رئیس جمهور جنرال یحیی خان که از اوضاع نابسامان سیاسی پاکستان آگاه بود، برنامه های خود را برای انتخابات سراسری در سال 1970 اعلام کرد و دستور چارچوب قانونی شماره 1970 (LFO شماره 1970) را صادر کرد که منجر به تغییرات قابل توجهی در غرب پاکستان شد.برنامه یک واحد منحل شد و به استان ها اجازه داد به ساختارهای قبل از 1947 بازگردند و اصل رای گیری مستقیم معرفی شد.با این حال، این تغییرات در مورد پاکستان شرقی اعمال نشد.در این انتخابات، اتحادیه عوامی، که از بیانیه شش نقطه حمایت می کرد، به طور قاطع در پاکستان شرقی پیروز شد، در حالی که حزب مردم پاکستان (PPP) به رهبری ذوالفقار علی بوتو از حمایت قابل توجهی در غرب پاکستان برخوردار شد.حزب مسلم لیگ محافظه‌کار پاکستان (PML) نیز در سراسر کشور کمپاین کرد.علیرغم اینکه لیگ عوامی اکثریت را در مجلس ملی به دست آورد، نخبگان پاکستان غربی تمایلی به انتقال قدرت به یک حزب شرق پاکستان نداشتند.این به بن بست قانون اساسی منجر شد و بوتو خواستار ترتیبات تقسیم قدرت شد.در میان این تنش سیاسی، شیخ مجیب الرحمن یک جنبش عدم همکاری را در شرق پاکستان به راه انداخت و کارکردهای دولتی را فلج کرد.شکست مذاکرات بین بوتو و رحمان باعث شد که پرزیدنت خان دستور اقدام نظامی علیه لیگ عوامی را صادر کند که منجر به سرکوب شدید شد.شیخ رحمان دستگیر شد و رهبری لیگ عوامی به هند گریخت و یک دولت موازی تشکیل داد.این به جنگ آزادی بنگلادش افزایش یافت و هند از شورشیان بنگالی حمایت نظامی کرد.در مارس 1971، سرلشکر ضیاءورحمان استقلال پاکستان شرقی را به عنوان بنگلادش اعلام کرد.