شاهزاده مجارستان

ماقبل تاریخ مجارستان دوره تاریخ مردم مجارستان یا مجارها را در بر می گیرد که با جدا شدن زبان مجارستانی از سایر زبان های فینو-اوگریکی یا اوگریک در حدود 800 سال قبل از میلاد آغاز شد و با تسخیر مجارستان بر حوضه کارپات در حدود سال 895 پس از میلاد به پایان رسید.بر اساس اولین سوابق مجاری ها در تواریخ بیزانس، اروپای غربی و مجارستان، محققان آنها را برای قرن ها از نوادگان سکاها و هون ها باستان می دانستند.در آستانه ورود مجارها (ماگیارها)، در حدود سال 895، فرانچای شرقی، اولین امپراتوری بلغارستان و موراویای بزرگ (ایالتی تحت فرمان فرانسه شرقی) بر قلمرو حوزه کارپات حکومت می کردند.مجارستانی ها اطلاعات زیادی در مورد این منطقه داشتند، زیرا آنها اغلب به عنوان مزدور توسط سیاست های اطراف استخدام می شدند و دهه ها مبارزات خود را در این منطقه رهبری می کردند.این منطقه از زمان نابودی ایالت آوار توسط شارلمانی در سال 803 بسیار پر جمعیت بود و مجارها (مجارها) توانستند به طور مسالمت آمیز و عملاً بدون مخالفت به آنجا حرکت کنند.مجارهای تازه متحد شده به رهبری آرپاد از سال 895 در حوزه کارپات مستقر شدند.

تسخیر مجارستان بر حوضه کارپات، مجموعه ای از رویدادهای تاریخی بود که با اسکان مجارها در اروپای مرکزی در اواخر قرن 9 و 10 به پایان رسید.قبل از ورود مجارها، سه قدرت اولیه قرون وسطی، اولین امپراتوری بلغارستان ، فرانسه شرقی و موراویا، برای کنترل حوضه کارپات با یکدیگر جنگیده بودند.آنها گهگاه سوارکاران مجارستانی را به عنوان سرباز استخدام می کردند.بنابراین، مجارهایی که در استپ‌های پونتیک در شرق کارپات زندگی می‌کردند، زمانی که فتح آنها آغاز شد، با سرزمین آینده خود آشنا بودند.فتح مجارستان در چارچوب "کوچ دیرهنگام یا "کوچک" مردم آغاز شد.منابع معاصر گواهی می دهند که مجارها پس از حمله مشترک پچنگ ها و بلغارها در سال 894 یا 895 از کوه های کارپات عبور کردند.آنها ابتدا بر مناطق پست شرق رودخانه دانوب تسلط یافتند و در سال 900 به پانونیا (منطقه در غرب رودخانه) حمله کردند و آن را اشغال کردند. آنها از درگیری های داخلی در موراویا سوء استفاده کردند و این ایالت را در فاصله سال های 902 تا 906 نابود کردند.سه نظریه اصلی سعی در توضیح دلایل "تسخیر زمین توسط مجارستان" دارند.یکی استدلال می کند که این یک عملیات نظامی در نظر گرفته شده بود، که پس از حملات قبلی، با هدف صریح اشغال یک سرزمین جدید از پیش تعیین شده بود.این دیدگاه (مثلاً توسط باکای و پادانی ارائه شده است) عمدتاً از روایت وقایع نگاری ناشناس و متاخر مجارستان پیروی می کند.دیدگاه مخالف معتقد است که حمله مشترک پچنگ ها و بلغارها دست مجارها را وادار کرد.کریستو، توث و دیگر پیروان این نظریه به شهادت متفقی که توسط Annals of Fulda، Regino of Prüm و Porphyrogenitus در مورد ارتباط بین درگیری مجارها با ائتلاف بلغار-پچنگ و عقب نشینی آنها از استپ های پونتیک ارائه شده است، اشاره می کنند.یک نظریه میانی پیشنهاد می‌کند که مجارها برای دهه‌ها در فکر حرکت به سمت غرب بودند که حمله بلغارستان-پچنگ تصمیم آنها را برای ترک استپ‌های پونتیک تسریع کرد.برای مثال رونا-تاس استدلال می‌کند: «این واقعیت که، علی‌رغم یک سری اتفاقات ناگوار، مجارها موفق شدند سر خود را بالای آب نگه دارند، نشان می‌دهد که آنها واقعاً آماده حرکت بودند» زمانی که پچنگ‌ها به آنها حمله کردند.

Regino of Prüm بیان می‌کند که مجارستان‌ها پس از ورودشان به حوضه کارپات، «در بیابان‌های پانونی‌ها و آوارها پرسه می‌زدند و غذای روزانه خود را از طریق شکار و ماهیگیری جستجو می‌کردند».به نظر می رسد که پیشروی آنها به سمت رود دانوب، امپراتور روم مقدس، آرنولف را که تاجگذاری کرد، برانگیخت تا دفاع از تمام پانونیا را در سال 896 براسلاو (حاکم منطقه بین رودهای دراوا و ساوا) سپرد.

