پس از شکست ناپلئون ، یک نظم جدید اروپایی در کنگره وین ایجاد شد، که در سال‌های 1814 و 1815 تشکیل شد. آدام یرزی چارتوریسکی، یکی از نزدیکان سابق امپراتور الکساندر اول، مدافع اصلی آرمان ملی لهستان شد.کنگره طرح تقسیم جدیدی را اجرا کرد که برخی از دستاوردهای لهستانی ها در دوره ناپلئون را در نظر گرفت.دوک نشین ورشو در سال 1815 با پادشاهی جدید لهستان که به طور غیررسمی به عنوان کنگره لهستان شناخته می شود، جایگزین شد.پادشاهی باقیمانده لهستان در یک اتحادیه شخصی تحت تزار روسیه به امپراتوری روسیه ملحق شد و قانون اساسی و ارتش خود را مجاز دانست.در شرق این پادشاهی، مناطق وسیعی از مشترک المنافع لهستان-لیتوانی سابق به طور مستقیم در امپراتوری روسیه به عنوان منطقه غربی ادغام شد.این مناطق، همراه با کنگره لهستان، عموماً به عنوان تقسیم روسیه در نظر گرفته می شوند.«تقسیم‌های» روسی، پروس و اتریشی نام‌های غیررسمی برای سرزمین‌های مشترک المنافع سابق هستند، نه واحدهای واقعی تقسیم اداری سرزمین‌های لهستان-لیتوانی پس از تقسیم‌بندی.پارتیشن پروس شامل بخشی بود که به عنوان دوک نشین بزرگ پوزن جدا شده بود.دهقانان تحت مدیریت پروس به تدریج تحت اصلاحات 1811 و 1823 از حق برخوردار شدند. اصلاحات قانونی محدود در تقسیم اتریش تحت الشعاع فقر روستایی آن قرار گرفت.شهر آزاد کراکوف یک جمهوری کوچک بود که توسط کنگره وین و تحت نظارت مشترک سه قدرت تقسیم‌کننده ایجاد شد.علیرغم تیرگی اوضاع سیاسی از دیدگاه میهن پرستان لهستانی، پیشرفت اقتصادی در سرزمین هایی که توسط قدرت های خارجی تسخیر شده بود، حاصل شد، زیرا دوره پس از کنگره وین شاهد پیشرفت چشمگیری در ساخت صنایع اولیه بود.