍາ 1809, ລາວບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະປະເຊີນຫນ້າກັບສະຫະລັດໂດຍກົງ.ລາວໄດ້ເດີນທາງຜ່ານດິນແດນຂອງຊົນເຜົ່າ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ນັກຮົບປະຖິ້ມຫົວຫນ້າຂອງພວກເຂົາເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມຄວາມພະຍາຍາມຂອງລາວ, ຂູ່ວ່າຈະຂ້າຫົວຫນ້າແລະນັກຮົບທີ່ຍຶດຫມັ້ນໃນເງື່ອນໄຂຂອງສົນທິສັນຍາ, ສ້າງຄວາມຕ້ານທານຢູ່ທີ່ Prophetstown.Tenskwatawa ຢູ່ກັບ Shawnee ຜູ້ທີ່ຕັ້ງຄ້າຍຢູ່ Tippecanoe ໃນ Prophetstown, ການຕັ້ງຖິ່ນຖານທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເປັນສອງສາມຮ້ອຍໂຄງສ້າງແລະປະຊາກອນຂະຫນາດໃຫຍ່.Harrison ເຊື່ອ​ວ່າ​ກຳລັງ​ທະຫານ​ເປັນ​ທາງ​ອອກ​ອັນ​ດຽວ​ຕໍ່​ບັນດາ​ເຜົ່າ​ທີ່​ຫົວ​ຮຸນ​ແຮງ.Harrison ເລີ່ມ​ຍົກ​ທະ​ຫານ.ທະຫານປະມານ 400 ຄົນມາຈາກລັດ Indiana ແລະ 120 ອາສາສະໝັກທະຫານມ້າຈາກລັດ Kentucky, ນຳພາໂດຍ ໄອຍະການເຂດຂອງລັດ Kentucky ທ່ານ Joseph Hamilton Daveiss.ມີທະຫານປະຈຳກອງທັບ 300 ຄົນ ທີ່ຖືກບັນຊາໂດຍ Col. John Parker Boyd, ແລະນັກສືບພື້ນເມືອງເພີ່ມເຕີມ.ທັງໝົດບອກວ່າລາວມີທະຫານປະມານ 1,000 ຄົນ.ໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ຕໍ່ມານັກຮົບຈາກເມືອງ Prophetstown ໄດ້ໂຈມຕີກອງທັບຂອງ Harrison.ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອົາກອງທັບດ້ວຍຄວາມແປກໃຈ, ແຕ່ Harrison ແລະຄົນຂອງລາວໄດ້ຢືນຢູ່ໃນພື້ນທີ່ຂອງພວກເຂົາຫຼາຍກວ່າສອງຊົ່ວໂມງ.ຫຼັງຈາກການສູ້ຮົບ, ຜູ້ຊາຍຂອງ Harrison ໄດ້ເຜົາ Prophetstown ກັບດິນ, ທໍາລາຍສະບຽງອາຫານທີ່ເກັບຮັກສາໄວ້ສໍາລັບລະດູຫນາວ.ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ທະຫານໄດ້ກັບຄືນບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ.Tecumseh ສືບຕໍ່ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການປະຕິບັດງານທາງທະຫານຢູ່ຊາຍແດນ.ໃນເວລາທີ່ສະຫະລັດປະກາດສົງຄາມກັບອັງກິດໃນສົງຄາມ 1812, ສະຫະພັນຂອງ Tecumseh ໄດ້ກຽມພ້ອມທີ່ຈະເປີດສົງຄາມຂອງຕົນເອງກັບສະຫະລັດ - ໃນເວລານີ້ກັບອັງກິດໃນພັນທະມິດເປີດ.
▲
●
ປະກາດສົງຄາມ
James Madison ©John Vanderlyn
1812 Jun 1 - Aug

ປະກາດສົງຄາມ

London, UK
ໃນເດືອນມິຖຸນາ 1812, ປະທານາທິບໍດີ James Madison ໄດ້ສົ່ງຂໍ້ຄວາມໄປຫາກອງປະຊຸມໂດຍລາຍລະອຽດກ່ຽວກັບຄວາມໂສກເສົ້າຂອງອາເມລິກາຕໍ່ ອັງກິດ , ເຖິງແມ່ນວ່າລາວບໍ່ໄດ້ຮຽກຮ້ອງຢ່າງຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບການປະກາດສົງຄາມ.ຫຼັງຈາກສີ່ມື້ຂອງການພິຈາລະນາ, ສະພາຜູ້ຕາງຫນ້າໄດ້ລົງຄະແນນສຽງຮັບຮອງເອົາການປະກາດສົງຄາມດ້ວຍຂອບທີ່ໃກ້ຊິດ, ເປັນຄັ້ງທໍາອິດທີ່ ສະຫະລັດ ໄດ້ປະກາດສົງຄາມກັບຊາດອື່ນ.ຂໍ້​ຂັດ​ແຍ່ງ​ແມ່ນ​ສຸມ​ໃສ່​ບັນຫາ​ທາງ​ທະ​ເລ, ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ການ​ປິດ​ລ້ອມ​ຂອງ​ອັງກິດ.Federalists ຄັດຄ້ານສົງຄາມຢ່າງຮຸນແຮງ, ແລະມັນໄດ້ຖືກຂະຫນານນາມວ່າ "ສົງຄາມຂອງນາຍ Madison."ໃນຂະນະດຽວກັນ, ການລອບສັງຫານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ Spencer Perceval ໃນລອນດອນໃນວັນທີ 11 ພຶດສະພາໄດ້ເຮັດໃຫ້ການປ່ຽນແປງການນໍາພາຂອງອັງກິດ, ໂດຍ Lord Liverpool ໄດ້ຂຶ້ນຄອງອໍານາດ.ທ່ານ​ໄດ້​ສະ​ແຫວ​ງຫາ​ການ​ພົວພັນ​ທີ່​ມີ​ປະສິດທິ​ຜົນ​ກວ່າ​ເກົ່າ​ກັບ​ສະຫະລັດ ​ແລະ​ໃນ​ວັນ​ທີ 23 ມິຖຸນາ​ນີ້​ໄດ້​ອອກ​ຄຳ​ສັ່ງ​ຍົກ​ເລີກ​ຄຳ​ສັ່ງ​ໃນ​ສະພາ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການສື່ສານໃນເວລານັ້ນແມ່ນຊ້າ, ແລະມັນໃຊ້ເວລາຫຼາຍອາທິດເພື່ອໃຫ້ຂ່າວນີ້ຂ້າມຜ່ານ Atlantic.ໃນວັນທີ 28 ເດືອນມິຖຸນາ, 1812, HMS Colibri ໄດ້ຖືກສົ່ງຈາກ Halifax ໄປນິວຢອກພາຍໃຕ້ທຸງຂອງສັນຍາຢຸດຍິງ, ໂດຍຖືສໍາເນົາການປະກາດສົງຄາມ, ເອກອັກຄະລັດຖະທູດອັງກິດ Augustus Foster, ແລະກົງສຸນ Colonel Thomas Henry Barclay.ມັນໃຊ້ເວລາດົນກວ່າສໍາລັບຂ່າວຂອງການປະກາດທີ່ຈະໄປເຖິງລອນດອນ.ໃນທ່າມກາງການພັດທະນາເຫຼົ່ານີ້, ຜູ້ບັນຊາການອັງກິດ Isaac Brock ໃນ Upper Canada ໄດ້ຮັບຂ່າວກ່ຽວກັບການປະກາດສົງຄາມທັນທີ.ທ່ານ​ໄດ້​ອອກ​ຖະ​ແຫຼງ​ການ​ຮຽກ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ລະ​ມັດ​ລະ​ວັງ​ລະ​ຫວ່າງ​ພົນ​ລະ​ເມືອງ​ແລະ​ພະ​ນັກ​ງານ​ທະ​ຫານ​ເພື່ອ​ປ້ອງ​ກັນ​ການ​ຕິດ​ຕໍ່​ພົວ​ພັນ​ກັບ​ສັດ​ຕູ.ນອກ​ນັ້ນ ທ່ານ​ຍັງ​ໄດ້​ສັ່ງ​ໃຫ້​ປະຕິບັດ​ການ​ໂຈມ​ຕີ​ຕໍ່​ກອງ​ກຳລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໃນ​ພາກ​ເໜືອ​ຂອງ​ລັດ Michigan ທີ່​ບໍ່​ຮູ້​ເຖິງ​ການ​ປະກາດ​ສົງຄາມ​ຂອງ​ລັດຖະບານ​ຂອງ​ຕົນ.ການ Siege ຂອງ Fort Mackinac ໃນວັນທີ 17 ເດືອນກໍລະກົດ, 1812, ໄດ້ກາຍເປັນການມີສ່ວນຮ່ວມໃນແຜ່ນດິນໃຫຍ່ຄັ້ງທໍາອິດຂອງສົງຄາມແລະໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນໄຊຊະນະຂອງອັງກິດທີ່ຕັດສິນ.
▲
●
1812 - 1813
ການໂຈມຕີຂອງອາເມຣິກາໃນຕອນຕົ້ນ ແລະ ແຄມເປນຂອງການາດາornament
ສະຫະລັດວາງແຜນບຸກໂຈມຕີການາດາ
ທະຫານ​ສະຫະລັດ​ໃນ​ສົງຄາມ​ປີ 1812 ©H. Charles McBarron Jr.
1812 Jul 1

ສະຫະລັດວາງແຜນບຸກໂຈມຕີການາດາ

Ontario, Canada
ສົງ​ຄາມ​ຂອງ​ປີ 1812 ລະ​ຫວ່າງ ​ສະ​ຫະ​ລັດ ​ແລະ ​ອັງ​ກິດ ​ໄດ້​ເປັນ​ພະ​ຍານ​ຫຼາຍ​ຄັ້ງ​ຄວາມ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ຂອງ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ທີ່​ຈະ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ແລະ​ເອົາ​ຊະ​ນະ ​ກາ​ນາ​ດາ ​.ການ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຂອງ​ກາ​ນາ​ດາ​ໂດຍ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ໄດ້​ວາງ​ແຜນ​ໄວ້ 3 ຈຸດ ມີ​ສາມ​ເສັ້ນ​ທາງ​ຕົ້ນ​ຕໍ:Detroit-Windsor Corridor : ສະຫະລັດວາງແຜນທີ່ຈະບຸກໂຈມຕີ Upper Canada (Ontario ໃນປະຈຸບັນ) ໂດຍການຂ້າມແມ່ນ້ໍາ Detroit.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ແຜນການນີ້ໄດ້ຖືກຂັດຂວາງໃນເວລາທີ່ກໍາລັງຂອງອັງກິດແລະອາເມລິກາພື້ນເມືອງ, ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງນາຍພົນ Isaac Brock ແລະຜູ້ນໍາ Shawnee Tecumseh, ໄດ້ເອົາຊະນະທະຫານອາເມລິກາແລະຍຶດ Detroit.ແຫຼມ Niagara : ຈຸດເຂົ້າທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງແມ່ນແຫຼມ Niagara.ກອງທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ແນ​ໃສ່​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ Niagara ​ແລະ​ຄວບ​ຄຸມ​ເຂດ​ດັ່ງກ່າວ.ໃນຂະນະທີ່ມີການປະທະກັນແລະການສູ້ຮົບ, ລວມທັງການສູ້ຮົບທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງ Queenston Heights, ສະຫະລັດບໍ່ສາມາດຕັ້ງຖານທີ່ໝັ້ນ.Lake Champlain ແລະ Montreal : ເສັ້ນທາງການບຸກລຸກທີສາມແມ່ນມາຈາກພາກຕາເວັນອອກສຽງເຫນືອ, ເປົ້າຫມາຍ Montreal ຜ່ານເສັ້ນທາງ Lake Champlain.ຄວາມ​ພະຍາຍາມ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຄັ້ງ​ນີ້​ຍັງ​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ສຳ​ເລັດ​ທີ່​ຈຳກັດ, ຍ້ອນ​ວ່າ​ອັງກິດ​ສາມາດ​ສະກັດ​ກັ້ນ​ຄວາມ​ກ້າວໜ້າ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ.
▲
●
ການບຸກໂຈມຕີຂອງ Hull ຂອງການາດາ
ການບຸກໂຈມຕີຂອງ Hull ຂອງການາດາ. ©Anonymous
1812 Jul 12

ການບຸກໂຈມຕີຂອງ Hull ຂອງການາດາ

Windsor, Ontario
ກອງທັບອາເມລິກາທີ່ບັນຊາໂດຍ William Hull ໄດ້ບຸກໂຈມຕີ Upper Canada ໃນວັນທີ 12 ກໍລະກົດ, ມາຮອດ Sandwich (Windsor, Ontario) ຫຼັງຈາກຂ້າມແມ່ນ້ໍາ Detroit.[5​] ກໍາ​ລັງ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ​ໄດ້​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ຂອງ militiamen ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຝຶກ​ອົບ​ຮົມ​ແລະ​ບໍ່​ມີ​ວິ​ໄນ​.[6​] Hull ໄດ້​ອອກ​ຄໍາ​ສັ່ງ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ຫົວ​ຂໍ້​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ທັງ​ຫມົດ​ທີ່​ຈະ​ຍອມ​ຈໍາ​ນົນ​, ຫຼື "ຄວາມ​ຢ້ານ​ກົວ​, ແລະ​ໄພ​ພິ​ບັດ​ຂອງ​ສົງ​ຄາມ​ຈະ​ຢຸດ​ເຊົາ​ກ່ອນ​ທີ່​ທ່ານ​"​.[7] ການປະກາດກ່າວວ່າ Hull ຕ້ອງການປົດປ່ອຍພວກເຂົາອອກຈາກ "ການຂົ່ມເຫັງ" ຂອງອັງກິດ, ໃຫ້ພວກເຂົາມີເສລີພາບ, ຄວາມປອດໄພ, ແລະຄວາມຮັ່ງມີທີ່ປະເທດຂອງຕົນເອງມັກ - ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າພວກເຂົາມັກ "ສົງຄາມ, ການເປັນຂ້າທາດແລະການທໍາລາຍ".[8​] ລາວ​ຍັງ​ໄດ້​ຂົ່ມ​ຂູ່​ທີ່​ຈະ​ຂ້າ​ທະ​ຫານ​ອັງ​ກິດ​ໃດ​ຫນຶ່ງ​ທີ່​ໄດ້​ຖືກ​ຈັບ​ໄດ້​ຕໍ່​ສູ້​ຄຽງ​ຄູ່​ກັບ fighters ພື້ນ​ເມືອງ​.[7] ການປະກາດຂອງ Hull ພຽງແຕ່ຊ່ວຍເຮັດໃຫ້ຄວາມຕ້ານທານແຂງຕໍ່ການໂຈມຕີຂອງອາເມລິກາຍ້ອນວ່າລາວຂາດປືນໃຫຍ່ແລະການສະຫນອງ.Hull ຍັງໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັບພຽງແຕ່ເພື່ອຮັກສາສາຍການສື່ສານຂອງຕົນເອງ.[9]Hull ໄດ້ຖອນຕົວອອກໄປຫາຝັ່ງອາເມລິກາຂອງແມ່ນ້ໍາໃນວັນທີ 7 ສິງຫາ 1812 ຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບຂ່າວກ່ຽວກັບການຊ່ອນຕົວຂອງ Shawnee ກ່ຽວກັບທະຫານ 200 ຄົນຂອງ Major Thomas Van Horne, ຜູ້ທີ່ຖືກສົ່ງໄປເພື່ອສະຫນັບສະຫນູນຂະບວນລົດຂອງອາເມລິກາ.Hull ຍັງໄດ້ປະເຊີນກັບການຂາດການສະ ໜັບ ສະ ໜູນ ຈາກເຈົ້າ ໜ້າ ທີ່ຂອງລາວແລະຄວາມຢ້ານກົວໃນບັນດາທະຫານຂອງລາວທີ່ຈະມີການສັງຫານໝູ່ທີ່ອາດຈະເກີດຂື້ນໂດຍ ກຳ ລັງຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງທີ່ບໍ່ເປັນມິດ.ກຸ່ມຂອງທະຫານ 600 ນໍາພາໂດຍ Lieutenant Colonel James Miller ຍັງຄົງຢູ່ໃນການາດາ, ຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອສະຫນອງຕໍາແຫນ່ງຂອງອາເມລິກາໃນເຂດ Sandwich, ສົບຜົນສໍາເລັດຫນ້ອຍ.[10]
▲
●
Siege ຂອງ Fort Mackinac
Fort Mackinac, ມິຊິແກນ ©HistoryMaps
1812 Jul 17

Siege ຂອງ Fort Mackinac

Fort Mackinac
ການ Siege ຂອງ Fort Mackinac ໄດ້ຫມາຍຫນຶ່ງໃນການປະເຊີນຫນ້າເບື້ອງຕົ້ນຂອງສົງຄາມ 1812, ບ່ອນທີ່ກອງກໍາລັງ ຂອງອັງກິດ ແລະອາເມລິກາພື້ນເມືອງໄດ້ຍຶດເອົາເກາະ Mackinac ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກການລະບາດຂອງສົງຄາມ.ເກາະ Mackinac, ຕັ້ງຢູ່ລະຫວ່າງທະເລສາບ Michigan ແລະ Lake Huron, ເປັນບ່ອນຊື້ຂາຍຂົນສັດທີ່ສຳຄັນ ຂອງສະຫະລັດ ທີ່ມີອິດທິພົນຕໍ່ຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງໃນພາກພື້ນ.ພໍ່ຄ້າຊາວອັງກິດ ແລະ ການາດາ ໄດ້ປະຕິເສດການຢຸດສະງັກຂອງຕົນມາດົນນານກັບສະຫະລັດ ຫຼັງຈາກ ສົງຄາມປະຕິວັດອາເມຣິກາ .ການຄ້າຂົນສັດໄດ້ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນເສດຖະກິດທ້ອງຖິ່ນ, ດຶງດູດຊາວອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງຈາກລັດ Michigan, Minnesota ແລະ Wisconsin ໃນຍຸກສະ ໄໝ ໃໝ່ ໃຫ້ຄ້າຂາຍຂົນສັດ.ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ສົງ​ຄາມ​ຂະ​ບວນ​ການ​, ຊົນ​ເຜົ່າ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ​ຄັດ​ຄ້ານ​ການ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ຂອງ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ແລະ​ກະ​ຕື​ລື​ລົ້ນ​ທີ່​ຈະ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ກໍາ​ລັງ​ກັບ​ອັງ​ກິດ​.ນາຍພົນ Isaac Brock, ຜູ້ບັນຊາການຂອງອັງກິດໃນ Upper Canada, ໄດ້ປະຕິບັດຢ່າງໄວວາເມື່ອຮຽນຮູ້ການລະບາດຂອງສົງຄາມແລະສັ່ງໃຫ້ຍຶດເອົາ Fort Mackinac.Captain Charles Roberts, ປະຈໍາການຢູ່ເກາະ St. Joseph, ໄດ້ເຕົ້າໂຮມກໍາລັງທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ລວມທັງທະຫານອັງກິດ, ພໍ່ຄ້າຂົນສັດຊາວການາດາ, ຊາວອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງ, ແລະຊົນເຜົ່າທີ່ໄດ້ຮັບການຄັດເລືອກຈາກ Wisconsin.ການ​ໂຈມ​ຕີ​ທີ່​ແປກ​ປະ​ຫລາດ​ໃຈ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຢູ່​ເກາະ Mackinac ໃນ​ວັນ​ທີ 17 ເດືອນ​ກໍ​ລະ​ກົດ, 1812, ໄດ້​ຈັບ​ກອງ​ທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ.ການ​ຍິງ​ປືນ​ໃຫຍ່​ຄັ້ງ​ດຽວ​ແລະ​ທຸງ​ຂອງ​ການ​ຢຸດ​ຍິງ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ປ້ອມ​ຍອມ​ຈຳນົນ​ໂດຍ​ບໍ່​ມີ​ການ​ຕໍ່​ສູ້.ປະຊາຊົນຂອງເກາະດັ່ງກ່າວໄດ້ສາບານວ່າຈະຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ແລະການຄວບຄຸມຂອງອັງກິດໃນເກາະ Mackinac ແລະພາກເຫນືອຂອງ Michigan ຍັງຄົງບໍ່ຖືກທ້າທາຍຈົນເຖິງປີ 1814.ການຍຶດເອົາເມືອງ Fort Mackinac ມີຜົນກະທົບທີ່ກວ້າງຂວາງສໍາລັບຄວາມພະຍາຍາມສົງຄາມ.ມັນໄດ້ນໍາໄປສູ່ການປະຖິ້ມການບຸກລຸກຂອງພົນເອກ William Hull ຂອງອານາເຂດຂອງການາດາ, ຍ້ອນວ່າໄພຂົ່ມຂູ່ພຽງແຕ່ການເສີມສ້າງຂອງຊາວອາເມລິກາພື້ນເມືອງໄດ້ກະຕຸ້ນໃຫ້ລາວຖອຍຄືນໄປ Detroit.ການສູນເສຍ Mackinac ຍັງໄດ້ກະຕຸ້ນຊຸມຊົນພື້ນເມືອງອື່ນໆເພື່ອສະຫນັບສະຫນູນສາເຫດຂອງອັງກິດ, ມີອິດທິພົນຕໍ່ການຍອມຈໍານົນຂອງສະຫະລັດຢູ່ທີ່ Siege of Detroit.ໃນຂະນະທີ່ການຄວບຄຸມຂອງອັງກິດຍັງຄົງຢູ່ໃນພາກພື້ນສໍາລັບບາງເວລາ, ສິ່ງທ້າທາຍເກີດຂື້ນໃນປີ 1814, ນໍາໄປສູ່ການປະເຊີນຫນ້າເຊັ່ນການສູ້ຮົບຂອງເກາະ Mackinac ແລະການມີສ່ວນພົວພັນໃນ Lake Huron.
▲
●
ຮົບຄັ້ງທໍາອິດຂອງ Sacket's Harbor
ການໂຈມຕີຢູ່ທ່າເຮືອ Sacketts ©HistoryMaps
1812 Jul 19

ຮົບຄັ້ງທໍາອິດຂອງ Sacket's Harbor

Sackets Harbor, New York
ທັງ ສະຫະລັດ ແລະ ຈັກກະພັດອັງກິດ ໄດ້ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ໃນການເຂົ້າຄວບຄຸມ ທະເລສາບໃຫຍ່ ແລະ ແມ່ນ້ຳ St. Lawrence ເນື່ອງຈາກຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການສື່ສານທາງບົກ.ປະເທດອັງກິດມີເຮືອຮົບຂະຫນາດນ້ອຍຢູ່ Lake Ontario ເມື່ອສົງຄາມເລີ່ມຕົ້ນແລະມີປະໂຫຍດເບື້ອງຕົ້ນ.ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ສ້າງ​ເດີ່ນ​ເຮືອ​ຢູ່​ທ່າ​ເຮືອ Sackett's Harbor, ນິວຢອກ, ທ່າ​ເຮືອ​ຢູ່​ເທິງ​ທະ​ເລ​ສາບ Ontario.ພົນເຮືອເອກ Isaac Chauncey ໄດ້ຮັບຜິດຊອບລູກເຮືອ ແລະກຳປັ່ນກຳປັ່ນຫຼາຍພັນຄົນທີ່ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ແລະໄດ້ຮັບໜ້າທີ່ໃໝ່ຈາກນະຄອນນິວຢອກ.ໃນວັນທີ 19 ເດືອນກໍລະກົດ, 1812, Captain Melancthon Taylor Woolsey, ຂອງ USS Oneida, ໄດ້ຄົ້ນພົບຈາກຫົວເຮືອຂອງເຮືອສັດຕູ 5 ລໍາຂອງລາວທີ່ແລ່ນເຖິງ Sacket's Harbor.ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮຽກ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ກຳ​ປັ່ນ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຍອມ​ຈຳນົນ, ລວມ​ທັງ USS Oneida ແລະ​ກຳ​ປັ່ນ​ບັນ​ດາ​ສິນ​ຄ້າ​ທີ່​ຖືກ​ຈັບ​ໄດ້, ພຣະ​ຜູ້​ເປັນ​ເຈົ້າ Nelson.ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ຂູ່​ວ່າ​ຈະ​ເຜົາ​ໝູ່​ບ້ານ ຖ້າ​ຫາກ​ຖືກ​ຕ້ານ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ເລີ່​ມຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ອັງກິດ​ຍິງ​ໃສ່ USS Oneida, ​ເຊິ່ງພະຍາຍາມ​ຫຼົບໜີ ​ແຕ່​ໃນ​ທີ່​ສຸດ​ກໍ​ໄດ້​ກັບ​ຄືນ​ສູ່​ຈຸດ​ໝາຍ​ຂອງ​ກອງທັບ​ເຮືອ.ກອງ​ກຳລັງ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ນຳ​ໂດຍ​ນາຍ​ພົນ Melancton Taylor Woolsey, ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ກັບ​ອັງກິດ, ​ໄດ້​ໃຊ້​ປືນ​ໃຫຍ່​ຂະໜາດ 32 ປອນ ​ແລະ​ກຳລັງ​ປ້ອງ​ກັນ​ຕົວ​ຊົ່ວຄາວ.ການ​ຮ່ວມ​ມື​ໄດ້​ເກີດ​ການ​ຍິງ​ກັນ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ, ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍ​ໄດ້​ສ້າງ​ຄວາມ​ເສຍ​ຫາຍ​ໃຫ້​ເຮືອ​ຂອງ​ກັນ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການສັກຢາທີ່ຕັ້ງໄວ້ດີຈາກຝ່າຍອາເມລິກາໄດ້ໂຈມຕີເຮືອທຸງ Royal George, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍແລະກະຕຸ້ນໃຫ້ກອງທັບເຮືອອັງກິດຕ້ອງຖອຍຄືນໄປ Kingston, ຄານາດາເທິງ.ກອງທັບອາເມຣິກາໄດ້ສະຫຼອງໄຊຊະນະຂອງພວກເຂົາດ້ວຍສຽງເຊຍ ແລະ "Yankee Doodle."ນາຍ​ພົນ Jacob Brown ໄດ້​ຍົກ​ໃຫ້​ເຫັນ​ຄວາມ​ສຳ​ເລັດ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ຕ່າງໆ ແລະ​ລູກ​ເຮືອ 32 ປອນ.ຮົບຄັ້ງທໍາອິດຂອງ Sacket's Harbor, ເກີດຂຶ້ນໃນວັນທີ 19 ເດືອນກໍລະກົດ, 1812, ຫມາຍເຖິງການມີສ່ວນພົວພັນເບື້ອງຕົ້ນຂອງສົງຄາມຂອງ 1812 ລະຫວ່າງສະຫະລັດແລະຈັກກະພັດອັງກິດ.
▲
●
Play button
1812 Aug 12

Siege ຂອງ Detroit

Detroit, MI, USA
ນາຍພົນ Isaac Brock ເຊື່ອວ່າລາວຄວນໃຊ້ມາດຕະການອັນກ້າຫານເພື່ອເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນການາດາສະຫງົບລົງແລະເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊົນເຜົ່າອັງກິດເຂັ້ມແຂງ.[11] ລາວໄດ້ຍ້າຍໄປ Amherstburg ໃກ້ກັບຕາເວັນຕົກຂອງທະເລສາບ Erie ດ້ວຍການເສີມກຳລັງ ແລະໂຈມຕີເມືອງ Detroit, ນຳໃຊ້ Fort Malden ເປັນທີ່ໝັ້ນຂອງລາວ.Hull ຢ້ານວ່າອັງກິດມີຕົວເລກທີ່ສູງກວ່າ;Fort Detroit ຍັງຂາດຝຸ່ນປືນແລະລູກປືນທີ່ພຽງພໍເພື່ອຕ້ານການປິດລ້ອມທີ່ຍາວນານ.[12] ລາວໄດ້ຕົກລົງທີ່ຈະຍອມຈໍານົນໃນວັນທີ 16 ສິງຫາ, ຊ່ວຍປະຢັດທະຫານ 2,500 ແລະພົນລະເຮືອນ 700 ຂອງລາວຈາກ "ຄວາມຢ້ານຂອງການສັງຫານຫມູ່ຂອງອິນເດຍ", ດັ່ງທີ່ລາວຂຽນ.[13] Hull ຍັງໄດ້ສັ່ງການຍົກຍ້າຍຂອງ Fort Dearborn (Chicago) ໄປ Fort Wayne, ແຕ່ນັກຮົບ Potawatomi ambushed ເຂົາເຈົ້າ, escorted ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກັບຄືນໄປບ່ອນ fort ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍໃນວັນທີ 15 ສິງຫາຫຼັງຈາກທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງພຽງແຕ່ 2 ໄມ (3.2 ກິໂລແມັດ).ຕໍ່ມາປ້ອມຖືກໄຟໄໝ້.[14]
▲
●
Play button
1812 Aug 19