رویداد بعدی که در ارتباط با مجارستان ها ثبت شد، یورش آنها به ایتالیا در سال های 899 و 900 است. نامه اسقف اعظم تئوتمار سالزبورگ و طرفدارانش حاکی از آن است که امپراتور آرنولف آنها را برای حمله به پادشاه برنگار اول ایتالیا تحریک کرده است.آنها سربازان ایتالیایی را در 2 سپتامبر در رودخانه برنتا در یک نبرد بزرگ شکست دادند و در زمستان منطقه Vercelli و Modena را غارت کردند.پس از این پیروزی، کل پادشاهی ایتالیا مورد رحمت مجارها قرار گرفت.بدون ارتش ایتالیایی برای مقابله با آنها، مجارستانی ها تصمیم گرفتند زمستان معتدل را در ایتالیا بگذرانند و به حمله به صومعه ها، قلعه ها و شهرها ادامه دهند و سعی کنند آنها را فتح کنند، مانند قبل از اینکه ارتش برنگار آنها را تعقیب کند.آنها با اطلاع از مرگ امپراتور آرنولف از ایتالیا بازگشتند.قبل از اینکه مجارها ایتالیا را ترک کنند، در بهار سال 900، آنها با برنگار صلح کردند، که در ازای خروج گروگان ها به آنها و پول برای صلح داد.همانطور که لیوپراند می نویسد، مجارها دوستان برنگار شدند.به نظر می رسد که با گذشت زمان، برخی از رهبران مجارستان دوستان شخصی او شدند.

مرگ امپراتور مجارها را از اتحاد خود با فرانسیه شرقی آزاد کرد.در راه بازگشت از ایتالیا، آنها حکومت خود را بر پانونیا گسترش دادند.علاوه بر این، به گفته لیوتپراند از کرمونا، مجارستانی ها در مراسم تاجگذاری پسر آرنولف، لوئیس کودک در سال 900، "ملت موراویایی را که پادشاه آرنولف با کمک قدرت آنها رانده بود برای خود ادعا کردند." که مجارها پس از خروج موراویان از ایتالیا، آنها را شکست دادند.بنا به گزارش آونتینوس، پس از آن مجارها و موراویاها با هم متحد شدند و مشترکاً به باواریا حمله کردند.با این حال، Annals of Fulda معاصر تنها به مجارها اشاره می کند که به رودخانه Enns می رسند.

مجارها بخش‌های شرقی موراویای بزرگ را فتح می‌کنند و با فتح حوضه کارپات توسط مجارستان به پایان می‌رسد، در حالی که اسلاوها از غرب و شمال تا این منطقه شروع به ادای احترام به آنها می‌کنند.تاریخ پایان یافتن موراویا نامشخص است، زیرا هیچ مدرک روشنی در مورد "وجود موراویا به عنوان یک دولت" پس از 902 یا سقوط آن وجود ندارد.یادداشت کوتاهی در Annales Alamannici به «جنگ با مجارها در موراویا» در سال 902 اشاره دارد که طی آن «سرزمین تسلیم شد»، اما این متن مبهم است.از طرف دیگر، به اصطلاح مقررات گمرکی رافلشتتن به «بازارهای موراویایی‌ها» در حدود سال 905 اشاره می‌کند. زندگی سنت نائوم نشان می‌دهد که مجارها موراویا را اشغال کردند، و اضافه می‌کند که موراویایی‌ها که «به دست مجارستان‌ها اسیر نشدند، به سوی بلغارها دویدند». .کنستانتین پورفیروژنیتوس نیز سقوط موراویا را به اشغال آن توسط مجارها مرتبط می داند.تخریب مراکز شهری و دژهای اولیه قرون وسطی در Szepestamásfalva، Dévény و سایر مکان‌ها در اسلواکی مدرن به دوره حدود 900 مربوط می‌شود.

مجارها با استفاده از به اصطلاح "مسیر مجارستانی" که از پانونیا به لمباردی منتهی می شد در سال 904 به ایتالیا حمله کردند. آنها به عنوان متحدان شاه برنگار اول در برابر رقیبش، پادشاه لوئیس پروانس، وارد شدند.مجارستانی ها مناطقی را که قبلاً توسط پادشاه لوئیس اشغال شده بود در امتداد رودخانه پو ویران کردند که پیروزی برنگار را تضمین کرد.پادشاه پیروز به مجارستان اجازه داد تا تمام شهرهایی را که قبلاً حکومت حریفش را پذیرفته بودند غارت کنند و موافقت کرد که سالانه حدود 375 کیلوگرم (827 پوند) نقره خراج بپردازد.پیروزی مجارها مانع از هرگونه تلاش برای توسعه شرق فرانسیه در دهه‌های بعد شد و راه را برای غارت آزادانه سرزمین‌های وسیع آن پادشاهی برای مجارها باز کرد.

