შოუას ერა

Tokyo Underground Railway Co., Ltd.-მ 1927 წლის 30 დეკემბერს გახსნა იაპონიის მეტრო Ginza Line-ის პირველი მიწისქვეშა ხაზი და გამოაცხადა როგორც "პირველი მიწისქვეშა რკინიგზა აღმოსავლეთში".ხაზის მანძილი იყო მხოლოდ 2,2 კმ უენოსა და ასაკუსას შორის.

შოვას ფინანსური კრიზისი იყო ფინანსური პანიკა 1927 წელს, იაპონიის იმპერატორ ჰიროჰიტოს მეფობის პირველ წელს და იყო დიდი დეპრესიის წინასწარმეტყველება.მან ჩამოაგდო პრემიერ მინისტრის ვაკაცუკი რეიჯიროს მთავრობა და გამოიწვია ზაიბაცუს დომინირება იაპონიის საბანკო ინდუსტრიაზე.შოვას ფინანსური კრიზისი იაპონიაში პირველი მსოფლიო ომის შემდგომი ბიზნეს ბუმის შემდეგ მოხდა.ბევრმა კომპანიამ დიდი ინვესტიცია ჩადო საწარმოო სიმძლავრის გაზრდაში, რაც ეკონომიკური ბუშტი აღმოჩნდა.1920 წლის შემდგომი ეკონომიკური შენელება და 1923 წლის კანტოს დიდმა მიწისძვრამ გამოიწვია ეკონომიკური დეპრესია, რამაც მრავალი ბიზნესის წარუმატებლობა გამოიწვია.მთავრობა ჩაერია იაპონიის ბანკის მეშვეობით დისკონტირებული „მიწისძვრის ობლიგაციების“ გაცემით გადაჭარბებული ბანკებისთვის.1927 წლის იანვარში, როდესაც მთავრობამ შესთავაზა ობლიგაციების გამოსყიდვა, გავრცელდა ჭორი, რომ ამ ობლიგაციების მფლობელი ბანკები გაკოტრდნენ.მომდევნო საბანკო პერსპექტივაში 37 ბანკი მთელ იაპონიაში (მათ შორის ტაივანის ბანკი) და მეორე დონის ზაიბაცუ სუზუკი შოტენი დაქვეითდა.პრემიერ მინისტრმა ვაკაცუკი რეიჯირომ სცადა გამოეცა საგანგებო განკარგულება, რათა იაპონიის ბანკს მიეცა საშუალება გაეშვა გადაუდებელი სესხები ამ ბანკების გადასარჩენად, მაგრამ მისი მოთხოვნა უარყო საიდუმლო საბჭომ და ის იძულებული გახდა გადამდგარიყო.ვაკაცუკის გამეფდა პრემიერ-მინისტრი ტანაკა გიიჩი, რომელმაც მოახერხა სიტუაციის კონტროლი სამკვირიანი საბანკო არდადეგებით და სასწრაფო სესხების გაცემით;თუმცა, მრავალი პატარა ბანკის დაშლის შედეგად, ხუთი დიდი ზაიბაცუს სახლის დიდი ფინანსური ფილიალი დომინირებდა იაპონიის ფინანსებში მეორე მსოფლიო ომის დასრულებამდე.

ლონდონის საზღვაო ხელშეკრულება, ოფიციალურად ხელშეკრულება საზღვაო შეიარაღების შეზღუდვისა და შემცირების შესახებ, იყო შეთანხმება გაერთიანებულ სამეფოს, იაპონიას, საფრანგეთს, იტალიასა და შეერთებულ შტატებს შორის, რომელიც ხელი მოეწერა 1930 წლის 22 აპრილს. 1922 წლის ვაშინგტონის საზღვაო ხელშეკრულება, რომელმაც დააწესა ტონაჟის შეზღუდვები თითოეული ერის ზედაპირული ხომალდებისთვის, ახალი შეთანხმება არეგულირებდა წყალქვეშა ომებს, შემდგომ აკონტროლებდა კრეისერებს და გამანადგურებლებს და ზღუდავდა საზღვაო გემთმშენებლობას.რატიფიკაციები გაცვალეს ლონდონში 1930 წლის 27 ოქტომბერს და ხელშეკრულება ძალაში შევიდა იმავე დღეს, მაგრამ ის ძირითადად არაეფექტური იყო.იაპონიის მთავრობას სურდა გაეზარდა მათი თანაფარდობა 10:10:7-მდე, მაგრამ ამ წინადადებას სწრაფად დაუპირისპირდა შეერთებული შტატები.მიუხედავად იმისა, რომ იაპონია 5:4 უპირატესობით დაშორდა მძიმე კრეისერებს უკანა ოთახთან ურთიერთობისა და სხვა ინტრიგების წყალობით, მაგრამ ეს მცირე ჟესტი ვერ დააკმაყოფილებდა იაპონიის მოსახლეობას, რომელიც თანდათან ექცეოდა სხვადასხვა ულტრანაციონალისტური ჯგუფების ჯადოქრობის ქვეშ. ქვირითობა მთელი ქვეყნის მასშტაბით.ლონდონის საზღვაო ხელშეკრულებასთან დაკავშირებით მისი წარუმატებლობის შედეგად, პრემიერ მინისტრი ჰამაგუჩი ოსაჩი 1930 წლის 14 ნოემბერს დახვრიტეს ულტრანაციონალისტმა და გარდაიცვალა 1931 წელს.

იაპონიის კვანტუნგის არმია მანჯურიაში შეიჭრა 1931 წლის 18 სექტემბერს, მუკდენის ინციდენტის შემდეგ.ომის ბოლოს, 1932 წლის თებერვალში, იაპონელებმა დააარსეს მარიონეტული სახელმწიფო მანჩუკუო.მათი ოკუპაცია გაგრძელდა საბჭოთა კავშირისა და მონღოლეთის წარმატებამდე მანჯურიის სტრატეგიული შეტევითი ოპერაციით 1945 წლის აგვისტოს შუა რიცხვებში, მეორე მსოფლიო ომის დასასრულამდე.შეჭრამ დიდი საერთაშორისო ყურადღება მიიპყრო, ერთა ლიგამ შექმნა ლიტონის კომისია (ბრიტანელი პოლიტიკოსის ვიქტორ ბულვერ-ლიტონის ხელმძღვანელობით) სიტუაციის შესაფასებლად, ორგანიზაციამ თავისი დასკვნები 1932 წლის ოქტომბერში გამოაქვეყნა. მისი დასკვნები და რეკომენდაციები იაპონური მარიონეტის მანჩუკუოს შტატი არ იქნა აღიარებული და მანჯურიის დაბრუნებამ ჩინეთის სუვერენიტეტში აიძულა იაპონიის მთავრობა მთლიანად გასულიყო ლიგიდან.

