جنگ Konbaung–Hanthawaddy جنگی بود که بین سلسله Konbaung و پادشاهی احیا شده Hanthawaddy برمه (میانمار) از 1752 تا 1757 درگرفت. این جنگ آخرین جنگ از چندین جنگ بین شمال برمه‌زبان و جنوب مون‌زبان بود که به پایان رسید. تسلط چند صد ساله مردم مون بر جنوب.^[61] جنگ در آوریل 1752 به عنوان جنبش های مقاومت مستقل علیه ارتش هانتاوادی که به تازگی سلسله تونگو را سرنگون کرده بودند آغاز شد.آلونگپایا، که سلسله کونباونگ را پایه گذاری کرد، به سرعت به عنوان رهبر اصلی مقاومت ظاهر شد و با بهره گیری از سطوح پایین سربازان هانتاوادی، تا پایان سال 1753 تمام برمه علیا را فتح کرد. هانتاوادی با تأخیر یک تهاجم کامل را در سال 1754 آغاز کرد، اما آن را آغاز کرد. متزلزل شد.جنگ به طور فزاینده ای از نظر قومیتی بین برمن (بامار) شمال و مون جنوب تبدیل شد.نیروهای کنباونگ در ژانویه 1755 به برمه سفلی حمله کردند و تا ماه مه دلتای ایراوادی و داگون (یانگون) را تصرف کردند.شهر بندری سوریه (Thanlyin) که از فرانسه دفاع می کرد، 14 ماه دیگر مقاومت کرد، اما در نهایت در ژوئیه 1756 سقوط کرد و به دخالت فرانسه در جنگ پایان داد.سقوط پادشاهی 16 ساله جنوبی به زودی در ماه مه 1757 با غارت پایتخت آن پگو (باگو) دنبال شد.مقاومت آشفته مون در چند سال بعد با کمک سیامی ها به شبه جزیره تناسریم (ایالت مون امروزی و منطقه تانینتاری) بازگشت، اما در سال 1765 هنگامی که ارتش های کنباونگ شبه جزیره را از سیامی ها تصرف کردند، بیرون رانده شد.جنگ تعیین کننده بود.خانواده های برمه ای قومی از شمال پس از جنگ شروع به اسکان در دلتا کردند.در اوایل قرن نوزدهم، همسان سازی و ازدواج های مختلط، جمعیت مون را به اقلیت کوچکی کاهش داد.^[61]