სენგოკის პერიოდი, რომელსაც ხშირად უწოდებენიაპონიის 'მეომარი სახელმწიფოების' პერიოდს, რომელიც მე -15-დან მე -16 საუკუნის ბოლოს ჩათვლით იყო, რაც არსებითად ემთხვევა მურომაჩის პერიოდს (1336–1573). ამ ეპოქას ახასიათებდა თითქმის მუდმივი სამოქალაქო ომები და მნიშვნელოვანი სოციალური აჯანყება. ისტორიკოსები კამათობენ მის დაწყებაზე, რაც ჩვეულებრივ აღნიშნავენ მნიშვნელოვან მოვლენებს, როგორიცაა Kyōtoku ინციდენტი (1454), ōnin War (1467) ან Meiō ინციდენტი (1493). მისი დასკვნა ასევე სადავოა, რომელშიც ზოგიერთი ციტირებულია ოდა ნობუნაგას 1568 წლის კიოტოზე, ხოლო სხვები კი 1638 წელს Shimabara აჯანყების ჩახშობას ვრცელდება.
სენგოკის პერიოდში, იაპონიაში ენერგიის დინამიკა მკვეთრად შეიცვალა. Ashikaga Shoguoud , რომელიც იყო ცენტრალური ხელისუფლება, მნიშვნელოვნად შესუსტდა. ამ დაცემამ საშუალება მისცა რეგიონალური ბატონები, რომლებიც ცნობილია როგორც სენგოკო დეიმოო, აღედგინა. ეს პერიოდი აღინიშნა ხშირი კონფლიქტებით ამ Daimyo- ს, შინაგანი კლანური შეტაკებებისა და აჯანყებებს შორის, რომელსაც ხელმძღვანელობს იკკ-იკი, მილიტარული ბუდისტური ჯგუფი.
ტრადიციული ფეოდალური ურთიერთობები, როგორც ვასალები, ზოგჯერ დამხობდნენ თავიანთ ბატონებს, რამაც შემდგომი არასტაბილურობა გამოიწვია. ეს აჯანყება საშუალებას აძლევდა ინდივიდებს სხვადასხვა სოციალური ფონისგან, მათ შორის გლეხების ჩათვლით, ძალაუფლებისა და სტატუსის ამაღლება. აღსანიშნავია მოღვაწეები, როგორიცაა Hōjō Sōun გახდა პირველი სამურაი, რომელიც ასწავლის Sengoku Daimyo- ს წოდებას, ხოლო სხვები, როგორიცაა უესგი კენშინი, მოიპოვეს ძალაუფლება თავიანთი ზემდგომების შელახვით.
სოციალური მობილობის ერთ -ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ამბავი იყო Toyotomi Hideyoshi- ს, რომელიც გლეხის ფონიდან წამოვიდა, რომ გახდეს იაპონიის ერთ -ერთი ყველაზე გავლენიანი ლიდერი, როგორც სამურაი, დაიმოი და საბოლოოდ იმპერიული რეგენტი. ეს პერიოდი დასრულდა "დიდი გამაერთიანებელი" - ოდა ნობუნაგა, ტოიოტომი ჰეიიოშის და ტოკუგავა იეიასუს მცდელობებით, რომლებმაც ცენტრალური მმართველობის აღდგენა და იაპონიის აღდგენა ედო პერიოდის სტაბილურობაში.
Page Last Updated: October 13, 2024
პროლოგი
1466 Jan 1
Japan
ამ პერიოდის განმავლობაში, მიუხედავად იმისა, რომიაპონიის იმპერატორი ოფიციალურად იყო მისი ერის მმართველი და ყველა უფალმა მას ერთგულება დაიფიცა, იგი მეტწილად მარგინალიზებული, საზეიმო და რელიგიური ფიგურა იყო, რომელიც ძალაუფლებას გადასცემდა შგუნს, კეთილშობილს, რომელიც უდავოდ ექვემდებარება გენერალს. ამ ეპოქის წინა წლებში, შოგუნატმა თანდათანობით დაკარგა გავლენა და კონტროლი დაიმიაზე (ადგილობრივი ლორდები). ამ ლორდებმა ბევრმა დაიწყეს ერთმანეთთან უკონტროლო ბრძოლა მიწაზე კონტროლისთვის და შოგუნტის გავლენის შესახებ.
დავა ჰოსოკავა კატატუმოტოსა და იამანა სეზენს შორის გადაიზარდა ქვეყნის მასშტაბით სამოქალაქო ომში, რომელშიც შეიკრა შოგუნატი და მრავალი დეიმია იაპონიის ბევრ რეგიონში. ომმა წამოიწყო სენგოკის პერიოდი, "მეომარი სახელმწიფოების პერიოდი". ეს პერიოდი იყო გრძელი, შედგენილი ბრძოლა ინდივიდუალური Daimyō– ს მიერ ბატონობისთვის, რის შედეგადაც სხვადასხვა სახლებს შორის მასობრივი ძალაუფლება მოჰყვა მთელ იაპონიის დომინირებას.
Ōnin ომის შემდეგ, Ashikaga Bakufu მთლიანად დაიშალა; ყველა პრაქტიკული მიზნისთვის, ჰოსოკავას ოჯახი იყო პასუხისმგებელი და Ashikaga Shōguns გახდა მათი თოჯინები. ჰოსოკავას ოჯახი აკონტროლებდა შოგუნატს 1558 წლამდე, როდესაც მათ უღალატეს ვასალის ოჯახი, მიოში. ძლიერი ōuchi ასევე განადგურდა ვასალმა, მარი მოტონარმა, 1551 წელს. კიოტო განადგურდა ომით, ნამდვილად არ გამოჯანმრთელდა მე -16 საუკუნის შუა პერიოდამდე.
კაგას აჯანყება ან ჩიკის აჯანყება იყო ფართომასშტაბიანი აჯანყება კაგას პროვინციაში (დღევანდელი სამხრეთ იშიკავას პრეფექტურა), იაპონია, 1487 წლის ბოლოს, 1488 წლამდე. კეთილშობილება, ბერები და ფერმერები. 1474 წლისთვის, Ikkō-Ikki– მა უკმაყოფილება გაიზარდა მასაჩიკასთან და წამოიწყო საწყისი აჯანყებები, რომლებიც ადვილად გაათავისუფლეს. 1487 წელს, როდესაც მასაჩიკამ სამხედრო კამპანიით დატოვა, 100,000-დან 200,000-მდე იკკ-იკკი აჯანყდა. მასაჩიკა დაბრუნდა თავის არმიასთან, მაგრამ Ikkō-Ikki, რომელსაც მხარს უჭერდა რამდენიმე უსიამოვნო ვასალური ოჯახი, აიტაცა თავისი ჯარი და გარშემორტყმული იყო მის სასახლეში, სადაც მან ჩაიდინა სეპუკუ. მასაჩიკას ყოფილმა ვასალებმა შუგოს პოზიცია მიანიჭეს მასაჩიკას ბიძა იასუტაკას, მაგრამ მომდევნო რამდენიმე ათწლეულის განმავლობაში, იკკ-იკიმ გაზარდა მათი პოლიტიკური ხელი პროვინციაზე, რომელსაც ისინი ეფექტურად აკონტროლებდნენ თითქმის ერთი საუკუნის განმავლობაში.
მე -15 საუკუნის განმავლობაში იაპონიაში, გლეხის აჯანყებები, რომლებიც იკკის სახელით არის ცნობილი, გაცილებით უფრო გავრცელებული გახდა. Ōnin ომის არეულობის დროს (1467–1477) და მომდევნო წლებში, ეს აჯანყებები გაიზარდა როგორც სიხშირით, ასევე წარმატებით. ამ მეამბოხეებიდან ბევრი ცნობილი გახდა როგორც იკკა-იკკი, გლეხის ფერმერების კოლექცია, ბუდისტური ბერები, შინტოს მღვდლები და ჯიზამურაი (ნაკლები დიდგვაროვნები), რომლებიც ყველამ დააფიქსირეს ბუდიზმის ჯუდო შინშის სექტის მიმართ. რენოომ, ჰონგან-ჯეი აბატმა, რომელიც ხელმძღვანელობდა Jōdo Shinshū მოძრაობას, მიიპყრო დიდი შემდეგ კაგასა და ექიზენის პროვინციაში, მაგრამ თავი დააღწია იკკის პოლიტიკურ მიზნებს, ძალადობას უწევს მხოლოდ მე -15 საუკუნის შუა საუკუნეების თავდაცვისა და დაცვას.
მან მოიპოვა კონტროლი იზუს პროვინციაში 1493 წელს, დაარტყა არასწორად ჩადენილი აშიკაგას ოჯახის წევრის მიერ, რომელსაც შოგუნატი ჰყავდა. სუნის წარმატებული შეჭრით იზუს პროვინციაში, მას ისტორიკოსების უმეტესობა მიენიჭა, როგორც პირველი 'Sengoku Daimyō'. ნირაიამაში ციხესიმაგრის აშენების შემდეგ, Hōjō Sōun– მა 1494 წელს უზრუნველყო ოდავარას ციხე, ციხე, რომელიც თითქმის ერთი საუკუნის განმავლობაში გახდებოდა Hōjō ოჯახის დომენების ცენტრი. ღალატის მოქმედებაში, მან ციხე წაართვა მას შემდეგ, რაც მისი უფალი ნადირობის დროს მოკლეს.
Ashikaga Shoguoud– ის დაცემის შემდეგ, რომელიც დაფუძნდა კიოტოში, ქალაქის კონტროლში და, შესაბამისად, აშკარად ქვეყანას, ჰოსოკავას კლანის ხელში ჩავარდა (რომელმაც კიოტო კანრეის - შაგუნის მოადგილე კიოტოში) რამდენიმე თაობის განმავლობაში დაიკავა.
კატუმოტოს ვაჟმა, ჰოსოკავა მასამოტომ, ამ გზით ძალაუფლება გამართა მე -15 საუკუნის ბოლოს, მაგრამ მოკლეს კოზაი მოტოპა და იაკუშიჯი ნაგატადა 1507 წელს. მისი გარდაცვალების შემდეგ, კლანი დაიყვეს და დასუსტდნენ შინაგან საქმეთა ბრძოლებით. რა ძალაუფლება ჰქონდათ, მაგრამ კიოტოს გარშემო და მის გარშემო იყო. ამან მათ მისცა ბერკეტი, რომ გარკვეულწილად გაამყარონ თავიანთი ძალაუფლება და იყვნენ ძლიერი კონკურენტები uuchi კლანთან, როგორც პოლიტიკურად, ასევეჩინეთთან ვაჭრობის დომინირების თვალსაზრისით.
ჰარუმოტომ წარმატებას მიაღწია შვიდი წლის ასაკში, 1520 წელს მამის გარდაცვალების შემდეგ. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ არასრულწლოვანი იყო, მას მხარს უჭერდა მისი აღმზრდელის მიოშის მოტონაგა. 1531 წელს ჰარუმოტომ დაამარცხა ჰოსოკავა ტაკაკუნი. მას ეშინოდა მოტონაგას, რომელმაც მიიღო კრედიტი და მომავალ წელს მოკლა. ამის შემდეგ, ჰარუმოტომ მართა კინას მთელ ტერიტორიას (იამაშიროს პროვინცია, იამატოს პროვინცია, კავაჩის პროვინცია, იზუმის პროვინცია და პარამუს პროვინცია) და აიღო აშიკაგა შოგუნატი, როგორც კანრეი.
