در تابستان 642، عمرو بن العاص لشکرکشی به پادشاهی مسیحی نوبیا که از جنوب بامصر همسایه بود، به فرماندهی پسر عمویش عقبه بن نافی فرستاد تا به عنوان یورش پیشگیرانه از ورود خبر دهد. حاکمان جدید در مصر«عقبه بن نافع» که بعدها به عنوان فاتح آفریقا نام بزرگی برای خود ساخت و اسب خود را به اقیانوس اطلس رساند، در نوبیا تجربه ناخوشایندی داشت.هیچ نبرد تن به تنی انجام نشد، بلکه فقط درگیری‌ها و درگیری‌های تصادفی وجود داشت، نوع جنگی که نوبی‌ها در آن برتری داشتند.آنها تیراندازان ماهری بودند و مسلمانان را زیر رگبار تیرهای بی رحمانه ای قرار دادند که در نتیجه 250 مسلمان در درگیری چشمان خود را از دست دادند.سواره نظام نوبی سرعت قابل توجهی داشت، حتی بیشتر از سواره نظام مسلمان.نوبی ها به شدت حمله می کردند و سپس قبل از اینکه مسلمانان بتوانند بهبود یابند و ضدحمله کنند ناپدید می شدند.یورش‌های شلیک و فرار تلفات خود را بر لشکرکشی مسلمانان گذاشت.عقبه آن را به عمرو گزارش داد و او به عقبه دستور داد از نوبیه عقب نشینی کند و غزوه را خاتمه داد.