بر اساس مفاد قرارداد پوتسدام 1945 که توسط سه قدرت بزرگ پیروز امضا شد، اتحاد جماهیر شوروی بیشتر مناطق تصرف شده در نتیجه پیمان مولوتف-ریبنتروپ در سال 1939، از جمله غرب اوکراین و غرب بلاروس را حفظ کرد و سایر مناطق را به دست آورد.لهستان با بخش عمده ای از سیلسیا، از جمله برسلاو (وروتسواو) و گرونبرگ (زیلونا گورا)، بخش عمده ای از پومرانیا، از جمله اشتتین (Szczecin)، و بخش جنوبی بزرگتر پروس شرقی سابق، همراه با دانزیگ (گدانسک) غرامت دریافت کرد. در انتظار کنفرانس نهایی صلح با آلمان که در نهایت هرگز برگزار نشد.مجموعاً توسط مقامات لهستانی به عنوان "سرزمین های بازیابی شده" نامیده می شوند، آنها در دولت بازسازی شده لهستان قرار گرفتند.با شکست آلمان، لهستان نسبت به موقعیت قبل از جنگ خود به غرب منتقل شد که منجر به ایجاد کشوری فشرده تر و دسترسی بسیار گسترده تر به دریا شد. لهستانی ها 70 درصد از ظرفیت نفتی قبل از جنگ خود را به شوروی از دست دادند، اما از آلمانی ها یک پایگاه صنعتی و زیرساخت بسیار توسعه یافته بودند که برای اولین بار در تاریخ لهستان یک اقتصاد صنعتی متنوع را ممکن کرد.فرار و اخراج آلمانی‌ها از آلمان شرقی قبل از جنگ، قبل و در خلال تسخیر آن مناطق توسط شوروی از نازی‌ها آغاز شد و این روند در سال‌های بلافاصله پس از جنگ ادامه یافت.8030000 آلمانی تا سال 1950 تخلیه، اخراج یا مهاجرت شدند.اخراج های اولیه در لهستان توسط مقامات کمونیستی لهستان حتی قبل از کنفرانس پوتسدام انجام شد تا از ایجاد لهستان از نظر قومی همگن اطمینان حاصل شود.حدود 1٪ (100000) از جمعیت غیرنظامی آلمان در شرق خط اودر-نیسه در جنگ قبل از تسلیم شدن در می 1945 کشته شدند و پس از آن حدود 200000 آلمانی در لهستان قبل از اخراج به عنوان کار اجباری استخدام شدند.بسیاری از آلمانی ها در اردوگاه های کار اجباری مانند اردوگاه کار زگودا و اردوگاه پوتولیس جان خود را از دست دادند.از بین آلمانی هایی که در مرزهای جدید لهستان ماندند، بسیاری بعداً مهاجرت به آلمان پس از جنگ را انتخاب کردند.از سوی دیگر، 1.5 تا 2 میلیون لهستانی قومی از مناطق لهستانی قبلی که توسط اتحاد جماهیر شوروی ضمیمه شده بود نقل مکان کردند یا اخراج شدند.اکثریت قریب به اتفاق در سرزمین های آلمان سابق اسکان داده شدند.حداقل یک میلیون لهستانی در جایی که به اتحاد جماهیر شوروی تبدیل شده بود، باقی ماندند و حداقل نیم میلیون نفر در غرب یا جاهای دیگر خارج از لهستان ماندند.با این حال، برخلاف اعلام رسمی مبنی بر اینکه ساکنان آلمانی سابق مناطق بازیابی شده باید سریعاً برای اسکان لهستانی‌هایی که در اثر الحاق شوروی آواره شده بودند، خارج شوند، سرزمین‌های بازیابی شده در ابتدا با کمبود شدید جمعیت مواجه بودند.بسیاری از لهستانی‌های تبعید شده به دلیل تعلق به گروه‌های سیاسی ناسازگار با رژیم‌های جدید کمونیستی، یا به این دلیل که از مناطقی از شرق لهستان پیش از جنگ که در اتحاد جماهیر شوروی گنجانده شده بودند، نمی‌توانستند به کشوری که برای آن جنگیده بودند بازگردند.برخی از آنها صرفاً به دلیل هشدارهایی مبنی بر اینکه هر کسی که در واحدهای نظامی در غرب خدمت کرده باشد در معرض خطر قرار خواهد گرفت، از بازگشت منصرف شدند.بسیاری از لهستانی ها به دلیل عضویت در ارتش داخلی یا دیگر تشکیلات توسط مقامات شوروی تعقیب، دستگیر، شکنجه و زندانی شدند، یا به دلیل جنگیدن در جبهه غرب تحت تعقیب قرار گرفتند.قلمروهای دو طرف مرز جدید لهستان و اوکراین نیز «پاکسازی قومی» شدند.از اوکراینی‌ها و لمکوهایی که در لهستان در داخل مرزهای جدید زندگی می‌کنند (حدود 700000 نفر)، نزدیک به 95 درصد به زور به اوکراین شوروی یا (در سال 1947) تحت عملیات ویستولا به مناطق جدید در شمال و غرب لهستان منتقل شدند.در Volhynia، 98٪ از جمعیت لهستان قبل از جنگ یا کشته یا اخراج شدند.در گالیسیا شرقی، جمعیت لهستان 92٪ کاهش یافت.به گفته تیموتی اسنایدر، حدود 70000 لهستانی و حدود 20000 اوکراینی در خشونت های قومیتی که در دهه 1940 رخ داد، چه در طول جنگ و چه پس از آن، کشته شدند.بر اساس برآورد مورخ یان گرابوفسکی، حدود 50000 نفر از 250000 یهودی لهستانی که در جریان انحلال گتوها از دست نازی ها فرار کردند، بدون ترک لهستان زنده ماندند (بقیه کشته شدند).تعداد بیشتری از اتحاد جماهیر شوروی و جاهای دیگر بازگردانده شدند و سرشماری جمعیت فوریه 1946 حدود 300000 یهودی را در مرزهای جدید لهستان نشان داد.از میان یهودیان بازمانده، بسیاری به دلیل خشونت ضد یهودی در لهستان، مهاجرت را انتخاب کردند یا احساس ناچاری کردند.به دلیل تغییر مرزها و جابجایی‌های توده‌ای مردم از ملیت‌های مختلف، لهستان کمونیستی نوظهور با جمعیتی عمدتاً همگن و قومی لهستانی (97.6٪ بر اساس سرشماری دسامبر 1950) به پایان رسید.اعضای باقی مانده اقلیت های قومی، توسط مقامات یا همسایگانشان تشویق نشدند که بر هویت قومی خود تأکید کنند.