طبق یک نظریه جریان اصلی، کورسان، یکی از کنده‌های مجارها در رهبری دوگانه با آرپاد به عنوان گیولا بود.او نقش مهمی در فتح مجارستان داشت.در 892/893 همراه با آرنولف از کارینتیا به موراویای بزرگ حمله کرد تا مرزهای شرقی امپراتوری فرانک را حفظ کند.آرنولف تمام سرزمین های تصرف شده در موراویا را به او داد.کورشان همچنین بخش جنوبی مجارستان را که به پادشاهی بلغارستان تعلق داشت، اشغال کرد.او پس از اینکه متوجه آسیب پذیری کشور از جنوب شد، با امپراتور بیزانس، لئو ششم، وارد اتحاد شد.آنها با هم به طرز شگفت انگیزی ارتش سیمئون اول بلغارستان را شکست دادند.یک رویداد مهم پس از فتح حوضه کارپات، قتل باواریایی ها از Kurszán، توسط نسخه طولانی تر Annals of Saint Gall، Annales Alamannici و Annals of Einsiedeln ثبت شد.در سه تواریخ به اتفاق آرا آمده است که باواریایی ها رهبر مجارستان را به بهانه مذاکره برای انعقاد قرارداد صلح به یک شام دعوت کردند و او را خائنانه ترور کردند.از این نقطه، ارپاد تنها حاکم شد و برخی از قلمرو شریک سابق خود را اشغال کرد.

دو ارتش مجارستان، یکی پس از دیگری، دوک نشین ساکسونی را ویران کردند.قبیله اسلاوی دالامانسی که در نزدیکی مایسن زندگی می کردند و تهدید حملات ساکسون ها بود، از مجارها خواسته شد که بیایند.

نبرد پرسبورگ یک نبرد سه روزه بود که بین 4 تا 6 ژوئیه 907 درگیر شد و طی آن ارتش فرانسه شرقی که عمدتاً از سربازان باواریایی به رهبری مارگرو لویتپولد تشکیل شده بود توسط نیروهای مجارستانی نابود شد.مکان دقیق نبرد مشخص نیست.منابع معاصر می گویند که این اتفاق در "Brezalauspurc" رخ داده است، اما دقیقاً مشخص نیست که Brezalauspurc کجا بوده است.برخی از متخصصان آن را در مجاورت زلاوار قرار می دهند.دیگران در مکانی نزدیک به براتیسلاوا، فرض سنتی.یکی از نتایج مهم نبرد پرسبورگ این بود که پادشاهی فرانچای شرقی نتوانست کنترلی بر راهپیمایی کارولینگی پانونیا، از جمله قلمرو مارچیا اورینتالیس که در سال 900 از دست داده بود، دوباره به دست آورد.مهم‌ترین نتیجه نبرد پرسبورگ این است که مجارها سرزمین‌هایی را که در جریان تسخیر مجارستان بر حوضه کارپات به دست آورده بودند، تضمین کردند، از تهاجم آلمان‌ها که آینده آنها را به خطر انداخت، جلوگیری کردند و پادشاهی مجارستان را تأسیس کردند.این نبرد یکی از مهم ترین نبردها در تاریخ مجارستان محسوب می شود و نشان دهنده پایان فتح مجارستان است.

پس از اینکه نبرد پرسبورگ با شکست فاجعه بار ارتش مهاجم فرانسه شرقی به رهبری شاهزاده لویتپولد بایرن به پایان رسید، مجارها با پیروی از فلسفه جنگ عشایری: دشمن خود را به طور کامل نابود کنید یا او را مجبور کنید که تسلیم شما شود، ابتدا شاهزاده آرنولف باواریا را مجبور کرد به آنها ادای احترام کنید و اجازه دهید ارتش آنها از سرزمین های دوک نشین عبور کنند تا به دیگر سرزمین های آلمانی و مسیحی حمله کنند، سپس لشکرکشی های دوربرد را علیه دیگر دوک نشین های فرانسه شرقی آغاز کردند.در لشکرکشی خود در سال 908، مجارها دوباره از قلمرو دالامانسی برای حمله به تورینگن و ساکسونی استفاده کردند که از بوهم یا سیلسیا، جایی که قبایل اسلاو در آن زندگی می کردند، مانند سال 906. نیروهای تورینگ و ساکسونی به رهبری بورچارد، دوک تورینگن در میدان نبرد در آیزناخ با مجارها ملاقات کرد.ما جزئیات زیادی در مورد این نبرد نمی دانیم، اما می دانیم که این یک شکست سخت برای آلمانی ها بود و رهبر ارتش مسیحی: بورچارد، دوک تورینگن، همراه با اگینو، دوک تورینگن و رودولف اول کشته شدند. اسقف وورزبورگ به همراه اکثر سربازان آلمانی.مجارها سپس تورینگن و ساکسونیا را تا شمال برمن غارت کردند و با غنایم فراوان به خانه بازگشتند.