ბრძოლა გაიმართა მაწუდერას ლიდერის კიიოიასუს (ტოკუგავა იეიასუს ბაბუა) მკვლელობიდან შვიდი დღის შემდეგ, მისი ვასალ აბე მასატოიოს ხელში. მაცუდარას ძალებმა შურისძიება მოუწიათ აჯანყებული მასატოიოსა და მისი ჯარის წინააღმდეგ და გამარჯვებული იყვნენ.
პორტუგალიის მიწა ტანეგაშიმაში, ხდება პირველი ევროპელები, რომლებიც იაპონიაში ჩავიდნენ და Arquebus– ს იაპონიის ომში შემოიტანეს. დროის ამ პერიოდს ხშირად აქვს ნანბანის ვაჭრობა, სადაც როგორც ევროპელები, ასევე აზიელები ჩაერთვებიან მერკანტილიზმში.
ეს იყო უესუგის კლანის წარუმატებელი მცდელობის ნაწილი, რომ მოგვიანებით Hōjō კლანიდან დაიბრუნოს კავააგოს ციხე. ამ Hōjō– ს გამარჯვებამ გადამწყვეტი შემობრუნების წერტილი აღნიშნა კანტოს რეგიონისთვის ბრძოლაში. Hōjō ტაქტიკა, რომელიც ნათქვამია, რომ ” სამურაის ისტორიაში ღამის ბრძოლების ერთ -ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი მაგალითია”. უესუგისთვის ეს დამარცხება გამოიწვევს ოჯახის უახლოეს გადაშენებას და ტომოზადას გარდაცვალებით დასრულდა ōgigigayatsu ფილიალი.
1543 წელს ჰოსოკავა უჯიცუნამ, რომელიც იყო ტაკაკუნის მინდობით აღზრდილი ვაჟი, თავისი ჯარები ასწია, ხოლო 1549 წელს მიოში ნაგაოში, რომელიც იყო დომინანტი დამკვირვებელი და მოტონაგას პირველი ვაჟი უღალატა ჰარუმოტოს და აიღო უჟიცუნა. ამის გამო ჰარუმოტო დამარცხდა. ჰოსოკავას ჰარუმოტოს დაცემის შემდეგ, მიოოში ნაგაიში და მიოშის კლანი განიცდიდნენ ძალაუფლების დიდ ზრდას და ჩაერთვებიან გაჭიანურებულ სამხედრო კამპანიაში როკაკუკისა და ჰოსოკავას წინააღმდეგ. Harumoto, Ashikaga Yoshiteru, რომელიც იყო მე -13 Ashikaga Shōgun და Ashikaga Yoshiharu, რომელიც იყო იოშიტერუს მამა, გაწმენდილი იყვნენ ami პროვინციაში.
Tainei-ji ინციდენტი იყო გადატრიალება 1551 წლის სექტემბერში Sue Takafusa (მოგვიანებით ცნობილი როგორც Sue Harukata) წინააღმდეგ, დასავლეთ იაპონიის ჰეგემონ იოშიტაკას წინააღმდეგ, რომელიც დასრულდა ამ უკანასკნელის იძულებით თვითმკვლელობაში, ტაინ-ჯიში, ნაგოს პროვინციის ტაძარი. გადატრიალებამ მკვეთრი დასასრული გამოაქვეყნა ōuchi კლანის კეთილდღეობას, თუმცა ისინი დასავლეთ იაპონიას სახელით მართავდნენ კიდევ ექვსი წლის განმავლობაში, ფიგურების ქვეშ, იოუჩინაგას ქვეშ, რომელიც სისხლით არ იყო დაკავშირებული ōuchi- სთან.
Ōuchi- ს დაცემას შორს მიმავალი შედეგი მოჰყვა დასავლეთ ჰონშუს მიღმა. მას შემდეგ, რაც იამაგუჩის კორტატორები მოკლეს, კიოტოში საიმპერატორო სასამართლო მიიოში ნაგეიოშის წყალობით გახდა. იაპონიის მეომრები აღარ მიიღეს გადაწყვეტილება სასამართლოს მეშვეობით, არამედ გამოიყენეს იგი მხოლოდ ლეგიტიმურობის მისაღებად. ჩრდილოეთ კიუშუს ერთდროულ ōuchi- ს ტერიტორიები ომში, Shimazu- ს და Ryūzōji- ს შორის ომში ჩავიდა, რომლებიც იბრძოდნენ სიცარიელის შევსებისთვის. Ōtomo მოვიდა, რომ გააკონტროლოს ჩრდილოეთ კიუშუში ამ ყოფილი ōuchi დომენების დიდი ნაწილი და მათი ქალაქი Funai აყვავდა, როგორც ვაჭრობის ახალ ცენტრს იამაგუჩის დაცემის შემდეგ. ზღვაზე ასევე განიცადა საგარეო ვაჭრობა ჩინეთთან. Ōuchi იყო იაპონიის ჩინეთის ვაჭრობის ოფიციალური დამმუშავებლები, მაგრამ მინგმა ჩინელებმა უარი თქვეს უზურპატორების აღიარებაზე და შეწყვიტეს ყველა ოფიციალური ვაჭრობა ორ ქვეყანას შორის. საიდუმლოებით ვაჭრობამ და მეკობრეობამ შეცვალა ōuchi- ს ოფიციალური ვაჭრობა, რადგან ōtomo, საგარა და Shimazu ერთმანეთთან ერთად იწურებოდა გემების გაგზავნა ჩინეთში. დაბოლოს, ეს იყო პორტუგალიელი მოვაჭრეები , ჩინეთის ბაზარზე ახლო ექსკლუზიური წვდომით, რომლებიც მე -16 საუკუნის დანარჩენი პერიოდის განმავლობაში იაპონიის - ჩინეთის ვაჭრობის ყველაზე წარმატებული შუამავლები გახდა.
Kawanakajima- ს ბრძოლები იყო ბრძოლები, რომლებიც იბრძოდნენ იაპონიის სენგოკის პერიოდში, კაის პროვინციის ტაკდა შინგენსა და ეჩიგოს პროვინციის უესუგის კენშინს შორის 1553 წლიდან 1564 წლამდე. ნაგანოს. ბრძოლები გამოიწვია მას შემდეგ, რაც შინგენმა დაიპყრო შინანო, გაათავისუფლეს ოგასავარა ნაგატოკი და მურაკამი იოშიკიო, რომლებიც შემდგომში დახმარებისთვის მიმართეს კენშინს. მოხდა კავანაკაჯიმას ხუთი ძირითადი ბრძოლა: დაუკრავენ 1553 წელს, საიგავა 1555 წელს, უენოჰარა 1557 წელს, ჰაჩიმანბარა 1561 წელს, და შიოსაკაკი 1564 წელს. ყველაზე ცნობილი და მძიმე ბრძოლა 1561 წლის 18 ოქტომბერს იბრძოდა კავანაკაიმას დაბლობზე, ამრიგად, ცნობილი იყო კავანაკაჯიმას. საბოლოო ჯამში, ბრძოლები არ იყო და არც შინგენმა და არც კენშინმა არ დაადგინეს კონტროლი კავანაკაჯიმას დაბლობზე.
Kawanakajima- ს ბრძოლები გახდა ერთ - ერთი ყველაზე სანუკვარი ზღაპარი იაპონიის სამხედრო ისტორიაში, იაპონური მგალობელობისა და რომანტიკის ეპიზოდური, რომელიც ნახსენებია ეპიკურ ლიტერატურაში, ვუდბლოკის ბეჭდვაში და ფილმებში.
Imagawa, Hojo და Takeda Clans შეხვდნენ სურუგას პროვინციის ზენტოკუ-ჯი-ტაძარში და ჩამოაყალიბეს სამშვიდობო ხელშეკრულება. საქმის წარმოება შეასრულა ბერმა, სახელად ტაიგენ სესაი. სამი დაიმო შეთანხმდა, რომ არ დაესხნენ ერთმანეთს, ასევე შეთანხმდნენ შეთანხმებები მხარდაჭერისა და საჭიროების შემთხვევაში. ეს შეთანხმება ერთად ჩატარდა სამი ქორწინება - ჰოჯო უჯიმაზა დაქორწინდა თაკდა შინგენის ქალიშვილზე (ობაი -ინ), გამოსახულება უჟიზანმა დაქორწინდა ჰოჯო უჯიასუს ქალიშვილზე, ხოლო თაკდა იოშინობუ უკვე დაქორწინდა 1552 წელს Imagawa Yoshimoto- ს ქალიშვილზე, კიდევ უფრო გაძლიერდა კავშირები Takeda- ს და The Imaghewa. ამ შეთანხმებების გამო, სამმა დეიმოს შეეძლო საკუთარი მიზნების ფოკუსირება თავდასხმის შიშის გარეშე.
1555 წლის მიააჯიმას ბრძოლა ერთადერთი ბრძოლა იყო, რომელსაც იბრძოდა მიააჯიმას წმინდა კუნძულზე; მთელი კუნძული ითვლება შინტოს სალოცავად და კუნძულზე არ არის დაბადება ან სიკვდილი. ვრცელი გამწმენდის რიტუალები მოხდა ბრძოლის შემდეგ, სალოცავის გასასუფთავებლად და სიკვდილის დაბინძურების კუნძულზე. მიააჯიმას ბრძოლა იყო შემობრუნების წერტილი uchichi კლანის და აკის პროვინციის კონტროლისთვის, სტრატეგიულად მნიშვნელოვანი პროვინცია დასავლეთ ჰონშუს კონტროლის დასადგენად. ეს იყო მნიშვნელოვანი ნაბიჯი მრიის კლანისთვის დასავლეთ იაპონიაში უპირველესი პოზიციის აღებისას და გაამჟღავნა მირი მოტონარის, როგორც მზაკვრული სტრატეგიის რეპუტაცია.
ამ ბრძოლაში, ოდა ნობუნაგას მეთაურმა ძლიერ აღემატებოდა ოდა ნობუნაგას მეთაურობამ დაამარცხა Imagawa Yoshimoto და თავი დაიმკვიდრა, როგორც ერთ-ერთი წინაგულის მეომარი სენგოკის პერიოდში. ოკეჰაზამას ბრძოლა იაპონიის ისტორიაში ერთ - ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან შემობრუნებულ წერტილად მიიჩნევა. Imagawa- ს კლანი მნიშვნელოვნად დასუსტდა და მალევე განადგურდებოდა მისი მეზობლების მიერ. ოდა ნობუნაგამ მოიპოვა პრესტიჟში და ბევრი სამურაი და მცირე მეომრები (მათ შორის Imagawa- ს ყოფილი დამკვირვებელი, მაცუდირა მოტოზუ, მომავალი ტოკუგავა იეიასუ) დაპირდა.
