روند آزادسازی پس از 1956 که برای چند سال رو به افول بود، در مارس 1968 معکوس شد، زمانی که تظاهرات دانشجویان در جریان بحران سیاسی لهستان در سال 1968 سرکوب شد.رهبران اپوزیسیون لهستانی، روشنفکران، دانشگاهیان و دانشجویان با انگیزه بخشی از جنبش بهار پراگ، از مجموعه نمایش تاریخی-میهنی تئاتر زیادی در ورشو به عنوان سکوی پرشی برای اعتراضات استفاده کردند که به زودی به سایر مراکز آموزش عالی گسترش یافت و به سراسر کشور تبدیل شد.مقامات با سرکوب گسترده فعالیت های مخالفان، از جمله اخراج اساتید و اخراج دانشجویان در دانشگاه ها و سایر مؤسسات آموزشی، پاسخ دادند.در مرکز این جنجال، تعداد کمی از نمایندگان کاتولیک در سجم (اعضای انجمن زنک) که سعی در دفاع از دانشجویان داشتند، بود.گومولکا در یک سخنرانی رسمی به نقش فعالان یهودی در وقایع رخ داده توجه کرد.این مهمات را برای یک جناح حزب کمونیست ملی گرا و یهودستیز به رهبری میسیسلاو موکار که مخالف رهبری گومولکا بود فراهم کرد.با استفاده از زمینه پیروزی نظامی اسرائیل در جنگ شش روزه 1967، برخی در رهبری کمونیست لهستان یک کمپین یهودی ستیزانه علیه بقایای جامعه یهودی در لهستان به راه انداختند.اهداف این کمپین به بی وفایی و همدردی فعال با تجاوزات اسرائیل متهم شدند.آنها که با نام "صهیونیست" شناخته می شدند، قربانی ناآرامی های مارس 1968 شدند که در نهایت منجر به مهاجرت بسیاری از جمعیت یهودی باقی مانده لهستان شد (حدود 15000 شهروند لهستانی کشور را ترک کردند).با حمایت فعال رژیم گومولکا، ارتش خلق لهستان در حمله بدنام پیمان ورشو به چکسلواکی در اوت 1968، پس از اعلام رسمی دکترین برژنف، شرکت کرد.