در سال 909 یک ارتش مجارستانی به باواریا حمله کرد، اما توسط آرنولف، دوک باواریا در یک نبرد جزئی در نزدیکی پوکینگ شکست خورد.پادشاه لوئیس تصمیم گرفت که نیروهای تمام دوک نشین های آلمان برای مبارزه با مجارها گرد هم آیند.او حتی کسانی را که زیر پرچم او جمع نمی شوند تهدید به اعدام کرد.بنابراین می‌توانیم فرض کنیم که لوئیس «ارتش عظیمی» را جمع آوری کرده است، همانطور که لیوتپراند در آنتاپودوسیس می‌گوید.اندازه دقیق ارتش فرانک مشخص نیست، اما می توان حدس زد که تعداد آنها بسیار بیشتر از ارتش مجارستان بود.این توضیح می دهد که چرا مجاری ها در طول نبرد بسیار محتاط بودند و به طور غیرعادی طولانی (بیش از دوازده ساعت) منتظر ماندند و با تاکتیک های ضربه و فرار و همچنین استفاده از روش های روانی برای گیج کردن آنها، کم کم قدرت دشمن را کاهش دادند. ، قبل از برداشتن گام تاکتیکی تعیین کننده.اولین نبرد لچفلد یک پیروزی مهم توسط ارتش مجاری بر نیروهای ترکیبی فرانسیای شرقی و سوابیا (آلامانیا) تحت فرماندهی اسمی لوئیس کودک بود.این نبرد یکی از بزرگترین نمونه های موفقیت تاکتیک عقب نشینی ساختگی مورد استفاده رزمندگان عشایر و نمونه ای از استفاده موثر از جنگ روانی است.

پس از اولین نبرد لچفلد، ارتش مجارستان به سمت شمال، تا مرز باواریا و فرانکونیا حرکت کرد و با ارتش فرانسه-باوارو-لوتارینگ به رهبری گبهارد، دوک لورن در ردنیتس ملاقات کرد.ما جزئیات زیادی در مورد این نبرد نمی دانیم، فقط اینکه نبرد در مرز بین باواریا و فرانکونیا بود، ارتش آلمان به شدت شکست خورد.فرماندهان ارتش، گبهارد، دوک لورن، لیودگر، کنت لادنگائو و بیشتر سربازان کشته شدند و سربازان باقی مانده فرار کردند.از Annales Alamannici همچنین می‌توان فرض کرد که مجارها، مانند نبرد آگسبورگ، موفق شدند نیروهای دشمن، این بار باواریایی‌ها را طوری فریب دهند که فکر می‌کردند در نبرد پیروز شده‌اند، و در آن لحظه، هنگامی که دشمن گارد خود را کنار گذاشت، غافلگیرانه حمله کرد و آنها را شکست داد.این امکان وجود دارد که مجارها می توانستند از همان تاکتیک عشایری عقب نشینی ساختگی استفاده کنند، که با آن ده روز قبل در نبرد آگسبورگ پیروز شدند.پس از این دو نبرد، ارتش مجارستان سرزمین های آلمان را غارت و سوزاند و هیچ کس دوباره سعی نکرد با آنها بجنگد، به سمت شهرها و قلعه های محصور عقب نشینی کرد و منتظر بازگشت آنها به مجارستان بود.مجارها در راه بازگشت به خانه، اطراف رگنسبورگ را غارت کردند، آلتایچ و اوسترهوفن را سوزاندند.پادشاه لوئیس کودک درخواست صلح می کند و شروع به ادای احترام می کند.

نیروهای مجارستانی از باواریا عبور کرده و به سوابیا و فرانکونیا حمله می کنند.آنها قلمروهای ماینفلد تا آرگاو را غارت می کنند.پس از آن، آنها از راین عبور می کنند و برای اولین بار به بورگوندی حمله می کنند.

