جنگ تونگو-هانتاوادی لحظه تعیین کننده ای در تاریخ برمه (میانمار) بود که زمینه را برای گسترش و تحکیم بعدی امپراتوری تونگو فراهم کرد.این درگیری نظامی با یک سری مانورهای نظامی، استراتژیک و سیاسی از سوی هر دو طرف مشخص شد.یکی از جنبه های جذاب این جنگ این است که چگونه پادشاهی کوچکتر و نسبتا جدید Toungoo موفق شد بر پادشاهی تثبیت شده Hanthawaddy غلبه کند.ترکیبی از تاکتیک‌های هوشمندانه، از جمله اطلاعات نادرست، و رهبری ضعیف از طرف هانتاوادی، به تونگو در دستیابی به اهداف خود کمک کرد.Tabinshwehti و Bayinnaung، رهبران کلیدی Toungoo، ابتدا با ایجاد اختلاف در Hanthawaddy و سپس با تصرف Pegu، درخشش تاکتیکی را به نمایش گذاشتند.علاوه بر این، عزم آنها برای تعقیب نیروهای در حال عقب نشینی هانتاوادی و نبرد موفق ناونگیو، جریان را به نفع آنها تغییر داد.آنها ضرورت خنثی کردن سریع قدرت نظامی هانتاوادی را قبل از اینکه بتوانند دوباره گروه بندی کنند، تشخیص دادند.مقاومت مارتابان، که مشخصه آن بندر مستحکم و کمک مزدوران پرتغالی بود ^[44] ، مانعی اساسی ایجاد کرد.با این حال، حتی در اینجا، نیروهای Toungoo با ساختن برج‌های بامبو روی قایق‌ها و استفاده مؤثر از قایق‌های آتشین برای از کار انداختن کشتی‌های جنگی پرتغالی که از بندر دفاع می‌کردند، سازگاری نشان دادند.این اقدامات برای دور زدن استحکامات بندر بسیار مهم بود و در نهایت امکان غارت شهر را فراهم کرد.پیروزی نهایی در مارتابان سرنوشت هانتاوادی را رقم زد و امپراتوری تونگو را بسیار گسترش داد.همچنین شایان ذکر است که هر دو طرف چگونه از مزدوران خارجی به‌ویژه پرتغالی‌ها استفاده کردند که فناوری‌های جدید جنگی مانند سلاح گرم و توپخانه را وارد درگیری‌های منطقه‌ای جنوب شرقی آسیا کردند.در اصل، جنگ نه تنها منعکس کننده یک رقابت برای کنترل سرزمینی، بلکه یک برخورد استراتژی ها بود، که رهبری و نوآوری تاکتیکی نقش مهمی در نتیجه بازی داشتند.سقوط Hanthawaddy نشانگر پایان یکی از قدرتمندترین پادشاهی های پس از بت پرستی بود ^[44] ، و به Toungoo اجازه داد تا از منابع به دست آمده برای توسعه بیشتر، از جمله اتحاد مجدد دیگر ایالات تکه تکه شده برمه استفاده کند.بنابراین، این جنگ در روایت بزرگ‌تر تاریخ برمه، جایگاهی حیاتی دارد.