1565 წელს, მაცუნაგა დანჯო ჰისჰიდის ვაჟი მაცუნაგა ჰისამიჩი და მიოში იოშიშუგუ ალყა შემოარტყეს შენობების კოლექციის წინააღმდეგ, სადაც იოშიტერუ ცხოვრობდა. Daimyōs– დან დროულად ჩამოსვლისთანავე, რომელსაც შეეძლო მას მხარი დაუჭირა, იოშიტერუ მოკლეს ამ ინციდენტში. სამი წელი გავიდა, სანამ მისი ბიძაშვილი აშიკაგა იოშიჰიდი გახდა მეთოთხმეტე შგუნი.
1568 წლის 9 ნოემბერს, ოდა ნობუნაგა შევიდა კიოტოში, გამოაგდო მიოშის კლანი - მე -14 შოგუნის მომხრეები - ისინი დაემშვიდობნენ Settsu- ში გაქცევას და დაყენებული აშენგა იოშიაკი, როგორც მე -15 შოგუნი ეშიკაგა შოგუუტად. ამასთან, ნობუნაგამ უარი თქვა შოგუნის მოადგილის (კანრეის) ან იოშიაკის სხვა ოფიციალური დანიშვნის ტიტულზე, მიუხედავად იმისა, რომ იგი იმპერატორ ōgimachi- ს პატივისცემის მიუხედავად. ამ მოვლენამ აღნიშნა Azuchi-Momoyama პერიოდის დასაწყისი, გარდამავალი ერა, რომელმაც საფუძველი ჩაუყარა იაპონიის გაერთიანებას ნობუნაგას და მისი მემკვიდრეების ქვეშ.
Ishiyama Hongan-Ji ომი, რომელიც მიმდინარეობდა 1570-დან 1580 წლამდე, სენგოკის პერიოდში, იაპონიაში, იყო ლორდ ოდი ნობუნაგას ათწლიანი კამპანია, რომელიც ეწინააღმდეგებოდა იკკ-იკის, რომელიც ეკუთვნოდა იკკ-იკს, ჯადოს შინშის ბუდისტურ ბერებსა და გლუვებს. იგი ორიენტირებულია იკკის ცენტრალურ ბაზაზე, იშიამა ჰონგან-ჯის საკათედრო ციხესიმაგრეში, სადაც დღეს არის ქალაქი ოსაკა. მიუხედავად იმისა, რომ ნობუნაგამ და მისმა მოკავშირეებმა იკრიბებოდნენ იკკის თემებსა და ახლომდებარე პროვინციებში სიმაგრეებს, ჰონგან-ჯის დამხმარე სტრუქტურის შესუსტებას, მისი არმიის ელემენტები დარჩა დაბანაკებული ჰონგან-ჯის გარეთ, ციხესიმაგრეზე აწყობდა მასალებს და სკაუტების მსახურობდა.
1573 წელს, მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ კიდევ ტოსას ჰატას ოლქის მბრძანებელი, იჩიჯ კანესადა არაპოპულარული იყო და უკვე განიცადა მრავალი მნიშვნელოვანი დამკვირვებლის დეფეკაცია. შესაძლებლობის ხელში ჩაგდება, მოტოჩიკამ დრო არ დაიკარგა იჩიჯის შტაბზე ნაკამურაში, და კანესადა გაიქცა ბუნგოში, დაამარცხა. 1575 წელს, Shimantogawa- ს ბრძოლაში (Watarigawa Battle), მან დაამარცხა იჩიჯოს ოჯახი. ამრიგად, მან დაასრულა ტოსას პროვინციის კონტროლი.
ტოსას დაპყრობის შემდეგ, მოტოჩიკა ჩრდილოეთით მიბრუნდა და იიოს პროვინციაში შეჭრისთვის მოემზადა. ამ პროვინციის მბრძანებელი იყო Kōno Michinao, Daimyo, რომელიც ოდესღაც მისი დომენიდან უტუნომიას კლანის მიერ იყო განდევნილი და მხოლოდ ძლიერი მრიის კლანის დახმარებით დაბრუნდა. ამასთან, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ Kōno- ს შეეძლო დაეყრდნო ამ სახის დახმარებას, რადგან მირი ომს ნობუნაგასთან ომში იყო ჩასმული. ამის მიუხედავად, ჩსოკაბის კამპანია იოოში არ გამოირჩეოდა.
1579 წელს, 7,000 კაციანი ჩისოკაბის არმია, რომელსაც კუმუ იორინობუ მეთაურობდა, მიმიომოტის ბრძოლაში შეხვდა დო კიონაგას ძალებს. მომდევნო ბრძოლაში, კუმუ მოკლეს და მისმა ჯარმა დაამარცხა, თუმცა ზარალი სამწუხარო შეფერხებაზე ცოტა მეტი აღმოჩნდა. შემდეგ წელს, მოტოჩიკამ დაახლოებით 30,000 კაცი მიიყვანა იოოს პროვინციაში და აიძულა Kōno გაემგზავრა ბუნგოს პროვინციაში.
მცირე ჩარევით, ან მრიმიდან, ან tomo– სგან, ჩისოკაბე თავისუფლად შეეძლო პრესა და 1582 წელს, მან გააძლიერა რეიდები ავას პროვინციაში და დაამარცხა Sogō Masayasu და Miyoshi Clan, ნაკატომიგავას ბრძოლაში.
მოგვიანებით, Motochika- მა სანუკის პროვინციაში წინამორბედი დაამარცხა სენგოკო ჰიდჰიზას ჰიკკას ბრძოლაში. 1583 წლისთვის ჩისოკაბის ძალებმა დაიმორჩილეს როგორც AWA და SANUKI. მომდევნო ათწლეულის განმავლობაში მან თავისი ძალაუფლება გააფართოვა შიკოკუს კუნძულზე, რამაც მოტოჩიკას ოცნება მოახდინა, რომ მთელი შიკოკუ განისაზღვრა რეალობად.
მიქატაგჰარას ბრძოლა, 1573 წლის 25 იანვარს, მნიშვნელოვანი კონფლიქტი იყო იაპონიის სენგოკის პერიოდში, თაკდა შინგენსა და ტოკუგავას იეიასუს შორის, ტატიუმის პროვინციაში. შინგენის კამპანია მიზნად ისახავდა ოდა ნობნუნაგას გამოწვევას და კიოტოსკენ მიმავალ გზას, რომელიც მიზნად ისახავდა იეიასუს პოზიციას ჰამამაცუში. მიუხედავად იმისა, რომ მძიმედ აღემატებოდა, იეიასუ შინგენის 30 000-კაციანი ჯარის წინაშე აღმოჩნდა მისი 11,000 კაცით. ბრძოლამ დაინახა, რომ ტაკედას ძალები იყენებდნენ გიორინის (თევზის მასშტაბის) ფორმირებას, რაც იეიასუს უზომო ხაზი იყო კავალერიის ბრალდებით, რამაც გამოიწვია მნიშვნელოვანი დამარცხება ტოკუგავა-ოდას ძალებისთვის.
ბრძოლამდე, შინგენმა უზრუნველყო ალიანსები და დაიპყრო სტრატეგიული ადგილები, რაც მის სამხრეთისკენ უბიძგებდა. იეიასუ, მისი მრჩევლებისა და მოკავშირეების რჩევების საწინააღმდეგოდ, აირჩია შინგენის დაპირისპირება მიქატაგჰარაში. ბრძოლა დაიწყო ტოკუგავას ძალებთან, რომლებიც თავდაპირველად წინააღმდეგობას უწევდნენ ტაკედას შეტევებს, მაგრამ საბოლოოდ, ტაკედას ტაქტიკურმა უპირატესობამ და რიცხვითი უპირატესობამ გამოიწვია იეიასუს ძალების ახლო მანძილზე, რაც აიძულა არაკეთილსინდისიერი უკან დახევა.
დამარცხების მიუხედავად, იეიასუს სტრატეგიული გაყვანა და შემდგომი კონტრშეტევა, მათ შორის ტაკედას ბანაკში გაბედული ღამის დარბევა, თაკედას რიგებს შორის დაბნეულობამ გამოიწვია და აიძულა შინგენი გადახედოს მის წინსვლას. ამ ბრძოლის დროს ჰატტორი ჰანცის ექსპლუატაციამ კიდევ უფრო შეაჩერა Takeda- ს ძალები.
მიქატაგაჰარას შემდეგ ხაზი გაუსვა იეიასუსა და მისი ძალების გამძლეობას, მიუხედავად მძიმე დამარცხებისა. შინგენის კამპანია შეჩერდა მისი ტრავმისა და შემდგომ გარდაცვალებით 1573 წლის მაისში, რაც ხელს უშლიდა ტოკუგავას ტერიტორიების შემდგომ დაუყოვნებლივ საფრთხეს. ბრძოლა რჩება სენგოკის პერიოდის ომის მნიშვნელოვან ილუსტრაციად, რაც აჩვენებს კავალერიის ტაქტიკის გამოყენებას და სტრატეგიული უკან დახევებისა და კონტრშეტევის გავლენას.
თაკედა კატუუორი გახდა თაკედას კლანის დაიმია. კატუუორი ამბიციური იყო და სურდა მამის მემკვიდრეობის გაგრძელება. იგი გადავიდა ტოკუგავას ციხესიმაგრეების გადასასვლელად. ამასთან, ტოკუგავას იეიასუსა და ოდა ნობუნაგას მოკავშირეთა ძალამ ნაგაშინოს ბრძოლაში თაკედას გამანადგურებელი დარტყმა მიაყენა. ქაცუორიმ თავი მოიკლა ბრძოლის შემდეგ, ხოლო თაკედას კლანი არასოდეს გამოჯანმრთელებულა.
Ashikaga Shoguoud საბოლოოდ განადგურდა 1573 წელს, როდესაც ნობუნაგამ აშიკაგა იოშიაკი გაათავისუფლა კიოტოდან. თავდაპირველად, იოშიაკი გაიქცა შიკოკუში. ამის შემდეგ, მან მოიძია და მიიღო დაცვა დასავლეთ იაპონიაში მორის კლანისგან. მოგვიანებით, Toyotomi Hideyoshi– ს მოსთხოვა, რომ იოშიაკმა მიეღო იგი, როგორც შვილად აყვანილი ვაჟი და მე -16 აშიკაგა შგუნი, მაგრამ იოშიაკიმ უარი თქვა.
1574 წელს, ოდა ნობუნაგა საბოლოოდ შეძლო განადგურებული ნაგაშიმა, იკკ-იკკის ერთ-ერთი მთავარი ციხე, რომელიც თავის ყველაზე მწარე მტრებს შორის იყო დათვლილი. გემების ფლოტი, რომელსაც კუკი იოშიტაკა ხელმძღვანელობდა, დაბლოკა და დაბომბეს ტერიტორია, ქვემეხი და ცეცხლი ისრები გამოიყენეს იკკის ხისგან. ამ ბლოკადმა და საზღვაო მხარდაჭერამ ნობუნაგას საშუალება მისცა დაეტოვებინათ ნაყისა და იანაგაშიმას გარე ციხესიმაგრეები, რაც თავის მხრივ საშუალებას აძლევდა მას პირველად გააკონტროლოს კომპლექსის დასავლეთით შესასვლელი. აშენდა დიდი ხის პალიზადა და შემდეგ დააწესა aflame, რის შედეგადაც მოხდა მთელი ციხის კომპლექსის სრული განადგურება; არავინ გაურბოდა და არ გადარჩა.
