هنگامی که پادشاه ل لانگ Đĩnh در سال 1009 درگذشت، یک فرمانده نگهبان کاخ به نام Lý Cong Uẩn توسط دربار برای تصاحب تاج و تخت نامزد شد و سلسله Lý را تأسیس کرد.^[133] این رویداد به عنوان آغاز یک دوره طلایی دیگر در تاریخ ویتنام در نظر گرفته می شود، با سلسله های بعدی که رونق سلسله لی را به ارث بردند و برای حفظ و گسترش آن تلاش زیادی کردند.روشی که لی کونگ اون به تاج و تخت رسید در تاریخ ویتنام غیرمعمول بود.او به عنوان یک فرمانده نظامی عالی رتبه ساکن پایتخت، همه فرصت‌ها را برای به دست گرفتن قدرت در طول سال‌های پرآشوب پس از مرگ امپراتور ل هوآن داشت، اما ترجیح داد به دلیل احساس وظیفه‌اش این کار را انجام ندهد.او به نوعی پس از مدتی بحث و گفتگو قبل از رسیدن به اجماع توسط دادگاه "انتخاب" شده بود.^[134] در دوران سلطنت لی تان تونگ، نام رسمی ایالت از Đại Cồ Việt به Đại Việt تغییر یافت، نامی که تا آغاز قرن نوزدهم نام رسمی ویتنام باقی ماند.در داخل کشور، در حالی که امپراتوران لی در پایبندی خود به بودیسم عابدانه بودند، نفوذ آیین کنفوسیوس از چین در حال افزایش بود، با افتتاح معبد ادبیات در سال 1070، که برای احترام به کنفوسیوس و شاگردانش ساخته شد.شش سال بعد در سال 1076، Quốc Tử Giám (Guozijian) در همان مجموعه تأسیس شد.در ابتدا آموزش به فرزندان امپراتور، خانواده امپراتوری و همچنین نارنگی و اشراف محدود می شد و به عنوان اولین موسسه دانشگاهی ویتنام خدمت می کرد.اولین امتحان امپراتوری در سال 1075 برگزار شد و ل وان ثنه اولین ترانگ نگوین ویتنام شد.از نظر سیاسی، این سلسله یک نظام اداری مبتنی بر حاکمیت قانون به جای اصول استبدادی ایجاد کرد.آنها قلعه Đại La را به عنوان پایتخت انتخاب کردند (بعداً به Thăng Long و متعاقباً هانوی تغییر نام داد).سلسله لی تا حدی به دلیل قدرت اقتصادی، ثبات و محبوبیت عمومی در بین مردم به جای استفاده از ابزارهای نظامی مانند سلسله های قبلی، قدرت را حفظ کرد.این یک سابقه تاریخی برای سلسله های بعدی ایجاد کرد، زیرا قبل از سلسله لی، اکثر سلسله های ویتنامی مدت کوتاهی دوام می آوردند و اغلب پس از مرگ بنیانگذار سلسله مربوطه به حالت افول می روند.علمای نجیب مانند ل وان ثان، بوئی کوک خای، دوان تا تَت، جوان وان خم، لی دو تان و تو هیان تان کمک‌های فرهنگی و سیاسی گسترده‌ای برای سال‌های متمادی انجام دادند.