ერთა ლიგიდან გასვლა ნიშნავდა, რომ იაპონია პოლიტიკურად იზოლირებული იყო.იაპონიას არ ჰყავდა ძლიერი მოკავშირეები და მისი ქმედებები საერთაშორისოდ დაგმობილი იყო, მაშინ როცა შიდა პოპულარული ნაციონალიზმი ყვავის.ადგილობრივი ლიდერები, როგორებიც იყვნენ მერები, მასწავლებლები და შინტო მღვდლები, სხვადასხვა მოძრაობამ აიყვანა, რათა მოსახლეობა ულტრანაციონალისტური იდეალებით დაენერგინათ.მათ ცოტა დრო ჰქონდათ ბიზნეს ელიტისა და პარტიული პოლიტიკოსების პრაგმატული იდეებისთვის.მათი ერთგულება იმპერატორისა და სამხედროების მიმართ იყო.1932 წლის მარტში „სისხლის ლიგის“ მკვლელობის შეთქმულებამ და მისი შეთქმულების სასამართლო პროცესის გარშემო არსებულმა ქაოსმა კიდევ უფრო გაანადგურა დემოკრატიული კანონის უზენაესობა შოვა იაპონიაში.იმავე წლის მაისში მემარჯვენე არმიისა და საზღვაო ძალების ოფიცერთა ჯგუფმა მოახერხა პრემიერ მინისტრ ინუკაი ცუიოშის მოკვლა.შეთქმულება ვერ მოასწრო სრული გადატრიალების მოწყობას, მაგრამ მან ფაქტობრივად დაასრულა პოლიტიკური პარტიების მმართველობა იაპონიაში.1932 წლიდან 1936 წლამდე ქვეყანას ადმირალები მართავდნენ.ნაციონალისტური სიმპათიების გაძლიერებამ გამოიწვია მთავრობაში ქრონიკული არასტაბილურობა.ზომიერი პოლიტიკის განხორციელება რთული იყო.კრიზისი კულმინაციას მიაღწია 1936 წლის 26 თებერვალს. 26 თებერვლის ინციდენტის სახელით ცნობილი, დაახლოებით 1500 ულტრანაციონალისტური არმიის ჯარისკაცი გაემართა ცენტრალურ ტოკიოსკენ.მათი მისია იყო მთავრობის მოკვლა და "შოვას რესტავრაციის" ხელშეწყობა.პრემიერ მინისტრი ოკადა გადაურჩა გადატრიალების მცდელობას საკუთარ სახლში სათავსოში დამალვით, მაგრამ გადატრიალება დასრულდა მხოლოდ მაშინ, როდესაც იმპერატორმა პირადად ბრძანა სისხლისღვრის შეწყვეტა.სახელმწიფოს შიგნით, დიდი აღმოსავლეთ აზიის თანაკეთილდღეობის სფეროს იდეა დაიწყო.ნაციონალისტებს სჯეროდათ, რომ "ABCD ძალები" (ამერიკელები, ბრიტანელები, ჩინელები, ჰოლანდიელები) საფრთხეს წარმოადგენდნენ ყველა აზიელისთვის და რომ აზიას მხოლოდ იაპონიის მაგალითის მიბაძვით შეეძლო გადარჩენა.იაპონია იყო ერთადერთი აზიური და არადასავლური ძალა, რომელმაც წარმატებით მოახდინა ინდუსტრიალიზაცია და დაუპირისპირდა დიდ დასავლურ იმპერიებს.მიუხედავად იმისა, რომ თანამედროვე დასავლელი დამკვირვებლების მიერ ძირითადად აღწერილი იყო, როგორც იაპონური არმიის გაფართოების ფრონტი, თანაკეთილდღეობის სფეროს მიღმა იდეა იყო, რომ აზია გაერთიანდებოდა დასავლური ძალების წინააღმდეგ იაპონელების ეგიდით.იდეამ გავლენა მოახდინა კონფუციანიზმისა და კოშიცუ შინტოს პატერნალისტურ ასპექტებზე.ამრიგად, სფეროს მთავარი მიზანი იყო hakkō ichiu, მსოფლიოს რვა კუთხის გაერთიანება იმპერატორის მმართველობის ქვეშ (kōdō).

