در سال 1951، لیاقت علی خان، نخست وزیر پاکستان در جریان یک گردهمایی سیاسی ترور شد که منجر به دومین نخست وزیری خواجه ناظم الدین شد.تنش ها در پاکستان شرقی در سال 1952 تشدید شد و به اوج خود رسید که پلیس به دانشجویانی که خواستار وضعیت برابر برای زبان بنگالی بودند، شلیک کرد.این وضعیت زمانی حل شد که ناظم الدین در کنار اردو، بنگالی را به رسمیت شناخت، تصمیمی که بعداً در قانون اساسی 1956 رسمیت یافت.در سال 1953، شورش‌های ضد احمدیه که توسط احزاب مذهبی تحریک شد، منجر به کشته‌شدگان بسیاری شد.^[10] واکنش دولت به این شورش ها اولین نمونه حکومت نظامی در پاکستان بود که روند دخالت نظامی در سیاست را آغاز کرد.^[11] در همان سال، برنامه یک واحد معرفی شد که بخش‌های اداری پاکستان را دوباره سازماندهی کرد.^[12] انتخابات 1954 منعکس کننده تفاوت های ایدئولوژیک بین شرق و غرب پاکستان بود، با نفوذ کمونیستی در شرق و موضع طرفدار آمریکا در غرب.در سال 1956 پاکستان به عنوان جمهوری اسلامی اعلام شد و حسین سهروردی نخست وزیر شد و اسکندر میرزا به عنوان اولین رئیس جمهور.دوران تصدی سهروردی با تلاش برای ایجاد تعادل در روابط خارجی با اتحاد جماهیر شوروی ، ایالات متحده و چین و آغاز یک برنامه نظامی و هسته ای مشخص شد.^[13] ابتکارات سهروردی منجر به ایجاد یک برنامه آموزشی برای نیروهای مسلح پاکستان توسط ایالات متحده شد که با مقاومت قابل توجهی در پاکستان شرقی مواجه شد.در پاسخ، حزب سیاسی او در پارلمان پاکستان شرقی تهدید به جدایی از پاکستان کرد.دوران ریاست میرزا شاهد اقدامات سرکوبگرانه علیه کمونیست ها و اتحادیه عوامی در شرق پاکستان بود که تنش های منطقه ای را تشدید کرد.تمرکز اقتصاد و اختلافات سیاسی به اصطکاک بین رهبران شرق و غرب پاکستان منجر شد.اجرای برنامه واحد و متمرکز کردن اقتصاد ملی به تبعیت از الگوی شوروی با مخالفت و مقاومت قابل توجهی در غرب پاکستان مواجه شد.در میان عدم محبوبیت فزاینده و فشار سیاسی، رئیس‌جمهور میرزا با چالش‌هایی از جمله حمایت عمومی از مسلم لیگ در پاکستان غربی مواجه شد که منجر به ایجاد یک فضای سیاسی ناآرام در سال 1958 شد.