چین که اکنون تحت رهبری دنگ شیائوپینگ بود، اصلاحات اقتصادی چین را آغاز کرد و تجارت خود را با غرب باز کرد و به نوبه خود به طور فزاینده ای نسبت به اتحاد جماهیر شوروی سرپیچی کرد.چین نسبت به نفوذ قوی شوروی در ویتنام نگران شد، از ترس اینکه ویتنام بتواند به یک شبه محافظ اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شود.ادعای ویتنام به عنوان سومین قدرت نظامی بزرگ جهان پس از پیروزی در جنگ ویتنام نیز نگرانی چینی ها را افزایش داد.از نظر چین، ویتنام سیاست هژمونیک منطقه ای را در تلاش برای کنترل هندوچین دنبال می کرد.در ژوئیه 1978، دفتر سیاسی چین در مورد اقدام نظامی احتمالی علیه ویتنام به منظور ایجاد اختلال در استقرار شوروی بحث کرد و دو ماه بعد، ستاد کل ارتش آزادیبخش فلسطین اقدامات تنبیهی علیه ویتنام را توصیه کرد.^[222]شکست عمده در دیدگاه چینی ها از ویتنام در نوامبر 1978 رخ داد ^{[. 222]} ویتنام به CMEA پیوست و در 3 نوامبر، اتحاد جماهیر شوروی و ویتنام یک معاهده دفاعی متقابل 25 ساله امضا کردند که ویتنام را به "نقطه اصلی" در جهان تبدیل کرد. اتحاد جماهیر شوروی برای مهار چین ^[223] (با این حال، اتحاد جماهیر شوروی از خصومت آشکار به روابط عادی تر با چین تغییر جهت داده بود).^[224] ویتنام خواستار روابط ویژه بین سه کشور هندوچین شد، اما رژیم خمرهای سرخ در کامبوچیای دموکراتیک این ایده را رد کرد.^[222] در 25 دسامبر 1978، ویتنام به کامبوچیای دموکراتیک حمله کرد، بیشتر کشور را اشغال کرد، خمرهای سرخ را خلع کرد و هنگ سامرین را به عنوان رئیس دولت جدید کامبوج برگزید.^[225] این حرکت با چین مخالفت کرد که اکنون اتحاد جماهیر شوروی را قادر به محاصره مرزهای جنوبی خود می دانست.^[226]دلیل ذکر شده برای حمله، حمایت از متحد چین، خمرهای سرخ کامبوج، علاوه بر بدرفتاری با اقلیت قومی چینی ویتنام و اشغال جزایر اسپراتلی توسط ویتنامی ها بود که چین مدعی آن بود.برای جلوگیری از مداخله شوروی از جانب ویتنام، دنگ روز بعد به مسکو هشدار داد که چین برای یک جنگ تمام عیار علیه اتحاد جماهیر شوروی آماده است.در آماده سازی برای این درگیری، چین تمام نیروهای خود را در امتداد مرز چین و شوروی در حالت آماده باش جنگ اضطراری قرار داد، یک فرماندهی نظامی جدید در سین کیانگ ایجاد کرد و حتی حدود 300000 غیرنظامی را از مرز چین و شوروی تخلیه کرد.^[227] علاوه بر این، بخش عمده ای از نیروهای فعال چین (به اندازه یک و نیم میلیون سرباز) در امتداد مرز چین با اتحاد جماهیر شوروی مستقر بودند.^[228]در فوریه 1979، نیروهای چینی حمله غافلگیرانه ای به شمال ویتنام آغاز کردند و به سرعت چندین شهر نزدیک مرز را تصرف کردند.در 6 مارس همان سال، چین اعلام کرد که "دروازه هانوی" باز شده و ماموریت تنبیهی خود انجام شده است.سپس نیروهای چینی از ویتنام خارج شدند.با این حال، ویتنام تا سال 1989 به اشغال کامبوج ادامه داد، به این معنی که چین به هدف خود برای منصرف کردن ویتنام از دخالت در کامبوج نرسید.اما، عملیات چین حداقل با موفقیت ویتنام را مجبور کرد تا برخی از واحدها، یعنی سپاه دوم، را از نیروهای تهاجم به کامبوج خارج کند تا دفاع از هانوی را تقویت کند.^[229] این درگیری تأثیر پایداری بر روابط بین چین و ویتنام داشت و روابط دیپلماتیک بین دو کشور تا سال 1991 به طور کامل بازسازی نشد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1991، مرز چین و ویتنام نهایی شد.اگرچه چین نتوانست ویتنام را از بیرون راندن پل پوت از کامبوج باز دارد، اما نشان داد که اتحاد جماهیر شوروی، دشمن کمونیست جنگ سرد آن، قادر به محافظت از متحد ویتنامی خود نیست.^[230]