26 თებერვლის ინციდენტი (二・二六事件, ნი ნი-როკუ ჯიკენი, ასევე ცნობილი როგორც 2-26 ინციდენტი) იყო სახელმწიფო გადატრიალების მცდელობა იაპონიის იმპერიაში 1936 წლის 26 თებერვალს. ის ორგანიზებული იყო ჯგუფის მიერ. იაპონიის იმპერიული არმიის (IJA) ახალგაზრდა ოფიცრები, მიზნად ისახავს მთავრობისა და სამხედრო ხელმძღვანელობის გაწმენდას მათი ფრაქციული მეტოქეებისა და იდეოლოგიური ოპონენტებისგან.მიუხედავად იმისა, რომ აჯანყებულებმა მოახერხეს რამდენიმე წამყვანი ჩინოვნიკის (მათ შორის ორი ყოფილი პრემიერის) მოკვლა და ტოკიოს სამთავრობო ცენტრის ოკუპაცია, მათ ვერ მოახერხეს პრემიერ მინისტრი კეისუკე ოკადას მოკვლა ან იმპერიული სასახლის კონტროლის უზრუნველყოფა.მათი მხარდამჭერები არმიაში ცდილობდნენ ესარგებლათ თავიანთი ქმედებებით, მაგრამ სამხედრო დაყოფა, იმპერიულ რისხვასთან ერთად გადატრიალების გამო, ნიშნავდა, რომ მათ ვერ მიაღწიეს ხელისუფლების შეცვლას.აბსოლუტური წინააღმდეგობის წინაშე, რადგან არმია მათ წინააღმდეგ მოძრაობდა, აჯანყებულები დანებდნენ 29 თებერვალს.ახალგაზრდა ოფიცრების მხრიდან პოლიტიკური ძალადობის ადრინდელი მაგალითებისგან განსხვავებით, გადატრიალების მცდელობას მძიმე შედეგები მოჰყვა.მთელი რიგი დახურული სასამართლო პროცესების შემდეგ, აჯანყების ცხრამეტი ლიდერი სიკვდილით დასაჯეს ამბოხებისთვის, ხოლო კიდევ ორმოცი დააპატიმრეს.რადიკალურმა Kōdō-ha-ს ფრაქციამ დაკარგა გავლენა ჯარში, ხოლო სამხედროებმა, რომლებიც ახლა თავისუფალია შიდა ბრძოლებისგან, გაზარდეს კონტროლი სამოქალაქო მთავრობაზე, რომელიც სასტიკად დასუსტებული იყო ძირითადი ზომიერი და ლიბერალური ლიდერების მკვლელობით.

მეორე ჩინეთ-იაპონიის ომი იყო სამხედრო კონფლიქტი, რომელიც ძირითადად წარმოიქმნაჩინეთის რესპუბლიკასა დაიაპონიის იმპერიას შორის.ომმა შეადგინა მეორე მსოფლიო ომის ფართო წყნარი ოკეანის თეატრის ჩინური თეატრი.ომის დასაწყისი ჩვეულებრივ თარიღდება მარკო პოლოს ხიდის ინციდენტით 1937 წლის 7 ივლისს, როდესაც კამათი იაპონურ და ჩინურ ჯარებს შორის პეკინში გადაიზარდა სრულმასშტაბიან შემოჭრაში.ზოგიერთი ჩინელი ისტორიკოსი თვლის, რომ იაპონიის შეჭრა მანჯურიაში 1931 წლის 18 სექტემბერს აღნიშნავს ომის დაწყებას.ეს სრულმასშტაბიანი ომი ჩინეთსა და იაპონიის იმპერიას შორის ხშირად განიხილება, როგორც მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისი აზიაში.ჩინეთი ნაცისტური გერმანიის , საბჭოთა კავშირის , დიდი ბრიტანეთისა და შეერთებული შტატების დახმარებით ებრძოდა იაპონიას.1941 წელს მალაიასა და პერლ ჰარბორზე იაპონიის თავდასხმების შემდეგ, ომი გაერთიანდა სხვა კონფლიქტებთან, რომლებიც ზოგადად მეორე მსოფლიო ომის კონფლიქტების კატეგორიაშია, როგორც ძირითადი სექტორი, რომელიც ცნობილია როგორც ჩინეთის ბირმის ინდოეთის თეატრი.ზოგიერთი მკვლევარი მიიჩნევს, რომ ევროპის ომი და წყნარი ოკეანის ომი არის სრულიად განცალკევებული, თუმცა ერთდროული ომები.სხვა მეცნიერები მიიჩნევენ, რომ 1937 წელს ჩინეთ-იაპონიის სრულმასშტაბიანი ომის დაწყება იყო მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისი.ჩინეთ-იაპონიის მეორე ომი მე-20 საუკუნის ყველაზე დიდი აზიური ომი იყო.ეს იყო წყნარი ოკეანის ომში სამოქალაქო და სამხედრო მსხვერპლის უმეტესი ნაწილი, 10-დან 25 მილიონ ჩინელ სამოქალაქო პირს შორის და 4 მილიონზე მეტი ჩინელი და იაპონელი სამხედრო მოსამსახურე დაიკარგა ან დაიღუპა ომთან დაკავშირებული ძალადობის, შიმშილისა და სხვა მიზეზების გამო.ომს "აზიური ჰოლოკოსტი" უწოდეს.ომი იყო ათწლეულის განმავლობაში იაპონიის იმპერიალისტური პოლიტიკის შედეგი, რათა გაეფართოებინა თავისი გავლენა პოლიტიკურად და სამხედრო თვალსაზრისით, რათა უზრუნველყოფილიყო წვდომა ნედლეულის რეზერვებზე, საკვებსა და შრომაზე.პირველი მსოფლიო ომის შემდგომმა პერიოდმა მზარდი სტრესი გამოიწვია იაპონიის პოლიტიკაზე.მემარცხენეები ცდილობდნენ საყოველთაო ხმის უფლებას და უფრო დიდ უფლებებს მუშებისთვის.ჩინური ქარხნებიდან ტექსტილის წარმოების ზრდამ უარყოფითად იმოქმედა იაპონურ წარმოებაზე და დიდმა დეპრესიამ გამოიწვია ექსპორტის დიდი შენელება.ამ ყველაფერმა ხელი შეუწყო მებრძოლ ნაციონალიზმს, რაც მიიღწევა მილიტარისტული ფრაქციის ხელისუფლებაში აწევით.ამ ფრაქციას თავის სიმაღლეზე ხელმძღვანელობდა იმპერიული მმართველობის დამხმარე ასოციაციის ჰიდეკი ტოჯოს კაბინეტი იმპერატორ ჰიროჰიტოს განკარგულებით.1931 წელს მუკდენის ინციდენტმა ხელი შეუწყო იაპონიის შეჭრას მანჯურიაში.ჩინელები დამარცხდნენ და იაპონიამ შექმნა ახალი მარიონეტული სახელმწიფო, მანჩუკუო;ბევრი ისტორიკოსი ომის დასაწყისად 1931 წელს ასახელებს.1931 წლიდან 1937 წლამდე ჩინეთი და იაპონია განაგრძობდნენ შეტაკებას მცირე, ლოკალიზებულ შეტაკებებში, ეგრეთ წოდებულ „ინციდენტებში“.1941 წლის დეკემბერში იაპონიამ მოულოდნელი შეტევა დაიწყო პერლ ჰარბორზე და ომი გამოუცხადა შეერთებულ შტატებს.შეერთებულმა შტატებმა თავის მხრივ ომი გამოუცხადა და გაზარდა ჩინეთისთვის დახმარების ნაკადი - Lend-Lease აქტით შეერთებულმა შტატებმა ჩინეთს გადასცა ჯამში $1,6 მილიარდი (18,4 მილიარდი დოლარი ინფლაციის მიხედვით).ბირმამ შეწყვიტა ის საჰაერო ხომალდით გადაიტანა მასალა ჰიმალაის თავზე.1944 წელს იაპონიამ დაიწყო ოპერაცია Ichi-Go, ჰენანისა და ჩანშას შეჭრა.თუმცა, ამან ვერ შეძლო ჩინეთის ძალების ჩაბარება.1945 წელს ჩინეთის საექსპედიციო ძალებმა განაახლეს წინსვლა ბირმაში და დაასრულეს ლედოს გზა, რომელიც ინდოეთს ჩინეთთან აკავშირებდა.ამავდროულად, ჩინეთმა წამოიწყო დიდი კონტრშეტევა სამხრეთ ჩინეთში და დაიბრუნა დასავლეთი ჰუნანი და გუანქსი.იაპონია ოფიციალურად დანებდა 1945 წლის 2 სექტემბერს. ჩინეთი ომის დროს აღიარებულ იქნა ოთხ დიდ მოკავშირედ შორის, დაიბრუნა იაპონიისთვის დაკარგული ყველა ტერიტორია და გახდა გაეროს უშიშროების საბჭოს ხუთი მუდმივი წევრიდან ერთ-ერთი.

