ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ 1720 នៅពេលដែល រាជវង្សតុងហ្គោ បានធ្លាក់ចុះ ការរុះរើអំណាចនៅក្នុងតំបន់លន់ណាបាននាំឱ្យ អ៊ុង ខាំ ដែលជាព្រះអង្គម្ចាស់តៃលូវភៀសខ្លួនទៅឈៀងម៉ៃ ហើយក្រោយមកបានប្រកាសខ្លួនឯងថាជាស្តេចរបស់ខ្លួននៅឆ្នាំ 1727។ នៅឆ្នាំដដែលនោះ ដោយសារការបង់ពន្ធខ្ពស់ ឈៀងម៉ៃ បាន​បះបោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ភូមា ដោយ​បាន​វាយ​បក​ដោយ​ជោគជ័យ​នូវ​កម្លាំង​របស់​ពួកគេ​ក្នុង​រយៈពេល​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​បន្តបន្ទាប់​ទៀត។ការបះបោរនេះនាំទៅដល់ការបែកបាក់របស់លន់ណា ដោយ Thipchang ក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រង Lampang ចំណែកឈៀងម៉ៃ និងជ្រលងភ្នំ Ping ទទួលបានឯករាជ្យ។^[20]ការគ្រប់គ្រងរបស់ Thipchang នៅ Lampang បានអូសបន្លាយរហូតដល់ឆ្នាំ 1759 បន្ទាប់មកមានការតស៊ូអំណាចផ្សេងៗ ពាក់ព័ន្ធនឹងកូនចៅរបស់គាត់ និងអន្តរាគមន៍ភូមា។ភូមាបានកាន់កាប់ទីក្រុង Lampang នៅឆ្នាំ 1764 ហើយបន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ Abaya Kamani អភិបាលខេត្ត Chiang Mai ភូមា លោក Thado Mindin បានចូលកាន់តំណែង។គាត់បានធ្វើការលើការបញ្ចូលភាសា Lanna ចូលទៅក្នុងវប្បធម៌ភូមា ដោយកាត់បន្ថយអំណាចនៃពួកអភិជនក្នុងស្រុក Lanna និងប្រើប្រាស់ចំណាប់ខ្មាំងនយោបាយដូចជា Chaikaew ដើម្បីធានាភាពស្មោះត្រង់ និងការគ្រប់គ្រងក្នុងតំបន់។នៅពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ទី 18 ឈៀងម៉ៃបានក្លាយជាដៃទន្លេនៃរាជវង្សភូមាដែលកំពុងលេចចេញជាថ្មី ហើយបានប្រឈមមុខនឹងការបះបោរមួយទៀតនៅឆ្នាំ 1761។ សម័យនេះក៏បានឃើញពួកភូមាប្រើប្រាស់តំបន់ Lan Na ជាចំណុចយុទ្ធសាស្ត្រសម្រាប់ការឈ្លានពានបន្ថែមទៀតចូលទៅក្នុងទឹកដីឡាវ និងសៀម។ទោះបីជាមានការប៉ុនប៉ងដំបូងដើម្បីឯករាជ្យនៅដើមសតវត្សទី 18 ក៏ដោយក៏ឡានណា ជាពិសេសឈៀងម៉ៃបានប្រឈមមុខនឹងការឈ្លានពានរបស់ភូមាម្តងទៀត។នៅឆ្នាំ 1763 បន្ទាប់ពីការឡោមព័ទ្ធដ៏យូរ ឈៀងម៉ៃបានធ្លាក់ទៅភូមា ដែលជាការកត់សម្គាល់យុគសម័យមួយទៀតនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ភូមានៅក្នុងតំបន់។