សតវត្សទី ១៤ បានឃើញព័ត៌មានជនជាតិដើមភាគតិចជាច្រើននៅក្នុងចម្ប៉ា ដោយមិនមានសិលាចារឹកណាមួយត្រូវបានសាងសង់ឡើងបន្ទាប់ពីឆ្នាំ ១៣០៧ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៤០១ បើទោះបីជាកំណត់ហេតុរបស់ចាមនៅតែមានបញ្ជីស្តេចនៃ Panduranga សតវត្សទី 14 ក៏ដោយ។សំណង់​សាសនា និង​សិល្បៈ​បាន​ឈប់​ឈរ ហើយ​ពេល​ខ្លះ​ថោកទាប។^[១៧១] ទាំងនេះអាចជាតម្រុយនៃការធ្លាក់ចុះនៃវប្បធម៌ឥណ្ឌូនៅចាម្ប៉ា ឬជាផលវិបាកនៃសង្រ្គាមដ៏សាហាវរបស់ចម្ប៉ាជាមួយពួកដាយវៀត និង សុខោទ័យ ។សម្រាប់ហេតុផលនៃការដាច់ចរន្តអគ្គិសនីទាំងស្រុងនៃប្រវត្តិសាស្ត្រចាមនៅសតវត្សរ៍ទី 14 លោក Pierre Lafont អះអាងថា ប្រហែលជាដោយសារតែជម្លោះដ៏យូរអង្វែងពីមុនរបស់ចាម្ប៉ាជាមួយប្រទេសជិតខាងរបស់ពួកគេ អាណាចក្រអង្គរ និងដាយវៀត ហើយថ្មីៗនេះម៉ុងហ្គោលបានបង្កឱ្យមានការបំផ្លិចបំផ្លាញដ៏ធំ និងការបែកបាក់វប្បធម៌សង្គម។ .ការ​សោក​ស្តាយ​ដែល​មិន​អាច​ដោះស្រាយ​បាន និង​ស្ថានភាព​សេដ្ឋកិច្ច​កាន់តែ​យ៉ាប់យ៉ឺន​បាន​បន្ត​កើន​ឡើង។ការឆ្លាក់សិលាចារឹកសំស្រ្កឹតនៅចម្ប៉ា ជាភាសាដែលប្រើជាចម្បងសម្រាប់គោលបំណងសាសនា បានឈប់មាននៅឆ្នាំ ^{[១២៥៣]} ។^[១៧៣] ការផ្លាស់ប្តូរសាសនាបន្តិចម្តងៗទៅកាន់ឥស្លាមក្នុងប្រទេសចម្ប៉ាពីសតវត្សទី 11 ដល់ទី 15 បានធ្វើឱ្យខូចដល់អាណាចក្រហិណ្ឌូ-ពុទ្ធសាសនាដែលបានបង្កើតឡើង និងទេវភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ស្តេច ដែលបណ្តាលឱ្យមានការខកចិត្តនិងជម្លោះរវាងរាជវង្សចាមកាន់តែខ្លាំងឡើង។ទាំង​នេះ​បាន​នាំ​ឱ្យ​មាន​អស្ថិរភាព​ឥត​ឈប់ឈរ និង​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​ចុង​ក្រោយ​នៃ​ប្រទេស​ចម្ប៉ា​ក្នុង​អំឡុង​សតវត្ស​ទី​១៤។^[១៧៤]ដោយសារតែគ្មានសិលាចារឹកណាមួយនៅក្នុងចាម្ប៉ាក្នុងកំឡុងសម័យនេះត្រូវបានគេរកឃើញ វាមិនមានសុវត្ថិភាពក្នុងការបង្កើតត្រកូលនៃអ្នកដឹកនាំចាម្ប៉ាដោយមិនដឹងថាឈ្មោះដើមរបស់ពួកគេនិងឆ្នាំណាដែលពួកគេបានសោយរាជ្យ។អ្នកប្រវត្ដិសាស្រ្ដត្រូវសូត្រប្រវត្តិសាស្ត្រវៀតណាម និងប្រវត្ដិសាស្រ្ដចិនជាច្រើន ដើម្បីកសាងចម្ប៉ាឡើងវិញក្នុងអំឡុងសតវត្សទី 14 ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។^[១៧៥]