روایت آونتینوس تأیید می کند که کنراد پس از نبرد ردنیتس در ژوئن 910 موظف بود به مجارها و همچنین سلف خود لوئیس کودک همراه با دوک های سوابی، فرانک، باواریا و ساکسونی ادای احترام کند. به گفته وقایع نگار، پرداخت مالیات عادی «بهای صلح» بود.پس از آرام شدن مرزهای غربی، مجارستانی ها از استان های شرقی پادشاهی آلمان به عنوان منطقه پف کرده و منطقه انتقال برای اجرای کمپین های نظامی دوربرد خود به غرب دور استفاده کردند.باواریا به مجارها اجازه داد تا به قلمرو خود ادامه دهند و روابط باواریا و مجارستان در این زمان بی طرف توصیف شد.با وجود «صلح» که با پرداخت های مالیاتی منظم تضمین می شد، زمانی که مجارستان ها وارد مرز می شدند یا پس از یک لشکرکشی دور به حوضه پانونیا بازگشتند، با یورش های مداوم از سوی مجارستان ها مواجه می شد.با این حال، آرنولف پرانرژی و مبارز قبلاً یک گروه حمله کوچک مجارستانی را در پوکینگ در نزدیکی رودخانه روت در 11 اوت 909 شکست داد، پس از اینکه آنها از کارزاری که در آن دو کلیسای فریزینگ را به آتش کشیدند، عقب نشینی کردند.در سال 910، او همچنین یکی دیگر از واحدهای مجارستانی کوچک را در Neuching که از نبرد پیروزمندانه Lechfeld و سایر حملات غارتگرانه بازگشته بود، شکست داد.نبرد مسافرخانه در سال 913 انجام شد، زمانی که یک ارتش مهاجم مجارستانی در بازگشت از حملات غارتگرانه علیه باواریا، سوابیا و بورگوندی شمالی، با ارتش ترکیبی آرنولف، دوک باواریا، کنت‌های ارچنگر و بورچارد از سوابیا روبرو شدند. لرد Udalrich، که آنها را در Aschbach در کنار رودخانه Inn شکست داد.

پس از انتخاب هانری فاولر به عنوان پادشاه جدید فرانسه شرقی، یک ارتش مجارستانی وارد آلمان می شود و نیروهای هنری را در نبرد پوخن شکست می دهد، سپس به سمت غرب می رود.ارتش مجارستان وارد لوتارینگیا و فرانسه می شود.شاه چارلز ساده نمی تواند نیروهای کافی برای رویارویی با آنها را در نبرد جمع کند، عقب نشینی می کند و به آنها اجازه می دهد قلمرو او را غارت کنند.در اوایل سال 920، همان ارتش مجارستان از غرب به بورگوندی، سپس در لومباردی وارد شد و نیروهای رودولف دوم بورگوندی را که به برنگار اول ایتالیا، متحد شاهزاده مجارستان حمله کرد، شکست داد.پس از آن، مجارها اطراف آن شهرهای ایتالیایی را که به نظر آنها از رودولف حمایت می کردند، غارت کردند: برگامو، پیاچنزا و نوگارا.

در سال 921 یک ارتش مجارستانی به رهبری دورساک و بوگات وارد شمال ایتالیا می شود، سپس بین برشا و ورونا، نیروهای حامی ایتالیایی رودلف دوم بورگوندی را نابود می کند، اودلریک پالاتین را می کشد و گیزلبرت، کنت برگامو را به اسارت می گیرد. .این ارتش به سمت جنوب ایتالیا می رود و در آنجا زمستان می گذراند و در ژانویه 922 مناطق بین روم و ناپل را غارت می کند.ارتش مجارستان به آپولیا در جنوب ایتالیا، تحت حکومت بیزانسی ها حمله می کند.

بهار - رودولف دوم بورگوندی توسط شورشیان ایتالیایی به عنوان پادشاه ایتالیا در پاویا انتخاب می شود.امپراتور برنگار اول ایتالیا از مجارستان ها کمک می خواهد، و سپس آنها ارتشی به رهبری زالارد می فرستند که پاویا و گالری های جنگی را در سواحل رودخانه تیچینو می سوزاند.7 آوریل - هنگامی که امپراتور برنگار در ورونا ترور شد، مجارها به سمت بورگوندی رفتند.رودولف دوم اهل بورگوندی و هیو از آرل سعی می کنند آنها را در گذرگاه های آلپ محاصره کنند، اما مجارها از کمین فرار می کنند و به گوتیا و حومه نیمس حمله می کنند.آنها به خانه برمی گردند زیرا طاعون در بین آنها شیوع پیدا می کند.ارتش مجارستان دیگر زاکسن را غارت می کند.پادشاه آلمان هنری فاولر به قلعه ورلا عقب نشینی می کند.یک نجیب مجارستانی به طور تصادفی به دست آلمانی ها می افتد.شاه هنری از این فرصت برای مذاکره با مجارها، درخواست صلح و پذیرفتن ادای احترام به شاهزاده مجارستان استفاده می کند.

از آنجا که پادشاه آلمان هنری فاولر از ادامه دادن خراج به شاهزاده مجارستان خودداری کرد، ارتش مجار وارد زاکسن شد.آنها از سرزمین های قبیله اسلاوی دالامانسی ها وارد می شوند، که پیشنهاد اتحاد آنها را رد می کنند، سپس مجارها به دو قسمت تقسیم می شوند، اما به زودی ارتشی که سعی می کند از سمت غرب ساکسونی را پشت سر بگذارد، توسط نیروهای ترکیبی ساکسونی و تورینگن در نزدیکی گوتا شکست می خورد.ارتش دیگر مرسبورگ را محاصره کرد، اما پس از آن، در نبرد ریاد توسط ارتش پادشاهان شکست خورد.در زمان حیات هنری، مجیارها جرات حمله بیشتر به فرانسیه شرقی را نداشتند.