Ironsides ເກົ່າ

Atlantic Ocean
ການສູ້ຮົບ USS Constitution vs HMS Guerriere ເກີດຂຶ້ນໃນວັນທີ 19 ສິງຫາ 1812, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812, ປະມານ 400 ໄມທາງຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງ Halifax, Nova Scotia.ການ​ຮ່ວມ​ມື​ດັ່ງ​ກ່າວ​ໄດ້​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ທາງ​ທະ​ເລ​ຂັ້ນ​ຕົ້ນ​ທີ່​ສຳ​ຄັນ​ລະ​ຫວ່າງ ​ສະ​ຫະ​ລັດ ແລະ ຈັກ​ກະ​ພັດ​ອັງ​ກິດ .HMS Guerriere, ແຍກອອກຈາກກອງກ່ອນໜ້າທີ່ບໍ່ສາມາດຍຶດເອົາລັດຖະທຳມະນູນຂອງ USS, ໄດ້ພົບກັບເຮືອກຳປັ່ນຂອງອາເມລິກາ, ໝັ້ນໃຈໃນໄຊຊະນະເຖິງວ່າຖືກຍິງອອກ ແລະ ເກີນຈຳນວນ.ການ​ຊ້ອມ​ຮົບ​ໄດ້​ມີ​ການ​ແລກປ່ຽນ​ກັນ​ຢ່າງ​ກວ້າງຂວາງ​ລະຫວ່າງ​ກຳ​ປັ່ນ​ສອງ​ລຳ.ພະລັງຍິງທີ່ເໜືອກວ່າຂອງລັດຖະທຳມະນູນ ແລະເຮືອລຳທີ່ໜາກວ່າໄດ້ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ Guerriere.ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ມີ​ສ່ວນ​ພົວ​ພັນ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ດົນ​ນານ, masts ຂອງ Guerriere ໄດ້​ຫຼຸດ​ລົງ, ເຮັດ​ໃຫ້​ນາງ​ສິ້ນ​ຫວັງ.ກຳ​ປັ່ນ​ທັງ​ສອງ​ລຳ​ໄດ້​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ຂຶ້ນ​ເຮືອ​ເຊິ່ງ​ກັນ​ແລະ​ກັນ, ແຕ່​ທະ​ເລ​ທີ່​ຫຍາບ​ຄາຍ​ໄດ້​ປ້ອງ​ກັນ​ບໍ່​ໃຫ້​ເຮືອ​ຂຶ້ນ​ເຮືອ​ໄດ້​ສຳ​ເລັດ​ຜົນ.ໃນທີ່ສຸດ, ລັດຖະທໍາມະນູນໄດ້ສືບຕໍ່ການຕໍ່ສູ້ແລະຜູ້ນໍາຂອງ Guerriere ແລະຕົ້ນຕໍກໍ່ລົ້ມລົງ, ເຮັດໃຫ້ frigate ອັງກິດ incapacitated.Captain Hull ຂອງລັດຖະທໍາມະນູນໄດ້ສະເຫນີໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອແກ່ Captain Dacres ຂອງ Guerriere ແລະປະໄວ້ລາວໃນຄວາມບໍ່ກຽດຂອງການຍອມຈໍານົນດາບຂອງລາວ.Guerriere, ນອກເຫນືອຈາກການຟື້ນຕົວ, ໄດ້ຖືກໄຟໄຫມ້ແລະທໍາລາຍ.ໄຊຊະນະນີ້ ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍຈິດໃຈ ແລະຄວາມຮັກຊາດຂອງອາເມຣິກາ ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະບໍ່ມີຄວາມໝາຍທາງດ້ານການທະຫານຂອງການສູນເສຍຂອງ Guerriere ໃນສະພາບການຂອງກອງທັບເຮືອຫຼວງຂອງກອງທັບເຮືອ.ການສູ້ຮົບແມ່ນຈຸດສໍາຄັນໃນປະຫວັດສາດກອງທັບເຮືອຂອງອາເມລິກາ ແລະໄດ້ເພີ່ມຄວາມພາກພູມໃຈຂອງອາເມລິກາ ໃນການເອົາຊະນະກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງ ໃນອັນທີ່ຮັບຮູ້ໄດ້ວ່າເປັນການສູ້ຮົບທີ່ຍຸດຕິທຳ, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການສະໜັບສະໜູນຂອງສາທາລະນະຊົນຄືນໃໝ່.Captain Dacres ໄດ້ acquited ຂອງການກະທໍາຜິດ, ແລະການສູ້ຮົບໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມຢືດຢຸ່ນຂອງອາເມລິກາແລະ prowess ຂອງກອງທັບເຮືອ.
▲
●
Play button
1812 Sep 1

ການປິດລ້ອມຂອງອັງກິດໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812

Atlantic Ocean
ການປິດລ້ອມທາງເຮືອຂອງ ສະຫະລັດ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງເປັນທາງການໃນທ້າຍລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີ 1812. ພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງນາຍພົນເຮືອເອກ John Borlase Warren ຂອງອັງກິດ , ມັນໄດ້ຂະຫຍາຍຈາກລັດ South Carolina ໄປຫາ Florida.[15​] ມັນ​ໄດ້​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ເພື່ອ​ຕັດ​ອອກ​ທ່າ​ເຮືອ​ຫຼາຍ​ດັ່ງ​ທີ່​ສົງ​ຄາມ​ກ້າວ​ຫນ້າ​.ເຮືອ 20 ລໍາໄດ້ຢູ່ໃນສະຖານີໃນປີ 1812 ແລະ 135 ລໍາໄດ້ຢູ່ໃນສະຖານທີ່ໃນຕອນທ້າຍຂອງການຂັດແຍ້ງ.ໃນເດືອນມີນາ 1813, ກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງໄດ້ລົງໂທດລັດພາກໃຕ້, ຜູ້ທີ່ມີສຽງດັງທີ່ສຸດໃນການຍຶດເອົາອາເມລິກາເຫນືອຂອງອັງກິດ, ໂດຍການປິດລ້ອມເມືອງ Charleston, Port Royal, Savannah, ແລະນະຄອນນິວຢອກເຊັ່ນດຽວກັນ.ເຮືອເພີ່ມເຕີມໄດ້ຖືກສົ່ງໄປອາເມລິກາເຫນືອໃນ 1813 ແລະກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງໄດ້ຮັດກຸມແລະຂະຫຍາຍການປິດລ້ອມ, ທໍາອິດໄປຫາຊາຍຝັ່ງພາກໃຕ້ຂອງ Narragansett ໃນເດືອນພະຈິກ 1813 ແລະໄປຝັ່ງອາເມລິກາທັງຫມົດໃນວັນທີ 31 ເດືອນພຶດສະພາ 1814. [16] ໃນເດືອນພຶດສະພາ 1814, ປະຕິບັດຕາມ ການສະລະຕົວ . ຂອງ Napoleon ແລະການສິ້ນສຸດຂອງບັນຫາການສະຫນອງກັບກອງທັບຂອງ Wellington, New England ໄດ້ຖືກສະກັດ.[17]ຊາວອັງກິດຕ້ອງການສະບຽງອາຫານຂອງອາເມລິກາສໍາລັບກອງທັບຂອງພວກເຂົາໃນ ສະເປນ ແລະໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກການຄ້າກັບ New England, ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຂັດຂວາງ New England.[16] ແມ່ນ້ຳ Delaware ແລະ ອ່າວ Chesapeake ໄດ້ຖືກປະກາດວ່າຢູ່ໃນສະພາບປິດລ້ອມໃນວັນທີ 26 ເດືອນທັນວາ 1812. ການຄ້າທີ່ຜິດກົດໝາຍໄດ້ດຳເນີນໄປດ້ວຍການຈັບຄູ່ກັນຈັດວາງລະຫວ່າງພໍ່ຄ້າຊາວອາເມລິກາ ແລະເຈົ້າໜ້າທີ່ອັງກິດ.ເຮືອຂອງອາເມລິກາຖືກຫລອກລວງຖືກໂອນໄປໃສ່ທຸງທີ່ເປັນກາງ.ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ລັດ​ຖະ​ບານ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ໄດ້​ຖືກ​ຊຸກ​ຍູ້​ໃຫ້​ອອກ​ຄໍາ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ຢຸດ​ເຊົາ​ການ​ຄ້າ​ຂາຍ​ຜິດ​ກົດ​ຫມາຍ.ສິ່ງດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ການຄ້າຂອງປະເທດມີຄວາມເຄັ່ງຕຶງຕື່ມອີກ.ກອງທັບເຮືອອັງກິດໄດ້ຍຶດຄອງອ່າວ Chesapeake ແລະໄດ້ໂຈມຕີແລະທໍາລາຍທ່າເຮືອແລະທ່າເຮືອຈໍານວນຫລາຍ.[18] ຜົນກະທົບແມ່ນວ່າບໍ່ມີສິນຄ້າຕ່າງປະເທດສາມາດເຂົ້າໄປໃນສະຫະລັດໃນເຮືອແລະມີພຽງແຕ່ເຮືອໄວຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າສາມາດພະຍາຍາມອອກໄດ້.ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງການຂົນສົ່ງໄດ້ກາຍເປັນລາຄາແພງຫຼາຍເປັນຜົນມາຈາກ.[19]ການ​ປິດ​ລ້ອມ​ທ່າ​ກຳ​ປັ່ນ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຕໍ່​ມາ​ໄດ້​ຮັດ​ແໜ້ນ​ຈົນ​ເຖິງ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ກຳ​ປັ່ນ​ຄ້າ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ແລະ​ກຳ​ປັ່ນ​ທະ​ເລ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ຖືກ​ກັກ​ໄວ້​ຢູ່​ທ່າ​ກຳ​ປັ່ນ.ເຮືອກຳປັ່ນ USS United States ແລະ USS Macedonian ໄດ້ຢຸດຕິສົງຄາມທີ່ຖືກປິດລ້ອມ ແລະຖືກທັບຖົມຢູ່ New London, Connecticut.[20] USS ສະຫະລັດແລະ USS Macedonian ພະຍາຍາມຈະອອກເຮືອເພື່ອໂຈມຕີການຂົນສົ່ງຂອງອັງກິດໃນ Caribbean, ແຕ່ໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຫັນກັບຄືນໄປບ່ອນໃນເວລາທີ່ປະເຊີນຫນ້າກັບ squadron ຂອງອັງກິດ, ແລະໃນຕອນທ້າຍຂອງສົງຄາມ, ສະຫະລັດມີ frigates ຫົກແລະສີ່. ເຮືອ-of-the-line ນັ່ງຢູ່ໃນທ່າເຮືອ.[21] ບາງເຮືອຄ້າໄດ້ຕັ້ງຢູ່ໃນເອີຣົບຫຼືອາຊີແລະດໍາເນີນການຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ.ຄົນອື່ນ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມາຈາກ New England, ໄດ້ຖືກອອກໃບອະນຸຍາດການຄ້າໂດຍ Admiral Warren, ຜູ້ບັນຊາການສູງສຸດຂອງສະຖານີອາເມລິກາໃນປີ 1813. ນີ້ອະນຸຍາດໃຫ້ກອງທັບຂອງ Wellington ໃນສະເປນໄດ້ຮັບສິນຄ້າອາເມລິກາແລະຮັກສາການຕໍ່ຕ້ານຂອງ New Englanders ຕໍ່ສົງຄາມ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການປິດລ້ອມໄດ້ຫຼຸດລົງການສົ່ງອອກຂອງອາເມລິກາຈາກ 130 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1807 ເປັນ 7 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1814. ການສົ່ງອອກສ່ວນໃຫຍ່ເປັນສິນຄ້າທີ່ຈະສະຫນອງສັດຕູຂອງພວກເຂົາຢູ່ໃນອັງກິດຫຼືອານານິຄົມອັງກິດ.[22] ການປິດລ້ອມໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບອັນຮ້າຍແຮງຕໍ່ເສດຖະກິດອາເມລິກາ ດ້ວຍມູນຄ່າການສົ່ງອອກແລະການນໍາເຂົ້າຂອງອາເມລິກາຫຼຸດລົງຈາກ 114 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1811 ລົງມາເປັນ 20 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1814 ໃນຂະນະທີ່ພາສີຂອງສະຫະລັດໄດ້ເອົາ 13 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1811 ແລະ 6 ລ້ານໂດລາໃນປີ 1814. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ສະ​ພາ​ສູງ​ໄດ້​ລົງ​ຄະ​ແນນ​ສຽງ​ທີ່​ຈະ​ເພີ່ມ​ອັດ​ຕາ​ສອງ​.[23] ການປິດລ້ອມຂອງອັງກິດເຮັດໃຫ້ເສດຖະກິດອາເມລິກາເສຍຫາຍຕື່ມອີກໂດຍການບັງຄັບໃຫ້ພໍ່ຄ້າປະຖິ້ມການຄ້າແຄມທະເລລາຄາຖືກແລະໄວໄປສູ່ເສັ້ນທາງໃນນ້ໍາຊ້າແລະລາຄາແພງກວ່າ.[24] ໃນປີ 1814, ມີພຽງແຕ່ 1 ໃນ 14 ພໍ່ຄ້າຊາວອາເມລິກາມີຄວາມສ່ຽງອອກຈາກທ່າເຮືອຍ້ອນວ່າມັນມີແນວໂນ້ມທີ່ເຮືອທີ່ອອກຈາກທ່າເຮືອຈະຖືກຍຶດ.[25]
▲
●
ຮົບຂອງ Queenston Heights
ກອງບັນຊາການທີ 2 ຂອງທະຫານຢອກ ຢູ່ທີ່ການສູ້ຮົບຂອງ Queenston Heights. ©John David Kelly
1812 Oct 13

ຮົບຂອງ Queenston Heights

Queenston
ຮົບຂອງ Queenston Heights ແມ່ນການຕໍ່ສູ້ລະຫວ່າງທະຫານປະຈໍາສະຫະລັດກັບທະຫານນິວຢອກ, ນໍາໂດຍນາຍພົນ Stephen Van Rensselaer, ແລະທະຫານປະຈໍາອັງກິດ, York ແລະ Lincoln militiamen, ແລະນັກຮົບ Mohawk, ນໍາໂດຍນາຍພົນ Isaac Brock ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນນາຍພົນ Roger Hale Sheaffe. , ຜູ້ທີ່ໄດ້ບັນຊາຫຼັງຈາກ Brock ຖືກຂ້າຕາຍ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ຖືກ​ຕໍ່ສູ້​ເປັນ​ຜົນ​ມາ​ຈາກ​ຄວາມ​ພະຍາຍາມ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ທີ່​ຈະ​ຕັ້ງ​ຖານ​ທີ່​ໝັ້ນ​ຢູ່​ຝັ່ງ​ແມ່​ນ້ຳ Niagara ຂອງ​ກາ​ນາ​ດາ ກ່ອນ​ທີ່​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ດ້ວຍ​ລະດູ​ໜາວ.ເຖິງວ່າຈະມີຂໍ້ໄດ້ປຽບທາງດ້ານຕົວເລກແລະການກະແຈກກະຈາຍຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງກໍາລັງອັງກິດເພື່ອປ້ອງກັນຄວາມພະຍາຍາມບຸກລຸກຂອງພວກເຂົາ, ຊາວອາເມຣິກັນ, ທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນເມືອງ Lewiston, ນິວຢອກ, ບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບສ່ວນໃຫຍ່ຂອງກໍາລັງບຸກໂຈມຕີຂອງພວກເຂົາຂ້າມແມ່ນ້ໍາ Niagara ເນື່ອງຈາກການເຮັດວຽກຂອງປືນໃຫຍ່ຂອງອັງກິດ. ​ແລະ​ຄວາມ​ບໍ່​ເຕັມ​ໃຈ​ຂອງ​ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຝຶກ​ອົບຮົມ ​ແລະ ບໍ່​ມີ​ປະສົບ​ການ.ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ກອງກຳລັງຂອງອັງກິດໄດ້ມາເຖິງ, ເອົາຊະນະກອງກຳລັງອາເມລິກາທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນ, ແລະ ບັງຄັບໃຫ້ພວກເຂົາຍອມຈຳນົນ.ການສູ້ຮົບຢ່າງເດັດຂາດແມ່ນຈຸດສຸດຍອດຂອງການບຸກໂຈມຕີຂອງອາເມລິກາທີ່ຄຸ້ມຄອງບໍ່ດີ ແລະອາດມີຄວາມໝາຍສຳຄັນທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດສຳລັບການສູນເສຍຜູ້ບັນຊາການອັງກິດ.ຮົບຂອງ Queenston Heights ແມ່ນການສູ້ຮົບທີ່ສໍາຄັນຄັ້ງທໍາອິດໃນສົງຄາມຂອງ 1812.
▲
●
ຮົບຂອງ Lacolle Mills
©Anonymous
1812 Nov 20

ຮົບຂອງ Lacolle Mills

Lacolle, QC, Canada
ກອງ​ກຳລັງ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຄັ້ງ​ທີ 3 ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ທີ່​ມີ​ກຳລັງ​ທະຫານ​ປະຈຳ​ການ​ປະມານ 2,000 ຄົນ ​ແລະ ທະຫານ 3,000 ຄົນ ​ໄດ້​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ກັນ ​ແລະ ນຳ​ໂດຍ​ພົນ​ຕີ Henry Dearborn.ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການຊັກຊ້າເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນຫຼັງຈາກການປະກາດສົງຄາມຂອງອາເມລິກາຫມາຍຄວາມວ່າຄວາມກ້າວຫນ້າພຽງແຕ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເລີ່ມຕົ້ນຂອງລະດູຫນາວເທົ່ານັ້ນ.ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ນັບຕັ້ງແຕ່ປະມານເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງ militia ອາເມລິກາປະຕິເສດທີ່ຈະກ້າວເຂົ້າໄປໃນຕ່ໍາການາດາ, Dearborn ໄດ້ hamstrung ຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນຈາກການນໍາໃຊ້ທັງຫມົດຂອງກໍາລັງຂອງຕົນ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ກໍາລັງຂອງລາວຍັງຢູ່ໄກກວ່າຈໍານວນພັນທະມິດຂອງມົງກຸດໃນອີກຟາກຫນຶ່ງຂອງຊາຍແດນແລະ Colonel ອາເມລິກາ Zebulon Pike ໄດ້ຂ້າມຊາຍແດນເຂົ້າໄປໃນປະເທດການາດາຕ່ໍາໂດຍມີພັກກ້າວຫນ້າປະມານ 650 ຄົນປົກກະຕິແລະພັກຂອງນັກຮົບພື້ນເມືອງ.ເຫຼົ່ານີ້ຈະຖືກຕິດຕາມໂດຍກໍາລັງຂອງອາເມລິກາເພີ່ມເຕີມ.​ໃນ​ເບື້ອງ​ຕົ້ນ​ການ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຄັ້ງ​ນີ້​ແມ່ນ​ມີ​ພຽງ​ແຕ່​ກອງ​ກຳລັງ​ນ້ອຍ​ຂອງ​ທະຫານ​ກາ​ນາ​ດາ 25 ຄົນ, ຈາກ​ກອງ​ທະຫານ​ທີ 1 ກອງ​ທັບ​ເລືອກ​ເຟັ້ນ, ​ແລະ 15 ຄົນ​ຈາກ​ບັນດາ​ນັກຮົບ​ດັ້ງ​ເດີມ.ມີຈໍານວນທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນ, ກໍາລັງຂອງມົງກຸດໄດ້ຖອນຕົວ, ອະນຸຍາດໃຫ້ຊາວອາເມຣິກັນກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າກອງແລະອາຄານຫຼາຍຫລັງ.ໃນຄວາມມືດ, ກໍາລັງຂອງ Pike ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບກຸ່ມທີສອງຂອງ militia ນິວຢອກ, ທັງສອງຝ່າຍເຂົ້າໃຈຜິດເຊິ່ງກັນແລະກັນສໍາລັບສັດຕູ.ຜົນ​ໄດ້​ຮັບ​ແມ່ນ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ຢ່າງ​ດຸ​ເດືອດ​ລະຫວ່າງ​ກອງ​ກຳລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ສອງ​ກຸ່ມ​ຢູ່​ກອງ​ປ້ອງ​ກັນ.ຫລັງ​ຈາກ​ຄວາມ​ວຸ້ນວາຍ​ນີ້, ແລະ​ໃນ​ທ່າມກາງ​ການ​ຮ້ອງ​ຂຶ້ນ​ສົງຄາມ​ຈາກ​ການ​ເສີມ​ກຳລັງ​ບັນດາ​ນັກ​ຮົບ Mohawk ທີ່​ເປັນ​ພັນທະ​ມິດ​ຂອງ​ມົງກຸດ, ກອງທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ທີ່​ສັ່ນ​ສະ​ເທືອ​ນ​ໄດ້​ຖອຍ​ໜີ​ໄປ​ຍັງ Champlain ​ແລະ​ຈາກ​ຕອນ​ລຸ່ມ​ຂອງ​ກາ​ນາ​ດາ.[30]ຄວາມພະຍາຍາມຂອງອາເມລິກາທີ່ມຸ້ງໄປຫາ Montreal ໃນປີ 1812 ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກການກະກຽມແລະການປະສານງານທີ່ບໍ່ດີ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທ້າທາຍດ້ານການຂົນສົ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການກ້າວຫນ້າກໍາລັງຂະຫນາດໃຫຍ່ໄປສູ່ Montreal ໃນຕອນຕົ້ນຂອງລະດູຫນາວແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນ.ຫຼັງຈາກການໂຈມຕີ, de Salaberry ໄດ້ຍົກຍ້າຍພື້ນທີ່ Lacolle ແລະທໍາລາຍກະສິກໍາແລະເຮືອນທີ່ຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະນໍາໃຊ້, ເພາະວ່າພວກເຂົາຂາດເຕັນສໍາລັບທີ່ພັກອາໄສເພື່ອຕ້ານກັບອົງປະກອບຂອງລະດູຫນາວ.[31] ປະເຊີນຫນ້າກັບສິ່ງທ້າທາຍດ້ານການຂົນສົ່ງທີ່ສໍາຄັນແລະໃນການປະເຊີນຫນ້າກັບຄວາມອຶດອັດ, Dearborn ໄດ້ປະຖິ້ມແຜນການຂອງຕົນແລະກໍາລັງອາເມລິກາ demoralized ຈະບໍ່ພະຍາຍາມໂຈມຕີນີ້ອີກເທື່ອຫນຶ່ງຈົນກ່ວາ 1814 ໃນຮົບທີສອງຂອງ Lacolle Mills.
▲
●
Play button
1813 Jan 18

ຮົບຂອງ Frenchtown

Frenchtown, Michigan Territory
ຫຼັງຈາກ Hull ຍອມຈໍານົນເມືອງ Detroit, ນາຍພົນ William Henry Harrison ໄດ້ບັນຊາການກອງທັບອາເມລິກາຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອ.ລາວ​ໄດ້​ອອກ​ໄປ​ຍຶດ​ເອົາ​ເມືອງ​ນັ້ນ​ຄືນ​ມາ, ຊຶ່ງ​ໃນ​ປັດ​ຈຸ​ບັນ​ໄດ້​ຖືກ​ປ້ອງ​ກັນ​ໂດຍ​ພັນ​ເອກ Henry Procter ແລະ Tecumseh.ວັນ​ທີ 18 ມັງກອນ​ປີ 1813, ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ບັງຄັບ​ໃຫ້​ກອງທັບ​ອັງກິດ​ແລະ​ພັນທະ​ມິດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຖອນ​ຄືນ​ຈາກ​ເມືອງ​ຝຣັ່ງ, ​ເຊິ່ງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຍຶດຄອງ​ກ່ອນ​ໜ້າ​ນີ້, ​ໃນ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ທີ່​ຂ້ອນ​ຂ້າງ​ໜ້ອຍ.ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ດັ່ງກ່າວ​ແມ່ນ​ສ່ວນ​ໜຶ່ງ​ຂອງ​ແຜນການ​ທີ່​ໃຫຍ່​ກວ່າ​ຂອງ​ສະຫະລັດ ທີ່​ຈະ​ກ້າວ​ໄປ​ທາງ​ທິດ​ເໜືອ ​ແລະ​ຍຶດ​ເອົາ​ເມືອງ Fort Detroit ​ຄືນ​ໄດ້, ຫລັງ​ຈາກ​ການ​ສູນ​ເສຍ​ໄປ​ໃນ​ການ​ປິດລ້ອມ​ເມືອງ Detroit ​ໃນ​ລະດູ​ຮ້ອນ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ.ເຖິງວ່າຈະມີຜົນສໍາເລັດໃນເບື້ອງຕົ້ນນີ້, ຊາວອັງກິດແລະຊາວອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງໄດ້ໂຮມຊຸມນຸມກັນແລະເປີດຕົວການໂຈມຕີທີ່ແປກໃຈໃນສີ່ມື້ຕໍ່ມາໃນວັນທີ 22 ມັງກອນ.ນັກໂທດຫຼາຍສິບຄົນໄດ້ຮັບບາດເຈັບໃນມື້ຕໍ່ມາ ໃນການສັງຫານໝູ່ໂດຍຊາວອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງ.ນັກໂທດຫຼາຍຄົນໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຕິດຕາມການເດີນຂະບວນທີ່ບັງຄັບໃຫ້ Fort Malden.ນີ້ແມ່ນຄວາມຂັດແຍ້ງທີ່ຕາຍຕົວທີ່ສຸດທີ່ບັນທຶກໄວ້ໃນດິນ Michigan, ແລະການເສຍຊີວິດລວມເຖິງຈໍານວນຄົນອາເມລິກາທີ່ເສຍຊີວິດຫຼາຍທີ່ສຸດໃນການສູ້ຮົບດຽວໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812. [32]
▲
●
ຮົບຂອງ Ogdensburg
Glengarry Light Infantry ໂຈມຕີຂ້າມແມ່ນ້ໍາແຊ່ແຂງຢູ່ທີ່ 1813 Battle of Ogdensburg. ©Anonymous
1813 Feb 22

ຮົບຂອງ Ogdensburg

Ontario, Canada
ການສູ້ຮົບຂອງ Ogdensburg, ເຊິ່ງເກີດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງສົງຄາມຂອງ 1812, ສົ່ງຜົນໃຫ້ອັງກິດໄດ້ຮັບໄຊຊະນະໃນກອງທັບອາເມລິກາແລະການຍຶດເອົາບ້ານ Ogdensburg, ນິວຢອກ.ຄວາມຂັດແຍ້ງເກີດຂື້ນຈາກເສັ້ນທາງການຄ້າທີ່ຜິດກົດຫມາຍທີ່ຕັ້ງຂຶ້ນລະຫວ່າງ Ogdensburg ແລະ Prescott, Upper Canada (ປະຈຸບັນເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ Ontario), ຕາມແມ່ນ້ໍາ Saint Lawrence.ທະຫານອາເມຣິກັນ, ກໍາລັງເສີມກໍາລັງໂດຍທະຫານປົກກະຕິ, ໄດ້ຍຶດຄອງປ້ອມແລະ barracks ໃນ Ogdensburg ແລະມີສ່ວນຮ່ວມໃນການໂຈມຕີບາງຄັ້ງໃນສາຍການສະຫນອງຂອງອັງກິດ.ໃນເດືອນກຸມພາ 1813, ພົນເອກຂອງອັງກິດ Sir George Prevost ໄດ້ຜ່ານ Prescott, ປະເມີນສະຖານະການໃນ Upper Canada.ລາວໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງພັນໂທ "Red George" MacDonell ບັນຊາການທະຫານອັງກິດໃນ Prescott ແລະສັ່ງໃຫ້ການໂຈມຕີ Ogdensburg ຖ້າກອງທະຫານອາເມລິກາອ່ອນແອລົງ.ການໃຊ້ກຳລັງເສີມທີ່ຕັ້ງໄວ້ຊົ່ວຄາວໃນ Prescott, MacDonell ໄດ້ປັບປຸງແຜນການໂຈມຕີ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ເຫັນ​ກຳ​ລັງ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ມຸ່ງ​ໜ້າ​ໄປ​ຫາ Ogdensburg, ຈັບ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຢ່າງ​ແປກ​ໃຈ.ເຖິງວ່າຈະມີການຕໍ່ຕ້ານໃນເບື້ອງຕົ້ນແລະການຍິງປືນໃຫຍ່ຈາກຊາວອາເມຣິກັນ, ກໍາລັງຂອງອັງກິດໄດ້ທັບມ້າງເມືອງ, ນໍາໄປສູ່ການຖອຍຫລັງແລະຍຶດເອົາຂອງອາເມລິກາ.ໄຊຊະນະຂອງອັງກິດຢູ່ທີ່ Ogdensburg ໄດ້ລົບລ້າງໄພຂົ່ມຂູ່ຂອງອາເມລິກາຕໍ່ສາຍການສະຫນອງຂອງອັງກິດໃນພາກພື້ນສໍາລັບສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງສົງຄາມ.ກອງ​ກຳລັງ​ອັງກິດ​ໄດ້​ຈູດ​ເຮືອ​ປືນ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ​ແລະ​ຍຶດ​ເອົາ​ອຸປະກອນ​ການ​ທະຫານ​ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ການ​ລັກລອບ​ບາງ​ລຳ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ.ເຖິງແມ່ນວ່າການສູ້ຮົບມີຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານການທະຫານທີ່ຂ້ອນຂ້າງຫນ້ອຍ, ແຕ່ມັນໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ອັງກິດສືບຕໍ່ຊື້ອຸປະກອນຈາກພໍ່ຄ້າອາເມລິກາໃນ Ogdensburg ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ.ເຫດການດັ່ງກ່າວຍັງໄດ້ຍົກໃຫ້ເຫັນເຖິງການປະກົດຕົວຂອງ Tories ແລະ Federalists ໃນເຂດ Ogdensburg ແລະມີຜົນກະທົບທີ່ຍືນຍົງຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວຂອງພາກພື້ນ.
▲
●
ແຄມເປນ Chesapeake
ແຄມເປນ Chesapeake ©Graham Turner
1813 Mar 1 - 1814 Sep