ეროვნული მობილიზაციის კანონი იაპონიის დიეტაში დაკანონდა პრემიერ მინისტრ ფუმიმარო კონოეს მიერ 1938 წლის 24 მარტს, რათა იაპონიის იმპერიის ეროვნული ეკონომიკა ომის დროს დაეყენებინა სინო-იაპონიის მეორე ომის დაწყების შემდეგ.ეროვნული მობილიზაციის კანონს ჰქონდა ორმოცდაათი პუნქტი, რომელიც ითვალისწინებდა მთავრობის კონტროლს სამოქალაქო ორგანიზაციებზე (მათ შორის პროფკავშირებზე), სტრატეგიული ინდუსტრიების ნაციონალიზაციას, ფასების კონტროლს და რაციონირებას და საინფორმაციო მედიის ნაციონალიზაციას.კანონები მთავრობას უფლებას აძლევდა გამოეყენებინა შეუზღუდავი ბიუჯეტი ომის წარმოების სუბსიდირებისთვის და მწარმოებლების კომპენსაციისთვის ომის დროს მობილიზებული ზარალი.ორმოცდაათი მუხლიდან თვრამეტი ასახავდა ჯარიმებს დამრღვევებისთვის.კანონს დაესხნენ თავს, როგორც არაკონსტიტუციურს, როდესაც დიეტში შევიდა 1938 წლის იანვარში, მაგრამ მიიღეს სამხედროების ძლიერი ზეწოლის გამო და ძალაში შევიდა 1938 წლის მაისიდან.ეროვნული სამსახურის განკარგულების პროექტი (国民徴用令, Kokumin Chōyō rei) იყო დამატებითი კანონი, რომელიც გამოაქვეყნა პრემიერ მინისტრმა კონოემ, როგორც ეროვნული მობილიზაციის კანონის ნაწილი.ის მთავრობას უფლებას აძლევდა, მოეწვია სამოქალაქო მუშაკები სტრატეგიული ომის ინდუსტრიებში შრომის ადეკვატური მიწოდების უზრუნველსაყოფად, გამონაკლისებით დაშვებული მხოლოდ ფიზიკურად ან გონებრივად შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა შემთხვევაში.პროგრამა ორგანიზებული იყო კეთილდღეობის სამინისტროს დაქვემდებარებაში და მისი პიკისთვის 1 600 000 კაცი და ქალი გაიწვიეს, ხოლო 4 500 000 მუშა გადაკვალიფიცირებულ იქნა წვევამდელებად (და ამდენად, სამუშაოს დატოვება ვერ შეძლეს).1945 წლის მარტში დადგენილება ჩაანაცვლა შრომის ეროვნული სამსახურის მობილიზაციის კანონით, რომელიც თავის მხრივ გააუქმა 1945 წლის 20 დეკემბერს მოკავშირეთა ძალების უზენაესი მეთაურის მიერ იაპონიის ჩაბარების შემდეგ.

შეერთებულმა შტატებმა ააფეთქა ორი ატომური ბომბი იაპონიის ქალაქების ჰიროშიმასა და ნაგასაკის თავზე 1945 წლის 6 და 9 აგვისტოს, შესაბამისად.ორ აფეთქებას 129 000-დან 226 000-მდე ადამიანი ემსხვერპლა, რომელთა უმეტესობა მშვიდობიანი მოქალაქეები იყვნენ და რჩება ბირთვული იარაღის ერთადერთ გამოყენებად შეიარაღებულ კონფლიქტში.დაბომბვაზე დიდი ბრიტანეთის თანხმობა იქნა მიღებული, როგორც ამას მოითხოვდა კვებეკის შეთანხმება და 25 ივლისს გასცა ბრძანება გენერალი თომას ჰენდი, შეერთებული შტატების არმიის შტაბის უფროსის მოვალეობის შემსრულებელი, ატომური ბომბების წინააღმდეგ გამოყენებაზე. ჰიროშიმა, კოკურა, ნიიგატა და ნაგასაკი.6 აგვისტოს პატარა ბიჭი ჩამოაგდეს ჰიროშიმაზე, რაზეც პრემიერ-მინისტრმა სუზუკიმ გაიმეორა იაპონიის მთავრობის ვალდებულება უგულებელყო მოკავშირეთა მოთხოვნები და იბრძოლოს.სამი დღის შემდეგ ნაგასაკიზე მსუქანი კაცი ჩამოაგდეს.მომდევნო ორი-ოთხი თვის განმავლობაში ატომური დაბომბვის შედეგად დაიღუპა 90,000-დან 146,000-მდე ადამიანი ჰიროშიმაში და 39,000-დან 80,000-მდე ადამიანი ნაგასაკიში;დაახლოებით ნახევარი მოხდა პირველ დღეს.რამდენიმე თვის შემდეგ, მრავალი ადამიანი აგრძელებდა სიკვდილს დამწვრობის, რადიაციული ავადმყოფობისა და დაზიანებების შედეგად, რასაც დაემატა ავადმყოფობა და არასწორი კვება.მიუხედავად იმისა, რომ ჰიროშიმას დიდი სამხედრო გარნიზონი ჰყავდა, დაღუპულთა უმეტესობა მშვიდობიანი მოქალაქე იყო.

