جنگ سی ساله

جنگ سی ساله یکی از طولانی ترین و مخرب ترین درگیری ها در تاریخ اروپا بود که از سال 1618 تا 1648 به طول انجامید. جنگ عمدتاً در اروپای مرکزی، تخمین زده می شود که 4.5 تا 8 میلیون سرباز و غیرنظامی در نتیجه نبرد، قحطی و بیماری جان خود را از دست دادند. در حالی که برخی از مناطق آلمان امروزی کاهش جمعیت بیش از 50٪ را تجربه کردند.درگیری های مرتبط شامل جنگ هشتاد ساله، جنگ جانشینی مانتو، جنگ فرانسه و اسپانیا و جنگ بازسازی پرتغال است.تا قرن بیستم، مورخان عموماً جنگ را ادامه مبارزه مذهبی می دانستند که توسط اصلاحات قرن شانزدهم در امپراتوری مقدس روم آغاز شد.صلح 1555 آگسبورگ تلاش کرد تا با تقسیم امپراتوری به ایالت های لوتری و کاتولیک این مشکل را حل کند، اما در 50 سال بعد، گسترش پروتستانتیسم فراتر از این مرزها، شهرک سازی را بی ثبات کرد.در حالی که اکثر مفسران مدرن قبول دارند که اختلافات بر سر مذهب و اقتدار امپراتوری عوامل مهمی در ایجاد جنگ بودند، آنها استدلال می‌کنند که دامنه و گستره آن ناشی از رقابت برای تسلط اروپا بین اسپانیا و اتریش تحت حاکمیت هابسبورگ و خانه بوربن فرانسه بود.شیوع آن به طور کلی به سال 1618 مربوط می شود، زمانی که امپراتور فردیناند دوم به عنوان پادشاه بوهم برکنار شد و فردریک پنجم پروتستان از قزاقستان جایگزین آن شد.اگرچه نیروهای امپراتوری به سرعت شورش بوهمی را سرکوب کردند، مشارکت او نبردها را به قصر گسترش داد، که اهمیت استراتژیک آن در جمهوری هلند و اسپانیا جلب شد و سپس درگیر جنگ هشتاد ساله شد.از آنجایی که حاکمانی مانند کریستین چهارم دانمارک و گوستاووس آدولفوس از سوئد نیز سرزمین هایی را در داخل امپراتوری در اختیار داشتند، این امر به آنها و دیگر قدرت های خارجی بهانه ای برای مداخله می داد و اختلافات داخلی خاندان ها را به یک درگیری گسترده تر اروپایی تبدیل می کرد.مرحله اول از 1618 تا 1635 عمدتاً یک جنگ داخلی بین اعضای آلمانی امپراتوری مقدس روم با حمایت قدرت های خارجی بود.پس از سال 1635، امپراتوری در یک مبارزه گسترده‌تر بین فرانسه، تحت حمایت سوئد، و امپراتور فردیناند سوم، متحد اسپانیا، به یک تئاتر تبدیل شد.این با صلح 1648 وستفالیا به پایان رسید، که مقررات آن شامل خودمختاری بیشتر در داخل امپراتوری برای ایالت هایی مانند باواریا و زاکسن و همچنین پذیرش استقلال هلند توسط اسپانیا بود.این درگیری با تضعیف هابسبورگ ها نسبت به فرانسه، توازن قوای اروپا را تغییر داد و زمینه را برای جنگ های لویی چهاردهم فراهم کرد.