ແຄມເປນ Chesapeake

Chesapeake Bay, United States
ທີ່ຕັ້ງຍຸດທະສາດຂອງອ່າວ Chesapeake ໃກ້ກັບແມ່ນ້ໍາ Potomac ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນເປົ້າຫມາຍຕົ້ນຕໍສໍາລັບອັງກິດ.ນາຍພົນເຮືອເອກ George Cockburn ມາຮອດທີ່ນັ້ນໃນເດືອນມີນາ 1813 ແລະໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໂດຍນາຍພົນເຮືອເອກ Warren ຜູ້ທີ່ໄດ້ບັນຊາການປະຕິບັດງານສິບມື້ຕໍ່ມາ.[33] ເລີ່ມຕົ້ນໃນເດືອນມີນາເປັນ squadron ພາຍໃຕ້ນາຍພົນເຮືອເອກ George Cockburn ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການປິດລ້ອມຂອງປາກຂອງອ່າວຢູ່ທີ່ທ່າເຮືອ Hampton Roads ແລະການໂຈມຕີຕົວເມືອງຕາມອ່າວຈາກ Norfolk, Virginia ກັບ Havre de Grace, Maryland.ໃນທ້າຍເດືອນເມສາ Cockburn ໄດ້ລົງຈອດແລະໄດ້ຈູດເຜົາ Frenchtown, Maryland ແລະທໍາລາຍເຮືອທີ່ຈອດຢູ່ທີ່ນັ້ນ.​ໃນ​ອາທິດ​ຕໍ່​ມາ ​ເພິ່ນ​ໄດ້​ຂັບ​ໄລ່​ພວກ​ທະຫານ​ທ້ອງ​ຖິ່ນ ​ແລະ​ໄດ້​ລັກລອບ ​ແລະ​ຈູດ​ເຜົາ​ເມືອງ​ອີກ​ສາມ​ເມືອງ.ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວໄດ້ຍ່າງໄປຫາບ່ອນກໍ່ສ້າງທາດເຫຼັກທີ່ Principio ແລະທໍາລາຍມັນພ້ອມກັບປືນໃຫຍ່ຫົກສິບແປດ.[34]ໃນວັນທີ 4 ເດືອນກໍລະກົດປີ 1813, ນາຍພົນ Joshua Barney, ນາຍທະຫານເຮືອ ສົງຄາມປະຕິວັດອາເມລິກາ , ໄດ້ຊັກຊວນໃຫ້ກົມກອງກອງທັບເຮືອສ້າງ Chesapeake Bay Flotilla, ກອງທັບເຮືອ 20 ລຳ ທີ່ຂັບເຄື່ອນດ້ວຍເຮືອນ້ອຍ ຫຼື oars (ກວາດລ້າງ) ເພື່ອປ້ອງກັນອ່າວ Chesapeake.ເປີດຕົວໃນເດືອນເມສາ 1814, squadron ໄດ້ cornered ຢ່າງໄວວາໃນນ້ໍາ Patuxent.ໃນຂະນະທີ່ປະສົບຜົນ ສຳ ເລັດໃນການຂົ່ມເຫັງກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງ, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຢຸດການປະຕິບັດງານຂອງອັງກິດຕໍ່ໄປໃນເຂດດັ່ງກ່າວ.
▲
●
Oliver Hazard Perry ສ້າງເຮືອບິນ Lake Erie
©Anonymous
1813 Mar 27

Oliver Hazard Perry ສ້າງເຮືອບິນ Lake Erie

Lake Erie
ໃນຕອນຕົ້ນຂອງສົງຄາມຂອງ 1812, ກອງທັບເຮືອ ອັງກິດ ໄດ້ຄວບຄຸມທະເລສາບໃຫຍ່, ຍົກເວັ້ນ Lake Huron.ກອງທັບເຮືອ ສະຫະລັດ ຄວບຄຸມ Lake Champlain.[44] ກອງທັບເຮືອອາເມລິກາມີຂະຫນາດນ້ອຍຫຼາຍ, ອະນຸຍາດໃຫ້ອັງກິດມີຄວາມກ້າວຫນ້າຫຼາຍໃນ Great Lakes ແລະພາກເຫນືອຂອງ New York ທາງນ້ໍາ.Oliver Perry ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສັ່ງ​ໃຫ້​ກອງ​ກໍາ​ລັງ​ທະ​ເລ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ກ່ຽວ​ກັບ Lake Erie ໃນ​ໄລ​ຍະ​ສົງ​ຄາມ.ເລຂາທິການຂອງກອງທັບເຮືອ Paul Hamilton ໄດ້ກ່າວຫານັກຄ້າເຮືອທີ່ມີຊື່ສຽງ Daniel Dobbins ກັບການກໍ່ສ້າງກອງທັບເຮືອອາເມລິກາຢູ່ເທິງອ່າວ Presque Isle ຢູ່ Erie, Pennsylvania, ແລະ Perry ໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງເປັນຫົວຫນ້າທະຫານເຮືອ.[45]
▲
●
Play button
1813 Apr 27

ຮົບຂອງຢອກ

Toronto, ON, Canada
ຮົບຂອງຢອກເປັນສົງຄາມຂອງ 1812 ການສູ້ຮົບຕໍ່ສູ້ໃນ York, Upper Canada (ມື້ນີ້ Toronto, Ontario, ການາດາ) ໃນເດືອນເມສາ 27, 1813. ກອງທັບອາເມລິກາທີ່ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍ flotilla ຂອງກອງທັບເຮືອໄດ້ລົງຈອດຢູ່ຝັ່ງທະເລສາບໄປທາງທິດຕາເວັນຕົກແລະໄດ້ກ້າວໄປຂ້າງຫນ້າເມືອງ. ​ເຊິ່ງ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ປ້ອງ​ກັນ​ໂດຍ​ກຳລັງ​ທະຫານ​ປະຈຳ​ການ, ກອງ​ທະຫານ​ແລະ​ຊາວ​ກະ​ສີກ​ອນ Ojibwe ​ໃນ​ຈຳນວນ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ຄົນ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ບັນຊາ​ການ​ລວມຂອງ​ນາຍ​ພົນ Roger Hale Sheafe, ຮອງ​ເຈົ້າ​ຄອງ​ນະຄອນ​ຕອນ​ເທິງ​ຂອງ​ກາ​ນາ​ດາ.ກໍາລັງຂອງ Sheaffe ໄດ້ defeated ແລະ Sheafe ໄດ້ retreated ກັບຜູ້ລອດຊີວິດປົກກະຕິຂອງລາວໄປ Kingston, ປະຖິ້ມທະຫານແລະພົນລະເຮືອນ.ຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ຍຶດເອົາປ້ອມ, ເມືອງ, ແລະທ່າເຮືອ.ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເອງ​ໄດ້​ຮັບ​ບາດ​ເຈັບ​ຢ່າງ​ໜັກ​ໜ່ວງ, ລວມ​ທັງ​ຜູ້​ນຳ​ກອງ​ກຳ​ລັງ​ພົນ​ເອກ Zebulon Pike ແລະ​ຄົນ​ອື່ນໆ​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ​ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ຊາວ​ອັງ​ກິດ​ທີ່​ໄດ້​ຖອຍ​ໜີ​ໄປ​ໄດ້​ລະ​ເບີດ​ໃສ່​ວາ​ລະ​ສານ​ຂອງ​ປ້ອມ.[35] ຕໍ່ມາກອງກຳລັງອາເມຣິກາໄດ້ທຳການຈູດເຜົາຫຼາຍໆຄັ້ງ ແລະການລັກລອບໃນເມືອງກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະຖອນຕົວອອກໄປຫຼາຍມື້ຕໍ່ມາ.ເຖິງແມ່ນວ່າຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຢ່າງຈະແຈ້ງ, ການສູ້ຮົບບໍ່ມີຜົນທາງຍຸດທະສາດທີ່ຊັດເຈນຍ້ອນວ່າ York ແມ່ນຈຸດປະສົງທີ່ສໍາຄັນຫນ້ອຍໃນເງື່ອນໄຂການທະຫານກ່ວາ Kingston, ບ່ອນທີ່ເຮືອປະກອບອາວຸດອັງກິດຢູ່ Lake Ontario ແມ່ນອີງໃສ່.
▲
●
ການ​ເຜົາ​ໄຫມ້ York​
ການເຜົາໄຫມ້ນິວຢອກ, ການາດາ 1813. ©HistoryMaps
1813 Apr 28 - Apr 30

ການ​ເຜົາ​ໄຫມ້ York​

Toronto, ON, Canada
​ໃນ​ລະຫວ່າງ​ວັນ​ທີ 28 ຫາ​ວັນ​ທີ 30 ​ເມສາ​ນີ້, ກອງທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ການ​ຫຼອນ​ໂຈມ​ຕີ​ຫຼາຍ​ຄັ້ງ.ບາງສ່ວນຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຈູດເຜົາຕຶກອາຄານຂອງສະພານິຕິບັນຍັດ, ແລະເຮືອນລັດຖະບານ, ທີ່ຕັ້ງຂອງ Lieutenant Governor of Upper Canada.ມັນໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າທະຫານອາເມລິກາໄດ້ພົບເຫັນຫນັງຫົວຢູ່ທີ່ນັ້ນ, [36] ເຖິງແມ່ນວ່ານິທານພື້ນເມືອງມີມັນວ່າ "ຫນັງຫົວ" ຕົວຈິງແລ້ວແມ່ນ wig ຂອງ Speaker.ຝູງມ້າຂອງສະພາສູງຂອງການາດາໄດ້ຖືກນໍາກັບຄືນໄປວໍຊິງຕັນແລະຖືກສົ່ງຄືນພຽງແຕ່ໃນປີ 1934 ເປັນການສະແດງຄວາມຍິນດີໂດຍປະທານາທິບໍດີ Franklin Roosevelt.[37] ຫ້ອງການພິມ, ໃຊ້ສໍາລັບການພິມເອກະສານທາງການເຊັ່ນດຽວກັນກັບຫນັງສືພິມ, ໄດ້ຖືກ vandalized ແລະຫນັງສືພິມການພິມໄດ້ຖືກທໍາລາຍ.ຊາວອາເມຣິກັນຄົນອື່ນໆໄດ້ລັກເອົາເຮືອນເປົ່າຫວ່າງໃນຂໍ້ອ້າງວ່າເຈົ້າຂອງທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ນັ້ນແມ່ນທະຫານທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຫ້ການ parole ຂອງເຂົາເຈົ້າຕາມທີ່ໄດ້ກໍານົດໄວ້ໃນມາດຕາຂອງ capitulation.ເຮືອນຂອງຊາວການາດາທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກັບຊາວພື້ນເມືອງ, ລວມທັງເຮືອນຂອງ James Givins, ຍັງຖືກລັກລອບໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງສະຖານະພາບຂອງເຈົ້າຂອງ.[38​] ກ່ອນ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ອອກ​ຈາກ York​, ອາ​ເມລິ​ກາ razed ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ຂອງ​ໂຄງ​ສ້າງ​ໃນ fort ໄດ້​, ຍົກ​ເວັ້ນ barracks​.[39]ໃນ​ລະ​ຫວ່າງ​ການ​ລັກ​ລອບ​, ເຈົ້າ​ຫນ້າ​ທີ່​ຈໍາ​ນວນ​ຫນຶ່ງ​ຢູ່​ພາຍ​ໃຕ້​ຄໍາ​ສັ່ງ​ຂອງ Chauncey ໄດ້​ເອົາ​ຫນັງ​ສື​ຈາກ​ຫ້ອງ​ສະ​ຫມຸດ​ສະ​ຫມັກ​ທໍາ​ອິດ​ຂອງ York​.ຫຼັງ​ຈາກ​ໄດ້​ຊອກ​ຮູ້​ວ່າ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ຂອງ​ລາວ​ມີ​ປຶ້ມ​ໃນ​ຫ້ອງ​ສະ​ໝຸດ​ທີ່​ຖືກ​ລັກ​ລອບ​ຄອບ​ຄອງ, ທ່ານ Chauncey ໄດ້​ເອົາ​ປຶ້ມ​ດັ່ງກ່າວ​ບັນຈຸ​ໄວ້​ໃນ​ສອງ​ກ່ອງ, ແລະ ສົ່ງ​ຄືນ​ໄປ​ຢອກ, ​ໃນ​ລະຫວ່າງ​ການ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຄັ້ງ​ທີ​ສອງ​ໃນ​ເດືອນ​ກໍລະກົດ.ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອຫນັງສືມາຮອດ, ຫໍສະຫມຸດໄດ້ປິດລົງ, ແລະຫນັງສືຖືກປະມູນໃນປີ 1822. [40] ຫຼາຍໆລາຍການຖືກລັກລອບໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນການຄອບຄອງຂອງທ້ອງຖິ່ນ.ຕໍ່ມາ Sheaffe ໄດ້ກ່າວຫາວ່າຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານໃນທ້ອງຖິ່ນໄດ້ຊື້ເຄື່ອງມືກະສິກໍາທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງໂດຍລັດຖະບານທີ່ຜິດກົດຫມາຍຫຼືຮ້ານຄ້າອື່ນໆທີ່ຖືກລັກລອບແລະຖິ້ມໂດຍຊາວອາເມຣິກັນ, ແລະຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຂົາຖືກມອບຄືນ.[41]ການລັກລອບ ຢອກ ເກີດຂຶ້ນ ເຖິງວ່າຈະມີ ຄຳສັ່ງກ່ອນໜ້ານີ້ ຂອງ Pike ທີ່ໃຫ້ຊັບສິນ ຂອງພົນລະເຮືອນ ທັງໝົດ ໄດ້ຮັບການເຄົາລົບນັບຖື ແລະວ່າ ທະຫານຄົນໃດ ທີ່ຖືກຕັດສິນໂທດ ກ່ຽວກັບການລ່ວງລະເມີດ ດັ່ງກ່າວ ຈະຖືກປະຫານຊີວິດ.[42] Dearborn ເຊັ່ນດຽວກັນ emphatically ປະຕິເສດການໃຫ້ຄໍາສັ່ງສໍາລັບອາຄານໃດໆທີ່ຈະທໍາລາຍແລະ deplored ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດຂອງຄວາມໂຫດຮ້າຍໃນຈົດຫມາຍຂອງລາວ, ແຕ່ລາວຍັງບໍ່ສາມາດຫຼືບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະ rein ໃນສປປລຂອງລາວ.Dearborn ຕົນເອງມີຄວາມອັບອາຍໂດຍການລັກລອບ, ຍ້ອນວ່າມັນເຮັດໃຫ້ການເຍາະເຍີ້ຍຂອງເງື່ອນໄຂຂອງການຍອມຈໍານົນທີ່ລາວຈັດ.ການບໍ່ສົນໃຈຂອງທະຫານຂອງລາວຕໍ່ຂໍ້ກໍານົດທີ່ລາວຈັດໄວ້, ແລະຜູ້ນໍາພົນລະເຮືອນໃນທ້ອງຖິ່ນຍັງສືບຕໍ່ປະທ້ວງພວກເຂົາ, ເຮັດໃຫ້ Dearborn ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະອອກຈາກ York ທັນທີທີ່ຮ້ານທີ່ຖືກຈັບໄດ້ທັງຫມົດຖືກຂົນສົ່ງ.[43]
▲
●
Siege ຂອງ Fort Meigs
Fort Meigs ©HistoryMaps
1813 Apr 28 - May 9

Siege ຂອງ Fort Meigs

Perrysburg, Ohio, USA
ການ Siege ຂອງ Fort Meigs ໃນທ້າຍເດືອນເມສາຫາຕົ້ນເດືອນພຶດສະພາ 1813 ແມ່ນເຫດການສໍາຄັນໃນໄລຍະສົງຄາມ 1812, ເກີດຂຶ້ນໃນ Perrysburg, Ohio ໃນປະຈຸບັນ.ມັນຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມພະຍາຍາມຂອງກອງທັບອັງກິດທີ່ຈະຍຶດ Fort Meigs, ເປັນປ້ອມຂອງອາເມລິກາທີ່ສ້າງຂຶ້ນໃຫມ່, ເພື່ອຂັດຂວາງການໂຈມຕີຂອງອາເມລິກາທີ່ມີຈຸດປະສົງເພື່ອຍຶດເອົາເມືອງ Detroit, ເຊິ່ງອັງກິດໄດ້ຍຶດເອົາໃນປີທີ່ຜ່ານມາ.ຫຼັງຈາກການຍອມຈໍານົນຂອງນາຍພົນ William Hull ໃນເມືອງ Detroit, ນາຍພົນ William Henry Harrison ໄດ້ບັນຊາກໍາລັງຂອງອາເມລິກາແລະເລີ່ມຕົ້ນສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃນພາກພື້ນ, ລວມທັງການກໍ່ສ້າງ Fort Meigs.ການ​ປິດລ້ອມ​ໄດ້​ເປີດ​ເຜີຍ​ເມື່ອ​ກອງ​ກຳລັງ​ຂອງ​ອັງກິດ, ນຳ​ໂດຍ​ນາຍ​ພົນ Henry Procter ​ແລະ ສະໜັບສະໜູນ​ໂດຍ​ນັກຮົບ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ພື້ນ​ເມືອງ, ​ໄດ້​ໄປ​ຮອດ​ແມ່​ນ້ຳ Maumee.ການ​ປິດລ້ອມ​ໄດ້​ເລີ່​ມຂຶ້ນ​ດ້ວຍ​ກຳລັງ​ຂອງ​ອັງກິດ ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ໝໍ້​ໄຟ​ຢູ່​ສອງ​ຝັ່ງ​ແມ່​ນ້ຳ, ​ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ບັນດາ​ພັນທະ​ມິດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ໄດ້​ປິດ​ລ້ອມ​ປ້ອມ.ກອງທະຫານອາເມລິກາ, ພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງ Harrison, ປະເຊີນກັບການຍິງປືນໃຫຍ່, ແຕ່ການປ້ອງກັນດິນຂອງປ້ອມໄດ້ດູດເອົາຄວາມເສຍຫາຍຫຼາຍ.ໃນວັນທີ 5 ເດືອນພຶດສະພາປີ 1813, ກອງທັບອາເມລິກາໄດ້ເກີດຂື້ນ, ໂດຍ Colonel William Dudley ໄດ້ນໍາພາການໂຈມຕີຫມໍ້ໄຟຂອງອັງກິດຢູ່ຝັ່ງເຫນືອຂອງແມ່ນ້ໍາ.ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ພາລະກິດໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນໄພພິບັດ, ໂດຍຜູ້ຊາຍຂອງ Dudley ປະເຊີນກັບການໄດ້ຮັບບາດເຈັບຢ່າງຫນັກ, ລວມທັງຖືກຈັບໂດຍອັງກິດແລະພັນທະມິດພື້ນເມືອງອາເມລິກາຂອງພວກເຂົາ.ຢູ່​ຝັ່ງ​ໃຕ້, ກອງ​ກຳລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ສາມາດ​ຍຶດ​ເອົາ​ໝໍ້​ໄຟ​ຂອງ​ອັງກິດ​ໄດ້​ຊົ່ວຄາວ, ​ແຕ່​ອັງກິດ​ໄດ້​ໂຕ້​ຕອບ, ຂັບ​ໄລ່​ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ກັບ​ຄືນ​ສູ່​ປ້ອມ.ໃນທີ່ສຸດ, ການປິດລ້ອມໄດ້ຖືກຍົກອອກໃນວັນທີ 9 ເດືອນພຶດສະພາປີ 1813, ຍ້ອນວ່າກໍາລັງຂອງ Procter, ລວມທັງທະຫານຂອງການາດາແລະພັນທະມິດພື້ນເມືອງອາເມລິກາ, ໄດ້ຫຼຸດລົງຍ້ອນການປະຖິ້ມແລະການຂາດແຄນອຸປະກອນ.ຂໍ້​ກໍາ​ນົດ​ໄດ້​ຖືກ​ຈັດ​ລຽງ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ແລກ​ປ່ຽນ​ນັກ​ໂທດ​, ແລະ siege ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​.ການ​ນັບ​ຜູ້​ບາດ​ເຈັບ​ໃນ​ການ​ປິດ​ລ້ອມ​ທັງ​ໝົດ​ລວມມີ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ 160 ຄົນ​ເສຍ​ຊີວິດ, 190 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ, ນັກ​ໂທດ 100 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ, ນັກ​ໂທດ​ອີກ 530 ຄົນ, ​ແລະ 6 ຄົນ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ, ລວມ​ທັງ​ໝົດ 986 ຄົນ.ການ siege ຂອງ Fort Meigs ເປັນຕອນທີ່ສໍາຄັນໃນສົງຄາມຂອງ 1812, ແລະໃນຂະນະທີ່ອັງກິດລົ້ມເຫຼວທີ່ຈະຍຶດປ້ອມໄດ້, ມັນສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈແລະຄວາມຢືດຢຸ່ນຂອງກອງທັບອາເມລິກາແລະອັງກິດໃນພາກພື້ນ Great Lakes.
▲
●
ຮົບຂອງເກາະ Craney
Royal Marines. ©Marc Sardelli
1813 Jun 22

ຮົບຂອງເກາະ Craney

Craney Island, Portsmouth, VA,
ນາຍພົນເຮືອເອກ George Cockburn ໄດ້ບັນຊາກຳປັ່ນຂອງອັງກິດ ທີ່ປິດລ້ອມອ່າວ Chesapeake.ໃນຕົ້ນປີ 1813, Cockburn ແລະນາຍພົນເຮືອເອກ John B. Warren ໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະທໍາຮ້າຍ Shipyard Gosport ໃນ Portsmouth ແລະຍຶດ frigate USS Constellation.ນາຍພົນ Robert B. Taylor ບັນຊາການທະຫານ Virginia ໃນເຂດ Norfolk.Taylor ເລັ່ງສ້າງບ່ອນປ້ອງກັນຢູ່ອ້ອມແອ້ມເມືອງ Norfolk ແລະ Portsmouth, ແຕ່ລາວບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ອັງກິດບຸກເຂົ້າໄປໄກເຖິງສອງເມືອງນັ້ນ.ແທນທີ່ຈະ Taylor ໄດ້ບັນຊາເຮືອຫຼາຍລໍາແລະສ້າງຮົ້ວກີດຂວາງຂ້າມແມ່ນ້ໍາ Elizabeth ລະຫວ່າງ Fort Norfolk ແລະ Fort Nelson.ຕໍ່ໄປລາວໄດ້ສ້າງ Fort Craney Island ໃນເກາະທີ່ມີຊື່ດຽວກັນຢູ່ທີ່ປາກຂອງແມ່ນ້ໍາ Elizabeth ໃກ້ກັບ Hampton Roads.ນັບຕັ້ງແຕ່ Constellation ໄດ້ຖືກ penned ແລ້ວໃນ Chesapeake ເນື່ອງຈາກວ່າການປິດລ້ອມຂອງອັງກິດ, ລູກເຮືອຂອງເຮືອໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອຜູ້ຊາຍບາງ redoubts ກ່ຽວກັບເກາະ.ໃນຈໍານວນທັງຫມົດ, ຊາວອາເມຣິກັນ 596 ຄົນໄດ້ປ້ອງກັນປ້ອມປ້ອງກັນໃນເກາະ Craney.ໃນຕອນເຊົ້າຂອງວັນທີ 22 ມິຖຸນາ 1813, ກອງທັບລາດຊະວົງຂອງອັງກິດ 700 ຄົນ ແລະທະຫານຂອງກອງພົນທີ 102 ພ້ອມກັບບັນດາບໍລິສັດຂອງຕ່າງປະເທດເອກະລາດໄດ້ຂຶ້ນຝັ່ງທີ່ Hoffler's Creek ໃກ້ກັບປາກແມ່ນ້ຳ Nansemond ທາງທິດຕາເວັນຕົກຂອງເກາະ Craney. .​ເມື່ອ​ອັງກິດ​ລົງ​ຈອດ, ພວກ​ປ້ອງ​ກັນ​ຄວາມ​ສະຫງົບ​ຮູ້​ວ່າ​ຕົນ​ບໍ່​ໄດ້​ບິນ​ທຸງ​ຊາດ ​ແລະ​ຍົກ​ທຸງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຂຶ້ນ​ເທິງ​ໜ້າ​ເອິກ.ພວກ​ປ້ອງ​ກັນ​ໄດ້​ຍິງ​ອອກ​ມາ, ​ແລະ​ຜູ້​ໂຈມ​ຕີ​ໄດ້​ເລີ່​ມຖອຍ​ຫລັງ, ​ໂດຍ​ຮູ້​ວ່າ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ສາມາດ​ສະໜອງ​ນ້ຳ​ລະຫວ່າງ​ແຜ່ນດິນ​ໃຫຍ່​ແລະ​ເກາະ​ໄດ້​ຢູ່​ພາຍ​ໃຕ້​ໄຟ​ດັ່ງກ່າວ.ກຳ​ປັ່ນ​ລຳ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ທີ່​ຂັບ​ຂີ່​ໂດຍ​ກຳ​ປັ່ນ​ບັນ​ທຸກ​ເຮືອ, Royal Marines, ແລະ​ບໍ​ລິ​ສັດ​ອື່ນໆ​ຂອງ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ​ອິດ​ສະ​ລະ​ໄດ້​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ເຂດ​ຕາ​ເວັນ​ອອກ​ຂອງ​ເກາະ.ການປົກປ້ອງສ່ວນນີ້ແມ່ນບໍລິສັດຂອງປືນໃຫຍ່ແສງສະຫວ່າງພາຍໃຕ້ຄໍາສັ່ງຂອງ Captain Arthur Emmerson.Emmerson ໄດ້ສັ່ງໃຫ້ມືປືນຂອງລາວຍິງປືນຈົນກ່ວາອັງກິດຢູ່ໃນຂອບເຂດ.ເມື່ອ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເປີດ​ການ​ຍິງ, ພວກ​ໂຈມ​ຕີ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ຖືກ​ຂັບ​ໄລ່​ອອກ, ດ້ວຍ​ເຮືອ​ບາງ​ລໍາ​ຖືກ​ທໍາ​ລາຍ, ແລະ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຖອຍ​ກັບ​ຄືນ​ໄປ​ບ່ອນ​ກໍາ​ປັ່ນ.ຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ຍຶດເອົາເຮືອບັນທຸກ 24 oar Centipede, ເຮືອທຸງຂອງກຳລັງລົງຈອດຂອງອັງກິດ, ແລະເຮັດໃຫ້ຜູ້ບັນຊາການກອງກຳລັງໂຈມຕີທາງອາກາດ, Sir John Hanchett, ລູກຊາຍທີ່ຜິດກົດໝາຍຂອງກະສັດ George III.
▲
●
ຮົບຂອງເຂື່ອນ Beaver
Laura Secord ເຕືອນ Lieutenant James Fitzgibbon ກ່ຽວກັບການໂຈມຕີຂອງອາເມລິກາທີ່ຈະມາເຖິງ, ເດືອນມິຖຸນາ 1813. ©Lorne Kidd Smith
1813 Jun 24