იაპონიის იმპერიის დამარცხებით, მოკავშირე ძალებმა დაშალეს იგი და ტერიტორიები ოკუპაციის ქვეშ მოაქცია.საბჭოთა კავშირი პასუხისმგებელი იყო ჩრდილოეთ კორეაზე და ანექსირდა კურილის კუნძულები და კუნძულ სახალინის სამხრეთი ნაწილი.შეერთებულმა შტატებმა აიღო პასუხისმგებლობა იაპონიის დანარჩენ საკუთრებაზე ოკეანიაში და აიღო სამხრეთ კორეა.ჩინეთი, იმავდროულად, ისევ ჩავარდა თავის სამოქალაქო ომში , როდესაც კომუნისტები აკონტროლებდნენ 1949 წლისთვის.1947 წლის 3 მაისს ძალაში შევიდა იაპონიის კონსტიტუცია.ამან იაპონიის იმპერია შეცვალა იაპონიის სახელმწიფოდ (ნიჰონ კოკუ, 日本国) ლიბერალური დემოკრატიით.იაპონიის არმია მთლიანად განიარაღდა და იმპერატორის აბსოლუტურობა გააუქმა ომისშემდგომი კონსტიტუციით.მე-9 მუხლმა იაპონია გადააქცია პაციფისტურ ქვეყნად სამხედროების გარეშე.შიგერუ იოშიდა აირჩიეს იაპონიის პრემიერ მინისტრად 1946 წლიდან 1947 წლამდე და 1948 წლიდან 1954 წლამდე. მისი პოლიტიკა, რომელიც ცნობილია როგორც "იოშიდას დოქტრინა", ხაზს უსვამდა სამხედრო დამოკიდებულებას შეერთებულ შტატებზე და ხელს უწყობდა შეუზღუდავ ეკონომიკურ ზრდას.1951 წლის 8 სექტემბერს აშშ-ს ხელმძღვანელობით იაპონიის მოკავშირეთა ოკუპაცია დასრულდა სან-ფრანცისკოს ხელშეკრულების ხელმოწერის შემდეგ, რომელიც ძალაში შევიდა 1952 წლის 28 აპრილს. მან აღადგინა იაპონიის სუვერენიტეტი.იმავე დღეს, ცივი ომის დაძაბულობის ფონზე ხელი მოეწერა შეერთებულ შტატებსა და იაპონიას შორის უსაფრთხოების ხელშეკრულებას;მოგვიანებით იგი შეცვალა 1960 წლის შეერთებულ შტატებსა და იაპონიას შორის ურთიერთთანამშრომლობისა და უსაფრთხოების ხელშეკრულებით.1960 წლის ხელშეკრულება მოითხოვს აშშ-ს დაიცვას იაპონია გარე აგრესიისგან.ის საშუალებას აძლევს შეერთებული შტატების ძალებს განთავსდეს იაპონიაში.იმავდროულად, იაპონიის სახმელეთო და საზღვაო ძალები უმკლავდებიან შიდა საფრთხეებს და სტიქიურ უბედურებებს.ამან შექმნა აშშ-იაპონიის ალიანსი.1940-იანი წლების ბოლოს არსებობდა ორი კონსერვატიული პარტია (დემოკრატიული პარტია და ლიბერალური პარტია);შერწყმის სერიის შემდეგ, ისინი გაერთიანდნენ 1955 წელს, როგორც ლიბერალ-დემოკრატიული პარტია (LDP).1955 წლისთვის პოლიტიკური სისტემა დასტაბილურდა, რასაც 1955 წლის სისტემა ეწოდა.ორი მთავარი პარტია იყო კონსერვატიული LDP და მემარცხენე სოციალ-დემოკრატიული პარტია.1955 წლიდან 2007 წლამდე პერიოდში LDP დომინანტი იყო (მოკლე ინტერლუდი 1993–94 წლებში).LDP იყო ბიზნესის მომხრე, პროამერიკული და ჰქონდა ძლიერი სოფლის ბაზა.

იაპონური ეკონომიკური სასწაული ეხება იაპონიის ეკონომიკური ზრდის რეკორდულ პერიოდს მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ პერიოდსა და ცივი ომის დასასრულს შორის.ეკონომიკური ბუმის დროს იაპონია სწრაფად გახდა მსოფლიოში სიდიდით მეორე ეკონომიკა (აშშ-ის შემდეგ).1990-იანი წლებისთვის იაპონიის მოსახლეობის დემოგრაფიამ დაიწყო სტაგნაცია და სამუშაო ძალა აღარ იზრდებოდა ისე სწრაფად, როგორც ეს წინა ათწლეულებში ხდებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ თითო მუშაკზე პროდუქტიულობა მაღალი რჩებოდა.

1954 წლის 1 ივლისს, თავდაცვის ძალების აქტმა (1954 წლის აქტი No. 165) მოახდინა ეროვნული უსაფრთხოების საბჭოს რეორგანიზაცია, როგორც თავდაცვის სააგენტო 1954 წლის 1 ივლისს. ამის შემდეგ, ეროვნული უსაფრთხოების ძალები რეორგანიზაცია იქნა როგორც იაპონიის სახმელეთო თავდაცვის ძალები. (GSDF).სანაპირო უსაფრთხოების ძალების რეორგანიზაცია მოხდა, როგორც იაპონიის საზღვაო თავდაცვის ძალები (JMSDF).იაპონიის საჰაერო თავდაცვის ძალები (JASDF) შეიქმნა, როგორც JSDF-ის ახალი ფილიალი.ეს არის დე ფაქტო ომისშემდგომი იაპონური არმია, საზღვაო ფლოტი და საჰაერო ძალები.