جنگ بین مجارستان ها و پچنگ ها آغاز می شود، اما پس از خبر حمله بلغارها به سرزمین های آنها، به یک شهر (احتمالا بلگراد) صلح منعقد می شود.مجارها و پچنگ ها تصمیم می گیرند به این شهر حمله کنند.ارتش مجارستان-پچنگ، در نبرد ولندر، نیروهای بیزانسی-بلغاری بیزانسی-بلغاری را شکست داد و سپس شهر را فتح کرد و آن را به مدت سه روز غارت کرد.متفقین بلغارستان را غارت می کنند، سپس به سمت قسطنطنیه می روند، جایی که به مدت 40 روز اردو می زنند و تراکیه را غارت می کنند و بسیاری را اسیر می کنند.امپراتوری بیزانس با مجارها پیمان صلح منعقد می کند، اسیران را باج می دهد و می پذیرد که به شاهزاده مجارستان خراج بدهد.

یک ارتش مجارستانی وارد ایتالیا می شود، جایی که پادشاه هیو، با دادن 10 بوشل طلا به آنها، آنها را متقاعد می کند که به خلافت کوردوبا حمله کنند.در اواسط ژوئن، مجارستانی ها وارد کاتالونیا می شوند، منطقه را غارت می کنند، سپس وارد قلمروهای شمالی خلافت کوردوبا می شوند.در 23 ژوئن، مجارها لریدا را به مدت 8 روز محاصره کردند، سپس به Cerdaña و Huesca حمله کردند.در 26 ژوئن، مجارها یحیی بن محمد بن الطویل، حاکم بارباسترو را دستگیر می کنند و 33 روز او را اسیر می کنند تا زمانی که فدیه داده شود.سرانجام در ماه ژوئیه، مجارستانی ها خود را در قلمرو بیابانی می بینند و آب و غذا تمام می کنند.آنها راهنمای ایتالیایی خود را می کشند و به خانه باز می گردند.پنج سرباز مجارستانی توسط قردوبان ها اسیر می شوند و محافظ خلیفه می شوند.

ارتش آلمان اتو اول ارتش مجارستان را شکست داده و در نبرد لچفلد به پرواز در می آورد.علیرغم این پیروزی، تلفات آلمان سنگین بود، از جمله بسیاری از اشراف: کنراد، دوک لورن، کنت دیت پالد، اولریش کنت آرگائو، کنت باواریایی برتولد و غیره. رهبران مجارستانی، بولچسو، لهل و سور به رگنسبورگ برده شدند و به دار آویخته شدند. با بسیاری دیگر از مجارستانپیروزی آلمان پادشاهی آلمان را حفظ کرد و تهاجم عشایر به اروپای غربی را برای همیشه متوقف کرد.اتو اول پس از پیروزی توسط ارتش خود به عنوان امپراتور و پدر سرزمین پدری معرفی شد و در سال 962 تاجگذاری را به عنوان امپراطور مقدس روم برگزید که عمدتاً بر اساس موقعیت خود پس از نبرد لچفلد تقویت شده بود.نابودی ارتش مجارستان توسط آلمان به طور قطعی به حملات عشایر مجار علیه اروپای لاتین پایان داد.گیولا کریستو مورخ مجارستانی آن را "شکست فاجعه بار" می نامد.پس از سال 955، مجارها به طور کامل تمام لشکرکشی ها به سمت غرب را متوقف کردند.علاوه بر این، اتو اول هیچ لشکرکشی دیگری علیه آنها انجام نداد.رهبر آنها فاجز به دنبال شکست آنها از سلطنت خلع شد و تاکسونی به عنوان شاهزاده بزرگ مجارستان جانشین او شد.