ნაგაშინოს ბრძოლა, რომელიც იბრძოდა 1575 წელს, იაპონიის მიქავას პროვინციაში, მნიშვნელოვანი მოვლენაა იაპონიის სამხედრო ისტორიაში. ოდა ნობნუნაგასა და ტოკუგავას იეიასუს მოკავშირეთა ძალებმა, რომლებიც 38,000 -ს შეადგენდნენ, შეტაკებულია თაკდა კატუუორის 15,000 ჯართან. ამ ბრძოლამ, რომელმაც გადამწყვეტი გამარჯვება მოახდინა ნობუნაგასა და იეიასუსთვის, რაც მნიშვნელოვნად დაეხმარა ნობუნაგას ამბიციებს იაპონიის გაერთიანების შესახებ.
ბოლოდროინდელ ისტორიულ დისკურსში, ბრძოლას სულ უფრო და უფრო უწოდებენ ნაგაშინოსა და შიტარაგჰარას ბრძოლას, რაც ხაზს უსვამს ნაგაშინოს ციხის ალყას და შემდგომ ბრძოლას შიტარაგჰარაში, ციხის დასავლეთით დაახლოებით 4 კილომეტრში. ეს დასახელება ხაზს უსვამს კონფლიქტის გეოგრაფიულ სიგანეს.
იაპონიის ომში მნიშვნელოვანი ცვლაა, ნაგაშინოს ბრძოლა ხშირად აღინიშნება, როგორც იაპონიის პირველი "თანამედროვე" ბრძოლა, განსაკუთრებით ნობუნაგას მიერ მატჩის ცეცხლსასროლი იარაღის, ან ტანეგაშიმას ეფექტური გამოყენებისთვის, თაკედას კავალერიის წინააღმდეგ. ამ ბრძოლამ აჩვენა Arquebusiers- ის ტაქტიკური განლაგება, რომლებიც ორგანიზებულნი იყვნენ თანმიმდევრული ვულთების გასროლისთვის, მეთოდი, რომელიც მნიშვნელოვნად შეაჩერებდა კავალერიის ბრალდების ეფექტურობას, რომელიც ტრადიციულად ემსახურებოდა სამურაიას.
ტრადიციულად, გამარჯვებას მიეკუთვნებოდა სტრატეგიული ინოვაციები, როგორიცაა Stockades– ის გამოყენება კავალერიის ბრალდების დაბლოკვისა და არქეებრიების ორგანიზებული, მბრუნავი ცეცხლის შესაქმნელად. ამასთან, ბოლოდროინდელი სტიპენდია ვარაუდობს, რომ შეიძლება არსებობდეს დამატებითი ფაქტორები, რამაც ხელი შეუწყო შედეგს. მიუხედავად ტაკედას დამარცხების ზუსტი მიზეზების შესახებ მიმდინარე კამათისა, კარგად არის აღიარებული მატჩლოკის იარაღის გავლენა, მათ შორის მათი როლი. ეს ბრძოლა არამარტო ასახავს კლასიკური სამურაის საბრძოლო მოქმედებების უფრო თანამედროვე ომის ტექნიკას გადასვლას, არამედ მნიშვნელოვან მომენტს აღნიშნავს პერიოდის ძალაუფლების დინამიკაში, რაც აერთიანებს ნობუნაგას გზას იაპონიის გაერთიანებისკენ.
ტედორიგავას ბრძოლა გაიმართა მდინარე ტედორის მახლობლად, იაპონიის კაგას პროვინციაში, 1577 წელს, ოდა ნობუნაგას ძალებს შორის უეზუგი კენშინის წინააღმდეგ. კენშინმა ნობუნაგა მოატყუა ტედორიგავას გასწვრივ ფრონტალური შეტევის წამოწყებაში და დაამარცხა იგი. 1000 კაცის დაკარგვის შედეგად, ODA დაიძრა სამხრეთით. ეს განზრახული იყო კენშინის ბოლო შესანიშნავი ბრძოლა.
გარდაცვალებამ ადგილობრივი ძალაუფლების ბრძოლები გამოიწვია, რაც თითქმის ათწლეულის ხანგრძლივმა შეინარჩუნა ეჩიგოში 1578–1587 წლებში, ჩვეულებრივ, დაყოფილია "ოტატის არეულობაში" (1578–1582) და "შიბატას აჯანყება" (1582–1587).
მორი კლანმა დაკარგა სტრატეგიული ციხე მიკზე. ამ დროისთვის ალყა იწყებდა ნობუნაგას სასარგებლოდ. იკკის მოკავშირეების უმეტესი ნაწილი მათთან ციხესიმაგრეში უკვე იმყოფებოდა, ამიტომ მათ არავის ჰქონდათ დახმარების გამოძახება. Ikki- ს შიმზუმა ნაკაიკის ხელმძღვანელობით, საბოლოოდ დამცველები თითქმის არ იყვნენ საბრძოლო მასალისა და საკვებისგან, აბატ კუსამ კოლეგებთან კონფერენცია გამართა, მას შემდეგ რაც აპრილში იმპერიული მესენჯერის საშუალებით მიიღეს რჩევების წერილი. კუსას შვილმა რამდენიმე კვირის შემდეგ გადაიტანა. ჩხუბი საბოლოოდ დასრულდა 1580 წლის აგვისტოში. ნობუნაგამ გაანადგურა მრავალი დამცველის სიცოცხლე, მათ შორის შიმოზუმა ნაკაიუკი, მაგრამ ციხესიმაგრე დაწვეს მიწაზე. სამი წლის შემდეგ, Toyotomi Hideyoshi დაიწყებდა მშენებლობას იმავე ადგილზე, აშენებდა ოსაკას ციხეს, რომლის რეპლიკა აშენდა XX საუკუნეში.
1582 წლის 21 ივნისს, ოდი ნობნუნაგას მკვლელობა იყო ოდა ნობუნაგას მკვლელობა1582 წლის 21 ივნისს კიოტოში, ჰონნ-ჯიის ტაძარში. მიცუჰიდმა ჩასაფრებულმა ნობუნაგას ჩასაფრებულმა ჰონნ-ჯიზე და მის უფროს ვაჟმა ოდა ნობუტადამ ნიჯის სასახლეში ჩაატარა, რის შედეგადაც ორივე სეპუკუ ჩაიდინა.
Tenshō-Jingo კონფლიქტი არის ბრძოლების კოლექცია და პოზირება ჰოჯის, უესუგისა და ტოკუგავას შორის , ოდა ნობნუნაგას გარდაცვალების შემდეგ. კამპანია დაიწყო იმით, რომ Hōjō– მა გამოაქვეყნა დემორალიზებული ODA ძალები Takigawa Kazumasu– ს ქვეშ. Hōjō– მა მოახერხა კომოროს ციხესიმაგრის დაპყრობა, დაატყდა იგი Daidoji Masashige– ის ქვეშ. მათ კიდევ უფრო მიიყვანეს კაიში, მიაპყრო და აღადგინეს Misaka ციხე, რადგან ისინი მოხვდნენ იეიასუს წინააღმდეგ, რომელმაც შეასრულა ტაკედას ყოფილი ოფიცრები თავის ჯარში. Takigawa Kazumasu- მა გადამწყვეტი დაკარგა კანკასას ბრძოლაში შემოჭრილი ჰეჯის არმიის წინააღმდეგ, ხოლო 9 ივლისს, მასაიუკმა დაარტყა ჰჯჯას მხარეს. იმავდროულად, უესუგის ძალები შემოიჭრნენ ჩრდილოეთ შინანოში. ორივე არმია ერთმანეთის წინაშე მოხვდა კავანაკაჯიმაში, 12 ივლისს, მაგრამ პირდაპირი საბრძოლო თავიდან აიცილა, რადგან ჰჯჯას არმია უკან დაიხია და კაის პროვინციისკენ მიემართებოდა, რომელიც თავის მხრივ შემოიჭრა ტოკუგავას ძალებმა. ერთ მომენტში, Hōjō კლანი ახლოს იყო შინანოს პროვინციის უმეტესი ნაწილის კონტროლისთვის, მაგრამ მასაიუკი დაეხმარა იოდა ნობუშიგს, ადგილობრივ უფალს, რომელიც წინააღმდეგობას უწევს შინანოში Hōjō– ს მიღწევებს და დაუკავშირდა ტოკუგავას იეიასუს. შემდეგ მან ტოკუგავას მხარეს 25 სექტემბერს დაარტყა. ამ უეცარი ღალატის წინაშე აღმოჩნდა, ჰჯოჯუინომ დაინახა, რომ მისი პოზიცია კონფლიქტში დასუსტდა და გადაწყვიტა სამშვიდობო ხელშეკრულება და ალიანსი ტოკუგავას კლანთან, რომელიც შეთანხმდნენ 29 ოქტომბერს. ამ მოვლენამ აღნიშნა კონფლიქტის დასრულება, რომელიც გაგრძელდა ნობუნაგას გარდაცვალებიდან დაახლოებით 5 თვის განმავლობაში.
Honnō-Ji- ს ინციდენტში, აკჩი მიცუჰიდმა, ოდა ნობუნაგას გამანადგურებელმა, თავს დაესხა ნობუნაგას, როდესაც ის ჰონნ-ჯიში ისვენებდა და აიძულებდა მას სეპუკუ ჩაიდინა. შემდეგ მიცუჰიდმა აიღო ნობუნაგას ძალაუფლება და უფლებამოსილება კიოტოს მიდამოში. ცამეტი დღის შემდეგ, ODA- ს ძალებმა Toyotomi Hideyoshi- ს ქვეშ შეხვდნენ Mitsuhide- ს იამაზაკში და დაამარცხეს იგი, შეაფასეს მისი უფალი (ნობუნაგა) და აიღო ნობუნაგას უფლებამოსილება და ძალა.
თავის ძმებთან, იოშიჰიროსთან, ტოშიჰისასთან და იეჰისასთან ერთად, მან წამოიწყო კამპანია Kyūshū- ს გაერთიანების მიზნით. 1572 წლიდან იწყება Itō კლანის წინააღმდეგ გამარჯვებით, კიზაკის ბრძოლაში და ტაკაბარუს ალყა 1576 წელს, იოშიჰიზამ განაგრძო ბრძოლების მოგება. 1578 წელს მან მიგავას ბრძოლაში დაამარცხა ატომოს კლანი, თუმცა მან არ აიღო მათი ტერიტორია. მოგვიანებით, 1581 წელს, იოშიჰიზამ წაიყვანა მინამატას ციხე 115,000 კაცის ძალით. 1584 წლის დასაწყისში იგი გამარჯვებული იყო ოკიტანავატის ბრძოლაში Ryūzōji კლანის წინააღმდეგ და დაამარცხა ასო კლანი.
1584 წლის შუა რიცხვებში, შიმზაზის კლანი კონტროლდებოდა; Chikugo, Chikuzen, Hizen, Higo, Hyūga, Osumi და Satsuma, Kyūshū- ს უმეტესობა, გარდა ატომოს დომენისა და გაერთიანება, მიზანშეწონილი მიზანი იყო.