ანპოს პროტესტი იყო მასიური პროტესტის სერია მთელს იაპონიაში 1959 წლიდან 1960 წლამდე და ისევ 1970 წელს, აშშ-იაპონიის უსაფრთხოების ხელშეკრულების წინააღმდეგ, რომელიც არის ხელშეკრულება, რომელიც საშუალებას აძლევს შეერთებულ შტატებს შეინარჩუნოს სამხედრო ბაზები იაპონიის მიწაზე.საპროტესტო აქციების სახელწოდება მომდინარეობს იაპონური ტერმინიდან "უსაფრთხოების ხელშეკრულება", რომელიც არის Anzen Hoshō Jōyaku, ან უბრალოდ Anpo მოკლედ.1959 და 1960 წლებში საპროტესტო აქციები მოეწყო 1952 წლის უსაფრთხოების ხელშეკრულების თავდაპირველი 1960 წლის გადასინჯვის საწინააღმდეგოდ და საბოლოოდ გადაიქცა იაპონიის თანამედროვე ეპოქაში ყველაზე დიდ პოპულარულ საპროტესტო აქციებად.1960 წლის ივნისში საპროტესტო აქციების კულმინაციაში ასობით ათასი მომიტინგე თითქმის ყოველდღიურად აკრავდა იაპონიის ეროვნული დიეტის შენობას ტოკიოში, ხოლო დიდი საპროტესტო აქციები იმართებოდა იაპონიის სხვა ქალაქებსა და ქალაქებში.15 ივნისს, მომიტინგეებმა თავად შეიჭრნენ დიეტის კომპლექსში, რასაც მოჰყვა ძალადობრივი შეტაკება პოლიციასთან, რომლის დროსაც დაიღუპა ტოკიოს უნივერსიტეტის სტუდენტი ქალი, მიჩიკო კანბა.ამ ინციდენტის შემდეგ, აშშ-ის პრეზიდენტის დუაიტ ეიზენჰაუერის დაგეგმილი ვიზიტი იაპონიაში გაუქმდა და კონსერვატიული პრემიერ მინისტრი ნობუსუკე კიში იძულებული გახდა გადამდგარიყო.

Tōkaidō Shinkansen-მა დაიწყო მუშაობა 1964 წლის 1 ოქტომბერს, ტოკიოს პირველი ოლიმპიადის დროს.ჩვეულებრივი Limited Express სერვისი ტოკიოდან ოსაკამდე ექვსი საათი და 40 წუთი დასჭირდა, მაგრამ შინკანსენმა მოგზაურობა სულ რაღაც ოთხ საათში შეასრულა, რაც 1965 წლისთვის სამ საათსა და ათ წუთამდე შემცირდა. მან შესაძლებელი გახადა ერთდღიანი მოგზაურობები ტოკიოსა და ოსაკას შორის, ორი უდიდესი მეტროპოლია. იაპონიაში მნიშვნელოვნად შეცვალა იაპონელი ხალხის ბიზნესისა და ცხოვრების სტილი და გაზარდა ახალი ტრაფიკის მოთხოვნა.მომსახურებამ მაშინვე წარმატებას მიაღწია და მიაღწია 100 მილიონი მგზავრის ნიშნულს სამ წელზე ნაკლებ დროში 1967 წლის 13 ივლისს, ხოლო ერთი მილიარდი მგზავრი 1976 წელს. ოსაკაში ექსპო '70-ისთვის თექვსმეტი ვაგონიანი მატარებელი დაინერგა.1992 წელს ყოველი მიმართულებით საათში საშუალოდ 23000 მგზავრით, Tōkaidō Shinkansen იყო მსოფლიოში ყველაზე დატვირთული მაღალსიჩქარიანი სარკინიგზო ხაზი.2014 წლის მდგომარეობით, მატარებლის 50 წლის იუბილესთან დაკავშირებით, ყოველდღიური სამგზავრო ტრაფიკი გაიზარდა 391,000-მდე, რაც მის 18-საათიან განრიგზე გადანაწილებული, წარმოადგენდა საშუალოდ 22,000 მგზავრს საათში.პირველი შინკანსენის მატარებლები, სერიის 0, დადიოდა 210 კმ/სთ-მდე (130 mph) სიჩქარით, მოგვიანებით გაიზარდა 220 კმ/სთ (137 mph).

1964 წლის ზაფხულის ოლიმპიადა იყო საერთაშორისო მრავალსპორტული ღონისძიება, რომელიც ჩატარდა 1964 წლის 10-დან 24 ოქტომბრამდე ტოკიოში. ტოკიო აირჩიეს მასპინძელ ქალაქად IOC-ის 55-ე სესიაზე დასავლეთ გერმანიაში 1959 წლის 26 მაისს. 1964 წლის ზაფხულის თამაშები იყო პირველი ოლიმპიადა, რომელიც გაიმართა. აზიაში.1964 წლის თამაშები ასევე იყო პირველი, რომელიც გადაიცემოდა საერთაშორისო ტელეტრანსლაციაში საზღვარგარეთ გაფრენის აუცილებლობის გარეშე, როგორც ეს იყო 1960 წლის ოლიმპიადაზე ოთხი წლის წინ.ეს იყო ასევე პირველი ოლიმპიური თამაშები, რომელსაც ჰქონდა ფერადი ტელეგადაცემა, თუმცა ნაწილობრივ.გარკვეული ღონისძიებები, როგორიცაა სუმოს ჭიდაობა და ძიუდოს მატჩები, იაპონიაში პოპულარული სპორტი, გამოსცადეს Toshiba-ს ახალი ფერის გადაცემის სისტემის გამოყენებით, მაგრამ მხოლოდ შიდა ბაზრისთვის.მთელი 1964 წლის ოლიმპიური თამაშები დაფიქსირდა 1965 წლის ტოკიოს ოლიმპიადაში გადაღებულ სპორტულ დოკუმენტურ ფილმში, რომლის რეჟისორია კონ იჩიკავა.თამაშები დაგეგმილი იყო ოქტომბრის შუა რიცხვებში, რათა თავიდან ავიცილოთ ქალაქის შუა ზაფხულის სიცხე და ტენიანობა და სექტემბრის ტაიფუნების სეზონი.

