جنگ برمه-سیامی (1765-1767)، همچنین به عنوان سقوط آیودیا شناخته می شود، دومین درگیری نظامی بین خاندان کونباونگ برمه (میانمار) و سلسله بان فلو لوانگ از پادشاهی آیوتایا سیام بود و جنگی که پایان یافت. پادشاهی 417 ساله آیوتایا.^[62] با این وجود، برمه ها به زودی مجبور شدند از دستاوردهای خود که به سختی به دست آمده بودند دست بکشند، زمانی که تهاجمات چینی به سرزمینشان مجبور به عقب نشینی کامل در پایان سال 1767 شد. برای اتحاد مجدد سیام در سال 1771 پدیدار شد ^{[. 63]}این جنگ ادامه جنگ 60–1759 بود.عامل اصلی این جنگ نیز کنترل ساحل تناسریم و تجارت آن و حمایت سیامی ها از شورشیان در مناطق مرزی برمه بود.^[64] جنگ در اوت 1765 آغاز شد، زمانی که یک ارتش 20000 نفری برمه شمالی به شمال سیام حمله کرد و سه ارتش جنوبی بیش از 20000 نفری در اکتبر در یک حرکت گیره ای در آیوتایا به آن ملحق شدند.در اواخر ژانویه 1766، ارتش های برمه بر دفاع سیامی از لحاظ عددی برتر اما با هماهنگی ضعیفی غلبه کردند و قبل از پایتخت سیامی همگرا شدند.^[62]محاصره آیوتایا در اولین حمله چین به برمه آغاز شد.سیامی ها بر این باور بودند که اگر بتوانند تا فصل بارانی مقاومت کنند، سیل فصلی دشت مرکزی سیامی مجبور به عقب نشینی خواهد شد.اما هسین بیوشین پادشاه برمه معتقد بود که جنگ چین یک اختلاف مرزی جزئی است و به محاصره ادامه داد.در طول فصل بارانی 1766 (ژوئن-اکتبر)، نبرد به آب های دشت سیل زده کشیده شد اما نتوانست وضعیت موجود را تغییر دهد.^[62] هنگامی که فصل خشک فرا رسید، چینی ها تهاجم بسیار بزرگ تری را آغاز کردند، اما هسین بیوشین همچنان از فراخوانی نیروها خودداری کرد.در مارس 1767، پادشاه اککاتات سیام پیشنهاد داد که خراجگزار شود، اما برمه ها خواستار تسلیم بی قید و شرط شدند.^[65] در 7 آوریل 1767، برمه ای ها این شهر گرسنه را برای دومین بار در تاریخ خود غارت کردند، و مرتکب جنایاتی شدند که لکه سیاه بزرگی بر روابط برمه و تایلند تا به امروز بر جای گذاشته است.هزاران اسیر سیامی به برمه منتقل شدند.اشغال برمه کوتاه مدت بود.در نوامبر 1767، چینی ها دوباره با بزرگترین نیروی خود حمله کردند و سرانجام هسین بیوشین را متقاعد کردند که نیروهایش را از سیام خارج کند.در جنگ داخلی متعاقب آن در سیام، ایالت تونبوری سیامی، به رهبری تاکسین، پیروز شده بود، و تمام ایالت های جدا شده سیامی را شکست داد و تمام تهدیدات حاکمیت جدید خود را تا سال 1771 از بین برد. ^[66] برمه ها، در تمام این مدت، مشغول شکست چهارمین تهاجم چین به برمه در دسامبر 1769 بود.در آن زمان، بن بست جدیدی به وجود آمده بود.برمه ساحل پایین تناسریم را ضمیمه کرده بود، اما باز هم نتوانست سیام را به عنوان حامی شورش ها در مناطق مرزی شرقی و جنوبی خود از بین ببرد.در سال‌های بعد، هسین‌بیوشین درگیر تهدید چین بود و جنگ سیامی را تا سال 1775 تمدید نکرد - تنها پس از آن که لان نا دوباره با حمایت سیامی‌ها شورش کرد.رهبری سیامی پس از آیوتایا، در تونبوری و بعداً راتاناکوسین (بانکوک)، بیش از حد توانایی خود را نشان داد.آنها دو تهاجم بعدی برمه (1775-1776 و 1785-1786) را شکست دادند و در این روند لان نا را تحت سلطه خود درآوردند.