ຮົບຂອງເຂື່ອນ Beaver

Thorold, Ontario, Canada
ການສູ້ຮົບຂອງເຂື່ອນ Beaver, ທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນວັນທີ 24 ເດືອນມິຖຸນາ 1813, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812, ແມ່ນການມີສ່ວນພົວພັນທີ່ສໍາຄັນທີ່ຖັນຂອງກອງທັບສະຫະລັດພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ປະລາດຂອງອັງກິດຢູ່ທີ່ເຂື່ອນ Beaver ໃນ Ontario, ປະເທດການາດາໃນປະຈຸບັນ.ກຳ​ລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ນຳ​ໂດຍ​ພັນ​ເອກ Charles Boerstler, ໄດ້​ກ້າວ​ຂຶ້ນ​ຈາກ​ເມືອງ Fort George ດ້ວຍ​ເຈດ​ຕະ​ນາ​ທີ່​ຈະ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຖານ​ທັບ​ອັງ​ກິດ​ຢູ່​ເຮືອນ​ຂອງ DeCou.ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ແຜນການຂອງພວກເຂົາຖືກຂັດຂວາງເມື່ອ Laura Secord, ຊາວເມືອງ Queenston, ໄດ້ຮຽນຮູ້ເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຊາວອາເມລິກາຈາກເຈົ້າຫນ້າທີ່ທີ່ເກັບເງິນຢູ່ເຮືອນຂອງນາງ.ນາງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງທີ່ເປັນອັນຕະລາຍເພື່ອເຕືອນຊາວອັງກິດ.ໃນຂະນະທີ່ທະຫານອາເມລິກາ ມຸ່ງໜ້າສູ່ເມືອງ DeCou, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກບຸກໂຈມຕີໂດຍກຳລັງລວມຂອງ Kahnawake ແລະນັກຮົບຊາວອາເມລິກາພື້ນເມືອງອື່ນໆ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບທະຫານປະຈຳອັງກິດ, ທັງໝົດພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງ Lieutenant James FitzGibbon.ນັກຮົບພື້ນເມືອງຂອງອາເມລິກາແມ່ນ Mohawks ຕົ້ນຕໍແລະມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການດັກສະກັດ.ຫຼັງຈາກໄດ້ພົບກັບການຕໍ່ຕ້ານຢ່າງຮຸນແຮງແລະປະເຊີນກັບການຂົ່ມຂູ່ຂອງການຖືກລ້ອມຮອບ, Colonel Boerstler ໄດ້ຮັບບາດເຈັບ, ແລະໃນທີ່ສຸດກໍາລັງຂອງອາເມລິກາໄດ້ຍອມຈໍານົນກັບ Lieutenant FitzGibbon.ຜູ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ໃນ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ແມ່ນ​ລວມ​ມີ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ 25 ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ ແລະ 50 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ, ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ຈຳ​ນວນ​ນັກ​ໂທດ.ຢູ່​ຝ່າຍ​ອັງກິດ​ແລະ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ພື້ນ​ເມືອງ, ​ໄດ້​ມີ​ການ​ລາຍ​ງານ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ, ​ໂດຍ​ມີ​ການ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ວ່າ​ມີ​ຜູ້​ບັນຊາ​ການ 5 ຄົນ​ເສຍ​ຊີວິດ ​ແລະ 20 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ.ຜົນໄດ້ຮັບຂອງການສູ້ຮົບຂອງເຂື່ອນ Beaver ໄດ້ demoralized ກໍາລັງອາເມລິກາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຢູ່ Fort George, ແລະເຂົາເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນລັງເລທີ່ຈະ venture ໄກຈາກ fort ໄດ້.ການມີສ່ວນພົວພັນນີ້, ພ້ອມກັບເຫດການຕໍ່ມາ, ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນໄລຍະເວລາຂອງການຄອບຄອງຂອງອັງກິດໃນພາກພື້ນໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812. ການເດີນທາງຢ່າງກ້າຫານຂອງ Laura Secord ເພື່ອເຕືອນຊາວອັງກິດໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ສະຫລອງປະຫວັດສາດຂອງການາດາ.
▲
●
ສົງຄາມ Creek
ສະຫະລັດໄດ້ສ້າງຕັ້ງພັນທະມິດກັບສັດຕູພື້ນເມືອງຂອງ Muscogee, Choctaw ແລະ Cherokee Nations. ©HistoryMaps
1813 Jul 22 - 1814 Aug 9

ສົງຄາມ Creek

Alabama, USA
ສົງຄາມ Creek ແມ່ນການຂັດແຍ້ງໃນພາກພື້ນລະຫວ່າງຝ່າຍຄ້ານຂອງອາເມລິກາພື້ນເມືອງ, ອໍານາດເອີຣົບ, ແລະ ສະຫະລັດ ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 19.ສົງຄາມ Creek ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຍ້ອນຄວາມຂັດແຍ້ງພາຍໃນຊົນເຜົ່າຂອງ Muscogee, ແຕ່ສະຫະລັດໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງໄວວາ.ພໍ່ຄ້າຊາວອັງກິດ ແລະເຈົ້າໜ້າທີ່ອານານິຄົມຂອງແອສປາໂຍນ ໃນລັດຟລໍຣິດາ ໄດ້ສະໜອງອາວຸດ ແລະອຸປະກອນໃຫ້ພວກ Red Sticks ເນື່ອງຈາກມີຄວາມສົນໃຈຮ່ວມກັນໃນການປ້ອງກັນການຂະຫຍາຍຂອງສະຫະລັດ ໄປສູ່ພາກພື້ນທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງເຂົາເຈົ້າ.ສົງຄາມ Creek ເກີດຂຶ້ນສ່ວນໃຫຍ່ໃນ Alabama ໃນຍຸກສະ ໄໝ ໃໝ່ ແລະລຽບຕາມຊາຍຝັ່ງອ່າວ.ການມີສ່ວນພົວພັນທີ່ສຳຄັນຂອງສົງຄາມກ່ຽວຂ້ອງກັບການທະຫານຂອງສະຫະລັດ ແລະກຸ່ມ Red Sticks (ຫຼື Upper Creeks), ເຊິ່ງເປັນກຸ່ມຊົນເຜົ່າ Muscogee ທີ່ຕໍ່ຕ້ານການຂະຫຍາຍອານານິຄົມຂອງສະຫະລັດ.ສະຫະລັດໄດ້ສ້າງຕັ້ງພັນທະມິດກັບສັດຕູແບບດັ້ງເດີມຂອງ Muscogee, Choctaw ແລະ Cherokee Nations, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບກຸ່ມ Lower Creeks ຂອງ Muscogee.ໃນ​ລະ​ຫວ່າງ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​, ໄມ້​ແດງ​ໄດ້​ຜູກ​ມັດ​ຕົນ​ເອງ​ກັບ​ອັງ​ກິດ​.ກຳ​ລັງ​ໄມ້​ແດງ​ໄດ້​ຊ່ວຍ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ເຮືອ​ບິນ​ອັງ​ກິດ Alexander Cochrane ກ້າວ​ໄປ​ສູ່​ເມືອງ New Orleans.ສົງຄາມ Creek ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນໃນເດືອນສິງຫາ 1814 ດ້ວຍການລົງນາມໃນສົນທິສັນຍາ Fort Jackson, ເມື່ອ Andrew Jackson ໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ສະຫະພັນ Creek ຍອມຈໍານົນຫຼາຍກວ່າ 21 ລ້ານເອເຄີໃນພາກໃຕ້ຂອງຈໍເຈຍແລະພາກກາງຂອງ Alabama.ສົງຄາມຍັງເປັນການສືບຕໍ່ຂອງສົງຄາມ Tecumseh ໃນພາກຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອເກົ່າ, ແລະ, ເຖິງແມ່ນວ່າການຂັດແຍ້ງທີ່ວາງໄວ້ໃນສົງຄາມອິນເດຍຂອງອາເມລິກາຫຼາຍສັດຕະວັດແລ້ວ, ມັນມັກຈະຖືກກໍານົດຫຼາຍກວ່າ, ແລະຖືວ່າເປັນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ສໍາຄັນຂອງສົງຄາມ 1812 ໂດຍນັກປະຫວັດສາດ.
▲
●
Play button
1813 Sep 10

ຮົບຂອງທະເລສາບ Erie

Lake Erie
ຮົບຂອງທະເລສາບ Erie ແມ່ນການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງກອງທັບເຮືອທີ່ສໍາຄັນໃນລະຫວ່າງສົງຄາມຂອງ 1812 ທີ່ຈັດຂຶ້ນໃນວັນທີ 10 ກັນຍາ 1813, ໃນທະເລສາບ Erie, ໃກ້ກັບລັດ Ohio.ໃນການສູ້ຮົບນີ້, ເຮືອ 9 ລໍາຂອງກອງທັບເຮືອ ສະຫະລັດ , ບັນຊາໂດຍ Captain Oliver Hazard Perry, ໄດ້ເອົາຊະນະຢ່າງເດັດຂາດແລະຍຶດເອົາເຮືອຂອງ ກອງທັບເຮືອອັງກິດ 6 ລໍາພາຍໃຕ້ Captain Robert Heriot Barclay.ໄຊຊະນະຂອງອາເມຣິການີ້ໄດ້ຮັບປະກັນການຄວບຄຸມ Lake Erie ສໍາລັບສະຫະລັດສໍາລັບສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງສົງຄາມແລະມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການໂຄສະນາທີ່ດິນຕໍ່ມາ.ການ​ຊ້ອມ​ຮົບ​ໄດ້​ເລີ່​ມຂຶ້ນ​ໂດຍ​ທັງ​ກອງ​ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ​ແລະ ອັງ​ກິດ​ເປັນ​ແຖວ​ການ​ສູ້​ຮົບ.ໃນ​ເບື້ອງ​ຕົ້ນ​ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ຖື​ເຄື່ອງ​ວັດ​ແທກ​ດິນ​ຟ້າ​ອາ​ກາດ, ແຕ່​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ຂອງ​ພະ​ລັງ​ງານ​ລົມ​ໄດ້​ອະ​ນຸ​ຍາດ​ໃຫ້​ກອງ​ທັບ Perry ເຂົ້າ​ໃກ້​ກັບ​ສັດ​ຕູ.ການມີສ່ວນພົວພັນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເວລາ 11:45 ດ້ວຍການຍິງລູກປືນທໍາອິດໂດຍເຮືອອັງກິດ Detroit.ເຮືອທຸງອາເມລິກາ, Lawrence, ໄດ້ຕົກຢູ່ພາຍໃຕ້ໄຟໄຫມ້ຢ່າງຫນັກແລະໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ.ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ໄດ້​ໂອນ​ທຸງ​ຂອງ​ຕົນ​ໄປ​ຍັງ Niagara, Perry ໄດ້​ສືບ​ຕໍ່​ການ​ຕໍ່​ສູ້.ໃນທີ່ສຸດ, ເຮືອຂອງອັງກິດ Detroit ແລະ Queen Charlotte, ພ້ອມກັບຄົນອື່ນໆ, ໄດ້ຍອມຈໍານົນກັບກໍາລັງຂອງອາເມລິກາ, ຫມາຍເຖິງໄຊຊະນະທີ່ຕັດສິນຂອງສະຫະລັດ.ຮົບຂອງທະເລສາບ Erie ມີຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານຍຸດທະສາດ.ມັນ​ໄດ້​ຮັບ​ປະ​ກັນ​ການ​ຄວບ​ຄຸມ​ຂອງ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ຂອງ​ທະ​ເລ​ສາ​ບ​, ປ້ອງ​ກັນ​ການ​ເສີມ​ແລະ​ການ​ສະ​ຫນອງ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ຈາກ​ການ​ໄປ​ເຖິງ​ກໍາ​ລັງ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໃນ​ພາກ​ພື້ນ​.ໄຊຊະນະນີ້ຍັງໄດ້ປູທາງໄປສູ່ຄວາມສຳເລັດຂອງອາເມຣິກາໃນຕໍ່ໆມາ, ລວມທັງການຟື້ນຕົວຂອງ Detroit ແລະໄຊຊະນະໃນ Battle of the Thames, ບ່ອນທີ່ສະຫະພັນອິນເດຍຂອງ Tecumseh ໄດ້ເອົາຊະນະ.ການສູ້ຮົບໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການນໍາພາຂອງ Perry ແລະປະສິດທິຜົນຂອງກອງທະຫານອາເມລິກາ, ເຊິ່ງມີຄວາມສໍາຄັນໃນການຮັກສານ້ໍາທີ່ສໍາຄັນນີ້ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ.
▲
●
Play button
1813 Oct 5

ຮົບຂອງ Thames

Chatham-Kent, ON, Canada
ຮົບຂອງ Thames, ຊຶ່ງເອີ້ນກັນວ່າຮົບ Moraviantown, ເກີດຂຶ້ນໃນວັນທີ 5 ເດືອນຕຸລາປີ 1813, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມຂອງ 1812 ໃນ Upper Canada, ໃກ້ກັບ Chatham.ມັນໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ອາເມລິກາໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຢ່າງເດັດຂາດຕໍ່ອັງກິດແລະພັນທະມິດຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງຂອງພວກເຂົາທີ່ນໍາພາໂດຍຜູ້ນໍາ Shawnee Tecumseh.ຊາວອັງກິດ, ພາຍໃຕ້ການເປັນນາຍພົນ Henry Procter, ໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຖອຍອອກຈາກພາກເຫນືອຈາກ Detroit ເນື່ອງຈາກການສູນເສຍການຄວບຄຸມທະເລສາບ Erie ກັບກອງທັບເຮືອສະຫະລັດ, ໄດ້ຕັດການສະຫນອງຂອງພວກເຂົາ.ສະຫະພັນຂອງຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງຂອງ Tecumseh ແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ສໍາຄັນຂອງພັນທະມິດອັງກິດ.ກອງທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ນຳພາ​ໂດຍ​ພົນ​ຕີ William Henry Harrison, ​ໄດ້​ໄລ່​ຕາມ​ລ່າ​ຊາວ​ອັງກິດ​ທີ່​ໄດ້​ຖອຍ​ໜີ​ໄປ ​ແລະ ​ໄດ້​ປະ​ທະ​ກັນ​ຢູ່​ໃກ້​ແມ່​ນ້ຳ Thames.ຕໍາແໜ່ງຂອງອັງກິດໄດ້ຖືກປ້ອງກັນບໍ່ດີ, ແລະນັກຮົບຂອງ Tecumseh ໄດ້ພະຍາຍາມ flank ກັບກໍາລັງຂອງອາເມລິກາແຕ່ໄດ້ຖືກ overwhelmed.ພວກທະຫານອັງກິດປະຈຳການຖືກເສຍສະຫຼະ, ແລະທະຫານມ້າອາເມຣິກັນໄດ້ມີບົດບາດສຳຄັນໃນການບຸກຂ້າມເສັ້ນຂອງພວກເຂົາ.ໃນລະຫວ່າງການສູ້ຮົບ, Tecumseh ໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍ, ເຊິ່ງໄດ້ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ສະຫະພັນຂອງລາວ.ໃນທີ່ສຸດ, ກໍາລັງຂອງອັງກິດໄດ້ຖອຍຫລັງ, ແລະການຄວບຄຸມຂອງອາເມລິກາໃນເຂດ Detroit ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນຄືນໃຫມ່.ຮົບຂອງ Thames ມີຜົນກະທົບອັນເລິກເຊິ່ງຕໍ່ສົງຄາມ.ມັນໄດ້ນໍາໄປສູ່ການລົ້ມລົງຂອງສະຫະພັນ Tecumseh ແລະການສູນເສຍການຄວບຄຸມຂອງອັງກິດໃນພາກຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້ຂອງ Ontario.ຕໍ່ມານາຍພົນ Procter ໄດ້ຖືກສານຕໍ່ສູ້ເພື່ອການເປັນຜູ້ນໍາທີ່ບໍ່ດີຂອງລາວໃນລະຫວ່າງການຖອຍຫລັງແລະການສູ້ຮົບ.ການເສຍຊີວິດຂອງ Tecumseh ເປັນຈຸດສິ້ນສຸດຂອງພັນທະມິດຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງທີ່ມີອໍານາດແລະໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຫຼຸດລົງໂດຍລວມຂອງອິດທິພົນຂອງອັງກິດໃນພາກພື້ນ.
▲
●
ຮົບຂອງ Chateauguay ໄດ້
ຮົບຂອງ Chateauguay ໄດ້. ©Henri Julien
1813 Oct 26

ຮົບຂອງ Chateauguay ໄດ້

Ormstown, Québec, Canada
ຮົບຂອງ Chateauguay, ໄດ້ຕໍ່ສູ້ໃນວັນທີ 26 ເດືອນຕຸລາປີ 1813, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812, ໄດ້ເຫັນກໍາລັງຂອງອັງກິດແລະການາດາທີ່ປະສົມປະສານ, ນໍາໂດຍ Charles de Salaberry, ປ້ອງກັນການຮຸກຮານຂອງອາເມລິກາໃນຕ່ໍາກວ່າການາດາ (ປະຈຸບັນ Quebec).ແຜນການຂອງອາເມລິກາແມ່ນເພື່ອຍຶດເອົາເມືອງ Montreal, ຈຸດປະສົງຍຸດທະສາດທີ່ສໍາຄັນ, ໂດຍຄວາມກ້າວຫນ້າຈາກສອງທິດທາງ - ພາກສ່ວນຫນຶ່ງລົງໄປຫາແມ່ນ້ໍາ St. Lawrence ແລະອີກພາກສ່ວນຫນຶ່ງເຄື່ອນໄປທາງເຫນືອຈາກ Lake Champlain.ນາຍພົນ Wade Hampton ໄດ້ນໍາພາກອງກໍາລັງອາເມລິກາອ້ອມຮອບ Lake Champlain, ແຕ່ລາວໄດ້ປະເຊີນກັບສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ, ລວມທັງທະຫານທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມບໍ່ດີ, ການສະຫນອງບໍ່ພຽງພໍ, ແລະການຂັດແຍ້ງກັບຜູ້ບັນຊາການອື່ນໆຂອງນາຍພົນ James Wilkinson.ໃນມື້ຂອງການສູ້ຮົບ, Hampton ຕັດສິນໃຈສົ່ງ Colonel Robert Purdy ກັບຜູ້ຊາຍ 1,500 ຄົນເພື່ອຂ້າມແມ່ນ້ໍາ Chateauguay ແລະອອກຈາກຕໍາແຫນ່ງຂອງອັງກິດ, ໃນຂະນະທີ່ Brigadier General George Izard ໂຈມຕີຈາກທາງຫນ້າ.​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ການ​ດຳ​ເນີນ​ງານ​ແມ່ນ​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ຫຍຸ້ງຍາກ, ລວມທັງ​ສະພາບ​ທີ່​ທ້າ​ທາຍ​ແລະ​ດິນ​ຟ້າ​ອາກາດ​ທີ່​ຮ້າຍ​ແຮງ.ກໍາລັງຂອງ Purdy ໄດ້ສູນເສຍໄປແລະໄດ້ພົບກັບຜູ້ຖືກກ່າວຟ້ອງຂອງການາດາທີ່ນໍາພາໂດຍ Captain Daly ແລະ Captain Brugière.ຊາວການາດາໄດ້ພົວພັນກັບຊາວອາເມລິກາ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມສັບສົນແລະບັງຄັບໃຫ້ພວກເຂົາຖອນຕົວ.ໃນຂະນະດຽວກັນ, ທະຫານຂອງ Izard ໄດ້ພະຍາຍາມໃຊ້ກົນລະຍຸດແບບດັ້ງເດີມຕໍ່ກັບຜູ້ຖືກກ່າວຟ້ອງຂອງການາດາແຕ່ຖືກຍິງທີ່ຖືກຕ້ອງ.ການສະເໜີຍອມຈຳນົນຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ອາເມຣິກັນຄົນໜຶ່ງໄດ້ນຳໄປສູ່ການເສຍຊີວິດຂອງລາວ, ແລະຜູ້ຖືກກ່າວຟ້ອງຊາວການາດາ, ດ້ວຍການຮຽກຮ້ອງ ແລະສຽງໂຫດຮ້າຍສົງຄາມ, ສ້າງຄວາມປະທັບໃຈຂອງກຳລັງທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ, ເຮັດໃຫ້ຊາວອາເມຣິກັນຖອຍຫຼັງ.ຜູ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ໃນ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ແມ່ນ​ຂ້ອນ​ຂ້າງ​ເບົາ​ບາງ​ສຳ​ລັບ​ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍ, ຊາວ​ກາ​ນາ​ດາ​ລາຍ​ງານ​ວ່າ​ມີ 2 ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ, 16 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ, 4 ຄົນ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ມີ 23 ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ, 33 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ, ແລະ 29 ຄົນ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ.ການສູ້ຮົບໄດ້ມີຜົນກະທົບອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ການໂຄສະນາຫາສຽງຂອງອາເມລິກາເພື່ອຍຶດເມືອງ Montreal, ຍ້ອນວ່າມັນນໍາໄປສູ່ສະພາສົງຄາມທີ່ສະຫຼຸບວ່າຄວາມກ້າວຫນ້າໃຫມ່ບໍ່ຫນ້າຈະປະສົບຜົນສໍາເລັດ.ນອກຈາກນັ້ນ, ສິ່ງທ້າທາຍດ້ານການຂົນສົ່ງ, ລວມທັງເສັ້ນທາງທີ່ບໍ່ສາມາດຜ່ານໄດ້ແລະການສະຫນອງທີ່ຫຼຸດລົງ, ໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຕັດສິນໃຈທີ່ຈະປະຖິ້ມແຄມເປນ.ຮົບຂອງ Chateauguay, ພ້ອມກັບການສູ້ຮົບຂອງ Crysler's Farm, ເປັນຈຸດສິ້ນສຸດຂອງແຄມເປນ Saint Lawrence ຂອງອາເມລິກາໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງ 1813.
▲
●
ຮົບຂອງຟາມຂອງ Crysler
ຮົບຂອງຟາມຂອງ Crysler. ©Anonymous
1813 Nov 11

ຮົບຂອງຟາມຂອງ Crysler

Morrisburg, Ontario, Canada
ການສູ້ຮົບຂອງ Crysler's Farm ໄດ້ເປັນຂີດໝາຍໄຊຊະນະຂອງອັງກິດ ແລະການາດາ ຕໍ່ກັບກອງກຳລັງຂອງອາເມຣິກາທີ່ໃຫຍ່ກວ່າ, ກະຕຸ້ນຊາວອາເມຣິກັນໃຫ້ປະຖິ້ມແຄມເປນທີ່ St. Lawrence ຂອງພວກເຂົາ, ເຊິ່ງມີຈຸດປະສົງເພື່ອຍຶດເອົາເມືອງ Montreal.ການ​ໂຄສະນາ​ຫາ​ສຽງ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ຫຍຸ້ງຍາກ, ລວມທັງ​ການ​ສະໜອງ​ບໍ່​ພຽງພໍ, ຄວາມ​ບໍ່​ເຊື່ອ​ໝັ້ນ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່, ​ແລະ ສະພາບ​ດິນ​ຟ້າ​ອາກາດ​ບໍ່​ເອື້ອ​ອຳນວຍ.ອັງກິດ, ນໍາພາໂດຍ Colonel Joseph Wanton Morrison, ຕ້ານການກ້າວຫນ້າຂອງອາເມລິກາໄດ້ປະສິດທິຜົນ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ສະພາບ​ທີ່​ທ້າ​ທາຍ, ​ໂດຍ​ມີ​ຝົນຕົກ​ໜັກ​ແລະ​ຄວາມ​ສັບສົນ​ລະຫວ່າງ​ສອງ​ຝ່າຍ.ນາຍ​ພົນ​ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ Boyd ຜູ້​ຮັບ​ຕຳ​ແໜ່​ງ​ໄດ້​ສັ່ງ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ໂຈມ​ຕີ​ໃນ​ຕອນ​ບ່າຍ.ການ​ໂຈມ​ຕີ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຕອບ​ໂຕ້​ຢ່າງ​ເດັດດ່ຽວ​ຈາກ​ກຳລັງ​ອັງ​ກິດ​ແລະ​ກາ​ນາ​ດາ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ກອງທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຕົກ​ຢູ່​ໃນ​ຄວາມ​ວຸ້ນວາຍ.ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ກອງທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ​ໄດ້​ຖອຍ​ໜີ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ວຸ້ນວາຍ​ຕໍ່​ເຮືອ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ແລະ​ຂ້າມ​ແມ່​ນ້ຳ​ໄປ​ຫາ​ຝ່າຍ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ.ການ​ບາດ​ເຈັບ​ຂອງ​ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍ​ມີ​ຄວາມ​ສາ​ມາດ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ, ໃນ​ນັ້ນ​ຊາວ​ອັງ​ກິດ 31 ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລະ 148 ບາດ​ເຈັບ, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ອາ​ເມລິ​ກາ​ລາຍ​ງານ​ວ່າ 102 ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລະ 237 ບາດ​ເຈັບ.ຜົນໄດ້ຮັບຂອງການສູ້ຮົບໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການສິ້ນສຸດຂອງໄພຂົ່ມຂູ່ຂອງອາເມລິກາຕໍ່ Montreal ແລະມີຜົນກະທົບທີ່ສໍາຄັນຕໍ່ສົງຄາມໃນພາກພື້ນ.
▲
●
ຍຶດ​ເອົາ Fort Niagara
©Graham Turner
1813 Dec 19

ຍຶດ​ເອົາ Fort Niagara

Fort Niagara, Youngstown, NY,
Fort Niagara, ເປັນເມືອງສຳຄັນທາງຍຸດທະສາດຂອງອາເມລິກາ ໃກ້ກັບທາງອອກຂອງແມ່ນ້ຳ Niagara ເຂົ້າສູ່ Lake Ontario, ໄດ້ອ່ອນເພຍລົງໂດຍການຖອນທະຫານອາເມລິກາປະຈຳສ່ວນຫຼາຍເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມການໂຈມຕີຢູ່ Montreal.ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ນາຍພົນທະຫານບົກ George McClure ມີກອງທະຫານນ້ອຍ ແລະບໍ່ມີຄົນຂັບຢູ່ທີ່ປ້ອມ.ສະຖານະ​ການ​ຮ້າຍ​ແຮງ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ McClure ສັ່ງ​ໃຫ້​ຈູດ​ໝູ່​ບ້ານ Niagara ທີ່ຢູ່​ໃກ້​ຄຽງ, ສ້າງ​ຂໍ້​ອ້າງ​ໃຫ້​ແກ່​ການ​ຕອບ​ໂຕ້​ຂອງ​ອັງກິດ.ພົນເອກ Gordon Drummond ຂອງອັງກິດໄດ້ສວຍໃຊ້ໂອກາດທີ່ຈະຍຶດເມືອງ Fort Niagara ແລະສັ່ງການໂຈມຕີໃນຕອນກາງຄືນທີ່ຫນ້າປະຫລາດໃຈໃນເດືອນທັນວາ 1813. ກໍາລັງຂອງທະຫານປະຈໍາອັງກິດແລະທະຫານທີ່ນໍາພາໂດຍ Colonel John Murray, ໄດ້ຂ້າມແມ່ນ້ໍາ Niagara ຂ້າງເທິງປ້ອມ.ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຈັບ​ເອົາ​ລູກ​ປືນ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ແລະ​ກ້າວ​ໄປ​ສູ່​ປ້ອມ​ຢ່າງ​ງຽບໆ.ການຕໍ່ຕ້ານຈາກຜູ້ປົກປ້ອງອາເມລິກາ, ເຊິ່ງລວມທັງການຢືນຢູ່ໃນ South Redoubt, ແມ່ນຮຸນແຮງ.ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ກອງ​ທັບ​ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ລ່ວງ​ລະ​ເມີດ​ການ​ປ້ອງ​ກັນ​ປະ​ເທດ​ແລະ, ໃນ​ການ​ເຮັດ​ໃຫ້​ການ​ທີ່​ໂຫດ​ຮ້າຍ, bayonet ຂອງ​ຜູ້​ຖືກ​ກ່າວ​ຟ້ອງ​ຈໍາ​ນວນ​ຫຼາຍ.ອັງກິດ ລາຍງານວ່າ ມີຜູ້ໄດ້ຮັບບາດເຈັບໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ໃນນັ້ນມີ 6 ຄົນເສຍຊີວິດ ແລະ 5 ຄົນບາດເຈັບ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ບາດເຈັບຂອງຊາວອາເມຣິກັນ ແມ່ນມີຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, ມີຢ່າງໜ້ອຍ 65 ຄົນເສຍຊີວິດ ແລະ ຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ຫຼືຖືກຄຸກ.ຫຼັງຈາກການຍຶດເອົາເມືອງ Fort Niagara, ກໍາລັງຂອງອັງກິດພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Phineas Riall ໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ອານາເຂດຂອງອາເມລິກາ, ການເຜົາໄຫມ້ບ້ານແລະກໍາລັງຂອງອາເມລິກາເຂົ້າຮ່ວມໃນຮົບ Lewiston ແລະ Battle of Buffalo.Fort Niagara ຍັງຄົງຢູ່ໃນການຄອບຄອງຂອງອັງກິດຈົນກ່ວາສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງ.ການຍຶດເອົາເມືອງ Fort Niagara ແລະການແກ້ແຄ້ນຕໍ່ໄປໄດ້ເປັນຈຸດປ່ຽນແປງໃນສົງຄາມປີ 1812 ແລະສົ່ງຜົນສະທ້ອນທີ່ຍືນຍົງຕໍ່ພາກພື້ນ Niagara.Fort Niagara ຍັງຄົງຢູ່ໃນການຄອບຄອງຂອງອັງກິດຈົນກ່ວາສົງຄາມສິ້ນສຸດລົງ.
▲
●
Play button
1814 Mar 27

