در دهه 1720، با زوال سلسله تونگو ، تغییر قدرت در منطقه لانا منجر به فرار اونگ خام، شاهزاده تای لو، به چیانگ مای شد و بعداً خود را پادشاه آن در سال 1727 اعلام کرد. در همان سال، به دلیل مالیات زیاد، چیانگ مای علیه برمه‌ها شورش کردند و در سال‌های بعد با موفقیت نیروهایشان را دفع کردند.این شورش منجر به تقسیم لانا شد و تیپچانگ حاکم لامپانگ شد، در حالی که چیانگ مای و دره پینگ استقلال یافتند.^[20]حکومت Thipchang در Lampang تا سال 1759 ادامه داشت و به دنبال آن مبارزات مختلف قدرت، شامل فرزندان او و مداخله برمه بود.برمه ای ها کنترل لامپانگ را در سال 1764 به دست گرفتند و پس از مرگ آبایا کامانی، فرماندار برمه ای چیانگ مای، تادو میندین مسئولیت را به دست گرفت.او روی جذب لانا در فرهنگ برمه، کاهش قدرت اشراف محلی لانا کار کرد و از گروگان های سیاسی مانند چایکائو برای اطمینان از وفاداری و کنترل بر منطقه استفاده کرد.در اواسط قرن هجدهم، چیانگ مای بار دیگر خراجگزار سلسله نوظهور برمه شد و در سال 1761 با شورش دیگری روبرو شد. در این دوره همچنین برمه ها از منطقه لان نا به عنوان نقطه استراتژیک برای تهاجمات بیشتر به سرزمین های لائوس و سیام استفاده کردند.علیرغم تلاش های اولیه برای استقلال در اوایل قرن 18، لانا، به ویژه چیانگ مای، با تهاجمات مکرر برمه مواجه شد.در سال 1763، پس از یک محاصره طولانی، چیانگ مای به دست برمه ها افتاد و دوره دیگری از سلطه برمه در منطقه را رقم زد.