კოზას ბუნტი იყო ძალადობრივი და სპონტანური პროტესტი აშშ-ს სამხედრო ყოფნის წინააღმდეგ ოკინავაში, რომელიც მოხდა 1970 წლის 20 დეკემბრის ღამეს, მეორე დღის დილამდე.დაახლოებით 5000 ოკინაველი შეეჯახა დაახლოებით 700 ამერიკელ დეპუტატს იმ ღონისძიებაში, რომელიც მიჩნეულია ოკინაველთა აღშფოთების სიმბოლურად აშშ-ს სამხედრო ოკუპაციის 25 წლის განმავლობაში.არეულობის დროს დაშავდა დაახლოებით 60 ამერიკელი და 27 ოკინაველი, დაიწვა 80 მანქანა, ხოლო კადენას საჰაერო ბაზაზე რამდენიმე შენობა განადგურდა ან ძლიერ დაზიანდა.

ოკინავას რევერსიის შეთანხმება იყო შეთანხმება შეერთებულ შტატებსა და იაპონიას შორის, რომელშიც შეერთებულმა შტატებმა იაპონიის სასარგებლოდ დათმო ყველა უფლება და ინტერესი სან-ფრანცისკოს ხელშეკრულების III მუხლის მიხედვით, რომელიც მიღებული იყო წყნარი ოკეანის ომის შედეგად და რითაც ოკინავას პრეფექტურა იაპონიის სუვერენიტეტს დაუბრუნებს.დოკუმენტს ხელი მოაწერეს ერთდროულად ვაშინგტონში და ტოკიოში 1971 წლის 17 ივნისს უილიამ პ. როჯერსმა შეერთებული შტატების პრეზიდენტის რიჩარდ ნიქსონის და კიჩი აიჩის მიერ იაპონიის პრემიერ მინისტრის ეისაკუ სატოს სახელით.დოკუმენტი იაპონიაში 1971 წლის 24 ნოემბრამდე არ იქნა რატიფიცირებული ეროვნული დიეტის მიერ.

Walkman არის პორტატული აუდიო პლეერების ბრენდი, რომელიც აწარმოებს და ყიდის იაპონური ტექნოლოგიური კომპანია Sony-ს 1979 წლიდან. ორიგინალური Walkman იყო პორტატული კასეტ ფლეერი და მისმა პოპულარულობამ „walkman“ არაოფიციალურ ტერმინად აქცია ნებისმიერი მწარმოებლის ან ბრენდის პერსონალური სტერეოსთვის.2010 წლისთვის, როდესაც წარმოება შეჩერდა, Sony-მ ააშენა დაახლოებით 200 მილიონი კასეტაზე დაფუძნებული Walkman. Walkman-ის ბრენდი გაფართოვდა Sony-ს პორტატული აუდიო მოწყობილობების უმეტესობისთვის, მათ შორის DAT ფლეერები, MiniDisc პლეერები/ჩამწერები, CD ფლეერები (თავდაპირველად Discman-მა და შემდეგ დაარქვა CD-ს. Walkman), ტრანზისტორი რადიოები, მობილური ტელეფონები და ციფრული აუდიო/მედია ფლეერები.2011 წლიდან Walkman დიაპაზონი შედგება ექსკლუზიურად ციფრული ფლეერებისგან.

1980-იანი წლების დასაწყისში იაპონური ანიმე შემოვიდა ამერიკულ და დასავლურ კულტურაში.1990-იან წლებში იაპონურმა ანიმაციამ ნელ-ნელა მოიპოვა პოპულარობა შეერთებულ შტატებში.1960-იან წლებში მანგას მხატვარმა და ანიმატორმა ოსამუ ტეზუკამ მოახდინა დისნეის ანიმაციის ტექნიკის ადაპტირება და გამარტივება, რათა შეამცირა ხარჯები და შეზღუდა კადრების რაოდენობა მის ნაწარმოებებში.თავდაპირველად განზრახული იყო როგორც დროებითი ზომები, რათა მას მიეცეთ საშუალება გამოუცდელ პერსონალთან ერთად აეღო მასალა მჭიდრო გრაფიკით, მისი ბევრი შეზღუდული ანიმაციური პრაქტიკა განსაზღვრავდა მედიუმის სტილს.სამი ზღაპარი (1960) იყო პირველი ანიმე ფილმი ტელევიზიით;პირველი ანიმე სატელევიზიო სერიალი იყო Instant History (1961–64).ადრეული და გავლენიანი წარმატება იყო Astro Boy (1963–66), სატელევიზიო სერიალი, რომლის რეჟისორი იყო ტეზუკა, მისი ამავე სახელწოდების მანგას მიხედვით.Tezuka's Mushi Production-ის ბევრმა ანიმატორმა მოგვიანებით დააარსა ძირითადი ანიმე სტუდიები (მათ შორის Madhouse, Sunrise და Pierrot).1970-იან წლებში გაიზარდა მანგას პოპულარობა, რომელთაგან ბევრი მოგვიანებით ანიმაციური გახდა.ტეზუკას და ამ სფეროში სხვა პიონერების ნამუშევრებმა შთააგონეს მახასიათებლები და ჟანრები, რომლებიც დღემდე რჩება ანიმეს ფუნდამენტურ ელემენტებად.მაგ. რობოტის ჟანრი.რობოტების ანიმე სერიები, როგორიცაა Gundam და Super Dimension Fortress Macross, გახდა მყისიერი კლასიკა 1980-იან წლებში და ჟანრი დარჩა ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული მომდევნო ათწლეულებში.1980-იანი წლების ბუშტების ეკონომიკამ გამოიწვია მაღალბიუჯეტიანი და ექსპერიმენტული ანიმე ფილმების ახალი ერა, მათ შორის ქარის ველის Nausicaa (1984), სამეფო კოსმოსური ძალები: The Wings of Honnêamise (1987) და Akira (1988).Neon Genesis Evangelion (1995), სატელევიზიო სერიალი Gainax-ის მიერ და რეჟისორი Hideaki Anno, დაიწყო ექსპერიმენტული ანიმეების სხვა ერა, როგორიცაა Ghost in the Shell (1995) და Cowboy Bebop (1998).1990-იან წლებში ანიმემ ასევე დაიწყო უფრო დიდი ინტერესი დასავლეთის ქვეყნებში;ძირითადი საერთაშორისო წარმატებები მოიცავს Sailor Moon-ს და Dragon Ball Z-ს, რომელთაგან ორივე გახმოვანებულია ათზე მეტ ენაზე მთელს მსოფლიოში.2003 წელს Spirited Away, სტუდია გიბლის მხატვრული ფილმი, რეჟისორი ჰაიაო მიაძაკი, მოიპოვა ოსკარის ჯილდო საუკეთესო ანიმაციური ფილმისთვის ოსკარის 75-ე დაჯილდოებაზე.მოგვიანებით ის გახდა ყველაზე შემოსავლიანი ანიმე ფილმი, რომლის შემოსავალი 355 მილიონ დოლარზე მეტია.2000-იანი წლებიდან მოყოლებული, ანიმე ნაწარმოებების გაზრდილი რაოდენობა იყო მსუბუქი რომანებისა და ვიზუალური რომანების ადაპტაცია;წარმატებული მაგალითებია ჰარუჰი სუზუმიას სევდა და ბედი/დარჩენა ღამე (ორივე 2006).Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba Movie: Mugen Train გახდა ყველაზე შემოსავლიანი იაპონური ფილმი და მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე შემოსავლიანი ფილმი 2020 წელს. ის ასევე გახდა ყველაზე სწრაფად შემოსავლიანი ფილმი იაპონურ კინოში, რადგან 10 დღეში მან 10 მილიარდი იენი გამოიმუშავა. (95,3 მილიონი დოლარი; 72 მილიონი ფუნტი).მან დაამარცხა Spirited Away-ის წინა რეკორდი, რომელსაც 25 დღე დასჭირდა.