ຮົບຂອງ Horseshoe ງໍ

Dadeville, Alabama, USA
ໃນວັນທີ 27 ມີນາ 1814, ກໍາລັງຂອງສະຫະລັດແລະພັນທະມິດອິນເດຍພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Andrew Jackson ໄດ້ເອົາຊະນະ Red Sticks, ສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຊົນເຜົ່າ Creek Indian ທີ່ຕໍ່ຕ້ານການຂະຫຍາຍຂອງອາເມລິກາ, ສິ້ນສຸດສົງຄາມ Creek.​ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ປະມານ 800 ຄົນ​ໃນ​ຈຳນວນ​ນັກຮົບ Red Stick 1,000 ຄົນ​ທີ່​ມີ​ຢູ່​ໃນ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ຖືກ​ຂ້າ​ຕາຍ.ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, Jackson ໄດ້ສູນເສຍຜູ້ຊາຍຫນ້ອຍກວ່າ 50 ຄົນໃນລະຫວ່າງການຕໍ່ສູ້ແລະລາຍງານວ່າມີ 154 ຄົນໄດ້ຮັບບາດເຈັບ.ຫຼັງຈາກການສູ້ຮົບ, ທະຫານຂອງ Jackson ໄດ້ສ້າງສາຍແຂນຈາກຜິວຫນັງທີ່ເອົາມາຈາກສົບຂອງອິນເດຍ, ດໍາເນີນການນັບສົບໂດຍການຕັດປາຍດັງຂອງພວກເຂົາ, ແລະສົ່ງເຄື່ອງນຸ່ງຂອງພວກເຂົາເປັນທີ່ລະນຶກໃຫ້ກັບ "ແມ່ຍິງຂອງ Tennessee."ໃນວັນທີ 9 ສິງຫາ 1814, Andrew Jackson ໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ Creek ລົງນາມໃນສົນທິສັນຍາ Fort Jackson.ປະເທດຊາດ Creek ໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ມອບ 23 ລ້ານເອເຄີ (93,000 km2)—ເຄິ່ງກາງຂອງ Alabama ແລະສ່ວນຫນຶ່ງຂອງພາກໃຕ້ຂອງຈໍເຈຍ—ໃຫ້ລັດຖະບານ ສະຫະລັດ ;ນີ້ລວມມີດິນແດນຂອງ Lower Creek, ຜູ້ທີ່ເຄີຍເປັນພັນທະມິດຂອງສະຫະລັດ.Jackson ໄດ້ກໍານົດພື້ນທີ່ຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມຕ້ອງການຄວາມປອດໄພຂອງລາວ.ໃນຈໍານວນ 23 ລ້ານເອເຄີ (93,000 ກມ2) Jackson ໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ Creek ມອບໃຫ້ 1.9 ລ້ານເອເຄີ (7,700 km2), ເຊິ່ງອ້າງໂດຍ Cherokee Nation, ເຊິ່ງເປັນພັນທະມິດກັບສະຫະລັດ.Jackson ໄດ້​ຮັບ​ການ​ເລື່ອນ​ຊັ້ນ​ເປັນ​ນາຍ​ພົນ​ເອກ​ຫຼັງ​ຈາກ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຕົກ​ລົງ​ສົນ​ທິ​ສັນ​ຍາ​.
▲
●
1814
ການ​ໂຕ້​ຕອບ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ornament
ການສະລະຕົວຂອງ Napoleon ຄັ້ງທໍາອິດ
ການ​ສະ​ລາ​ປະ​ເທດ​ຄັ້ງ​ທຳ​ອິດ​ຂອງ Napoleon, ວັນ​ທີ 11 ເມ​ສາ, 1814. ©Gaetano Ferri
1814 Apr 11

ການສະລະຕົວຂອງ Napoleon ຄັ້ງທໍາອິດ

Paris, France
ການສິ້ນສຸດຂອງ ສົງຄາມ ກັບ Napoleon ໃນເອີຣົບໃນເດືອນເມສາ 1814 ຫມາຍຄວາມວ່າອັງກິດສາມາດສົ່ງກອງທັບຂອງພວກເຂົາໄປອາເມລິກາເຫນືອ, ດັ່ງນັ້ນຊາວອາເມລິກາຕ້ອງການຮັບປະກັນ Upper Canada ເພື່ອເຈລະຈາຈາກຕໍາແຫນ່ງທີ່ເຂັ້ມແຂງ.ໃນຂະນະດຽວກັນ, ທະຫານອັງກິດ 15,000 ຄົນໄດ້ຖືກສົ່ງໄປອາເມລິກາເຫນືອພາຍໃຕ້ສີ່ຂອງຜູ້ບັນຊາການກອງພົນທີ່ມີຄວາມສາມາດທີ່ສຸດຂອງ Wellington ຫຼັງຈາກ Napoleon ໄດ້ສະລະຕົວ.ໜ້ອຍກວ່າເຄິ່ງໜຶ່ງແມ່ນນັກຮົບເກົ່າຂອງແຫຼມ ແລະສ່ວນທີ່ເຫຼືອແມ່ນມາຈາກກອງທະຫານ.ກອງທັບທີ່ຫາກໍ່ມີໃໝ່ສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ໄປປະເທດການາດາ ບ່ອນທີ່ນາຍພົນ Sir George Prevost (ເຊິ່ງເປັນຜູ້ປົກຄອງລັດການາດາ ແລະ ຜູ້ບັນຊາການສູງສຸດໃນທະວີບອາເມລິກາເໜືອ) ກໍາລັງກະກຽມທີ່ຈະນຳພາການບຸກໂຈມຕີເຂົ້ານະຄອນນິວຢອກ ຈາກການາດາ, ມຸ່ງໜ້າສູ່ທະເລສາບ Champlain ແລະທາງເທິງ. ນ້ໍາ Hudson.ອັງກິດເລີ່ມປິດລ້ອມຝັ່ງຕາເວັນອອກທັງໝົດຂອງສະຫະລັດ.
▲
●
ຮົບຂອງ Chippawa
Brig Gen Winfield Scott ນໍາພາກອງພົນທະຫານບົກຂອງລາວໄປຂ້າງຫນ້າໃນລະຫວ່າງການສູ້ຮົບ ©H. Charles McBarron Jr.
1814 Jul 5

ຮົບຂອງ Chippawa

Chippawa, Upper Canada (presen
ໃນຕົ້ນປີ 1814, ມັນເປັນທີ່ຊັດເຈນວ່າ Napoleon ໄດ້ຖືກ defeated ໃນເອີຣົບ, ແລະທະຫານຜ່ານເສິກອັງກິດທີ່ມີລະດູການຈາກ ສົງຄາມ Peninsular ຈະຖືກນໍາໄປໃຊ້ໃຫມ່ໃນ ການາດາ .ລັດຖະມົນຕີກະຊວງສົງຄາມຂອງສະຫະລັດ ທ່ານ John Armstrong Jr. ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະເອົາໄຊຊະນະໃນການາດາ ກ່ອນທີ່ທະຫານອັງກິດຈະໄປຮອດບ່ອນນັ້ນ.ນາຍພົນ Jacob Brown ໄດ້ຖືກສັ່ງໃຫ້ສ້າງຕັ້ງພະແນກຊ້າຍຂອງກອງທັບເຫນືອ.Armstrong ຊີ້​ນໍາ​ວ່າ​ສອງ "Camps ຂອງ​ຄໍາ​ສັ່ງ​" ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​, ເພື່ອ​ປັບ​ປຸງ​ມາດ​ຕະ​ຖານ​ຂອງ​ຫົວ​ຫນ່ວຍ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ຂອງ​ກອງ​ທັບ​ອາ​ເມລິ​ກາ​.ຫນຶ່ງແມ່ນຢູ່ທີ່ Plattsburgh, ນິວຢອກ, ພາຍໃຕ້ການເປັນພົນເອກ George Izard.ອີກອັນນຶ່ງຢູ່ທີ່ Buffalo, New York, ໃກ້ກັບຫົວຂອງແມ່ນ້ໍາ Niagara, ພາຍໃຕ້ການເປັນພົນເອກ Winfield Scott.ຢູ່ Buffalo, Scott ໄດ້ຈັດຕັ້ງໂຄງການຝຶກອົບຮົມທີ່ສໍາຄັນ.ລາວ​ໄດ້​ຝຶກ​ຊ້ອມ​ທະຫານ​ເປັນ​ເວລາ​ສິບ​ຊົ່ວ​ໂມງ​ທຸກ​ມື້, ​ໂດຍ​ໃຊ້​ປຶ້ມ​ຄູ່​ມື 1791 ຂອງ​ກອງທັບ​ປະຕິວັດ​ຝຣັ່ງ.(ກ່ອນ​ໜ້າ​ນີ້, ກອງ​ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຕ່າງໆ​ໄດ້​ນຳ​ໃຊ້​ປຶ້ມ​ຄູ່​ມື​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ມັນ​ຍາກ​ທີ່​ຈະ​ຂັບ​ໄລ່​ກອງ​ກຳລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຂະໜາດ​ໃຫຍ່).Scott ຍັງໄດ້ກໍາຈັດບັນດາເຈົ້າຫນ້າທີ່ທີ່ບໍ່ມີປະສິດທິພາບທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງລາວທີ່ໄດ້ຮັບການແຕ່ງຕັ້ງໂດຍຜ່ານອິດທິພົນທາງດ້ານການເມືອງຫຼາຍກວ່າປະສົບການຫຼືຄວາມດີ, ແລະລາວໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ໃສ່ລະບຽບວິໄນໃນ camp ທີ່ເຫມາະສົມລວມທັງການຈັດການສຸຂາພິບານ.ອັນນີ້ ຫຼຸດຜ່ອນການເສຍເງິນຈາກພະຍາດທ້ອງບິດ ແລະພະຍາດຕິດຕໍ່ອື່ນໆ ທີ່ໜັກໜ່ວງໃນຂະບວນການກ່ອນໜ້ານີ້.ໃນຕົ້ນເດືອນກໍລະກົດ, ພະແນກຂອງ Brown ໄດ້ຖືກເຕົ້າໂຮມຢູ່ Niagara, ຕາມຄໍາສັ່ງສະລັບຂອງ Armstrong.ໃນວັນທີ 3 ເດືອນກໍລະກົດ, ກອງທັບຂອງ Brown, ປະກອບດ້ວຍກອງພົນປົກກະຕິທີ່ບັນຊາໂດຍ Scott (ມີ 1,377 ຄົນ) ແລະ Ripley (ມີ 1,082 ຄົນ), ແລະ 4 ບໍລິສັດຂອງປືນໃຫຍ່ຈໍານວນ 327 ຄົນພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Jacob Hindman, ໄດ້ອ້ອມຮອບຢ່າງງ່າຍດາຍແລະຍຶດ Fort Erie ທີ່ຖືກປ້ອງກັນ. ພຽງແຕ່ໂດຍສອງບໍລິສັດທີ່ອ່ອນແອພາຍໃຕ້ Major Thomas Buck.ໃນຕອນບ່າຍຂອງມື້, Scott ໄດ້ພົບກັບການປ້ອງກັນຂອງອັງກິດຢູ່ຝັ່ງໄກຂອງ Chippawa Creek, ໃກ້ກັບເມືອງ Chippawa.ຮົບຂອງ Chippawa (ບາງຄັ້ງສະກົດວ່າ Chippewa) ແມ່ນໄຊຊະນະຂອງກອງທັບ ສະຫະລັດ ໃນສົງຄາມ 1812, ໃນລະຫວ່າງການບຸກລຸກໃນວັນທີ 5 ກໍລະກົດ 1814 ຂອງອານາຈັກອັງກິດຂອງອານານິຄົມຂອງ Upper Canada ຕາມແມ່ນ້ໍາ Niagara.ການສູ້ຮົບນີ້ແລະການສູ້ຮົບຕໍ່ໄປຂອງ Lundy's Lane ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າທະຫານອາເມລິກາທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມສາມາດຍຶດເອົາຂອງຕົນເອງຕໍ່ກັບຜູ້ປະຈໍາການຂອງອັງກິດ.ສະໜາມຮົບຖືກຮັກສາໄວ້ເປັນສະຖານທີ່ປະຫວັດສາດແຫ່ງຊາດຂອງການາດາ.
▲
●
Play button
1814 Jul 25

ຮົບຂອງ Lundy's Lane

Upper Canada Drive, Niagara Fa
ຮົບຂອງ Lundy's Lane, ຊຶ່ງເອີ້ນກັນວ່າຮົບ Niagara, ເກີດຂຶ້ນໃນວັນທີ 25 ກໍລະກົດ 1814, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812. ມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃກ້ກັບນ້ໍາຕົກ Niagara, Ontario, ແລະເປັນຫນຶ່ງໃນຮົບເລືອດທີ່ສຸດຂອງສົງຄາມ.ກຳ​ລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ນຳ​ໂດຍ​ພົນ​ຕີ Jacob Brown, ໄດ້​ປະ​ເຊີນ​ໜ້າ​ກັບ​ທະ​ຫານ ​ອັງ​ກິດ ແລະ ກາ​ນາ​ດາ .ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ດ້ວຍ​ຄວາມ​ເຄັ່ງ​ຕຶງ​ທີ່​ໂຫດ​ຮ້າຍ, ມີ​ຜູ້​ເສຍ​ຊີວິດ​ຢ່າງ​ໜັກ​ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍ, ​ໃນ​ນັ້ນ​ມີ​ປະມານ 258 ຄົນ​ເສຍ​ຊີວິດ ​ແລະ 1,720 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ໄດ້​ເຫັນ​ຫຼາຍ​ໄລຍະ​ຂອງ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ຢ່າງ​ຮຸນ​ແຮງ.ກອງພົນທະຫານອາເມລິກາຂອງນາຍພົນ Winfield Scott ໄດ້ປະທະກັນກັບປືນໃຫຍ່ຂອງອັງກິດ, ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງໜັກໜ່ວງ.ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ທະຫານບົກສະຫະລັດທີ 25 ຂອງ Major Thomas Jesup ຄວບຄຸມກອງທັບອັງກິດແລະການາດາ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມສັບສົນແລະຍູ້ພວກເຂົາກັບຄືນ.ຕໍ່​ມາ, ພົນ​ເອກ James Miller ທະຫານ​ບົກ​ທີ 21 ຂອງ​ສະຫະລັດ​ໄດ້​ຍິງ​ປືນ​ໃສ່​ປືນ​ໃສ່​ຫົວ​ປືນ​ຂອງ​ອັງກິດ ​ແລະ​ຂັບ​ໄລ່​ສູນ​ກາງ​ອັງກິດ​ອອກ​ຈາກ​ພູ.ພົນ​ໂທ Gordon Drummond ຂອງ​ອັງກິດ ​ໄດ້​ທໍາ​ການ​ໂຈມ​ຕີ​ຫລາຍ​ຄັ້ງ ​ແຕ່​ກໍ​ໄດ້​ຖືກ​ກອງທັບ​ອາ​ເມຣິກາ​ຂັບ​ໄລ່​ຄືນ.ຮອດເວລາທ່ຽງຄືນ, ທັງສອງຝ່າຍໄດ້ໝົດແຮງ ແລະໝົດແຮງ.ການເສຍຊີວິດຂອງຊາວອາເມລິກາແມ່ນສູງ, ແລະ Brown ໄດ້ສັ່ງໃຫ້ retreat ກັບ Fort Erie.ອັງ​ກິດ, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຍັງ​ມີ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​ໃນ​ສະ​ຫນາມ​ຮົບ, ບໍ່​ມີ​ເງື່ອນ​ໄຂ​ທີ່​ຈະ​ແຊກ​ແຊງ​ການ​ຖອນ​ຕົວ​ຂອງ​ອາ​ເມລິ​ກາ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ມີ​ຜົນ​ສະທ້ອນ​ທາງ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ, ຍ້ອນ​ວ່າ​ມັນ​ໄດ້​ບັງ​ຄັບ​ໃຫ້​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຖອຍ​ຄືນ ​ແລະ ສູນ​ເສຍ​ຂໍ້​ລິ​ເລີ່​ມ​ໃນ​ແຫຼມ Niagara.ມັນ​ເປັນ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ທີ່​ແຂງ​ກະ​ດ້າງ​ກັບ​ການ​ບາດ​ເຈັບ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​, ເຮັດ​ໃຫ້​ມັນ​ເປັນ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ຕາຍ​ທີ່​ສຸດ​ທີ່​ສູ້​ຮົບ​ໃນ​ກາ​ນາ​ດາ​ໃນ​ໄລ​ຍະ​ສົງ​ຄາມ 1812​.
▲
●
Play button
1814 Jul 26 - Aug 4

ຮົບຂອງເກາະ Mackinac

Mackinac Island, Michigan, USA
ຮົບຂອງເກາະ Mackinac (ອອກສຽງ Mackinaw) ເປັນໄຊຊະນະຂອງອັງກິດໃນສົງຄາມ 1812. ກ່ອນສົງຄາມ, Fort Mackinac ເຄີຍເປັນບ່ອນແລກປ່ຽນການຄ້າທີ່ສໍາຄັນຂອງອາເມລິກາຢູ່ໃນຊ່ອງແຄບລະຫວ່າງ Lake Michigan ແລະ Lake Huron.ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນສໍາລັບອິດທິພົນແລະການຄວບຄຸມຂອງຕົນຕໍ່ຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງອາເມລິກາໃນພື້ນທີ່, ເຊິ່ງບາງຄັ້ງຖືກກ່າວເຖິງໃນເອກະສານປະຫວັດສາດວ່າ "Michilimackinac".ກອງກຳລັງຂອງອັງກິດ, ການາດາ ແລະຊາວອາເມຣິກັນພື້ນເມືອງໄດ້ຍຶດເອົາເກາະດັ່ງກ່າວໃນຕອນຕົ້ນຂອງສົງຄາມ.ການ​ເດີນ​ທາງ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ຖືກ​ຕິດ​ຕັ້ງ​ໃນ​ປີ 1814 ເພື່ອ​ຟື້ນ​ຟູ​ເກາະ.ກອງທັບອາເມລິກາໄດ້ໂຄສະນາການປະກົດຕົວຂອງຕົນໂດຍການພະຍາຍາມໂຈມຕີເມືອງນອກຂອງອັງກິດຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນທະເລສາບ Huron ແລະອ່າວຈໍເຈຍ, ສະນັ້ນເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ລົງຈອດເທິງເກາະ Mackinac, ທະຫານໄດ້ກຽມພ້ອມທີ່ຈະພົບກັບພວກເຂົາ.ຂະນະ​ທີ່​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ກ້າວ​ຂຶ້ນ​ປ້ອມ​ຈາກ​ພາກ​ເໜືອ, ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຖືກ​ໂຈມ​ຕີ​ໂດຍ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ພື້ນ​ເມືອງ, ​ແລະ​ຖືກ​ບັງຄັບ​ໃຫ້​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຄືນ​ໃໝ່​ດ້ວຍ​ຜູ້​ບາດ​ເຈັບ​ຢ່າງ​ໜັກໜ່ວງ.
▲
●
ການເຈລະຈາສັນຕິພາບເລີ່ມຕົ້ນ
ການເຈລະຈາສັນຕິພາບເລີ່ມຕົ້ນ. ©HistoryMaps
1814 Aug 1

ການເຈລະຈາສັນຕິພາບເລີ່ມຕົ້ນ

Ghent, Belgium
ຫຼັງຈາກປະຕິເສດຂໍ້ສະເໜີຂອງອາເມລິກາ ຕໍ່ກັບການເຈລະຈາສັນຕິພາບຂອງນາຍໜ້າ, ອັງກິດ ໄດ້ຫັນປ່ຽນເສັ້ນທາງໃນປີ 1814. ດ້ວຍ ການເອົາຊະນະຂອງ Napoleon , ເປົ້າໝາຍຫຼັກຂອງອັງກິດໃນການຢຸດການຄ້າອາເມລິກາກັບ ຝຣັ່ງ ແລະ ຄວາມປະທັບໃຈຂອງນັກແລ່ນເຮືອຈາກກຳປັ່ນອາເມລິກາແມ່ນຈົດໝາຍຕາຍ.ປະ​ທາ​ນາ​ທິ​ບໍ​ດີ Madison ແຈ້ງ​ໃຫ້​ລັດ​ຖະ​ສະ​ພາ​ວ່າ ສະ​ຫະ​ລັດ ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຮຽກ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ຢຸດ​ຕິ​ການ​ປະ​ທັບ​ໃຈ​ຈາກ​ອັງ​ກິດ​ອີກ​ຕໍ່​ໄປ ແລະ​ທ່ານ​ໄດ້​ຫຼຸດ​ຜ່ອນ​ຄວາມ​ຮຽກ​ຮ້ອງ​ໃຫ້​ຈາກ​ຂະ​ບວນ​ການ​ສັນ​ຕິ​ພາບ​ຢ່າງ​ເປັນ​ທາງ​ການ.ເຖິງວ່າຈະມີຊາວອັງກິດບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະປະທັບໃຈນັກແລ່ນເຮືອ, ແຕ່ສິດທິທາງທະເລຂອງຕົນບໍ່ໄດ້ຖືກລະເມີດ, ເປົ້າຫມາຍທີ່ສໍາຄັນຍັງຮັກສາຢູ່ໃນສົນທິສັນຍາ Vienna.ການເຈລະຈາໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນເມືອງ Ghent, ປະເທດເນເທີແລນ, ໃນເດືອນສິງຫາ 1814. ຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ສົ່ງຄະນະກໍາມະຫ້າຄົນ: John Quincy Adams, Henry Clay, James A. Bayard, Sr., Jonathan Russell, ແລະ Albert Gallatin.ທັງ​ຫມົດ​ແມ່ນ​ຜູ້​ນໍາ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ອາ​ວຸ​ໂສ​ຍົກ​ເວັ້ນ Russell​;Adams ໄດ້ຮັບຜິດຊອບ.ອັງ​ກິດ​ໄດ້​ສົ່ງ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ສ່ວນ​ນ້ອຍ, ຜູ້​ທີ່​ໄດ້​ຕິດ​ຕໍ່​ພົວ​ພັນ​ຢ່າງ​ໃກ້​ຊິດ​ກັບ​ເຈົ້າ​ໜ້າ​ທີ່​ຢູ່​ລອນ​ດອນ.ຈຸດສຸມທາງດ້ານການທູດຕົ້ນຕໍຂອງລັດຖະບານອັງກິດໃນປີ 1814 ບໍ່ໄດ້ສິ້ນສຸດສົງຄາມໃນອາເມລິກາເຫນືອ, ແຕ່ການດຸ່ນດ່ຽງອໍານາດຂອງເອີຣົບຫຼັງຈາກການທໍາລາຍຂອງ Napoleonic ຝຣັ່ງແລະການກັບຄືນສູ່ອໍານາດໃນປາຣີຂອງ Bourbons ທີ່ສົ່ງເສີມອັງກິດ.
▲
●
Siege ຂອງ Fort Erie
ອັງກິດ ບຸກເຂົ້າຍຶດເອົາກອງກຳລັງທາງຕາເວັນອອກສຽງເໜືອຂອງ Fort Erie, ໃນລະຫວ່າງການບຸກໂຈມຕີຄືນທີ່ລົ້ມເຫລວໃນວັນທີ 14 ສິງຫາ 1814. ©E.C Watmough
1814 Aug 4 - Sep 21

Siege ຂອງ Fort Erie

Ontario, Canada
ຊາວອາເມຣິກັນ, ນຳໂດຍນາຍພົນ Jacob Brown, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຍຶດເມືອງ Fort Erie ແລະຕໍ່ມາໄດ້ປະເຊີນ ​​​​ໜ້າ ກັບກອງ ກຳ ລັງອັງກິດທີ່ບັນຊາໂດຍພົນເອກ Gordon Drummond.ຊາວອັງກິດໄດ້ຮັບການບາດເຈັບລົ້ມຕາຍຢ່າງຫນັກໃນຮົບຂອງ Lundy's Lane, ແຕ່ Drummond ມີຈຸດປະສົງທີ່ຈະຂັບໄລ່ຊາວອາເມລິກາອອກຈາກຝັ່ງການາດາຂອງແມ່ນ້ໍາ Niagara.ການປິດລ້ອມຂອງ Fort Erie ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການໂຈມຕີຂອງອັງກິດທີ່ບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດຕໍ່ການປ້ອງກັນຂອງອາເມລິກາ.ໃນ​ຕອນ​ກາງ​ຄືນ​ຂອງ​ວັນ​ທີ 15/16 ເດືອນ​ສິງ​ຫາ, Drummond ໄດ້​ເປີດ​ການ​ໂຈມ​ຕີ​ສາມ​ງ່າມ​ໃສ່​ປ້ອມ​, ຈຸດ​ປະ​ສົງ​ເພື່ອ​ຍາດ​ເອົາ​ຫມໍ້​ໄຟ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ແລະ​ປ້ອມ​ຂອງ​ຕົນ​ເອງ​ໄດ້​.​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ທຳ​ການ​ຕໍ່ຕ້ານ​ຢ່າງ​ຮຸນ​ແຮງ, ​ເຮັດ​ໃຫ້​ກອງທັບ​ອັງກິດ​ໄດ້​ຮັບ​ບາດ​ເຈັບ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ.ພວກ​ໂຈມ​ຕີ​ໄດ້​ປະ​ເຊີນ​ໜ້າ​ກັບ​ການ​ຄັດຄ້ານ​ຂອງ​ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ພາຍ​ໃຕ້​ການ​ເປັນ​ນາຍ​ພົນ Eleazer Wheelock Ripley ຢູ່ Snake Hill ແລະ​ບັນດາ​ຕຳ​ແໜ່ງ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ໝັ້ນ​ຄົງ​ອື່ນໆ.ເຖິງ​ວ່າ​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສູນ​ເສຍ​ຢ່າງ​ໜັກ​ໜ່ວງ, ແຕ່​ອັງ​ກິດ​ກໍ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ປ້ອງ​ກັນ​ປະ​ເທດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ.ການໂຈມຕີຕໍ່ມາໂດຍຖັນຂອງອັງກິດພາຍໃຕ້ການເປັນ Colonel Hercules Scott ແລະ Lieutenant Colonel William Drummond ຍັງໄດ້ພົບກັບການສູນເສຍທີ່ສໍາຄັນ, ໂດຍສະເພາະໃນລະຫວ່າງການໂຈມຕີຂອງ Drummond ໃນປ້ອມ, ບ່ອນທີ່ການລະເບີດຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງວາລະສານຂອງ fort ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍຕື່ມອີກ.​ໃນ​ຈຳນວນ​ທັງ​ໝົດ, ອັງກິດ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ເສຍ​ຫາຍ​ປະມານ 57 ຄົນ​ເສຍ​ຊີວິດ, 309 ຄົນ​ໄດ້​ຮັບ​ບາດ​ເຈັບ, ​ແລະ 537 ຄົນ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ​ໃນ​ການ​ປິດ​ລ້ອມ.ກອງ​ທັບ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຢູ່ Fort Erie ລາຍ​ງານ​ວ່າ ມີ 17 ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ, 56 ຄົນ​ບາດ​ເຈັບ, ແລະ 11 ຄົນ​ຫາຍ​ສາບ​ສູນ.ບໍ່ຮູ້ຈັກກັບຊາວອາເມລິກາ, Drummond ໄດ້ຕັດສິນໃຈແລ້ວທີ່ຈະຍົກເລີກການປິດລ້ອມ, ແລະກໍາລັງຂອງອັງກິດໄດ້ຖອນຕົວຄືນໃນຄືນວັນທີ 21 ກັນຍາ, ໂດຍອ້າງເຖິງຝົນຕົກຫນັກ, ການເຈັບປ່ວຍ, ແລະການຂາດແຄນອຸປະກອນເປັນເຫດຜົນສໍາລັບການຢຸດຕິຂະບວນການໂຄສະນາ.ນີ້​ແມ່ນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ການ​ບຸກ​ໂຈມ​ຕີ​ຄັ້ງ​ສຸດ​ທ້າຍ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ​ຢູ່​ຕາມ​ຊາຍ​ແດນ​ພາກ​ເໜືອ​ໃນ​ລະ​ຫວ່າງ​ສົງ​ຄາມ​ປີ 1812.
▲
●
ສົນທິສັນຍາ Fort Jackson
ສົນທິສັນຍາກັບ Creeks, Fort Jackson, 1814 ©Image Attribution forthcoming. Image belongs to the respective owner(s).
1814 Aug 9

ສົນທິສັນຍາ Fort Jackson

Fort Toulouse-Jackson Park, We
ສົນທິສັນຍາ Fort Jackson, ລົງນາມຢູ່ຝັ່ງແມ່ນ້ໍາ Tallapoosa ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812, ເປັນເຫດການສໍາຄັນທີ່ມີຜົນກະທົບທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບທັງສອງສົງຄາມ Creek ແລະສະພາບການທີ່ກວ້າງຂວາງຂອງສົງຄາມ 1812. ນາຍພົນ Andrew Jackson ໄດ້ນໍາພາກໍາລັງອາເມລິກາ, ສະຫນັບສະຫນູນ. ໂດຍ Cherokee ແລະ Lower Creek ພັນທະມິດ, ເພື່ອໄຊຊະນະໃນຮົບນີ້.ສົນທິສັນຍາດັ່ງກ່າວໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ປະເທດ Creek ຍອມຈໍານົນດິນແດນອັນກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານຂອງ 23 ລ້ານເອເຄີ, ລວມທັງດິນທີ່ຍັງເຫຼືອຢູ່ໃນລັດຈໍເຈຍ ແລະພາກກາງຂອງ Alabama, ໃຫ້ລັດຖະບານສະຫະລັດ.ໃນສະພາບການຂອງສົງຄາມ 1812, ສົນທິສັນຍານີ້ແມ່ນຈຸດປ່ຽນແປງຍ້ອນວ່າມັນໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຢ່າງມີປະສິດຕິຜົນຂອງສົງຄາມ Creek, ອະນຸຍາດໃຫ້ນາຍພົນ Jackson ສືບຕໍ່ໄປທາງທິດຕາເວັນຕົກສຽງໃຕ້ຂອງ Louisiana, ບ່ອນທີ່ທ່ານໄດ້ເອົາຊະນະກໍາລັງຂອງອັງກິດໃນຮົບ New Orleans.
▲
●
ຮົບຂອງ Bladensburg
ໂອບກອດຂອງສັດຕູ. ©L.H. Barker
1814 Aug 24