მის წინაშე ნობუნაგას მსგავსად, ჰიდეიოშს ვერასდროს მიაღწია შგუნის ტიტულს. ამის ნაცვლად, მან მოაწყო, რომ თავად მიიღო კონოე სააკიჰისა, ერთ-ერთი ყველაზე კეთილშობილური კაცი, რომელიც ფუჯივარის კლანს ეკუთვნოდა და უზრუნველყოფდა უზენაესი სასამართლოს ტიტულების კანცლერის (Daijō-Daijin) თანმიმდევრობას, მათ შორის, 1585 წელს, იმპერიული რეგენტის პრესტიჟული პოზიცია (Kampaku). 1586 წელს ჰიდოიშს ოფიციალურად მიენიჭა ახალი კლანური სახელი Toyotomi (ფუჯივარას ნაცვლად) საიმპერატორო სასამართლომ.
1585 წლის ივნისში, Hideyoshi- მა შეაგროვა გიგანტური არმია 113,000 კაცი, რათა შიკოკუში შეიჭრა და სამ ძალად დაყო. პირველი, მისი ნახევარძმა Hashiba Hidenaga- ს და ძმისშვილის Hashiba Hidetsugu- ს ქვეშ, 60,000 კაცისგან შედგებოდა და შეურაცხყოფა მიაყენეს AWA- ს და Tosa- ს პროვინციებს, რომლებიც მიუახლოვდნენ შიკოკას აკაშიის კუნძულზე.
მესამე ძალას ხელმძღვანელობდნენ მირი 'ორი მდინარე', კობაიაკავა ტაკაკაგე და კიკაკავა მოტოჰარუ, 30,000 კაცისგან შედგებოდნენ და იოიოს პროვინციაში მოხვდნენ. საერთო ჯამში, დასჭირდა 600 უფრო დიდი ხომალდი და 103 პატარა ხომალდი, რომ გადაეტანათ Hideyoshi- ს ჯარი Seto Inland Sea- ის შიკოკუსკენ.
აგვისტოსთვის, Hideyoshi- ს შეჭრა დასრულდა იჩინომიას ციხესიმაგრის ალყაში, სადაც დაახლოებით 40,000 კაცი იყო Hidenaga- ს ქვეშ, რომელიც ალყა შემოარტყა ციხეს 26 დღის განმავლობაში. ჰიდენაგამ მოახერხა იჩინომიას ციხის წყლის წყაროს განადგურება, ჩისოკაბე ნახევრად გულმოდგინედ სცადა ალყისგან ციხის განთავისუფლება, იჩინომია საბოლოოდ დანებდა. ციხესიმაგრის დანებებით, თავად ჩოსოკაბე მოტოჩიკამ დანებდა
1586 წლის 18 იანვრის ტენშის მიწისძვრამ დაარტყა იაპონიას პოლიტიკურად არასტაბილური სენგოკის პერიოდის განმავლობაში, რომელმაც დაარეგისტრირა სავარაუდო მასშტაბები 7.9. Honshu- ს Chūbu- ს რეგიონში, მიწისძვრამ გამოიწვია ფართო განადგურება და სიცოცხლის დაკარგვა, სავარაუდოდ, 8000 დაღუპულებით და 10,000 სახლიდან დაშლის შედეგად მრავალრიცხოვან პრეფექტურაში, მათ შორის ოსაკა, კიოტო და გიფუ. ღონისძიების დამანგრეველი გავლენა გამოიწვია სისტემატური ისტორიული დოკუმენტაციის არარსებობით, ეპოქის მიმდინარე ფეოდალური კონფლიქტების ასახვით.
მიწისძვრამ უშუალოდ იმოქმედა ძალაუფლების დინამიკაზე პერიოდის ორ ყველაზე გამორჩეულ მეომრს შორის, Toyotomi Hideyoshi და Tokugawa Ieyasu. Hideyoshi, შემდეგ კი ემზადებოდა სამხედრო კამპანიისთვის, რათა დაემტკიცებინა თავისი უფლებამოსილება IEYASU- სთან დაკავშირებით, დაინახა, რომ მისი შტაბი ოსაკაში მძიმედ დაზიანდა. ამან აიძულა მას ფოკუსირება მოახდინოს რეკონსტრუქციის მცდელობებზე და მიეღო დამამშვიდებელი მიდგომა IEYASU- ს მიმართ, შეაჩერა მისი გეგმები სამხედრო დაპირისპირებისთვის. იეიასუ ვიწროდ გაურბოდა კატასტროფას და მოგვიანებით გახდა ორი-ორი ტოიოტომიის ადმინისტრაციაში.
1586 წელს, იაპონიის სენგოკის პერიოდში, Shimazu- ს კლანმა, რომელიც შიმზუუ იოშიჰისას ხელმძღვანელობდა, ტაჩბანას ციხეს შეტევაზე, ōtomo კლანის სტრატეგიულ დასაყრდენს. თავდაცვის მინისტრს უბრძანა ტაჩბანა მუნშიჯი და მისი მეუღლე ტაჩიბანა გინჩიო, რომელიც განსაკუთრებით შეიარაღებული იყო ციხის ქალებით ცეცხლს
ალყის წინსვლისას, შიმზაზუ ძალებმა გააცნობიერეს Toyotomi Hideyoshi- ს მოსალოდნელი შეჭრა Kyūshū. Hideyoshi- ს კამპანიის შედეგად წარმოქმნილი საფრთხის აღიარებით, Shimazu- მ გადაწყვიტა ალყა ასწია ტაჩბანას ციხესიმაგრეში და მათი ჯარების მნიშვნელოვანი ნაწილი უკან დაიხია ჰიგოს პროვინციაში, რათა მოემზადებინა უფრო დიდი კონფლიქტი.
Shimazu- ს უკან დახევის შემდეგ, Hideyoshi– მა წამოიწყო თავისი Kyūshū– ის კამპანია, რომლის დროსაც ტაჩბანას კლანი მასთან იყო მოკავშირე, ტრადიციული მეტოქეების წინააღმდეგ. მიუხედავად მათი ალიანსისა, ტაქიბანას ძალები საბოლოოდ აიძულეს მიატოვეს ტაჩიბანას ციხე, უკან დაიხიეს იანაგავას ციხესიმაგრეში. შემდგომში, ჰიდეიოშმა ტაჩიბანას ციხესიმაგრე დაევალა კობაიაკავას ტაკაკაგს.
1586–1587 წლებში Kyūshū– ს კამპანიამ მნიშვნელოვანი თავი დაასახელა Toyotomi Hideyoshi– ს მცდელობებში, რათა გაერთიანებულიყოიაპონია გვიან სენგოკუს პერიოდში. Honshū- სა და Shikoku- ში წარმატებული კამპანიების შემდეგ, Hideyoshi- მა ყურადღება მიაქცია Kyūshū- ს, სადაც Satsuma Shimazu- ის კლანი წლების განმავლობაში რეგიონალური კონფლიქტის შემდეგ დომინირებას მიაღწია.
პრელუდი
1585 წლისთვის, Shimazu- ს კლანი გახდა უპირატესი ძალა Kyūshū– ზე, და აიღო ტერიტორიები მეტოქე კლანებისგან, როგორიცაა ōtomo. 1586 წელს, Hideyoshi- ს შეჭრის გეგმების შესწავლის შემდეგ, Shimazu- მა ასწია ტაჩბანას ციხის ალყა და გადააკეთეს. მათ ძალები გაიტანეს ჰიგოს პროვინციაში, როდესაც განაგრძობდნენ კამპანიას ბუნგოს პროვინციაში, სადაც მათ ატარებდნენ Funai Castle- ს ōtomo- სგან. ამასთან, Shimazu– ს წინააღმდეგობა გაუწიეს ჰიდოიშის ერთგულ ძალებს, მათ შორის მათ, რომელსაც ხელმძღვანელობდა სენგოკუ ჰიდიზას, სოგის მასაიასუ და ჩსოკაბე მოტოჩიკა, რომელიც ახლახან მოკავშირეს ჰიდოოშთან, შიკოკუში დამარცხების შემდეგ.
შემოსევა
Hideyoshi– მა დაიწყო კოორდინირებული შეჭრა 1587 წელს. მისმა ნახევარ ძმამ, ჰასკჰჰ ჰიდენგამ, ჯარი მიიყვანა Kyūshū– ს აღმოსავლეთ სანაპიროზე და შეტაკება მოახდინა Shimazu– ს ძალებთან Takajō Castle– ში. იმავდროულად, ჰიდეიოზი დაეშვა ჩიკუზენის პროვინციაში ჩრდილოეთით, დააპატიმრა განჯაკუს ციხე, რომელიც აკისუკის კლანმა გაიმართა. ორი ჯარი სისტემატურად მიაღწია Satsuma- ს, აიძულა Shimazu უკან დახევაში.
დასკვნა
1587 წლის ივნისში, ჰიდოოშის ძალებმა გადამწყვეტად დაამარცხეს შიმაზუ, კაგოშიმას ჩრდილოეთით, Sendaigawa- ს ბრძოლაში. უზარმაზარი ნომრებისა და განმეორებით დამარცხების წინაშე, შიმზაზის კლანმა კაგოშიმაში მათი ციხესიმაგრე გაიყვანა. თავიდან აიცილეს საბოლოო დაპირისპირება, რადგან Shimazu- ს ჩაბარდა, სანამ ქალაქი თავს დაესხნენ. კამპანია დასრულდა იმით, რომ Shimazu ოფიციალურად წარუდგინა Hideyoshi- ს უფლებამოსილებას.
ამის შემდეგ
Kyūshū– ს დაცვით, ჰიდეიოშმა ყურადღება მიაქცია კანტის რეგიონში Hōjō კლანზე, ბოლო მთავარი მოწინააღმდეგეები მისი გაერთიანების მცდელობებში. 1590 -იანი წლების განმავლობაში, Hideyoshi– მა გამოიყენა Kyūshū, როგორც სტრატეგიული ბაზა კორეის შემოსევებისთვის , რაც აჩვენებდა კუნძულის მნიშვნელობას მის ფართო სამხედრო ამბიციებზე. კამპანიამ გააძლიერა Hideyoshi– ს კონტროლი სამხრეთ იაპონიის შესახებ და ხელი შეუწყო მისი მცდელობა, რომ გამხდარიყო ქვეყნის უდავო მმართველი.
აკიზუკის 1587 წლის ალყა, რომელიც ასევე ცნობილია როგორც ოგუმას ალყა, იყო Toyotomi Hideyoshi- ის Kyūshū– ის კამპანიის ნაწილი, რომ დაემორჩილებინა ადგილობრივი კლანები იაპონიის სენგოკის პერიოდში.
Ganjaku Castle- ის დაპყრობის შემდეგ, ჰიდოიოშმა ყურადღება მიაქცია ოგუმას ციხეს, აკიზუკის კლანის სახლს. როგორც ჰიდოიოშის ძალებმა მიაღწიეს, ციხეს უფალი აკიზუკი ტანეზანი, გაიქცა ღამის საფარის ქვეშ, მიატოვა ციხესიმაგრე.