1985 წელს საშინაო ვიდეო თამაშების ინდუსტრია აღორძინდა Nintendo Entertainment System-ის ფართო წარმატებით.NES-ის წარმატებამ განაპირობა ვიდეო თამაშების ინდუსტრიის დომინირების ცვლილება შეერთებული შტატებიდან იაპონიაში კონსოლების მესამე თაობის პერიოდში.

მთავრობის საკუთრებაში არსებული სისტემის დაშლა მოხდა მენეჯმენტის სერიოზული არაეფექტურობის, მოგების ზარალისა და თაღლითობის ბრალდებების შემდეგ.1980-იანი წლების დასაწყისისთვის სამგზავრო და სატვირთო ბიზნესი შემცირდა და ტარიფების ზრდამ ვერ შეასრულა შრომის მაღალი ხარჯები.იაპონიის ეროვნული რკინიგზა პრივატიზებულია და იყოფა შვიდ JR (იაპონიის რკინიგზა), ექვს რეგიონულ და ერთ სატვირთო კომპანიად.ახალმა კომპანიებმა შემოიღეს კონკურენცია, შეამცირეს პერსონალი და გაატარეს რეფორმის ძალისხმევა.საზოგადოების საწყისი რეაქცია ამ ნაბიჯებზე კარგი იყო: 1987 წელს იაპონიის რკინიგზის ჯგუფის სამგზავრო კომპანიებში მგზავრთა ერთობლივი მგზავრობა იყო 204,7 მილიარდი სამგზავრო კილომეტრი, რაც 3,2%-ით მეტია 1986 წელთან შედარებით, მაშინ როცა სამგზავრო სექტორი ადრე სტაგნაციაში იყო 1975 წლიდან. მგზავრთა ზრდა. კერძო რკინიგზის ტრანსპორტი 1987 წელს იყო 2.6%, რაც ნიშნავს, რომ იაპონიის რკინიგზის ჯგუფის ზრდის ტემპი 1974 წლიდან პირველად აღემატებოდა კერძო სექტორის რკინიგზას. მოთხოვნა სარკინიგზო ტრანსპორტზე გაუმჯობესდა, თუმცა ის მაინც მხოლოდ 28% იყო. მგზავრთა გადაზიდვა და ტვირთის მხოლოდ 5% 1990 წელს. სარკინიგზო სამგზავრო გადაზიდვები აღემატებოდა ავტომობილებს ენერგოეფექტურობით და სიჩქარით შორ მანძილზე გადაზიდვებში.

1989 წლის 7 იანვარს, იმპერატორი შოვა, იაპონიის 124-ე იმპერატორი მემკვიდრეობის ტრადიციული წესის მიხედვით, გარდაიცვალა ძილში დილის 6:33 საათზე, ნაწლავის კიბოს გარკვეული პერიოდის შემდეგ.ის 87 წლის იყო.გარდაცვლილი იმპერატორის სახელმწიფო დაკრძალვა გაიმართა 24 თებერვალს, როდესაც ის დაკრძალეს მშობლებთან ახლოს მუსაშის საიმპერატორო სასაფლაოზე ჰაჩიოჯიში, ტოკიო.იმპერატორის ნაცვლად მისი უფროსი ვაჟი, აკიჰიტო გახდა, რომლის აღსაყდრების ცერემონია გაიმართა 1990 წლის 12 ნოემბერს. იმპერატორის სიკვდილმა დაასრულა შოვას ეპოქა.იმავე დღეს დაიწყო ახალი ერა: ჰეისეის ერა, რომელიც ძალაში შევიდა მეორე დღის შუაღამისას.7 იანვრიდან 31 იანვრამდე, იმპერატორის ფორმალური აპელაცია იყო "გასული იმპერატორი".მისი საბოლოო მშობიარობის შემდგომი სახელი, შოვა ტენო, დაადგინა 13 იანვარს და ოფიციალურად გამოაქვეყნა 31 იანვარს პრემიერ მინისტრმა ტოშიკი კაიფუმ.