ຮົບຂອງ Bladensburg

Bladensburg, Maryland, USA
ຮົບຂອງ Bladensburg, ເຊິ່ງໄດ້ຈັດຂຶ້ນໃນວັນທີ 24 ສິງຫາ 1814, ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812, ເປັນການຂັດແຍ້ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມພ່າຍແພ້ທີ່ຫນ້າອັບອາຍສໍາລັບ ສະຫະລັດ .ກຳ​ລັງ ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ , ລວມ​ທັງ​ກອງ​ທະ​ຫານ​ປະ​ຈຳ​ການ ແລະ Royal Marines, ໄດ້​ຂັບ​ໄລ່​ກຳ​ລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ລວມ​ຂອງກອງ​ທັບ​ປົກ​ກະ​ຕິ ແລະ​ທະ​ຫານ​ທະ​ຫານ​ລັດ.ການ​ສູ້​ຮົບ​ຕົວ​ມັນ​ເອງ​ໄດ້​ຖືກ​ໝາຍ​ເຖິງ​ໂດຍ​ຄວາມ​ຜິດ​ພາດ​ທາງ​ຍຸດ​ທະ​ສາດ​ຂອງ​ຝ່າຍ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ຄວາມ​ບໍ່​ເປັນ​ລະບຽບ, ແລະ​ຂາດ​ການ​ກະ​ກຽມ.ກໍາລັງຂອງອັງກິດ, ນໍາໂດຍ Ross, ໄດ້ກ້າວຫນ້າຢ່າງໄວວາແລະເອົາຊະນະຜູ້ປົກປ້ອງອາເມລິກາ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ມີການຖອຍຫລັງແລະການເຜົາໄຫມ້ຕໍ່ມາຂອງວໍຊິງຕັນດີຊີ, ເຖິງວ່າຈະມີການບາດເຈັບທີ່ຫນັກຫນ່ວງກວ່າ, ອັງກິດໄດ້ຮັບໄຊຊະນະຢ່າງເດັດຂາດ, ໃນຂະນະທີ່ກໍາລັງອາເມລິກາປະເຊີນກັບການວິພາກວິຈານແລະສະແດງການສູ້ຮົບເປັນ. ຄວາມອັບອາຍໃນປະຫວັດສາດຂອງພວກເຂົາ.ຄວາມພ່າຍແພ້ນີ້ມີຜົນກະທົບອັນຍືນຍົງຕໍ່ເສັ້ນທາງຂອງສົງຄາມ 1812 ແລະການຮັບຮູ້ຂອງອາເມລິກາກ່ຽວກັບຄວາມສາມາດທາງທະຫານຂອງພວກເຂົາໃນເວລານັ້ນ.
▲
●
Play button
1814 Aug 25

ການເຜົາໄຫມ້ວໍຊິງຕັນ

Washington, D.C.
ການຈູດເຜົາວໍຊິງຕັນເປັນການບຸກລຸກ ຂອງອັງກິດ ໃນວໍຊິງຕັນດີຊີ, ນະຄອນຫຼວງຂອງ ສະຫະລັດ , ໃນໄລຍະຂະບວນການ Chesapeake ຂອງສົງຄາມຂອງ 1812. ມັນເປັນຄັ້ງດຽວນັບຕັ້ງແຕ່ ສົງຄາມປະຕິວັດອາເມລິກາ ທີ່ກໍາລັງຕ່າງປະເທດໄດ້ຍຶດຄອງແລະຍຶດຄອງນະຄອນຫຼວງ. ຂອງ​ສະຫະລັດ.ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ຂອງ​ກຳ​ລັງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ຢູ່​ທີ່​ບັ້ນ​ຮົບ Bladensburg ໃນ​ວັນ​ທີ 24 ສິງ​ຫາ 1814, ກອງ​ທັບ​ອັງ​ກິດ​ທີ່​ນຳ​ໂດຍ​ພົນ​ຕີ Robert Ross ໄດ້​ເດີນ​ຂະ​ບວນ​ໄປ​ນະ​ຄອນ​ວໍ​ຊິງ​ຕັນ.​ໃນ​ຄືນ​ນັ້ນ, ກອງ​ກຳລັງ​ຂອງ​ທ່ານ​ໄດ້​ຈູດ​ໂຈມ​ຕີ​ຕຶກ​ລັດຖະບານ ​ແລະ​ທາງ​ທະຫານ​ຫຼາຍ​ແຫ່ງ, ​ໃນ​ນັ້ນ​ມີ​ຕຶກ​ປະທານາທິບໍດີ ​ແລະ​ຕຶກ​ລັດຖະສະພາ​ສະຫະລັດ.[46]ການ​ໂຈມ​ຕີ​ຄັ້ງ​ນີ້​ແມ່ນ​ເປັນ​ການ​ແກ້​ແຄ້ນ​ຕໍ່​ການ​ກະທຳ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ກ່ອນ​ໜ້າ​ນີ້ ຢູ່​ໃນ ​ກາ​ນາ​ດາ ​ຕອນ​ເທິງ​ຂອງ​ອັງກິດ, ​ໃນ​ນັ້ນ​ກຳລັງ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ຈູດ​ໂຈມ​ຕີ​ນະຄອນ​ຢອກ​ໃນ​ປີ​ກາຍ​ນີ້ ​ແລະ​ໄດ້​ຈູດ​ເມືອງ Port Dover ​ເປັນ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່.[47] ຫນ້ອຍກວ່າສີ່ມື້ຫຼັງຈາກການໂຈມຕີໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນ, ພາຍຸຟ້າຮ້ອງຢ່າງຮຸນແຮງ - ອາດຈະເປັນພະຍຸເຮີລິເຄນ - ແລະພະຍຸທໍນາໂດໄດ້ດັບໄຟແລະເຮັດໃຫ້ເກີດການທໍາລາຍຕື່ມອີກ.ການຍຶດຄອງວໍຊິງຕັນຂອງອັງກິດໄດ້ແກ່ຍາວເປັນເວລາປະມານ 26 ຊົ່ວໂມງ.[48]ປະທານາທິບໍດີ James Madison, ພ້ອມດ້ວຍຄະນະບໍລິຫານງານ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ທະຫານຫຼາຍຄົນ, ໄດ້ຍົກຍ້າຍ ແລະ ສາມາດຊອກຫາບ່ອນລີ້ໄພຄືນໃນເມືອງ Brookeville, ເມືອງນ້ອຍໃນເມືອງ Montgomery, ລັດ Maryland;ປະທານ Madison ໄດ້ໃຊ້ເວລາກາງຄືນຢູ່ໃນເຮືອນຂອງ Caleb Bentley, ເປັນ Quaker ທີ່ອາໄສຢູ່ ແລະເຮັດວຽກຢູ່ໃນ Brookeville.ເຮືອນຂອງ Bentley, ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນມື້ນີ້ວ່າ Madison House, ຍັງມີຢູ່.ຫຼັງຈາກພະຍຸ, ອັງກິດໄດ້ກັບຄືນໄປຫາເຮືອຂອງພວກເຂົາ, ຈໍານວນຫຼາຍທີ່ຕ້ອງການການສ້ອມແປງຍ້ອນລົມພາຍຸ.
▲
●
1814 - 1815
ແຄມເປນພາກໃຕ້ornament
ຮົບຂອງ Plattsburgh
Macomb ເບິ່ງການສູ້ຮົບຂອງກອງທັບເຮືອ. ©Anonymous
1814 Sep 6 - Sep 11

ຮົບຂອງ Plattsburgh

Plattsburgh, NY, USA
ຮົບຂອງ Plattsburgh, ຊຶ່ງເອີ້ນກັນວ່າ Battle of Lake Champlain, ໄດ້ສິ້ນສຸດ ການບຸກຮຸກສຸດທ້າຍຂອງອັງກິດ ໃນພາກເຫນືອຂອງ ສະຫະລັດ ໃນລະຫວ່າງສົງຄາມ 1812. ສອງກໍາລັງຂອງອັງກິດ, ກອງທັບພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Sir George Prévost ແລະກອງທັບເຮືອພາຍໃຕ້ການ. ນາຍພົນ George Downie ໄດ້ໄປເຕົ້າໂຮມກັນຢູ່ແຄມທະເລສາບເມືອງ Plattsburgh, ນິວຢອກ.Plattsburgh ໄດ້ຖືກປ້ອງກັນໂດຍທະຫານນິວຢອກແລະ Vermont ແລະ detachments ຂອງທະຫານປົກກະຕິຂອງກອງທັບສະຫະລັດ, ທັງຫມົດພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງ Brigadier General Alexander Macomb, ແລະເຮືອຄໍາສັ່ງໂດຍ Master Commandant Thomas Macdonough.ກອງທັບຂອງ Downie ໄດ້ໂຈມຕີບໍ່ດົນຫລັງຈາກອາລຸນວັນທີ່ 11 ກັນຍາ 1814, ແຕ່ໄດ້ຖືກ defeated ຫຼັງຈາກການຕໍ່ສູ້ຢ່າງໜັກທີ່ Downie ຖືກຂ້າຕາຍ.ຫຼັງຈາກນັ້ນPrévostໄດ້ປະຖິ້ມການໂຈມຕີທາງບົກຕໍ່ກັບການປ້ອງກັນຂອງ Macomb ແລະໄດ້ຖອຍກັບຄືນໄປການາດາ, ໂດຍກ່າວວ່າເຖິງແມ່ນວ່າ Plattsburgh ຖືກຈັບ, ທະຫານອັງກິດໃດໆຢູ່ທີ່ນັ້ນບໍ່ສາມາດສະຫນອງໄດ້ໂດຍບໍ່ມີການຄວບຄຸມທະເລສາບ.​ເມື່ອ​ການ​ຊ້ອມ​ຮົບ​ເກີດ​ຂຶ້ນ, ຜູ້​ແທນ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ​ແລະ ອັງກິດ ພວມ​ພົບ​ປະ​ຢູ່ Ghent ຂອງ​ລາຊະ​ອານາຈັກ​ໂຮ​ນລັງ, ພະຍາຍາມ​ເຈລະຈາ​ສັນຍາ​ທີ່​ສອງ​ຝ່າຍ​ຍອມຮັບ​ເພື່ອ​ຢຸດຕິ​ສົງຄາມ.ໄຊຊະນະຂອງອາເມລິກາທີ່ Plattsburgh, ແລະການປ້ອງກັນສົບຜົນສໍາເລັດໃນຮົບ Baltimore, ເຊິ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນມື້ຕໍ່ມາແລະຢຸດເຊົາການກ້າວຫນ້າຂອງອັງກິດໃນລັດ Mid-Atlantic, ປະຕິເສດການເຈລະຈາຂອງອັງກິດໄດ້ພະຍາຍາມຮຽກຮ້ອງການອ້າງເອົາດິນແດນໃດໆຕໍ່ສະຫະລັດບົນພື້ນຖານຂອງ. uti possidetis, ie, retaining ອານາເຂດທີ່ພວກເຂົາຈັດຂຶ້ນໃນຕອນທ້າຍຂອງ hostilities.[51] ສົນທິສັນຍາ Ghent, ໃນທີ່ captured ຫຼື occupied ອານາເຂດໄດ້ຖືກຟື້ນຟູບົນພື້ນຖານຂອງສະຖານະພາບ quo ante bellum, ie, ສະຖານະການດັ່ງທີ່ມັນມີຢູ່ກ່ອນສົງຄາມ, ໄດ້ລົງນາມສາມເດືອນຫຼັງຈາກການສູ້ຮົບ.ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການສູ້ຮົບນີ້ອາດຈະມີຜົນກະທົບຫນ້ອຍຫຼືບໍ່ມີຜົນຕໍ່ຈຸດປະສົງຂອງທັງສອງຝ່າຍ.
▲
●
Play button
1814 Sep 12

ຮົບຂອງ Baltimore

Baltimore, Maryland, USA
ຮົບຂອງ Baltimore (12-15 ກັນຍາ 1814) ເປັນການສູ້ຮົບທາງທະເລ/ທາງບົກ ລະຫວ່າງຜູ້ຮຸກຮານອັງກິດ ແລະຜູ້ປ້ອງກັນອາເມລິກາ ໃນສົງຄາມປີ 1812. ກອງທັບອາເມຣິກາໄດ້ຂັບໄລ່ການບຸກລຸກທາງທະເລ ແລະທາງບົກອອກຈາກເມືອງທ່າເຮືອ Baltimore, ລັດ Maryland, ແລະຖືກຂ້າຕາຍ. ຜູ້ບັນຊາການກອງກຳລັງຂອງອັງກິດ ທີ່ບຸກລຸກ.ຊາວອັງກິດແລະອາເມລິກາໄດ້ພົບກັນຄັ້ງທໍາອິດຢູ່ທີ່ Battle of North Point.ເຖິງແມ່ນວ່າຊາວອາເມລິກາໄດ້ຖອຍຫລັງ, ການສູ້ຮົບແມ່ນການປະຕິບັດການຊັກຊ້າທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດທີ່ເຮັດໃຫ້ຊາວອັງກິດໄດ້ຮັບບາດເຈັບຢ່າງຫນັກ, ຢຸດເຊົາການກ້າວຫນ້າຂອງພວກເຂົາ, ແລະດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ຖືກກ່າວຟ້ອງຢູ່ Baltimore ກຽມພ້ອມສໍາລັບການໂຈມຕີຢ່າງຖືກຕ້ອງ.ການຕໍ່ຕ້ານຂອງ Fort McHenry ຂອງ Baltimore ໃນລະຫວ່າງການຖິ້ມລະເບີດໂດຍກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງໄດ້ດົນໃຈ Francis Scott Key ແຕ່ງບົດກະວີ "Defence of Fort McHenry," ເຊິ່ງຕໍ່ມາກາຍເປັນເນື້ອເພງຂອງ "The Star-Spangled Banner," ເພງຊາດຂອງ ສະຫະລັດ .ປະທານາທິບໍດີສະຫະລັດໃນອະນາຄົດ James Buchanan ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນເອກະຊົນໃນການປ້ອງກັນ Baltimore.
▲
●
ຮົບຂອງ Pensacola
©H. Charles McBarron Jr.
1814 Nov 7

ຮົບຂອງ Pensacola

Pensacola, FL, USA
ກໍາລັງຂອງອາເມລິກາ, ນໍາພາໂດຍນາຍພົນ Andrew Jackson, ພົບເຫັນວ່າຕົນເອງຖືກປະທະກັບພັນທະມິດຂອງກໍາລັງ ອັງກິດ ແລະແອສປາໂຍນ , ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍ Creek Indians ແລະສໍາລອງອາຟຣິກາອາເມລິກາຜູກພັນກັບອັງກິດ.[49] ຈຸດປະສານງານຂອງການສູ້ຮົບແມ່ນນະຄອນຂອງ Pensacola ໃນແອສປາໂຍນ Florida.ນາຍພົນ Jackson ແລະພົນທະຫານຂອງລາວໄດ້ເປີດການໂຈມຕີໃສ່ເມືອງທີ່ຄວບຄຸມໂດຍອັງກິດແລະແອສປາໂຍນ, ສົ່ງຜົນໃຫ້ Pensacola ປະຖິ້ມໃນທີ່ສຸດໂດຍກໍາລັງພັນທະມິດ.ຫລັງຈາກນັ້ນ, ທະຫານແອສປາໂຍນທີ່ຍັງເຫຼືອໄດ້ຍອມຈໍານົນຕໍ່ Jackson.​ເປັນ​ທີ່​ສັງ​ເກດ, ການ​ຊ້ອມ​ຮົບ​ນີ້​ໄດ້​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຢູ່​ພາຍ​ໃນ​ອຳນາດ​ອະທິປະ​ໄຕ​ຂອງ​ລາຊະ​ອານາຈັກ​ສະ​ເປ​ນ, ​ເຊິ່ງບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ຍ້ອນ​ການ​ຖອນ​ກຳລັງ​ຂອງ​ອັງກິດ​ອອກ​ໄປ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ.ຍ້ອນ​ເຫດ​ນັ້ນ, ກອງ​ບັນຊາ​ການ​ກອງທັບ​ເຮືອ​ຂອງ​ອັງກິດ​ທີ່​ປະກອບ​ດ້ວຍ​ກຳ​ປັ່ນ​ຮົບ 5 ລຳ​ກໍ່​ອອກ​ຈາກ​ເມືອງ​ດັ່ງກ່າວ.[50]ການສູ້ຮົບຂອງ Pensacola ເປັນຈຸດສໍາຄັນໃນສົງຄາມ Creek ແລະສົງຄາມທີ່ກວ້າງຂວາງຂອງ 1812. ໄຊຊະນະຂອງ Jackson ບໍ່ພຽງແຕ່ຮັບປະກັນການຄວບຄຸມຂອງອາເມລິກາໃນພາກພື້ນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມສັບສົນຂອງພັນທະມິດແລະການຂັດແຍ້ງກ່ຽວກັບດິນແດນໃນໄລຍະເວລານີ້, ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຫະລັດ, ອັງກິດ,. ແອດສະປາຍ, ຊາວອິນເດຍ Creek, ແລະແມ່ນແຕ່ຂ້າທາດອາຟຣິກາ-ອາເມລິກາທີ່ສະແຫວງຫາອິດສະລະພາບໂດຍການເຂົ້າຂ້າງຊາວອັງກິດ.
▲
●
ສົນທິສັນຍາ Hartford
ສົນທິສັນຍາ Hartford ປີ 1814. ©HistoryMaps
1814 Dec 15 - 1815 Jan 5

ສົນທິສັນຍາ Hartford

Hartford, Connecticut, USA
ສົນທິສັນຍາ Hartford ແມ່ນກອງປະຊຸມຫຼາຍໆຄັ້ງຕັ້ງແຕ່ວັນທີ 15 ທັນວາ 1814 ຫາວັນທີ 5 ມັງກອນ 1815, ທີ່ເມືອງ Hartford, ລັດ Connecticut, ສະຫະລັດອາເມລິກາ, ເຊິ່ງບັນດາຜູ້ນຳລັດ New England ຂອງພັກ Federalist ໄດ້ພົບປະກັນເພື່ອປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບສົງຄາມທີ່ກຳລັງດຳເນີນຢູ່ໃນປີ 1812 ແລະ ບັນຫາ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຈາກ​ການ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຂອງ​ລັດຖະບານ​ກາງ.ສົນທິສັນຍາ​ສະບັບ​ນີ້​ໄດ້​ປຶກສາ​ຫາລື​ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ລົບ​ລ້າງ​ການ​ປະນີປະນອມ 3 ສ່ວນ 5 ​ແລະ ຮຽກຮ້ອງ​ໃຫ້​ມີ​ສຽງ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ 2 ສ່ວນ 3 ​ໃນ​ລັດຖະສະພາ​ເພື່ອ​ຮັບ​ເອົາ​ລັດ​ໃໝ່, ປະກາດ​ສົງຄາມ, ​ແລະ ສ້າງ​ກົດໝາຍ​ຈຳກັດ​ການ​ຄ້າ.Federalists ຍັງໄດ້ປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າກັບການຊື້ Louisiana ແລະ Embargo ຂອງ 1807. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອາທິດຫຼັງຈາກການສິ້ນສຸດຂອງສົນທິສັນຍາ, ຂ່າວກ່ຽວກັບໄຊຊະນະອັນລົ້ນເຫຼືອຂອງນາຍພົນ Andrew Jackson ໃນເມືອງ New Orleans ໄດ້ແຜ່ລາມໄປທົ່ວພາກຕາເວັນອອກສຽງເຫນືອ, ເຮັດໃຫ້ກຽດສັກສີແລະເຮັດໃຫ້ກຽດສັກສີຂອງ Federalists, ສົ່ງຜົນໃຫ້ພວກເຂົາຖືກລົບລ້າງ. ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ກໍາ​ລັງ​ການ​ເມືອງ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​ຂອງ​ຊາດ​.ສົນທິສັນຍາ​ດັ່ງກ່າວ​ມີ​ການ​ຂັດ​ແຍ້​ງກັນ​ໃນ​ເວລາ​ນັ້ນ, ​ແລະ​ນັກ​ປະຫວັດສາດ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ຖື​ວ່າ​ມັນ​ເປັນ​ປັດ​ໄຈ​ທີ່​ເຮັດ​ໃຫ້ການ​ຕົກ​ລົງ​ຂອງ​ພັກ Federalist.ມີຫຼາຍເຫດຜົນສໍາລັບການນີ້, ບໍ່ແມ່ນຢ່າງຫນ້ອຍທີ່ແນະນໍາວ່າລັດຂອງ New England, ພື້ນຖານຕົ້ນຕໍຂອງ Federalists, ແຍກອອກຈາກສະຫະພັນສະຫະລັດແລະສ້າງປະເທດໃຫມ່.ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວນັກປະຫວັດສາດສົງໄສວ່າສົນທິສັນຍາດັ່ງກ່າວກໍາລັງພິຈາລະນາເລື່ອງນີ້ຢ່າງຈິງຈັງ.
▲
●
Play button
1815 Jan 8

ຮົບຂອງນິວອໍລີນ

Near New Orleans, Louisiana
ຮົບຂອງນິວອໍລີນໄດ້ຕໍ່ສູ້ໃນວັນທີ 8 ມັງກອນ 1815 ລະຫວ່າງກອງທັບອັງກິດພາຍໃຕ້ການເປັນນາຍພົນ Sir Edward Pakenham ແລະກອງທັບ ສະຫະລັດ ພາຍໃຕ້ນາຍພົນ Brevet ນາຍພົນ Andrew Jackson, ປະມານ 5 ໄມ (8 ກິໂລແມັດ) ທາງຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງໄຕມາດຝຣັ່ງຂອງ New Orleans, ໃນເຂດຊານເມືອງຂອງເມືອງ Chalmette, ລັດ Louisiana.ການສູ້ຮົບແມ່ນຈຸດສູງສຸດຂອງແຄມເປນອ່າວຫ້າເດືອນ (ເດືອນກັນຍາ 1814 ຫາເດືອນກຸມພາ 1815) ໂດຍອັງກິດເພື່ອພະຍາຍາມເອົາເມືອງ New Orleans, West Florida, ແລະອາດຈະເປັນອານາເຂດຂອງ Louisiana ເຊິ່ງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນຮົບທໍາອິດຂອງ Fort Bowyer.ປະເທດອັງກິດໄດ້ເລີ່ມຂະບວນການນິວອໍລີນໃນວັນທີ 14 ເດືອນທັນວາປີ 1814, ຢູ່ທີ່ຮົບຂອງທະເລສາບ Borgne ແລະການປະທະກັນຈໍານວນຫລາຍແລະການຍິງປືນໃຫຍ່ເກີດຂຶ້ນໃນອາທິດທີ່ນໍາໄປສູ່ການສູ້ຮົບສຸດທ້າຍ.ການສູ້ຮົບໄດ້ຈັດຂຶ້ນ 15 ມື້ຫຼັງຈາກການລົງນາມໃນສົນທິສັນຍາ Ghent, ເຊິ່ງໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຢ່າງເປັນທາງການຂອງສົງຄາມ 1812, ໃນວັນທີ 24 ເດືອນທັນວາ 1814, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮອງຈາກສະຫະລັດ (ແລະດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມີຜົນບັງຄັບໃຊ້) ຈົນກ່ວາ 16 ເດືອນກຸມພາ. , 1815, ເປັນຂ່າວຂອງຂໍ້ຕົກລົງຍັງບໍ່ທັນໄດ້ບັນລຸສະຫະລັດຈາກເອີຣົບ.ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມໄດ້ປຽບຂອງອັງກິດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນຈໍານວນ, ການຝຶກອົບຮົມ, ແລະປະສົບການ, ກໍາລັງຂອງອາເມລິກາໄດ້ເອົາຊະນະການໂຈມຕີທີ່ບໍ່ດີໃນເວລາຫຼາຍກວ່າ 30 ນາທີເລັກນ້ອຍ.ຊາວອາເມຣິກັນໄດ້ຮັບບາດເຈັບພຽງແຕ່ 71 ຄົນ, ໃນຂະນະທີ່ຊາວອັງກິດໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຫຼາຍກວ່າ 2,000 ຄົນ, ລວມທັງການເສຍຊີວິດຂອງຜູ້ບັນຊາການ, ນາຍພົນ Sir Edward Pakenham, ແລະຜູ້ບັນຊາການທີສອງຂອງລາວ, ນາຍພົນ Samuel Gibbs.
▲
●
Play button
1815 Feb 17