დატყვევების შემდეგ, ჰიდოიოშმა უბრძანა, რომ ციხის კედლები დაფარულიყო თეთრ ფურცელში, რაც ქმნიდა შთაბეჭდილებას, რომ იგი ფლობდა საკმარის რესურსებს მთელი ციხესიმაგრის განახლებისთვის ღამით. ამ ჭკვიანმა ფსიქოლოგიურმა ტაქტიკამ დაიმსახურა ტანზანი, რამაც მას ჰიდოოშის დანებება მოუტანა შემდგომი წინააღმდეგობის გარეშე. ალყაში ასახულია ჰიდოოშის სამხედრო სტრატეგიისა და ფსიქოლოგიური ომის შერწყმა Kyūshū- ს გაერთიანებაში.
Takajō 1587 წლის ბრძოლამ აღნიშნა Toyotomi Hideyoshi- ის Kyūshū– ის კამპანიის გახსნის ჩართულობა იაპონიის სენგოკის პერიოდში. Hideyoshi ცდილობდა დაემორჩილებინა ძლიერი Shimazu კლანი, რომელიც გაფართოვდა მთელს კუნძულზე და დაიპყრო ატომოს კლანის დედაქალაქი, Funai, რაც საფრთხეს უქმნის მის ავტორიტეტს.
Hideyoshi- ს ნახევარძმა, Hashiba Hidenaga, 90,000 კაციანი ჯარი მიიყვანა Takajō– ში (Taka Castle), რომელიც გაიმართა Shimazu კლანის Yamada Arinobu– ს მიერ. ჰიდენაგას ძალებმა ციხესიმაგრეში ალყა შემოარტყეს. Shimazu, რომელსაც ხელმძღვანელობდა Shimazu Iehisa, ეწინააღმდეგებოდა 20,000 ძალას, დაიწყო თამამი კავალერიის შეტევა ალყაშემორტყმების გამაგრების დემონტაჟის შემდეგ. ამასთან, Shimazu- მ გაათავისუფლეს, როდესაც 1,500 Toyotomi- ის ჯარმა პოზიცია დაიკავა და გაქცევა შეწყვიტა.
ინტენსიური ბრძოლის შემდეგ, Shimazu- მ მოახერხა უკან დახევა, მაგრამ დაკარგა კონტროლი ტაკაჯისა და მიმდებარე რეგიონის ჰიდენაგაში. ამ ბრძოლამ გამოიწვია შიმაზუს დაქვეითება და Hideyoshi- ს საბოლოო ბატონობა Kyūshū.
Ganjaku Castle- ის 1587 წლის ალყა საყურადღებო მონაწილეობა იყო Toyotomi Hideyoshi- ის Kyūshū კამპანიის დროს იაპონიის სენგოკის პერიოდში.
მიუხედავად იმისა, რომ Hideyoshi- ს ნახევარძმა, ჰაშიბა ჰიდენგა, ტაკას ციხესიმაგრეში ჩართული ძალები, კაისშის აღმოსავლეთ სანაპიროზე, ჰიდეიოში დაეშვა კუნძულის ჩრდილოეთ სანაპიროზე ჩიკუზენის პროვინციაში და გაემგზავრა Ganjaku Castle– ისკენ, რომელსაც აკისუუკის ტაეეზანის საყრდენი ჰყავდა.
მიუხედავად იმისა, რომ აპირებდა ალყაში მოქცევას მხოლოდ მცირე რაზმის ჩადენაში, მისი კამპანიის გაგრძელებისას, ჰიდოიში თავის გენერლების მხრიდან უხალისობას განიცდიდა, რომელთაგან არცერთს არ სურდა ძალისხმევის წარმართვა. საბოლოო ჯამში, Gamō Ujisato- მა ლოტი აირჩია ალყის ძალის ბრძოლისთვის. ამბობენ, რომ ჰიდოოშმა დააკვირდა ალყა ახლომდებარე ბორცვიდან, დააჯილდოვა სამურაი ოქროს მონეტებით, რომლებიც მათ შეაგროვეს მტრის თითოეული ხელმძღვანელისთვის. ამ ტაქტიკამ მოტივაცია მოახდინა მის ჯარებზე, რაც ხელს უწყობდა განჯაკუს ციხის საბოლოოდ დაჭერას და კიდევ ერთი ნაბიჯის აღნიშვნას Kyūshū– ს ძალაუფლების კონსოლიდაციაში.
1586 წელს Hetsugigawa- ს ბრძოლა კრიტიკულ ჩართულობა იყო Toyotomi Hideyoshi- ის Kyūshū კამპანიის დროს იაპონიის სენგოკუს პერიოდში, რომელიც წინ უძღოდა Toyotomi– ის მთავარი არმიის მოსვლას.
Toyotomi– ს წინასწარი ძალები, რომელსაც ხელმძღვანელობს Chōsokabe Motochika და Sengoku Hidehisa, დაეშვნენ ბუნგოს პროვინციაში მითითებით, რომ მიიღონ თავდაცვითი სტრატეგია, სანამ გამაგრებები არ მოვიდოდა. ბრძანებების უგულებელყოფით, ისინი ცდილობდნენ გაათავისუფლონ ტოშიმიცუს ციხე, შიმზას არმიის ალყის ქვეშ. ამასთან, მდინარე ჰეტსუგის მიღწევისთანავე, ავანგარდმა აღმოაჩინა, რომ ციხე უკვე დაეცა, მფრინავი Shimazu ბანერები.
მოტოჩიკა უკან დახევას ითხოვდა, მაგრამ Yoshimune და Hidehisa დაჟინებით მოითხოვდნენ Shimazu- ს ძალების ჩართვას. Shimazu, რომელსაც ხელმძღვანელობს Ijuin Hisanori, Shimazu Iehisa და Niiro Tadamoto, ხაფანგში ჩააგდეს. Hisanori- ს Decoy Force- მა მოკავშირეთა მარცხენა ფრთა მიაყენა მდინარის გასწვრივ, სადაც იგი ცეცხლის ქვეშ მოექცა Shimazu Arquebuses- სა და ისრებისგან. Shimazu– ს მთავარმა ძალამ შემდეგ წამოიწყო დამანგრეველი შეტევა, გადააგდო Toyotomi Vanguard– ის არეულობა.
ქაოტური უკან დახევის დროს, მოტოქიკას ძალებმა მნიშვნელოვანი დანაკარგები განიცადეს, მათ შორის მისი შვილის, ჩუსოკაბე ნობუჩიკასა და სოგ მასაიასუს გარდაცვალება. დამარცხებამ ხაზი გაუსვა ნაადრევად მოქმედების რისკებს სტრატეგიულად ადაპტირებული შიმზუის ძალების წინააღმდეგ, რაც ხაზს უსვამს ჰიდოოშის ბრძანებებს კამპანიაში.
Sendaigawa- ს 1587 წლის ბრძოლა იყო ერთ -ერთი საბოლოო მონაწილეობა Toyotomi Hideyoshi- ს Kyūshū- ს კამპანიაში იაპონიის სენგოკის პერიოდში. ეს მოხდა კაგოშიმას ჩრდილოეთით, მდინარე სენგის მახლობლად, რადგან ჰიდოიოშის ძალები მზად იყვნენ Shimazu- ს ციხესიმაგრეში.
უზარმაზარი შანსების წინაშე, მხოლოდ 5000 კაციანი 170,000 ტოიოტომიის ჯარის წინააღმდეგ, შიმზაზუს ძალებს ხელმძღვანელობდნენ ნიირო ტადამოტო. მიუხედავად მათი უარყოფითი მხარეებისა, ნიიროს ძალებმა თამამი ბრალდება წამოიწყეს Toyotomi არმიის წინააღმდეგ. ბრძოლაში, ნიირომ, ცნობილი Katō Kiyomasa- ს პირად საბრძოლველად ჩაერთო.
სასტიკი ბრძოლის შემდეგ, შიმზაზუ ძალებმა უკან დაიხიეს ღამის საფარის ქვეშ. ბრძოლამ გამოიწვია Toyotomi- ის გამარჯვება და გზა გაუხსნა Hideyoshi- ს საბოლოო ნაბიჯს კაგოშიმას წინააღმდეგ, რამაც გამოიწვია Shimazu Clan- ის საბოლოოდ დანებება.
კაგოშიმას 1587 წლის ალყა აღინიშნა საბოლოო დაპირისპირება Toyotomi Hideyoshi- ს Kyūshū კამპანიაში იაპონიის სენგოკის პერიოდში. Sendaigawa- ს ბრძოლაში მათი დამარცხების შემდეგ, Shimazu კლანმა უკან დაიხია მათი ციხესიმაგრე კაგოშიმაში და ემზადებოდა ბოლო სტენდისთვის.
Hideyoshi- ს ძალები, დაახლოებით 60,000 ძლიერი, კაგოშიმაზე წინსვლა როგორც მიწა, ისე ზღვაზე. ჯარები Hashiba Hidenaga- ს, Fukushima Masanori- ს, Katō Kiyomasa- ს და Kuroda Yoshitaka- ს დაქვემდებარებულმა ჯარებმა დაეშვნენ Akune- ში, ხოლო სხვა განყოფილებებმა რთული ვულკანური რელიეფი გაიარეს ადგილობრივი ბერკების დახმარებით. მას შემდეგ, რაც ქალაქი გარშემორტყმული იყო, Shimazu- ს კლანმა უზომო შანსები შეექმნა.
მიუხედავად სამხედრო შექმნისა, მოლაპარაკებებმა საბოლოოდ თავიდან აიცილა საბრძოლო. Shimazu გადაეცა Hideyoshi- ს, ოფიციალურად მიიყვანა Kyūshū მისი კონტროლის ქვეშ და აერთიანებს უფლებამოსილებას იაპონიაში. ამ მშვიდობიანმა რეზოლუციამ თავიდან აიცილა კიდევ უფრო სისხლისღვრა, ჰიდოოშის დიპლომატიური აკუმენის აღთქმა.
1588 წელს Toyotomi Hideyoshi- მა, როდესაც გახდა კამპაკუ ან 'იმპერიული რეგენტი', უბრძანა ახალი ხმლის ნადირობა; Hideyoshi, ისევე როგორც Nobunaga, ცდილობდა კლასის სტრუქტურაში განცალკევების განმტკიცებას, უარი ეთქვა ჩვეულებრივი იარაღის იარაღს, ხოლო მათ თავადაზნაურობას, სამურაის კლასს აძლევდა. გარდა ამისა, Toyotomi- ს ხმლის ნადირობა, ისევე როგორც Nobunaga's, გამიზნული იყო გლეხის აჯანყებების თავიდან ასაცილებლად და მისი მოწინააღმდეგეებისთვის იარაღის უარყოფა. Toyotomi აცხადებდა, რომ კონფისკირებული იარაღი დნება და გამოიყენებოდა ბუდას გიგანტური გამოსახულების შესაქმნელად ნარაში ასუკა-დერას მონასტრისთვის.
