سپس فرانسوی‌ها در 6 سپتامبر در دنیویتز، جایی که نی در حال حاضر فرماندهی آن را برعهده داشت، با اودینو به عنوان معاون او، متحمل شکست شدید دیگری به دست ارتش برنادوت شدند.فرانسوی ها بار دیگر در تلاش بودند تا برلین را تصرف کنند که ناپلئون معتقد بود از دست دادن آن پروس را از جنگ خارج می کند.با این حال، نی در تله‌ای که برنادوت گذاشته بود اشتباه گرفت و توسط پروس‌ها متوقف شد و سپس وقتی ولیعهد با سوئدی‌ها و یک سپاه روسی در جناح باز آنها وارد شد، او را شکست دادند.این شکست دوم به دست مارشال سابق ناپلئون برای فرانسوی ها فاجعه بار بود و آنها 50 توپ، چهار عقاب و 10000 مرد را در میدان از دست دادند.تلفات بیشتر در جریان تعقیب و گریز در آن شب و روز بعد رخ داد، زیرا سواره نظام سوئدی و پروس 13000 تا 14000 اسیر فرانسوی دیگر را به اسارت گرفتند.نی با بقایای فرماندهی خود به ویتنبرگ عقب نشینی کرد و دیگر تلاشی برای تصرف برلین نکرد.تلاش ناپلئون برای بیرون راندن پروس از جنگ شکست خورده بود.همانطور که برنامه عملیاتی او برای نبرد در موقعیت مرکزی بود.او با از دست دادن ابتکار عمل، اکنون مجبور شد ارتش خود را متمرکز کند و به دنبال نبردی سرنوشت ساز در لایپزیگ باشد.با افزودن خسارات نظامی سنگینی که در دنویتس متحمل شد، فرانسوی‌ها اکنون حمایت دولت‌های تابع آلمان خود را نیز از دست می‌دادند.خبر پیروزی برنادوت در دنیویتز، موجی شوک در سراسر آلمان ایجاد کرد، جایی که حکومت فرانسه در آن منفور شده بود، و تیرول را وادار به شورش کرد و سیگنالی بود برای پادشاه باواریا برای اعلام بی طرفی و آغاز مذاکرات با اتریش ها (بر اساس تضمین های ارضی). و حفظ تاج از سوی ماکسیمیلیان) در آمادگی برای پیوستن به آرمان متفقین.تعدادی از سربازان ساکسون در طول نبرد به ارتش برنادوت فرار کرده بودند و سربازان وستفالیا اکنون ارتش ژروم پادشاه را به تعداد زیادی ترک می کردند.پس از اعلامیه ولیعهد سوئد مبنی بر ترغیب ارتش ساکسون (برنادوت ارتش ساکسون را در نبرد واگرام فرماندهی کرده بود و مورد علاقه آنها بود) که به اهداف متفقین بیایند، ژنرال های ساکسون دیگر نمی توانستند پاسخگوی وفاداری آنها باشند. سربازان و فرانسوی ها اکنون متحدان آلمانی باقی مانده خود را غیرقابل اعتماد می دانستند.بعداً، در 8 اکتبر 1813، بایرن رسماً خود را در مقابل ناپلئون به عنوان عضوی از ائتلاف قرار داد.