Epilogue

New England, USA
ສົນທິສັນຍາ Ghent (8 Stat. 218) ແມ່ນສົນທິສັນຍາສັນຕິພາບທີ່ສິ້ນສຸດສົງຄາມຂອງ 1812 ລະຫວ່າງ ສະຫະລັດ ແລະສະຫະລາຊະອານາຈັກ.ມັນ​ມີ​ຜົນ​ບັງ​ຄັບ​ໃຊ້​ໃນ​ເດືອນ​ກຸມ​ພາ 1815. ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍ​ໄດ້​ລົງ​ນາມ​ໃນ​ວັນ​ທີ 24 ເດືອນ​ທັນ​ວາ 1814, ໃນ​ເມືອງ Ghent, ສະ​ຫະ​ລັດ​ເນ​ເທີ​ແລນ (ປະ​ຈຸ​ບັນ​ແມ່ນ​ປະ​ເທດ​ແບນ​ຊິກ).ສົນ​ທິ​ສັນ​ຍາ​ໄດ້​ຟື້ນ​ຟູ​ການ​ພົວ​ພັນ​ລະ​ຫວ່າງ​ສອງ​ຝ່າຍ​ໃຫ້​ເປັນ​ສະ​ຖາ​ນະ​ພາບ​ທີ່​ບໍ່​ມີ bellum ໂດຍ​ການ​ຟື້ນ​ຟູ​ຊາຍ​ແດນ prewar ເດືອນ​ມິ​ຖຸ​ນາ 1812​.ຊາຍແດນລະຫວ່າງສະຫະລັດແລະ ການາດາ ຍັງຄົງບໍ່ປ່ຽນແປງໂດຍສົງຄາມແລະສົນທິສັນຍາທີ່ສິ້ນສຸດລົງມັນໄດ້ແກ້ໄຂຈຸດເດີມຂອງການຂັດແຍ້ງ - ແລະມັນມີການປ່ຽນແປງຫຼາຍລະຫວ່າງສະຫະລັດແລະອັງກິດ.ສົນທິສັນຍາ Ghent ໄດ້ສ້າງຕັ້ງສະຖານະພາບ quo ante bellum.ບັນຫາຂອງຄວາມປະທັບໃຈໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງໃນເວລາທີ່ກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງບໍ່ຕ້ອງການລູກເຮືອອີກຕໍ່ໄປແລະຢຸດເຊົາການປະທັບໃຈພວກເຂົາ.ອັງກິດໄດ້ເອົາຊະນະການຮຸກຮານຂອງອາເມລິກາໃນການາດາແລະການບຸກລຸກຂອງຕົນເອງຂອງສະຫະລັດໄດ້ຖືກ defeated ໃນ Maryland, New York ແລະ New Orleans.ຫຼັງຈາກ 2 ທົດສະວັດຂອງ ສົງຄາມທີ່ຮຸນແຮງຕໍ່ຝຣັ່ງ , ອັງກິດບໍ່ມີອາລົມທີ່ຈະຂັດແຍ້ງກັບສະຫະລັດແລະສຸມໃສ່ການຂະຫຍາຍ ອານາຈັກອັງກິດເຂົ້າໄປໃນອິນເດຍ .ຊົນເຜົ່າອິນເດຍທີ່ເປັນພັນທະມິດກັບອັງກິດໄດ້ສູນເສຍສາເຫດຂອງເຂົາເຈົ້າ.ຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງໄດ້ສູນເສຍດິນແດນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພວກເຂົາ.ຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍໃນ Alabama, Georgia, New York ແລະ Oklahoma, ສູນເສຍສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລັດ Indiana, Michigan, Ohio ແລະ Wisconsin ພາຍໃນອານາເຂດຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອເຊັ່ນດຽວກັນກັບນິວຢອກແລະພາກໃຕ້.ສົງຄາມແມ່ນບໍ່ຄ່ອຍຈະຈື່ຢູ່ໃນປະເທດອັງກິດ.ຂໍ້ຂັດແຍ່ງອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ຍັງຄົງຄ້າງຢູ່ໃນເອີຣົບຕໍ່ຈັກກະພັດຝຣັ່ງພາຍໃຕ້ Napoleon ໄດ້ຮັບປະກັນວ່າອັງກິດບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາສົງຄາມຂອງ 1812 ກັບສະຫະລັດເປັນຫຼາຍກວ່າການສະແດງຂ້າງຄຽງ.ການ​ປິດ​ລ້ອມ​ການ​ຄ້າ​ຂອງ​ອັງກິດ​ຂອງ​ຝຣັ່ງ ​ໄດ້​ປະສົບ​ຜົນສຳ​ເລັດ​ຢ່າງ​ສິ້ນ​ເຊີງ, ​ແລະ​ກອງທັບ​ເຮືອ​ລາດ​ຊະ​ວົງ​ແມ່ນ​ກຳ​ລັງ​ທາງ​ທະ​ເລ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ເດັ່ນ​ຊັດ​ຂອງ​ໂລກ (​ແລະ​ຍັງ​ຄົງ​ຢູ່​ເປັນ​ເວລາ​ອີກ​ສະຕະວັດ​ໜຶ່ງ).ໃນຂະນະທີ່ຂະບວນການທາງບົກໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຊ່ວຍປະຢັດການາດາ, ກອງທັບເຮືອລາດຊະວົງໄດ້ປິດການຄ້າອາເມລິກາ, ສະກັດກອງທັບເຮືອສະຫະລັດຢູ່ໃນທ່າເຮືອແລະສະກັດກັ້ນການເປັນເອກະຊົນຢ່າງກວ້າງຂວາງ.ທຸລະກິດອັງກິດ, ບາງຄົນໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຈາກການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍປະກັນໄພ, ກໍາລັງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມສະຫງົບເພື່ອໃຫ້ການຄ້າກັບສະຫະລັດກັບຄືນມາ.ສັນຕິພາບໄດ້ຖືກຕ້ອນຮັບໂດຍທົ່ວໄປໂດຍຊາວອັງກິດ.​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ສອງ​ປະ​ເທດ​ໄດ້​ຟື້ນ​ຟູ​ການ​ຄ້າ​ຄືນ​ໃໝ່​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ​ພາຍຫຼັງ​ສົງຄາມ​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ ​ແລະ ມິດຕະພາບ​ທີ່​ນັບ​ມື້​ນັບ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ.ສົງ​ຄາມ​ນີ້​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຂ້າ​ໃຊ້​ຫລາຍ​ພັນ​ຄົນ​ຫລົບ​ໜີ​ໄປ​ສູ່​ອິດ​ສະ​ລະ​ພາບ, ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ຈະ​ມີ​ຄວາມ​ຫຍຸ້ງ​ຍາກ.ປະເທດອັງກິດໄດ້ຊ່ວຍຊາວອົບພະຍົບຄົນຜິວດໍາຈໍານວນຫລາຍທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານໃຫມ່ໃນ New Brunswick ແລະ Nova Scotia, ບ່ອນທີ່ພວກຄົນສັດຊື່ຄົນດໍາຍັງໄດ້ຮັບທີ່ດິນຫຼັງຈາກ ສົງຄາມປະຕິວັດອາເມລິກາ .Jackson ໄດ້​ບຸກ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ລັດ Florida ໃນ​ປີ 1818, ໂດຍ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ສະ​ເປນ ​ວ່າ ມັນ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຄວບ​ຄຸມ​ອາ​ນາ​ເຂດ​ນັ້ນ​ໄດ້​ອີກ​ດ້ວຍ​ກຳ​ລັງ​ນ້ອຍໆ.ສະເປນໄດ້ຂາຍລັດຟລໍຣິດາໃຫ້ສະຫະລັດໃນປີ 1819 ພາຍໃຕ້ສົນທິສັນຍາ Adams-Onís ຫຼັງຈາກສົງຄາມ Seminole ຄັ້ງທໍາອິດ.Pratt ສະຫຼຸບວ່າ "ດັ່ງນັ້ນໂດຍທາງອ້ອມສົງຄາມຂອງ 1812 ໄດ້ນໍາເອົາ Florida. ມາທັງພາກຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອແລະພາກໃຕ້, ດັ່ງນັ້ນ, ສົງຄາມຂອງ 1812 ໄດ້ນໍາເອົາຜົນປະໂຫຍດອັນໃຫຍ່ຫຼວງ. ມັນທໍາລາຍອໍານາດຂອງ Creek Confederacy ແລະເປີດການຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງແຂວງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ຂອງອານາຈັກຝ້າຍໃນອະນາຄົດ."ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ຂອງ​ສົງ​ຄາມ​ຂອງ 1812​, ອຸດ​ສາ​ຫະ​ກໍາ​ຝ້າຍ​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ໄດ້​ມີ​ການ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​.ສົງຄາມໄດ້ຂັດຂວາງການຄ້າກັບເອີຣົບ, ເຮັດໃຫ້ຊາວອາເມລິກາສຸມໃສ່ການພັດທະນາອຸດສາຫະກໍາພາຍໃນຂອງພວກເຂົາ.ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຕ້ອງການຂອງເອີຣົບສໍາລັບຝ້າຍຂອງອາເມລິກາເພີ່ມຂຶ້ນ, ພາກໃຕ້ໄດ້ເຫັນໂອກາດທີ່ຈະຂະຫຍາຍພື້ນຖານກະສິກໍາຂອງຕົນ.ນະວັດຕະກໍາເຊັ່ນ: ຝ້າຍ gin, ປະດິດໂດຍ Eli Whitney ໃນ 1793, ເຮັດໃຫ້ການປຸງແຕ່ງຂອງຝ້າຍຫຼັກສັ້ນປະສິດທິພາບຫຼາຍ, ຊຸກຍູ້ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງອຸດສາຫະກໍາ.ເນື້ອທີ່ດິນກວ້າງໃຫຍ່ໃນລັດພາກໃຕ້ໄດ້ປ່ຽນເປັນການປູກຝ້າຍ, ເຮັດໃຫ້ການຄ້າທາດພາຍໃນປະເທດເພີ່ມຂຶ້ນເພື່ອຕອບສະຫນອງຄວາມຕ້ອງການຂອງແຮງງານ.ດັ່ງນັ້ນ, ໃນກາງສະຕະວັດທີ 19, ຝ້າຍໄດ້ກາຍເປັນການສົ່ງອອກຊັ້ນນໍາຂອງສະຫະລັດ, ເສີມສ້າງບົດບາດຂອງຕົນໃນເສດຖະກິດໂລກແລະເພີ່ມທະວີການເພິ່ງພາອາໄສແຮງງານຂ້າທາດຂອງປະເທດຊາດ.ການ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ໄດ້​ສ້າງ​ຂັ້ນ​ຕອນ​ຂອງ​ຂະ​ບວນ​ການ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ແລະ​ສັງ​ຄົມ​ທີ່​ຈະ​ນໍາ​ໄປ​ສູ່ ​ການ​ສົງ​ຄາມ​ກາງ​ເມືອງ​ອາ​ເມລິ​ກາ ​ໃນ​ທີ່​ສຸດ​.
▲
●

Appendices



APPENDIX 1

War of 1812


Play button




APPENDIX 2

Military Medicine in the War of 1812


Play button




APPENDIX 3

Blacks In The War of 1812


Play button




APPENDIX 4

The United States Navy - Barbary Pirates to The War of 1812


Play button




APPENDIX 5

The War of 1812 on the Great Lakes


Play button




APPENDIX 6

War of 1812 in the Old Northwest


Play button




APPENDIX 7

War of 1812 – Animated map


Play button




APPENDIX 8

The Brown Bess Musket in the War of 1812


Play button

Characters



William Hull

William Hull

American soldier

Winfield Scott

Winfield Scott

American Military Commander

Henry Dearborn

Henry Dearborn

United States Secretary of War

Robert Jenkinson

Robert Jenkinson

Prime Minister of the United Kingdom

William Henry Harrison

William Henry Harrison

President of the United States

John C. Calhoun

John C. Calhoun

Secretary of War

Tecumseh

Tecumseh

Shawnee Chief

Isaac Brock

Isaac Brock

Lieutenant Governor of Upper Canada

Thomas Macdonough

Thomas Macdonough

American Naval Officer

Laura Secord

Laura Secord

Canadian Heroine

Andrew Jackson

Andrew Jackson

American General

Francis Scott Key

Francis Scott Key

United States Attorney

John Rodgers

John Rodgers

United States Navy officer

Robert Ross

Robert Ross

British Army Officer

James Madison

James Madison

President of the United States

Oliver Hazard Perry

Oliver Hazard Perry

American Naval Commander

George Prévost

George Prévost

British Commander-in-Chief

Footnotes



  1. Hickey, Donald R. (1989). The War of 1812: A Forgotten Conflict. Urbana; Chicago: University of Illinois Press. ISBN 0-252-01613-0, p. 44.
  2. Hickey 1989, pp. 32, 42–43.
  3. Greenspan, Jesse (29 August 2018). "How U.S. Forces Failed to Capture Canada 200 Years Ago". History.com.
  4. Benn, Carl (2002). The War of 1812. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-466-5, pp. 56–57.
  5. "History of Sandwich". City of Winsdor. Archived from the original on 26 September 2020. Retrieved 16 July 2020.
  6. Benn, Carl; Marston, Daniel (2006). Liberty or Death: Wars That Forged a Nation. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84603-022-6, p. 214.
  7. Auchinleck, Gilbert (1855). A History of the War Between Great Britain and the United States of America: During the Years 1812, 1813, and 1814. Maclear & Company. p. 49.
  8. Laxer, James (2012). Tecumseh and Brock: The War of 1812. House of Anansi Press. ISBN 978-0-88784-261-0, p. 131.
  9. Aprill, Alex (October 2015). "General William Hull". Michigan Tech.
  10. Laxer, James (2012). Tecumseh and Brock: The War of 1812. House of Anansi Press. ISBN 978-0-88784-261-0.
  11. Benn & Marston 2006, p. 214.
  12. Rosentreter, Roger (2003). Michigan's Early Military Forces: A Roster and History of Troops Activated Prior to the American Civil War. Great Lakes Books. ISBN 0-8143-3081-9, p. 74.
  13. Marsh, James H. (23 October 2011). "Capture of Detroit, War of 1812". Canadian Encyclopedia.
  14. Hickey, Donald R. (1989). The War of 1812: A Forgotten Conflict. Urbana; Chicago: University of Illinois Press. ISBN 0-252-01613-0, p. 84.
  15. Arthur, Brian (2011). How Britain Won the War of 1812: The Royal Navy's Blockades of the United States. Boydell Press. ISBN 978-1-84383-665-0, p. 73.
  16. Benn 2002, p. 55.
  17. Hickey 1989, p. 214.
  18. Hannay, David (1911). "American War of 1812" . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Vol. 1 (11th ed.). Cambridge University Press, p. 849.
  19. Hickey 2012, p. 153.
  20. Benn 2002, pp. 55–56.
  21. Benn 2002, p. 56.
  22. Leckie, Robert (1998). The Wars of America. University of Michigan. ISBN 0-06-012571-3, p. 255.
  23. Benn 2002, pp. 56–57.
  24. Benn 2002, p. 57.
  25. Benn 2002, p. 57.
  26. Horsman, Reginald (1962). The Causes of the War of 1812. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-498-04087-9, p. 264.
  27. Toll, Ian W. (2006). Six Frigates: The Epic History of the Founding of the U.S. Navy. New York: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-05847-5, pp. 278–279.
  28. Allen, Robert S. (1996). "Chapter 5: Renewing the Chain of Friendship". His Majesty's Indian allies: British Indian Policy in the Defence of Canada, 1774–1815. Toronto: Dundurn Press. ISBN 1-55002-175-3, pp. 115–116.
  29. Risjord, Norman K. (1961). "1812: Conservatives, War Hawks, and the Nation's Honor". William and Mary Quarterly. 18 (2): 196–210. doi:10.2307/1918543. JSTOR 1918543, pp. 205, 207–209.
  30. "Battle of Lacolle Mill | The Canadian Encyclopedia". www.thecanadianencyclopedia.ca.
  31. "Backgrounder | The Battles Along the Lacolle River, Québec".
  32. Eaton, J.H. (2000) [1st published in 1851]. Returns of Killed and Wounded in Battles or Engagements with Indians and British and Mexican Troops, 1790–1848, Compiled by Lt. Col J. H. Eaton. Washington, D.C.: National Archives and Records Administration. p. 7.
  33. Latimer, Jon (2007). 1812: War with America. Cambridge: Belknap Press. ISBN 978-0-674-02584-4, pp. 156–157.
  34. Hickey 1989, p. 153.
  35. Peppiatt, Liam. "Chapter 31B: Fort York". Robertson's Landmarks of Toronto.
  36. Charles W. Humphries, The Capture of York, in Zaslow, p. 264
  37. "The Mace – The Speaker". Speaker.ontla.on.ca.
  38. Charles W. Humphries, The Capture of York, in Zaslow, p. 265
  39. Benn 1993, p. 66.
  40. "War of 1812: The Battle of York". Toronto Public Library. 2019.
  41. Charles W. Humphries, The Capture of York, in Zaslow, pp. 267–268.
  42. Blumberg, Arnold (2012). When Washington Burned: An Illustrated History of the War of 1812. Casemate. ISBN 978-1-6120-0101-2, p. 82.
  43. Berton 2011, p. 59.
  44. Skaggs, David Curtis (2006). Oliver Hazard Perry: honor, courage, and patriotism in the early U.S. Navy. Naval Institute Press. p. 302. ISBN 978-1-59114-792-3, p. 50
  45. White, James T. (1895). Oliver Hazard Perry. National Cyclopaedia of American Biography, p. 288.
  46. "The White House at War: The White House Burns: The War of 1812". White House Historical Association.
  47. Greenpan, Jesse (August 22, 2014). "The British Burn Washington, D.C., 200 Years Ago". History.com.
  48. The War of 1812, Scene 5 "An Act of Nature" (Television production). History Channel. 2005.
  49. "Colonial Period" Aiming for Pensacola: Fugitive Slaves on the Atlantic and Southern Frontiers. Retrieved 2016-10-25.
  50. Hyde, Samuel C. (2004): A Fierce and Fractious Frontier: The Curious Development of Louisiana's Florida Parishes, 1699–2000. Louisiana State University Press. ISBN 0807129232, p. 97.
  51. Hitsman, J. Mackay (1999). The Incredible War of 1812. University of Toronto Press. ISBN 1-896941-13-3, p. 270.