Toyotomi Hideyoshi ამარცხებს Hōjō კლანს, რომელიც აერთიანებს იაპონიას მისი მმართველობით. ოდავარას მესამე ალყა იყო მთავარი მოქმედება Toyotomi Hideyoshi- ს კამპანიაში Hōjō კლანის აღმოსაფხვრელად, როგორც მისი ძალაუფლების საფრთხე. ტოკუგავა იეიასუს, ჰიდოოშის ერთ -ერთ საუკეთესო გენერალს, მიენიჭა Hōjō მიწები. მიუხედავად იმისა, რომ Hideyoshi- ს ვერ გამოიცნო ეს იმ დროისთვის, ეს იქნებოდა დიდი ნაბიჯ-ნაბიჯ ტოკუგავას დაპყრობის მცდელობებზე და შგუნის ოფისში.
იმჯინის ომი (1592–1598) იყოიაპონიის Toyotomi Hideyoshi– ს მიერ წამოწყებული გაჭიანურებული და დამანგრეველი კონფლიქტი, რომელიც ცდილობდაკორეის ნახევარკუნძულის დაპყრობას, როგორც სტეპინგს, რომ შეიტანოსჩინეთში , შემდეგ კი მინგის დინასტიის ქვეშ. ეს ომი შეადგენდა ორ მთავარ შემოსევას: პირველი 1592 წელს, მოიხსენიება როგორც იმჯინის ომი, ხოლო მეორე 1597 წელს, რომელიც ცნობილია როგორც Chŏngyu ომი. იგი დასრულდა 1598 წელს იაპონიის გაძევებით, რის შედეგადაც კორეის ნახევარკუნძული განადგურდა და მისმა პოლიტიკურმა და სოციალურმა სისტემებმა დიდი გავლენა მოახდინა.
პირველი შეჭრა (1592–1596)
1592 წელს, Hideyoshi– მა წამოიწყო თავდაპირველი შეჭრა, განლაგდა დიდი, კარგად ორგანიზებული არმია, რომელიც სწრაფად გადალახავს კორეის ნახევარკუნძულის მნიშვნელოვან ნაწილებს. იაპონურმა ძალებმა დაიპყრეს მსხვილი ქალაქები, მათ შორის სეილი და პიონგიანგი და ჩრდილოეთით მიემართებოდნენ Ming China- ს საზღვართან. თუმცა, ტალღა დაიწყო რამდენიმე ფაქტორების გამო:
ჯოსეონ საზღვაო ძალებმა, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ადმირალი იი მზის სინი, შეაჩერა იაპონიის მიწოდების ხაზები სანაპირო წყლებში დომინირებით, ინოვაციური 'კუს გემების' და უმაღლესი საზღვაო ტაქტიკის გამოყენებით.
მინგის გამაგრებები შევიდნენ კონფლიქტში, რათა დაეხმარონ ხოსეონს, აღადგინეს Pyongyang და იაპონური ძალების სამხრეთით აიძულა.
მართალი ჯარები, ანუ სამოქალაქო მილიციელები, იაპონიის ოკუპანტების წინააღმდეგ პარტიზანული ომი აიღეს, რაც კიდევ უფრო აფერხებდა მათ ძალისხმევას.
წლების განმავლობაში სისხლიანი ჩიხისა და ლოჯისტიკური სირთულეების შემდეგ, იაპონიამ 1596 წელს შესთავაზა სამშვიდობო მოლაპარაკებებს. თუმცა, მოლაპარაკებები საბოლოოდ ვერ მოხერხდა, რადგან იაპონიის ამბიციები შეუთავსებელი იყო მინგისა და ჯოსონის მოთხოვნებთან.
მეორე შეჭრა (1597–1598)
1597 წელს იაპონიამ განაახლა საომარი მოქმედებები კორეის კიდევ ერთი შეჭრით. თავდაპირველად, იაპონურმა ძალებმა მიაღწიეს წარმატებებს მიწაზე, დაიპყრო რამდენიმე ციხე და ქალაქი. ამასთან, ჯოსეონ საზღვაო ძალებმა, რომელიც აღიარებულია ადმირალ იი მზის ქვეშ, ადრინდელი უკმაყოფილების შემდეგ,-გადამწყვეტი როლი ითამაშა იაპონური მიწოდების ხაზების შეწყვეტაში. მიწაზე, ერთობლივი მინგმა და ხოსეონის ძალებმა, რომლებიც სასტიკ ბრძოლებში იყვნენ დაკავებულნი, იაპონური წინსვლის შესანარჩუნებლად.
კონფლიქტი კვლავ ჩიხში გადავიდა, იაპონიის ძალებმა ნახევარკუნძულის სამხრეთ სანაპიროზე გასწვრივ. გარდამტეხი მოჰყვა Toyotomi Hideyoshi- ს გარდაცვალებას 1598 წელს. არ იყო მკაფიო ხელმძღვანელობა და შემცველი რესურსები, ხუთი უხუცესთა იაპონიის საბჭომ ბრძანა კორეიდან სრული გაყვანა.
ამის შემდეგ
იმჯინის ომის დასრულების შემდეგ, კორეის ნახევარკუნძული განადგურდა. განადგურდა ქალაქები, გადაადგილდნენ მოსახლეობა და კულტურული არტეფაქტები გაძარცვეს ან დაკარგეს. კორეამ გაუძლო ადამიანურ და ეკონომიკურ მნიშვნელოვან ზარალს, ხოლო პოლიტიკური წესრიგი სასტიკად შეფერხდა. იმავდროულად, მინგის დინასტიამ ომის ძალისხმევის დაძაბვა შეუწყო ხელი, რაც ხელს შეუწყობს მის საბოლოო ვარდნას.
იაპონიისთვის, ომმა გამოავლინა ჰეიიოშის ამბიციების საზღვრები და აღნიშნა ტოკუგავას შოგუნტის ქვეშ კონსოლიდაციის პერიოდის დასაწყისი. სამშვიდობო მოლაპარაკებებმა საბოლოოდ გაამყარა ურთიერთობები მხარეებს შორის, მაგრამ კონფლიქტის ნაწიბურები გაგრძელდა, რაც გავლენას ახდენს აღმოსავლეთ აზიის გეოპოლიტიკაზე საუკუნეების განმავლობაში.
შესაძლებლობის მემკვიდრის დატოვების გარეშე, ქვეყანა კიდევ ერთხელ ჩააგდო პოლიტიკურ არეულობებში, ხოლო ტოკუგავა იეიასუმ ისარგებლა ამ შესაძლებლობით. მისი გარდაცვალებისას, ტოიოტომმა დანიშნა იაპონიაში ყველაზე ძლიერი ლორდების ჯგუფი - ტოკუგავა, მადა ტოშიი, უკიტა ჰეიიი, უესუგი კაგკაცუ და მირი ტერუმოტო - ხუთი რეგენტის საბჭოს მმართველობაზე, სანამ ჩვილის ვაჟი, დამდგენია, ასაკის მოვიდა. არაკეთილსინდისიერი მშვიდობა გაგრძელდა 1599 წელს მაედას გარდაცვალებამდე. ამის შემდეგ არაერთი მაღალი რანგის მოღვაწეები, განსაკუთრებით იშიიდა მიცუნარი, ტოკუგავას ბრალად ედება ტოიოტომიის რეჟიმისადმი. ამან გამოიწვია კრიზისი, რამაც გამოიწვია სეკიგაჰარას ბრძოლა.
სეკიგაჰარას ბრძოლა, იბრძოდა 1600 წლის 21 ოქტომბერს,იაპონიის დღევანდელ გიფუს პრეფექტურაში, სენგოკის პერიოდის ბოლოს გადამწყვეტი შემობრუნება აღინიშნა. ამ კონფლიქტმა დაინახა ტოკუგავა იეიასუს ძალები შეტაკება Toyotomi- ს ერთგული კლანების კოალიციასთან, რომელიც ხელმძღვანელობდა იშიდა მიცუნარი. ბრძოლის დროს, მიცუნარის მოკავშირეებმა რამდენიმე დაზარალდნენ, მნიშვნელოვნად მიაპყრო მასშტაბებს იეიზუს სასარგებლოდ, რომელიც გამარჯვებული გამოჩნდა.
იაპონიის ფეოდალური ისტორიის უდიდეს და მნიშვნელოვან ბრძოლად მიჩნეული, სეკიგაჰარამ არა მხოლოდ გადამწყვეტად დაამარცხა Toyotomi- ს ერთგულები, არამედ გზა გაუხსნა ტოკუგავას შოგუნატის დამყარებას. 1600 წელს მომხდარი ბრძოლის მიუხედავად, კიდევ სამი წელი დასჭირდა IEYASU- ს, რათა სრულად გაამყაროს თავისი ძალაუფლება დარჩენილი Toyotomi კლანისა და სხვადასხვა რეგიონალური ლორდების, ან Daimyō– ს მიმართ. ამასთან, სეკიგაჰარაში გამარჯვება ხშირად განიხილება, როგორც ტოკუგავას წესის არაოფიციალური დაწყება, რომელიც იაპონიას 250 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში დომინირებს 1868 წელს მეიჯის აღდგენამდე .
ფონი
Hideyoshi- ს მმართველობის პერიოდში და მისი გარდაცვალების შემდეგ 1598 წელს, იაპონიაში ორი ძირითადი ფრაქცია გაჩნდა. ტოკუგავა იეიასუ, უფროსი ფიგურა, რომელსაც აქვს მნიშვნელოვანი გავლენა და მრავალი აღმოსავლეთის ლორდის მხარდაჭერა, გახდა ცენტრალური ფიგურა. ამის საპირისპიროდ, Toyotomi Clan- ის ერთგულები, დასავლეთ იაპონელ ლორდებთან ერთად, შეესაბამება იშიდა მიცუნარს, რასაც იწვევს დაძაბულობის გაზრდა და ღია კონფლიქტის ზოგჯერ დაავადება. ამ დავებმა საფუძველი ჩაუყარა 1600 წელს სეკიგაჰარას ბრძოლას.
ამ პერიოდის განმავლობაში, Katō Kiyomasa და Fukushima Masanori ღიად გააკრიტიკეს Key Toyotomi ბიუროკრატები, განსაკუთრებით Mitsunari და Konishi Yukinaga. IEYASU– მა ამ უთანხმოება მოახდინა Toyotomi– ის ფრაქციის შესუსტების მიზნით, იმის გამო, რომ იზრდება ჭორები, რომლითაც იგი აპირებდა ჰიდოოშის მემკვიდრეობის მიღებას. პოლიტიკურ ატმოსფეროს ბრალი წაუყენეს ეჭვს, განსაკუთრებით ტოიოტომიის ერთგულებს შორის, რომლებსაც ეშინოდათ იეიზუს მოტივების.
სიტუაცია გამწვავდა, როდესაც იეიასუს მკვლელობის შეთქმულება გაირკვა, რამაც გამოიწვია ბრალდება რამდენიმე ტოიოტომიის ერთგულების წინააღმდეგ, მათ შორის მადა ტოშიის ვაჟი, ტოშიინაგა, რომელიც იძულებული გახდა IEYASU- ს უფლებამოსილების წარდგენაში. შემდგომი კონფლიქტი წარმოიშვა უესუგი კაგკაცუსთან, ჰიდოოშის კიდევ ერთმა დანიშნა რეგენტმა, რომელიც იეიასუს ეწინააღმდეგებოდა მისი დომენის მილიტარიზაციით. მას შემდეგ, რაც იეიასუ მოითხოვდა კაგეკაცუს მოგზაურობას კიოტოში, ახსნა -განმარტებისთვის, კეჟკაცუს მრჩეველმა, ნაო კანეცუგუ, გამოაქვეყნა იეიასუს ქმედებების მკვეთრი საყვედური.