منبع بعدی، یوهانس آونتینوس، می نویسد که تاکسونی در نبرد لچفلد در 10 اوت 955 جنگید. در آنجا، اتو اول امپراتور آینده روم مقدس، یک ارتش مجارستانی 8000 نفری را شکست داد.اگر این گزارش قابل اعتماد باشد، تاکسونی یکی از معدود رهبران مجارستانی بود که از میدان جنگ جان سالم به در برد.مورخان مدرن، از جمله Zoltán Kordé و Gyula Kristó، پیشنهاد می کنند که Fajsz در آن زمان به نفع تاکسونی کناره گیری کرد.پس از آن نبرد، حملات غارتگرانه مجارستان در اروپای غربی متوقف شد و آنها مجبور به عقب نشینی از سرزمین های بین رودخانه های ان و ترایزن شدند.با این حال، مجارها تا دهه 970 به حملات خود به امپراتوری بیزانس ادامه دادند.به گزارش Gesta Hungarorum، «مجموعه بزرگی از مسلمانان» «از سرزمین بولار» تحت تاکسونی وارد مجارستان شدند.ابراهیم بن یعقوب هم عصر خود نیز حضور بازرگانان مسلمان مجارستانی در پراگ را در سال 965 ثبت کرده است.او به آنها "زمینی برای سکونت در منطقه کمج تا تیسا" داد.تنها نشانه ارتباط مجارستان با اروپای غربی تحت تاکسونی گزارش لیودپراند از کرمونا است.او در مورد زاکئوس می نویسد، که پاپ جان دوازدهم او را اسقف کرد و «به مجارها فرستاد تا موعظه کنند که باید به آلمانی ها حمله کنند» در سال 963. با این حال، هیچ مدرکی دال بر ورود زاکئوس به مجارستان وجود ندارد.

یکی از مهم‌ترین تحولات در این دوران، تغییر از جامعه‌ای با رده‌بندی به یک جامعه دولتی بود.در ابتدا، مجاری ها سبک زندگی نیمه عشایری را حفظ کردند، و به تمرین ترنسانس می پرداختند: آنها در امتداد رودخانه ای بین مراتع زمستانی و تابستانی کوچ می کردند و برای دام های خود آب می یافتند.به دلیل تغییر شرایط اقتصادی، مراتع ناکافی برای حمایت از جامعه عشایری و عدم امکان ادامه مسیر، سبک زندگی نیمه کوچ نشین مجارها شروع به تغییر کرد و مجارها زندگی ساکنی را در پیش گرفتند و به کشاورزی روی آوردند، اگرچه می توان شروع این تغییر را به تاریخ نشان داد. تا قرن هشتم.جامعه یکدست تر شد: اسلاوهای محلی و سایر جمعیت ها با مجارها ادغام شدند.سران قبایل مجارستانی و طوایف آنها مراکز مستحکمی در کشور ایجاد کردند و بعدها قلعه های آنها به مراکز شهرستان ها تبدیل شد.کل سیستم روستاهای مجارستان در قرن دهم توسعه یافت.فاجز و تاکسونی، شاهزادگان بزرگ مجارستان، شروع به اصلاح ساختار قدرت کردند.آنها برای اولین بار مبلغان مسیحی را دعوت کردند و قلعه هایی ساختند.تاکسونی مرکز قدیمی شاهزاده مجارستان (احتمالاً در تیسای علیا) را لغو کرد و به دنبال مراکز جدیدی در Székesfehérvár و Esztergom بود.تاکسونی همچنین خدمت نظامی به سبک قدیمی را مجدداً معرفی کرد، تسلیحات ارتش را تغییر داد و اسکان سازماندهی شده در مقیاس وسیع جمعیت مجارستان را اجرا کرد.

اسویاتوسلاو اول کیف با نیروهای کمکی مجارستانی و پچنگ به امپراتوری بیزانس حمله می کند.بیزانسی ها ارتش اسویاتوسلاو را در نبرد آرکادیوپلیس شکست دادند.پایان تهاجم مجارستان به اروپا.

گزا در حدود سال 972 جانشین پدرش شد. او یک سیاست متمرکز را در پیش گرفت که باعث شهرت او به عنوان یک حاکم بی رحم شد.نسخه طولانی‌تر زندگی پسرش حتی بیان می‌کند که دست‌های گزا «آلوده از خون» بود.پال انگل نوشت که گزا «پاکسازی گسترده‌ای» را علیه بستگانش انجام داد، که عدم مراجعه به دیگر اعضای سلسله ارپاد از حدود سال 972 را توضیح می‌دهد.گزا تصمیم گرفت با امپراتوری مقدس روم صلح کند.Thietmar از مرسبورگ تقریباً هم عصر خود تأیید می کند که گرویدن به مسیحیت مجارهای بت پرست در زمان گزا آغاز شد که اولین حاکم مسیحی مجارستان شد.با این حال، گزا به مشاهده فرقه های بت پرستی ادامه داد، که ثابت می کند که گرویدن او به مسیحیت هرگز کامل نبود.