References



  • "$100 in 1812 → 1815 – Inflation Calculator". Officialdata.org. Retrieved 8 February 2019.
  • Adams, Donald R. (1978). "A Study of Stephen Girard's Bank, 1812–1831". Finance and enterprise in early America: a study of Stephen Girard's bank, 1812–1831. University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-8122-7736-4. JSTOR j.ctv4t814d.
  • Adams, Henry (1918) [1891]. History of the United States of America during the First Administration of James Madison. Vol. II: History of the United States During the First Administration of James Madison. New York: Scribner & Sons.
  • "African Nova Scotians in the Age of Slavery and Abolition". Government of Nova Scotia Programs, services and information. 4 December 2003.
  • Akenson, Donald Harman (1999). The Irish in Ontario: A Study in Rural History. McGill-Queens. ISBN 978-0-7735-2029-5.
  • Allen, Robert S. (1996). "Chapter 5: Renewing the Chain of Friendship". His Majesty's Indian allies: British Indian Policy in the Defence of Canada, 1774–1815. Toronto: Dundurn Press. ISBN 1-55002-175-3.
  • "American Merchant Marine and Privateers in War of 1812". Usmm.org. Archived from the original on 11 April 2012. Retrieved 8 February 2019.
  • "American Military History, Army Historical Series, Chapter 6". Retrieved 1 July 2013.
  • Anderson, Chandler Parsons (1906). Northern Boundary of the United States: The Demarcation of the Boundary Between the United States and Canada, from the Atlantic to the Pacific ... United States Government Printing Office. Retrieved 25 July 2020.
  • Antal, Sandy (1998). Wampum Denied: Procter's War of 1812. McGill-Queen's University Press. ISBN 9780886293185.
  • Aprill, Alex (October 2015). "General William Hull". Michigan Tech.
  • Army and Navy Journal Incorporated (1865). The United States Army and Navy Journal and Gazette of the Regular and Volunteer Forces. Vol. 3. Princeton University.
  • Arnold, James R.; Frederiksen, John C.; Pierpaoli, Paul G. Jr.; Tucker, Spener C.; Wiener, Roberta (2012). The Encyclopedia of the War of 1812: A Political, Social, and Military History. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-956-6.
  • Arthur, Brian (2011). How Britain Won the War of 1812: The Royal Navy's Blockades of the United States. Boydell Press. ISBN 978-1-84383-665-0.
  • Auchinleck, Gilbert (1855). A History of the War Between Great Britain and the United States of America: During the Years 1812, 1813, and 1814. Maclear & Company. p. 49.
  • Banner, James M. (1970). To the Hartford Convention: The Federalists and the Origins of Party Politics in Massachusetts, 1789–1815. New York: Knopf.
  • Barnes, Celia (2003). Native American power in the United States, 1783-1795. Fairleigh Dickinson University Press. ISBN 978-0838639580.
  • Barney, Jason (2019). Northern Vermont in the War of 1812. Charleston, South Carolina. ISBN 978-1-4671-4169-7. OCLC 1090854645.
  • "Battle of Mackinac Island, 17 July 1812". HistoryofWar.org. Retrieved 23 May 2017.
  • Benn, Carl (2002). The War of 1812. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-466-5.
  • Benn, Carl; Marston, Daniel (2006). Liberty or Death: Wars That Forged a Nation. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84603-022-6.
  • Benn, Carl; O'Neil, Robert (2011). The War of 1812 - The Fight for American Trade Rights. New York: Rosen Publishing Group. ISBN 978-1-4488-1333-9.
  • Bergquist, H. E. Jr. (1973). "The Boston Manufacturing Company and Anglo-American relations 1807–1820". Business History. 15 (1): 45–55. doi:10.1080/00076797300000003.
  • Bermingham, Andrew P. (2003). Bermuda Military Rarities. Bermuda Historical Society; Bermuda National Trust. ISBN 978-0-9697893-2-1.
  • "Bermuda Dockyard and the War of 1812 Conference". United States Naval Historical Foundation. 7–12 June 2012. Archived from the original on 4 July 2020. Retrieved 31 July 2020.
  • Berthier-Foglar, Susanne; Otto, Paul (2020). Permeable Borders: History, Theory, Policy, and Practice in the United States. Berghahn Books. ISBN 978-1-78920-443-8.
  • Berton, Pierre (2001) [1981]. Flames Across the Border: 1813–1814. ISBN 0-385-65838-9.
  • Bickham, Troy (2012). The Weight of Vengeance: The United States, the British Empire, and the War of 1812. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-994262-6.
  • Bickham, Troy (15 July 2017). "Should we still care about the War of 1812?". OUPblog. Oxford University Press.
  • Bickerton, Ian J.; Hagan, Kenneth J. (2007). Unintended Consequences: The United States at War. Reaktion Books. ISBN 978-1-86189-512-7.
  • "Black History Month: British Corps of Colonial Marines (1808-1810, 1814-1816)". The Royal Gazette. City of Hamilton, Bermuda. 12 February 2016. Archived from the original on 4 July 2020. Retrieved 29 July 2020.
  • "Black Sailors and Soldiers in the War of 1812". War of 1812. PBS. 2012. Archived from the original on 24 June 2020. Retrieved 1 October 2014.
  • Black, Jeremy (2002). America as a Military Power: From the American Revolution to the Civil War. Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 9780275972981.
  • Black, Jeremy (August 2008). "A British View of the Naval War of 1812". Naval History Magazine. Vol. 22, no. 4. U.S. Naval Institute. Retrieved 22 March 2017.
  • "Black Loyalists in New Brunswick, 1789–1853". Atlanticportal.hil.unb.ca. Atlantic Canada Portal, University of New Brunswick. Retrieved 8 February 2019.
  • Bowler, R Arthur (March 1988). "Propaganda in Upper Canada in the War of 1812". American Review of Canadian Studies. 18 (1): 11–32. doi:10.1080/02722018809480915.
  • Bowman, John Stewart; Greenblatt, Miriam (2003). War of 1812. Infobase Publishing. ISBN 978-1-4381-0016-6.
  • Brands, H. W. (2005). Andrew Jackson: His Life and Times. Random House Digital. ISBN 978-1-4000-3072-9.
  • Braund, Kathryn E. Holland (1993). Deerskins & Duffels: The Creek Indian Trade with Anglo-America, 1685-1815. University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-1226-8.
  • Braund, Kathryn E. Holland (2012). Tohopeka: Rethinking the Creek War and the War of 1812. University of Alabama Press. ISBN 978-0-8173-5711-5.
  • Brewer, D. L. III (May 2004). "Merchant Mariners – America's unsung heroes". Sealift. Military Sealift Command. Archived from the original on 12 August 2004. Retrieved 22 October 2008.
  • Brown, Roger H. (1971). The Republic in Peril (illustrated ed.). Norton. ISBN 978-0-393-00578-3.
  • Brunsman, Denver; Hämäläinen, Pekka; Johnson, Paul E.; McPherson, James M.; Murrin, John M. (2015). Liberty, Equality, Power: A History of the American People, Volume 1: To 1877. Cengage Learning. ISBN 978-1-305-68633-5.
  • Buckner, Phillip Alfred (2008). Canada and the British Empire. Oxford University Press. pp. 47–48. ISBN 978-0-19-927164-1.
  • Bullard, Mary Ricketson (1983). Black Liberation on Cumberland Island in 1815. M. R. Bullard.
  • Bunn, Mike; Williams, Clay (2008). Battle for the Southern Frontier: The Creek War and the War of 1812. Arcadia Publishing Incorporated. ISBN 978-1-62584-381-4.
  • Burroughs, Peter (1983). Prevost, Sir George. Vol. V. University of Toronto.
  • Burt, Alfred LeRoy (1940). The United States, Great Britain and British North America from the revolution to the establishment of peace after the war of 1812. Yale University Press.
  • Caffrey, Kate (1977). The Twilight's Last Gleaming: Britain vs. America 1812–1815. New York: Stein and Day. ISBN 0-8128-1920-9.
  • Calloway, Colin G. (1986). "The End of an Era: British-Indian Relations in the Great Lakes Region after the War of 1812". Michigan Historical Review. 12 (2): 1–20. doi:10.2307/20173078. JSTOR 20173078.
  • Carlisle, Rodney P.; Golson, J. Geoffrey (1 February 2007). Manifest Destiny and the Expansion of America. ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-833-0.
  • Carr, James A. (July 1979). "The Battle of New Orleans and the Treaty of Ghent". Diplomatic History. 3 (3): 273–282. doi:10.1111/j.1467-7709.1979.tb00315.x.
  • Carroll, Francis M. (2001). A Good and Wise Measure: The Search for the Canadian-American Boundary, 1783–1842. Toronto: University of Toronto. p. 24. ISBN 978-0-8020-8358-6.
  • Carroll, Francis M. (March 1997). "The Passionate Canadians: The Historical Debate about the Eastern Canadian-American Boundary". The New England Quarterly. 70 (1): 83–101. doi:10.2307/366528. JSTOR 366528.
  • Carstens, Patrick Richard; Sanford, Timothy L. (2011). Searching for the Forgotten War - 1812 Canada. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 978-1-4535-8892-5.
  • Cave, Alfred A. (2006). Prophets of the Great Spirit. Lincoln: University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-1555-9.
  • Chartrand, René (2012). Forts of the War of 1812. Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-78096-038-8.
  • Churchill, Winston (1958). A History of the English-Speaking Peoples. Vol. 3. ISBN 9780396082750.
  • Clarke, James Stanier (1812). The Naval Chronicle, Volume 28. J. Gold.
  • Clark, Connie D.; Hickey, Donald R., eds. (2015). The Routledge Handbook of the War of 1812. Routledge. ISBN 978-1-317-70198-9.
  • Clarke Historical Library. "The War of 1812". Central Michigan University. Archived from the original on 4 August 2020. Retrieved 17 October 2018.
  • Clodfelter, M. (2017). Warfare and Armed Conflicts: A Statistical Encyclopedia of Casualty and Other Figures, 1492–2015 (4th ed.). Jefferson, North Carolina: McFarland. ISBN 9780786474707.
  • Clymer, Adam (13 January 1991). "Confrontation in the Gulf; Congress acts to authorize war in Gulf; Margins are 5 votes in Senate, 67 in House". The New York Times. Retrieved 30 July 2017.
  • Cogliano, Francis D. (2008). Revolutionary America, 1763–1815: A Political History (2nd ed.). Routledge. ISBN 978-0-415-96486-9.
  • Cole, Cyrenus (1921). A History of the People of Iowa. Cedar Rapids, Iowa: The Torch press. ISBN 978-1-378-51025-4.
  • Coleman, William (Winter 2015). "'The Music of a well tun'd State': 'The Star-Spangled Banner' and the Development of a Federalist Musical Tradition". Journal of the Early Republic. 35 (4): 599–629. doi:10.1353/jer.2015.0063. S2CID 146831812.
  • Coles, Harry L. (2018). The War of 1812. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-22029-1.
  • "Come and discover more about the fortress once known as the Gibraltar of the West". Royal Naval Dockyard, Bermuda. Archived from the original on 25 August 2020. Retrieved 31 July 2020.
  • Connolly, Amanda (5 July 2018). "What's Driving the Dispute over U.S. Border Patrols and Canadian fishermen around Machias Seal Island?". Global News. Retrieved 25 July 2020.
  • Cooper, James Fenimore (1856). The history of the navy of the United States of America. Vol. II. Philadelphia, Lea & Blanchard.
  • Crawford, Michael J.; Dudley, William S., eds. (1985). The Naval War of 1812: A Documentary History. Vol. 1. Washington, DC: Naval Historical Center, Department of the Navy. ISBN 978-1-78039-364-3.
  • Crawford, Michael J.; Dudley, William S., eds. (1992). The Naval War of 1812: A Documentary History. Vol. 2. Washington, DC: Naval Historical Center, Departmen of the Navy. ISBN 978-0-94527-406-3.
  • Dangerfield, George (1952). The Era of Good Feelings. Harcourt, Brace. ISBN 978-0-929587-14-1.
  • Dauber, Michele L. (2003). "The War of 1812, September 11th, and the Politics of Compensation". DePaul Law Review. 53 (2): 289–354.
  • Daughan, George C. (2011). 1812: The Navy's War. New York: Basic Books. ISBN 978-0-465-02046-1.
  • Dean, William G.; Heidenreich, Conrad; McIlwraith, Thomas F.; Warkentin, John, eds. (1998). "Plate 38". Concise Historical Atlas of Canada. Illustrated by Geoffrey J. Matthews and Byron Moldofsky. University of Toronto Press. p. 85. ISBN 978-0-802-04203-3.
  • DeCosta-Klipa, Nik (22 July 2018). "The Long, Strange History of the Machias Seal Island Dispute". Boston.com. Retrieved 25 July 2020.
  • Deeben, John P. (Summer 2012). "The War of 1812 Stoking the Fires: The Impressment of Seaman Charles Davis by the U.S. Navy". Prologue Magazine. Vol. 44, no. 2. U.S. National Archives and Records Administration. Retrieved 1 October 2014.
  • "The Defense and Burning of Washington in 1814: Naval Documents of the War of 1812". Navy Department Library. U.S. Naval History & Heritage Command. Archived from the original on 2 July 2013. Retrieved 23 June 2013.
  • De Kay, James Tertius (2010). A Rage for Glory: The Life of Commodore Stephen Decatur, USN. Simon and Schuster. ISBN 978-1-4391-1929-7.
  • Dotinga, Randy; Hickey, Donald R. (8 June 2012). "Why America forgets the War of 1812". The Christian Science Monitor. Retrieved 16 July 2020.
  • Dowd, Gregory (2002). War Under Heaven: Pontiac, the Indian Nations, and the British Empire (2004 ed.). Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0801878923.
  • Dowd, Gregory (1991). A Spirited Resistance: The North American Indian Struggle for Unity, 1745-1815. Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0801842368.
  • Edmunds, David R (1997). Tecumseh and the Quest for Indian Leadership. Pearson Longman. ISBN 978-0673393364.
  • Edwards, Rebecca; Kazin, Michael; Rothman, Adam, eds. (2009). The Princeton Encyclopedia of American Political History. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-3356-6.
  • Egan, Clifford L. (April 1974). "The Origins of the War of 1812: Three Decades of Historical Writing". Military Affairs. 38 (2): 72–75. doi:10.2307/1987240. JSTOR 1987240.
  • Elting, John R. (1995). Amateurs to Arms. New York: Da Capo Press. ISBN 0-306-80653-3.
  • "Essex". Dictionary of American Naval Fighting Ships (DANFS). Washington, DC: Naval Historical Center. 1991. Archived from the original on 9 May 2011. Retrieved 15 November 2007.
  • Eustace, Nicole (2012). 1812: War and the Passions of Patriotism. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-81-220636-4.
  • Fanis, Maria (2011). Secular Morality and International Security: American and British Decisions about War. Ann Harbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-11755-0.
  • Faye, Kert (1997). Prize and Prejudice Privateering and Naval Prize in Atlantic Canada in the War of 1812. St. John's, Nfld: International Maritime Economic History Association.
  • "First United States Infantry". Iaw.on.ca. Archived from the original on 28 July 2012. Retrieved 27 August 2012.
  • Fixico, Donald. "A Native Nations Perspective on the War of 1812". The War of 1812. PBS. Retrieved 2 January 2021.[permanent dead link]
  • Forester, C. S. (1970) [1957]. The Age of Fighting Sail. New English Library. ISBN 0-939218-06-2.
  • Franklin, Robert E. "Prince de Neufchatel". Archived from the original on 6 December 2004. Retrieved 26 July 2010.[unreliable source?]
  • Frazer, Edward; Carr Laughton, L. G. (1930). The Royal Marine Artillery 1803–1923. Vol. 1. London: Royal United Services Institution. OCLC 4986867.
  • Gardiner, Robert, ed. (1998). The Naval War of 1812: Caxton pictorial history. Caxton Editions. ISBN 1-84067-360-5.
  • Gardiner, Robert (2000). Frigates of the Napoleonic Wars. London: Chatham Publishing.
  • Gash, Norman (1984). Lord Liverpool: The Life and Political Career of Robert Banks Jenkinson, Second Earl of Liverpool, 1770–1828. Weidenfeld and Nicolson. ISBN 0-297-78453-6.
  • Gilje, Paul A. (1980). "The Baltimore Riots of 1812 and the Breakdown of the Anglo-American Mob Tradition". Journal of Social History. Oxford University Press. 13 (4): 547–564. doi:10.1353/jsh/13.4.547. JSTOR 3787432.
  • Gleig, George Robert (1836). The campaigns of the British army at Washington and New Orleans, in the years 1814-1815. Murray, J. OCLC 1041596223.
  • Goodman, Warren H. (1941). "The Origins of the War of 1812: A Survey of Changing Interpretations". Mississippi Valley Historical Review. 28 (2): 171–186. doi:10.2307/1896211. JSTOR 1896211.
  • Greenspan, Jesse (29 August 2018). "How U.S. Forces Failed to Capture Canada 200 Years Ago". History.com. Retrieved 20 July 2020.
  • Grodzinski, John R. (September 2010). "Review". Canadian Historical Review. 91 (3): 560–561. doi:10.1353/can.2010.0011. S2CID 162344983.
  • Grodzinski, John, ed. (September 2011a). "Instructions to Major-General Sir Edward Pakenham for the New Orleans Campaign". The War of 1812 Magazine (16).
  • Grodzinski, John R. (27 March 2011b). "Atlantic Campaign of the War of 1812". War of 1812. Archived from the original on 27 October 2016. Retrieved 26 October 2016. From the Canadian Encyclopedia.
  • Grodzinski, John R. (2013). Defender of Canada: Sir George Prevost and the War of 1812. University of Oklahoma Press. ISBN 978-0-8061-5071-0.
  • Gwyn, Julian (2003). Frigates and Foremasts: The North American Squadron in Nova Scotian Waters, 1745–1815. UBC Press.
  • Hacker, Louis M. (March 1924). "Western Land Hunger and the War of 1812: A Conjecture". Mississippi Valley Historical Review. X (4): 365–395. doi:10.2307/1892931. JSTOR 1892931.
  • Hannay, David (1911). "American War of 1812" . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Vol. 1 (11th ed.). Cambridge University Press.
  • Hannings, Bud (2012). The War of 1812: A Complete Chronology with Biographies of 63 General Officers. McFarland Publishing. p. 50. ISBN 978-0-7864-6385-5.
  • Harvey, D. C. (July 1938). "The Halifax–Castine expedition". Dalhousie Review. 18 (2): 207–213.
  • Hatter, Lawrence B. A. (2016). Citizens of Convenience: The Imperial Origins of American Nationhood on the U.S.-Canadian Border. University of Virginia Press. ISBN 978-0-8139-3955-1.
  • Hatter, B. A. (Summer 2012). "Party Like It's 1812: The War at 200". Tennessee Historical Quarterly. Tennessee Historical Society. 71 (2): 90–111. JSTOR 42628248.
  • Hayes, Derek (2008). Canada: An Illustrated History. Douglas & McIntyre. ISBN 978-1-55365-259-5.
  • Heidler, David S.; Heidler, Jeanne T., eds. (1997). Encyclopedia of the War of 1812. Naval Institute Press. ISBN 0-87436-968-1.
  • Heidler, David S.; Heidler, Jeanne T. (2002). The War of 1812. Westport; London: Greenwood Press. ISBN 0-313-31687-2.
  • Heidler, David S.; Heidler, Jeanne T. (2003). Manifest Destiny. Greenwood Press.
  • Heller, John Roderick (2010). Democracy's Lawyer: Felix Grundy of the Old Southwest. ISBN 978-0-8071-3742-0.
  • Herrick, Carole L. (2005). August 24, 1814: Washington in Flames. Falls Church, Virginia: Higher Education Publications. ISBN 0-914927-50-7.
  • Hibbert, Christopher (1997). Wellington: A Personal History. Reading, Massachusetts: Perseus Books. ISBN 0-7382-0148-0.[permanent dead link]
  • Hickey, Donald R. (1978). "Federalist Party Unity and the War of 1812". Journal of American Studies. 12 (1): 23–39. doi:10.1017/S0021875800006162. S2CID 144907975.
  • Hickey, Donald R. (1989). The War of 1812: A Forgotten Conflict. Urbana; Chicago: University of Illinois Press. ISBN 0-252-01613-0.
  • The War of 1812: A Forgotten Conflict at Google Books
  • Hickey, Donald R. (2012). The War of 1812: A Forgotten Conflict, Bicentennial Edition. Urbana: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-07837-8.
  • Hickey, Donald R. (2006). Don't Give Up the Ship! Myths of The War of 1812. Urbana: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-03179-3.
  • Hickey, Donald R. (2012z). The War of 1812, A Short History. University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-09447-7.
  • Hickey, Donald R. (November 2012n). "Small War, Big Consequences: Why 1812 Still Matters". Foreign Affairs. Council on Foreign Relations. Archived from the original on 16 January 2013. Retrieved 26 July 2014.
  • Hickey, Donald R., ed. (2013). The War of 1812: Writings from America's Second War of Independence. Library of America. New York: Literary Classics of the United States. ISBN 978-1-59853-195-4.
  • Hickey, Donald R. (September 2014). "'The Bully Has Been Disgraced by an Infant'—The Naval War of 1812" (PDF). Michigan War Studies Review.
  • "Historic Lewinston, New York". Historical Association of Lewiston. Archived from the original on 10 October 2010. Retrieved 12 October 2010.
  • "History of Sandwich". City of Winsdor. Archived from the original on 26 September 2020. Retrieved 16 July 2020.
  • Hitsman, J. Mackay (1965). The Incredible War of 1812. Toronto: University of Toronto Press. ISBN 9781896941134.
  • Hooks, J. W. (2009). "A friendly salute: The President-Little Belt Affair and the coming of the war of 1812 (PDF) (PhD). University of Alabama. p. ii. Archived from the original (PDF) on 12 April 2019. Retrieved 5 June 2018.
  • Hooks, Jonathon (Spring 2012). "Redeemed Honor: The President-Little Belt Affair and the Coming of the War of 1812". The Historian. Taylor & Francis, Ltd. 74 (1): 1–24. doi:10.1111/j.1540-6563.2011.00310.x. JSTOR 4455772. S2CID 141995607.
  • Horsman, Reginald (1962). The Causes of the War of 1812. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-498-04087-9.
  • Horsman, Reginald (1967). Expansion and American Indian Policy, 1783 – 1812 (1992 ed.). University of Oklahoma Press. ISBN 978-0806124223.
  • Horsman, Reginald (1987). "On to Canada: Manifest Destiny and United States Strategy in the War of 1812". Michigan Historical Review. 13 (2): 1–24. JSTOR 20173101.
  • Howe, Daniel Walker (2007). What Hath God Wrought. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-507894-7.
  • Hurt, R. Douglas (2002). The Indian Frontier, 1763-1846. UNM Press. ISBN 978-0-8263-1966-1.
  • Ingersoll, Charles Jared (1845). Historical sketch of the second war between the United States of America, and Great Britain ... Vol. II. Philadelphia: Lea and Blanchard.
  • "Introduction". War of 1812. Galafilm. Archived from the original on 19 January 2000.
  • Ipsos Reid. "Americans (64%) less likely than Canadians (77%) to Believe War of 1812 had Significant Outcomes, Important to formation National Identity, but still more likely to Commemorate War" (PDF). Ipsos Reid. Archived from the original (PDF) on 6 November 2013. Retrieved 14 February 2012.
  • James, William (1817). A Full and Correct Account of the Chief Naval Occurrences of the Late War Between Great Britain and the United States of America ... T. Egerton.
  • Johnston, Louis; Williamson, Samuel H. (2019). "What Was the U.S. GDP Then? 1810–1815". Measuring Worth. Retrieved 31 July 2020.
  • Jones, Simon (7 April 2016). "Story behind historic map of island's reefs". The Royal Gazette. Hamilton, Bermuda. Retrieved 31 July 2020.
  • Jortner, Adam (2012). The Gods of Prophetstown: The Battle of Tippecanoe and the Holy War for the Early American Frontier. OUP. ISBN 978-0199765294.
  • Kaufman, Erik (1997). "Condemned to Rootlessness: The Loyalist Origins of Canada's Identity Crisis" (PDF). Nationalism and Ethnic Politics. 3 (1): 110–135. doi:10.1080/13537119708428495. S2CID 144562711.
  • Kennedy, David M.; Cohen, Lizabeth; Bailey, Thomas A. (2010). The American Pageant. Vol. I: To 1877 (14th ed.). Boston: Wadsworth Cengage Learning. ISBN 978-0-547-16659-9.
  • Kert, Faye M. (2015). Privateering: Patriots and Profits in the War of 1812. Johns Hopkins University Press. ISBN 978-1-4214-1747-9.
  • Kessel, William B.; Wooster, Robert (2005). Encyclopedia of Native American Wars and Warfare. Infobase Publishing. ISBN 978-0-8160-3337-9.
  • Kidd, Kenneth (7 January 2012). "The War of 1812, from A to Z". Toronto Star. Retrieved 20 July 2020.
  • Kilby, William Henry (1888). Eastport and Passamaquoddy: A Collection of Historical and Biographical Sketches. E. E. Shead.
  • Kohler, Douglas (2013). "Teaching the War of 1812: Curriculum, Strategies, and Resources". New York History. Fenimore Art Museum. 94 (3–4): 307–318. JSTOR newyorkhist.94.3-4.307.
  • Lambert, Andrew (2012). The Challenge: Britain Against America in the Naval War of 1812. Faber and Faber. ISBN 9780571273218.
  • Lambert, Andrew (2016). "Creating Cultural Difference: The Military Political and Cultural Legacy of the Anglo-American War of 1812". In Forrest, Alan; Hagemann, Karen; Rowe, Michael (eds.). War, Demobilization and Memory: The Legacy of War in the Era of Atlantic Revolutions. Springer. ISBN 978-1-137-40649-1.
  • Landon, Fred (1941). Western Ontario and the American Frontier. McGill-Queen's Press. ISBN 978-0-7735-9162-2.
  • Langguth, A. J. (2006). Union 1812: The Americans Who Fought the Second War of Independence. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-7432-2618-9.
  • Latimer, Jon (2007). 1812: War with America. Cambridge: Belknap Press. ISBN 978-0-674-02584-4.
  • Latimer, Jon (2009). Niagara 1814: The Final Invasion. Osprey Publishing. ISBN 978-1-84603-439-8.[permanent dead link]
  • Laxer, James (2012). Tecumseh and Brock: The War of 1812. House of Anansi Press. ISBN 978-0-88784-261-0.
  • Leckie, Robert (1998). The Wars of America. University of Michigan. ISBN 0-06-012571-3.
  • Leland, Anne (26 February 2010). American War and Military Operations Casualties: Lists and Statistics: RL32492 (PDF) (Report). Congressional Research Service.
  • Lloyd, Christopher (1970). The British Seaman 1200-1860: A Social Survey. Associated University Presse. ISBN 9780838677087.
  • Lucas, C. P. (1906). The Canadian War of 1812. Clarendon Press.
  • Maass, R. W. (2014). ""Difficult to Relinquish Territory Which Had Been Conquered": Expansionism and the War of 1812". Diplomatic History. 39: 70–97. doi:10.1093/dh/dht132.
  • MacDowell, Lillian Ione Rhoades (1900). The Story of Philadelphia. American Book Company. p. 315.
  • Mahan, A. T. (1905). "The Negotiations at Ghent in 1814". The American Historical Review. 11 (1): 60–87. doi:10.2307/1832365. JSTOR 1832365.
  • Malcomson, Robert (1998). Lords of the Lake: The Naval War on Lake Ontario 1812–1814. Toronto: Robin Brass Studio. ISBN 1-896941-08-7.
  • Malcomson, Thomas (2012). "Freedom by Reaching the Wooden World: American Slaves and the British Navy During the War of 1812" (PDF). The Northern Mariner. XXII (4): 361–392. doi:10.25071/2561-5467.294. S2CID 247337446.
  • Marsh, James H. (23 October 2011). "Capture of Detroit, War of 1812". Canadian Encyclopedia. Retrieved 12 July 2019.
  • McCranie, Kevin D. (2011). Utmost Gallantry: The U.S. and Royal Navies at Sea in the War of 1812. Naval Institute Press. ISBN 978-1-6125-1063-7.
  • McPherson, Alan (2013). Encyclopedia of U.S. Military Interventions in Latin America. Vol. 2. ABC-CLIO. p. 699. ISBN 978-1-59884-260-9.
  • Millett, Nathaniel (2013). The Maroons of Prospect Bluff and Their Quest for Freedom in the Atlantic World. University Press of Florida. ISBN 978-0-8130-4454-5.
  • Mills, David (1988). Idea of Loyalty in Upper Canada, 1784–1850. McGill-Queen's Press. ISBN 978-0-7735-6174-8.
  • Mills, Dudley (1921). "The Duke of Wellington and the Peace Negotiations at Ghent in 1814". Canadian Historical Review. 2 (1): 19–32. doi:10.3138/CHR-02-01-02. S2CID 161278429. Archived from the original on 28 January 2013.
  • Morales, Lisa R. (2009). The Financial History of the War of 1812 (PhD dissertation). University of North Texas. Retrieved 31 July 2020.
  • Morison, E. (1941). The Maritime History of Massachusetts, 1783–1860. Houghton Mifflin Company. ISBN 0-9728155-6-2.
  • Mowat, C. L. (1965). "A Study of Bias in British and American History Textbooks". Bulletin. British Association For American Studies. 10 (31): 35.
  • Nettels, Curtis P. (2017). The Emergence of a National Economy, 1775–1815. Taylor & Francis. ISBN 978-1-315-49675-7.
  • Nolan, David J. (2009). "Fort Johnson, Cantonment Davis, and Fort Edwards". In William E. Whittaker (ed.). Frontier Forts of Iowa: Indians, Traders, and Soldiers, 1682–1862. Iowa City: University of Iowa Press. pp. 85–94. ISBN 978-1-58729-831-8. Archived from the original on 5 August 2009. Retrieved 2 September 2009.
  • Nugent, Walter (2008). Habits of Empire:A History of American Expansionism. New York: Random House. ISBN 978-1-4000-7818-9.
  • O'Grady, Jean, ed. (2008). "Canadian and American Values". Interviews with Northrop Frye. Toronto: University of Toronto Press. pp. 887–903. doi:10.3138/9781442688377. ISBN 978-1-4426-8837-7. JSTOR 10.3138/9781442688377.
  • Order of the Senate of the United States (1828). Journal of the Executive Proceedings of the Senate of the United States of America. Ohio State University.
  • Owsley, Frank Lawrence (Spring 1972). "The Role of the South in the British Grand Strategy in the War of 1812". Tennessee Historical Quarterly. 31 (1): 22–38. JSTOR 42623279.
  • Owens, Robert M. (2002). "Jeffersonian Benevolence on the Ground: The Indian Land Cession Treaties of William Henry Harrison". Journal of the Early Republic. 22 (3): 405–435. doi:10.2307/3124810. JSTOR 3124810.
  • Owsley, Frank Lawrence (2000). Struggle for the Gulf Borderlands: The Creek War and the Battle of New Orleans, 1812-1815. University of Alabama Press. ISBN 978-0-8173-1062-2.
  • Perkins, Bradford (1964). Castereagh and Adams: England and The United States, 1812–1823. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 9780520009974.
  • Pirtle, Alfred (1900). The battle of Tippecanoe: read before the Filson club, November 1, 1897. Louisville, Ky., J. P. Morton and company, printers.
  • Pratt, Julius W. (1925). Expansionists of 1812. New York: Macmillan.
  • Pratt, Julius W. (1955). A history of United States foreign-policy. ISBN 9780133922820.
  • "Proclamation: Province of Upper Canada". Library and Archives Canada. 1812. Retrieved 20 June 2012 – via flickr.
  • Prohaska, Thomas J. (21 August 2010). "Lewiston monument to mark Tuscarora heroism in War of 1812". The Buffalo News. Archived from the original on 11 June 2011. Retrieved 12 October 2010.
  • Quimby, Robert S. (1997). The U.S. Army in the War of 1812: An Operational and Command Study. East Lansing: Michigan State University Press.
  • Reilly, Robin (1974). The British at the Gates: The New Orleans Campaign in the War of 1812. New York: G. P. Putnam's Sons. ISBN 9780399112669.
  • Remini, Robert V. (1977). Andrew Jackson and the Course of American Empire, 1767–1821. New York: Harper & Row Publishers. ISBN 0-8018-5912-3.
  • Remini, Robert V. (1991). Henry Clay: Statesman for the Union. W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-03004-0.
  • Remini, Robert V. (1999). The Battle of New Orleans: Andrew Jackson and America's First Military Victory. London: Penguin Books. ISBN 0-14-100179-8.
  • Remini, Robert V. (2002). Andrew Jackson and His Indian Wars. London: Penguin Books. ISBN 0-14-200128-7.
  • Ridler, Jason (4 March 2015). "Battle of Stoney Creek". The Canadian Encyclopedia. Retrieved 22 September 2020.
  • Riggs, Thomas, ed. (2015). "War of 1812". Gale Encyclopedia of U.S. Economic History. Vol. 3 (illustrated 2nd ed.). Cengage Gale. ISBN 978-1-57302-757-1.
  • Risjord, Norman K. (1961). "1812: Conservatives, War Hawks, and the Nation's Honor". William and Mary Quarterly. 18 (2): 196–210. doi:10.2307/1918543. JSTOR 1918543.
  • Rodger, N. A. M. (2005). Command of the Ocean. London: Penguin Books. ISBN 0-14-028896-1.
  • Rodriguez, Junius P. (2002). The Louisiana Purchase: A Historical and Geographical Encyclopedia. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-188-5.
  • Roosevelt, Theodore (1904). The Naval War of 1812. Vol. I. New York and London: G. P. Putnam's Sons.
  • Roosevelt, Theodore (1900). The Naval War of 1812. Vol. II. Annapolis: Naval Institute Press.
  • Rosentreter, Roger (2003). Michigan's Early Military Forces: A Roster and History of Troops Activated Prior to the American Civil War. Great Lakes Books. ISBN 0-8143-3081-9.
  • Rutland, Robert Allen (1994). James Madison and the American Nation, 1751-1836: An Encyclopedia. Simon & Schuster. ISBN 978-0-13-508425-0.
  • Simmons, Edwin H. (2003). The United States Marines: A History (4th ed.). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-790-5.
  • Skaggs, David Curtis (2012). The War of 1812: Conflict for a Continent. CUP. ISBN 978-0521898201.
  • Smelser, M. (March 1969). "Tecumseh, Harrison, and the War of 1812". Indiana Magazine of History. Indiana University Press. 65 (1): 25–44. JSTOR 27789557.
  • Smith, Dwight L. (1989). "A North American Neutral Indian Zone: Persistence of a British Idea". Northwest Ohio Quarterly. 61 (2–4): 46–63.
  • Smith, Joshua (2007). Borderland Smuggling. Gainesville, Florida: University Press of Florida. ISBN 978-0-8130-2986-3.
  • Smith, Joshua (2011). Battle for the Bay: The War of 1812. Fredericton, New Brunswick: Goose Lane Editions. ISBN 978-0-86492-644-9.
  • Solande r, Claire Turenner (2014). "Through the Looking Glass: Canadian Identity and the War of 1812". International Journal. 69 (2): 152–167. doi:10.1177/0020702014527892. S2CID 145286750.
  • Stagg, John C. A. (January 1981). "James Madison and the Coercion of Great Britain: Canada, the West Indies, and the War of 1812". William and Mary Quarterly. 38 (1): 3–34. doi:10.2307/1916855. JSTOR 1916855.
  • Stagg, John C. A. (1983). Mr. Madison's War: Politics, Diplomacy, and Warfare in the Early American Republic, 1783–1830. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 9780691047027.
  • Stagg, John C. A. (2012). The War of 1812: Conflict for a Continent. Cambridge Essential Histories. ISBN 978-0-521-72686-3.
  • Stanley, George F. G. (1983). The War of 1812: Land Operations. Macmillan of Canada. ISBN 0-7715-9859-9.
  • "Star-Spangled Banner". Smithsonian. Retrieved 1 January 2021.
  • Starkey, Armstrong (2002). European and Native American Warfare 1675–1815. Routledge. ISBN 978-1-135-36339-0.
  • Stearns, Peter N., ed. (2008). The Oxford Encyclopedia of the Modern World. Vol. 7. p. 547.
  • Stevens, Walter B. (1921). Centennial History of Missouri (the Center State): One Hundred Years in the Union, 1820–1921. St. Louis and Chicago: S. J. Clarke. Retrieved 8 February 2019.
  • Stewart, Richard W., ed. (2005). "Chapter 6: The War of 1812". American Military History, Volume 1: The United States Army and the Forging of a Nation, 1775–1917. Washington, DC: Center of Military History, United States Army. Retrieved 8 February 2019 – via history.army.mil.
  • Stranack, Ian (1990). The Andrew and the Onions: The Story of the Royal Navy in Bermuda, 1795–1975 (2nd ed.). Bermuda Maritime Museum Press. ISBN 978-0-921560-03-6.
  • Stuart, Reginald (1988). United States Expansionism and British North America, 1775-1871. The University of North Carolina Press. ISBN 9780807864098.
  • Sugden, John (January 1982). "The Southern Indians in the War of 1812: The Closing Phase". Florida Historical Quarterly. 60 (3): 273–312. JSTOR 30146793.
  • Sugden, John (1990). Tecumseh's Last Stand. University of Oklahoma Press. ISBN 978-0-8061-2242-7.
  • "Summer 1812: Congress stages fiery debates over whether to declare war on Britain". U.S. National Park Service. Retrieved 21 September 2017.
  • Swanson, Neil H. (1945). The Perilous Fight: Being a Little Known and Much Abused Chapter of Our National History in Our Second War of Independence. Recounted Mainly from Contemporary Records. Farrar and Rinehart.
  • Sword, Wiley (1985). President Washington's Indian War: The Struggle for the Old Northwest, 1790 – 1795. University of Oklahoma Press. ISBN 978-0806118642.
  • Taylor, Alan (2007). The Divided Ground: Indians, Settlers, and the Northern Borderland of the American Revolution. Vintage Books. ISBN 978-1-4000-4265-4.
  • Taylor, Alan (2010). The Civil War of 1812: American Citizens, British Subjects, Irish Rebels, & Indian Allies. Knopf Doubleday Publishing Group. ISBN 978-1-4000-4265-4.
  • Thompson, John Herd; Randall, Stephen J. (2008). Canada and the United States: Ambivalent Allies. University of Georgia Press. ISBN 978-0-8203-3113-3.
  • Toll, Ian W. (2006). Six Frigates: The Epic History of the Founding of the U.S. Navy. New York: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-05847-5.
  • Trautsch, Jasper M. (January 2013). "The Causes of the War of 1812: 200 Years of Debate". Journal of Military History. 77 (1): 273–293.
  • Trautsch, Jasper M. (December 2014). "Review of Whose War of 1812? Competing Memories of the Anglo-American Conflict". Reviews in History. doi:10.14296/RiH/issn.1749.8155. ISSN 1749-8155.
  • "The Treaty of Ghent". War of 1812. PBS. Archived from the original on 5 July 2017. Retrieved 8 February 2019.
  • Trevelyan, G. M. (1901). British History in the Nineteenth Century (1782–1919).
  • "The Encyclopedia of North American Indian Wars, 1607–1890: A Political, Social, and Military History [3 volumes]". The Encyclopedia of North American Indian Wars, 1607–1890: A Political, Social, and Military History. ABC-CLIO. 2011. p. 1097. ISBN 978-1-85109-603-9.
  • Tucker, Spencer C. (2012). The Encyclopedia of the War of 1812. Vol. 1 (illustrated ed.). Santa Barbara, California: ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-956-6.
  • Tunnell, Harry Daniel (2000). To Compel with Armed Force: A Staff Ride Handbook for the Battle of Tippecanoe. Combat Studies Institute, U.S. Army Command and General Staff College.
  • Turner, Wesley B. (2000). The War of 1812: The War That Both Sides Won. Toronto: Dundurn Press. ISBN 978-1-55002-336-7.
  • Turner, Wesley B. (2011). The Astonishing General: The Life and Legacy of Sir Isaac Brock. Dundurn Press. ISBN 9781459700079.
  • Updyke, Frank Arthur (1915). The Diplomacy of the War of 1812. Johns Hopkins University Press.
  • Upton, David (22 November 2003). "Soldiers of the Mississippi Territory in the War of 1812". Archived from the original on 6 September 2007. Retrieved 23 September 2010.
  • "The War of 1812: (1812–1815)". National Guard History eMuseum. Commonwealth of Kentucky. Archived from the original on 2 March 2009. Retrieved 22 October 2008.
  • Voelcker, Tim, ed. (2013). Broke of the Shannon and the war of 1812. Barnsley: Seaforth Publishing.
  • Ward, A. W.; Gooch, G. P. (1922). The Cambridge History of British Foreign Policy, 1783–1919: 1783–1815. Macmillan Company.
  • Waselkov, Gregory A. (2009) [2006]. A Conquering Spirit: Fort Mims and the Redstick War of 1813–1814 (illustrated ed.). University of Alabama Press. ISBN 978-0-8173-5573-9.
  • Webed, William (2013). Neither Victor nor Vanquished: America in the War of 1812. University of Nebraska Press, Potomac Books. doi:10.2307/j.ctt1ddr8tx. ISBN 978-1-61234-607-6. JSTOR j.ctt1ddr8tx.
  • "We Have Met The Enemy, and They are Ours". Dictionary of American History. Encyclopedia.com. Retrieved 12 June 2018.
  • Weiss, John McNish (2013). "The Corps of Colonial Marines: Black freedom fighters of the War of 1812". Mcnish and Weiss. Archived from the original on 8 February 2018. Retrieved 4 September 2016.
  • Second Duke of Wellington, ed. (1862). "The Earl of Liverpool to Viscount Castlereagh". Supplementary despatches, correspondence and memoranda of the Duke of Wellington, K. G. Vol. 9. London: John Murray. OCLC 60466520.
  • White, Richard (2010). The Middle Ground: Indians, Empires, and Republics in the Great Lakes Region, 1650–1815. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-00562-4.
  • Whitfield, Harvey Amani (September 2005). "The Development of Black Refugee Identity in Nova Scotia, 1813–1850". Left History: An Interdisciplinary Journal of Historical Inquiry and Debate. 10 (2). doi:10.25071/1913-9632.5679. Retrieved 31 July 2020.
  • Whitfield, Harvey Amani (2006). Blacks on the Border: The Black Refugees in British North America, 1815–1860. University of Vermont Press. ISBN 978-1-58465-606-7.
  • Wilentz, Sean (2005). Andrew Jackson. New York: Henry Holt and Company. ISBN 0-8050-6925-9.
  • Willig, Timothy D. (2008). Restoring the Chain of Friendship: British Policy and the Indians of the Great Lakes, 1783–1815 (2014 ed.). University of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-4817-5.
  • Woodworth, Samuel (4 July 1812). "The War". The War. New York: S. Woodworth & Co. Retrieved 8 February 2019 – via Internet Archive.
  • J. Leitch, Jr., Wright (April 1966). "British Designs on the Old Southwest". The Florida Historical Quarterly. Florida Historical Society. 44 (4): 265–284. JSTOR 30147226.
  • Zuehlke, Mark (2007). For Honour's Sake: The War of 1812 and the Brokering of an Uneasy Peace. Random House. ISBN 978-0-676-97706-6.