ამის საპასუხოდ, იეიასუ მობილიზებულია თავის მომხრეებს უეზუგის კლანის წინააღმდეგ სამხედრო კამპანიისთვის, ხოლო იშიდა მიცუნარმა ისარგებლა მომდევნო ქაოსით, რათა შეიქმნას ალიანსი იეიზუს ძალების წინააღმდეგ. ალიანსების, ეჭვების და სამხედრო მოძრაობების ამ რთულმა ქსელმა უშუალოდ გამოიწვია სეკიგაჰარას გადამწყვეტი ბრძოლა, ფუნდამენტურად შეცვალა იაპონიის ძალაუფლების დინამიკა.
1600 წლის 21 ოქტომბერს, სეკიგაჰარას ბრძოლა დაიწყო წინა დღის წვიმის შედეგად გამოწვეული დილის ნისლის ქვეშ. როგორც ტოკუგავამ, ისე ტოიოტომიის ერთგულმა ძალებმა თავდაპირველად გაათავისუფლეს ერთმანეთის მოულოდნელად, მაგრამ ნისლის გაწმენდის დილის 8:00 საათზე გამოავლინეს თავიანთი პოზიციები, რაც იწვევს ბრძოლის დაწყებას.
ბრძოლა აგრესიულად დაიწყო ტოკუგავას ავანგარდთან, რომელსაც ხელმძღვანელობდა ფუკუშიმა მასანორი, რომელიც შეტევაზე მდინარე ფუჟის გასწვრივ. ტალახის რელიეფმა შეტაკება სასტიკად გადააქცია. პარალელურად, ტოკუგავას ძალებმა დაიწყეს თავდასხმები სხვა ფრონტებზე, რათა მხარი დაუჭირეს ფუკუშიმას წინსვლას. მიუხედავად ამ მცდელობებისა, დასავლეთის არმიის ცენტრი ძლიერი იყო, რის გამოც იშიიდას უბიძგებდა შიმზუ იოშიჰიროს გამაგრებას, რომელმაც უარი თქვა, დაასახელა იშიდას უფლებამოსილების ნაკლებობა Daimyō- ს შორის.
როგორც ბრძოლა გააქტიურდა, კობაიაკავა ჰიდაკი, თავდაპირველად ნეიტრალურია, მიუხედავად ტოკუგავას მხარის დეფექტების წინასწარი შეთანხმებებისა, შუადღისას იძულებული გახდა მოქმედებაში, შეტევაზე დაესხნენ თანამდებობას ōtani Yoshitsugu- ს მიერ. თავდაპირველი წინააღმდეგობის მიუხედავად, დასავლეთის არმიის დამატებითი ჯარის, მაგალითად, ვაკისაკა იასუჰარუ და სხვების დაცვა, გადამწყვეტად გადააქცია ბრძოლის იმპულსი აღმოსავლეთ არმიის სასარგებლოდ.
დასავლეთის არმიის პოზიციამ სწრაფად გაირკვა მას შემდეგ, რაც კობაიაკავამ და ფუკუშიმამ დაარღვიეს მათი მარჯვენა ფლანგები. იშიდას ძალების დაშლა, მან უკან დაიხია ნანგუს მთაზე, სადაც შემდგომი ღალატები მოჰის არმიის შიგნით, რომელსაც კიკკავა ჰიროი უბრძანა, დალუქა თავისი ბედი. დანარჩენი დასავლეთის არმიის ძალები დაიშალა, ბევრი მეთაური ან გაქცევა, ტყვედ აიყვანეს, ან თვითმკვლელობა.
მნიშვნელოვანი იყო გვიან ჩამოსული ძალების როლი, რამაც შეიძლება შეცვალოს ბრძოლის შედეგი. ტოკუგავას ჰიდეტადას რაზმი, მიუხედავად უზარმაზარი რიცხვითი უპირატესობისა, ვერ შეძლო უედას ციხის დაპყრობა Sanada Masayuki- ს სტრატეგიული თავდაცვის გამო. ამავდროულად, Toyotomi- ის ძალებმა, რომლებიც ჰოსოკავა იუსაიმ დაგვიანებულმა ტანაბის ციხესიმაგრეში გადადო, ასევე ვერ მიაღწიეს დროულად ჩამოსვლას.
ამის შემდეგ
1600 წლის 21 ოქტომბერს სეკიგაჰარას გადამწყვეტი ბრძოლის შემდეგ, ტოკუგავა იეიასუმ გააძლიერა მისი კონტროლი იაპონიაში. Toyotomi- ს საკვანძო ტოიოტომის ერთგულების, მათ შორის, Ishida Mitsunari, Konishi Yukinaga და Ankokuji Ekei- ს შემდგომმა საზოგადოებრივმა სიკვდილით დასჯამ 6 ნოემბერს მნიშვნელოვნად შეამცირა ტოიოტომიის კლანის და მისი დარჩენილი მომხრეების გავლენა და რეპუტაცია. ამის შემდეგ, იეიასუმ გადადგა სტრატეგიული ნაბიჯები, რომ გააძლიეროს თავისი ძალაუფლება კიდევ უფრო მეტი, Daimyō- ს შორის მიწებისა და ფიტების გადანაწილების გზით.
იეიასუმ დააჯილდოვა ის ბატონები, რომლებიც მას მხარს უჭერდნენ მიწებსა და ტიტულებთან კონფლიქტის დროს, რითაც უზრუნველყოფდნენ მათ ერთგულებას და აძლიერებდნენ მის პოლიტიკურ ბაზას. ამის საპირისპიროდ, ისინი, ვინც მას ეწინააღმდეგებოდნენ, ან გადაადგილდნენ, ისჯებოდნენ ან გადაასახლეს, ეფექტურად განეიტრალეს მისი უფლებამოსილების პოტენციური საფრთხეები. ამ გადანაწილებამ არა მხოლოდ დააჯილდოვა თავისი მოკავშირეები, არამედ მას საშუალება მისცა დაემტკიცებინა კონტროლი ტოიოტომიის ყოფილ ტერიტორიებზე, რითაც გააფართოვა თავისი დომენი და საფუძველი ჩაუყარა ტოკუგავას შოგუნატის დამყარებას, რომელიც იაპონიას ორი საუკუნის განმავლობაში მართავდა.
ტოკუგავას შოგუნატი დაარსდა ტოკუგავას იეიასუს მიერ სეკიგაჰარას ბრძოლაში გამარჯვების შემდეგ, დაასრულა სენგოკუს სამოქალაქო ომები Ashikaga Shoguight- ის დაშლის შემდეგ. იეიასუ გახდა Shōgun, ხოლო ტოკუგავას კლანი მართავდა იაპონიას ედოს ციხიდან აღმოსავლეთ ქალაქ ედოს (ტოკიო) სამურაის კლასის Daimyō Lords- თან ერთად. ეს პერიოდი, თუ იაპონური ისტორია ცნობილია როგორც ედოს პერიოდი .
ტოკუგავას შოგუნვემ მოაწყო იაპონიის საზოგადოება მკაცრი ტოკუგავას კლასის სისტემის ქვეშ და აკრძალა უცხოელთა უმეტესობა საქოკოს იზოლაციონისტული პოლიტიკის ქვეშ, პოლიტიკური სტაბილურობის გასაძლიერებლად. ტოკუგავას შოგუნსი მართავდა იაპონიას ფეოდალურ სისტემაში, თითოეულმა დაიმიმ მიიღო ჰანი (ფეოდალური დომენი), თუმცა ქვეყანა ჯერ კიდევ ნომინალურად იყო ორგანიზებული, როგორც საიმპერატორო პროვინციები. ტოკუგავას შოგუნატის პირობებში, იაპონიამ განიცადა სწრაფი ეკონომიკური ზრდა და ურბანიზაცია, რამაც გამოიწვია სავაჭრო კლასის და UKIYO კულტურის ზრდა.
ოსაკას ალყა წარმოადგენდა ტოკუგავას შოგუნატის მიერ ტოიუგავას შოგუნის მიერ განხორციელებულ ბრძოლებს და დასრულდა ამ კლანის განადგურებით. დაყოფილია ორ ეტაპზე (ზამთრის კამპანია და საზაფხულო კამპანია) და გაგრძელდა 1614 წლიდან 1615 წლამდე, ალყა დასრულდა შოგუნტის დაწესებულებასთან ბოლო მთავარ შეიარაღებულ წინააღმდეგობას. კონფლიქტის დასასრულს ზოგჯერ უწოდებენ Genna Armistice (元和偃武, Genna Enbu), რადგან ERA სახელი შეიცვალა Keichō– დან Genna– ში ალყის შემდეგ.
პერიოდი დასრულდა სამი მეომრის სერიით - ოდა ნობუნაგა , ტოიოტომი ჰიდეიოში და ტოკუგავა იეიასუ - რომლებიც თანდათანობით გაერთიანდნენ იაპონიას. მას შემდეგ, რაც ტოკუგავა იეიასუს ბოლო გამარჯვება მოიგო 1615 წელს ოსაკას ალყაში, იაპონია 200 წელზე მეტი ხნის მშვიდობის დროს დაასახელა ტოკუგავას შოგუნტის ქვეშ.
History of the Ashigaru - Peasant Foot Soldiers of Premodern Japan
APPENDIX 8
What Was the Structure of Medieval Japan?- Guide to the Shogun TV Show
References
'Sengoku Jidai'. Hōfu-shi Rekishi Yōgo-shū (in Japanese). Hōfu Web Rekishi-kan.
Hane, Mikiso (1992). Modern Japan: A Historical Survey. Westview Press.
Chaplin, Danny (2018). Sengoku Jidai. Nobunaga, Hideyoshi, and Ieyasu: Three Unifiers of Japan. CreateSpace Independent Publishing. ISBN 978-1983450204.
Hall, John Whitney (May 1961). 'Foundations of The Modern Japanese Daimyo'. The Journal of Asian Studies. Association for Asian Studies. 20 (3): 317–329. doi:10.2307/2050818. JSTOR 2050818.
Jansen, Marius B. (2000). The Making of Modern Japan. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 0674003349/ISBN 9780674003347. OCLC 44090600.
Lorimer, Michael James (2008). Sengokujidai: Autonomy, Division and Unity in Later Medieval Japan. London: Olympia Publishers. ISBN 978-1-905513-45-1.
'Sengoku Jidai'. Mypaedia (in Japanese). Hitachi. 1996.
Feedback
If you find any missing, misleading, or false information, please let us know. Please provide the url link of the specific story and event, briefly explain the issue, and (if possible) include your source(s). Also, if you encounter any content on our site that may infringe copyright, please let us know. We respect intellectual property rights and will address concerns promptly. Thank you.
