قرن چهاردهم شاهد خلأ بزرگی از اطلاعات بومی در چامپا بود، بدون اینکه کتیبه‌ای پس از سال 1307، تا سال 1401 برپا شد، اگرچه سالنامه‌های چم هنوز فهرستی از پادشاهان پاندورانگا در قرن چهاردهم دارد.ساخت و ساز مذهبی و هنر به بن بست رسید و گاه تنزل یافت.^[171] اینها می تواند نشانه هایی از افول فرهنگ هند در چمپا، یا پیامد جنگ ویرانگر شامپا با دای ویت و سوکوتای باشد.پیر لافونت استدلال می‌کند که دلایل خاموشی کامل تاریخ‌نگاری چام در قرن چهاردهم، شاید به دلیل درگیری‌های طولانی قبلی چامپا با همسایگانشان، امپراتوری انگکور و دای ویت و اخیراً مغول‌ها، باعث ویرانی جمعی و فروپاشی فرهنگی-اجتماعی شده بود. .نارضایتی ها و شرایط وخیم اقتصادی همچنان انباشته می شد.حکاکی کتیبه‌های سانسکریت در Champa، زبانی که عمدتاً برای اهداف مذهبی استفاده می‌شد، تا سال 1253 وجود نداشت. ^[172] برخی از شهرها و زمین‌های کشاورزی متروکه شدند، مانند ترا کیو (Simhapura).^[173] تغییر تدریجی مذهبی به اسلام در چامپا از قرن 11 تا 15، سلطنت تثبیت شده هندو-بودایی و الوهیت معنوی پادشاه را تضعیف کرد و منجر به ناامیدی فزاینده سلطنتی و نزاع بین اشراف چم شد.اینها منجر به بی ثباتی مداوم و افول نهایی Champa در طول قرن 14 شد.^[174]از آنجایی که هیچ کتیبه‌ای در چمپا در این دوره یافت نشده است، ایجاد دودمان از فرمانروایان چمپا بدون دانستن نام‌های بومی آن‌ها و کدام سال‌ها سلطنت می‌کنند، ناامن است.مورخان باید تواریخ مختلف ویتنامی و سالنامه های چینی را برای بازسازی شامپا در طول قرن چهاردهم با احتیاط بازخوانی کنند.^[175]