تحکیم دولت مجارستان در زمان سلطنت گزا آغاز شد.پس از نبرد آرکادیوپلیس، امپراتوری بیزانس دشمن اصلی مجارها بود.گسترش بیزانس مجارستانی ها را تهدید می کرد، زیرا اولین امپراتوری بلغارستان تحت انقیاد در آن زمان با مجارها متحد بود.زمانی که امپراتوری بیزانس و امپراتوری مقدس روم در سال 972 با یکدیگر متحد شدند، وضعیت برای شاهزاده‌نشین سخت‌تر شد.در سال 973، دوازده فرستاده برجسته مجاری، که گزا احتمالاً آنها را منصوب کرده بود، در رژیم غذایی که توسط اتو اول، امپراتور مقدس روم برگزار شد، شرکت کردند.گزا روابط نزدیکی با دربار باواریا برقرار کرد و مبلغان مذهبی را دعوت کرد و پسرش را با گیزلا دختر دوک هنری دوم ازدواج کرد.گزا از خاندان ارپاد، شاهزاده اعظم مجارها، که تنها بر بخشی از قلمرو متحد حکومت می کرد، فرمانروای اسمی هر هفت قبایل مجارستانی، قصد داشت مجارستان را در اروپای غربی مسیحی ادغام کند و دولت را مطابق مدل سیاسی و اجتماعی غرب بازسازی کند. .

دولت جدید مجارستان در مرز با مسیحیت قرار داشت.از نیمه دوم قرن دهم، مسیحیت در مجارستان شکوفا شد، زیرا مبلغان کاتولیک از آلمان به آنجا رسیدند.بین سالهای 945 و 963، صاحبان مناصب اصلی شاهزاده (گیولا و هورکا) موافقت کردند که به مسیحیت گرویدند.در سال 973 جیزا اول و تمام خانواده‌اش غسل تعمید گرفتند و صلح رسمی با امپراتور اتو اول منعقد شد.با این حال، او اساساً حتی پس از غسل تعمیدش نیز بت پرست باقی ماند: گزا توسط پدرش تاکسونی به عنوان یک شاهزاده بت پرست آموزش دیده بود.اولین صومعه بندیکتین مجارستان در سال 996 توسط شاهزاده گزا تأسیس شد.در طول سلطنت گزا، ملت به طور قطعی شیوه زندگی عشایری خود را کنار گذاشت و در عرض چند دهه پس از نبرد لچفلد به یک پادشاهی مسیحی تبدیل شد.

استفان اول، که به عنوان پادشاه سنت استفان نیز شناخته می شود، آخرین شاهزاده بزرگ مجارستان بین سال های 997 و 1000 یا 1001، و اولین پادشاه مجارستان از سال 1000 یا 1001، تا زمان مرگش در سال 1038 بود. او تنها پسر شاهزاده بزرگ گزا بود. و همسرش سارولت که از یک خانواده سرشناس گیولا بود.اگرچه هر دو والدین او غسل تعمید داده بودند، استفان اولین عضو خانواده او بود که یک مسیحی مؤمن شد.او با گیزلای باواریا، از فرزندان سلسله امپراتوری اوتونی ازدواج کرد.پس از جانشینی پدرش در سال 997، استفان مجبور شد برای تاج و تخت با خویشاوند خود، کوپانی، که توسط تعداد زیادی از جنگجویان بت پرست حمایت می شد، مبارزه کند.او کوپانی را با کمک شوالیه های خارجی از جمله Vecelin، Hont و Pazmany و لردهای بومی شکست داد.او در 25 دسامبر 1000 یا 1 ژانویه 1001 با تاج فرستاده شده توسط پاپ سیلوستر دوم تاجگذاری کرد.در یک رشته جنگ علیه قبایل و سرداران نیمه مستقل - از جمله مجارهای سیاه و عمویش، گیولای جوان - حوضه کارپات را متحد کرد.او با وادار کردن نیروهای مهاجم کنراد دوم، امپراتور مقدس روم به عقب نشینی از مجارستان در سال 1030، از استقلال پادشاهی خود محافظت کرد.استفان حداقل یک اسقف اعظم، شش اسقف اعظم و سه صومعه بندیکتین تأسیس کرد، که باعث شد کلیسا در مجارستان مستقل از اسقف اعظم امپراتوری مقدس روم توسعه یابد.او با اعمال مجازات های سخت برای نادیده گرفتن آداب مسیحیت، گسترش مسیحیت را تشویق کرد.سیستم مدیریت محلی او مبتنی بر شهرستان هایی بود که در اطراف قلعه ها سازماندهی شده بودند و توسط مقامات سلطنتی اداره می شدند.مجارستان در طول سلطنت او از یک دوره صلح پایدار برخوردار بود و به مسیری مطلوب برای زائران و بازرگانانی تبدیل شد که بین اروپای غربی، سرزمین مقدس و قسطنطنیه سفر می کردند.

استفان اول، از نوادگان آرپاد، توسط پاپ به عنوان اولین پادشاه مسیحی مجارستان شناخته شد و اولین پادشاه مجارستان در استرگوم تاج گذاری کرد.او کنترل مجارستان را بر حوزه کارپات گسترش داد.او همچنین اولین احکام خود را صادر می کند و دستور ساخت کلیساها را می دهد و اعمال بت پرستی را ممنوع می کند.تأسیس اولین صومعه بندیکتین، پانونهالما و اولین اسقف های کاتولیک رومی