پادشاهی پاهانگ که به عنوان سلطان پاهانگ قدیم نیز نامیده می شود، برخلاف سلطان پاهانگ مدرن، یک ایالت مسلمان مالایی بود که در قرن پانزدهم در شرق شبه جزیره مالایی تأسیس شد.در اوج نفوذ خود، سلطان نشین یک قدرت مهم در تاریخ آسیای جنوب شرقی بود و کنترل کل حوضه پاهنگ را در اختیار داشت که از شمال با سلطان نشین پاتانی همسایه بود و از جنوب به سلطان نشین جوهور همسایه بود.به سمت غرب، حوزه قضایی بخشی از سلانگور و نگری سمبیلان امروزی را نیز گسترش داد.^[60]سلطنت منشأ خود را به عنوان یک دست نشانده به ملاکا برمی‌دارد، با اولین سلطان آن شاهزاده ملاکان، محمد شاه، که خود نوه دوا سوره، آخرین حاکم پیش از ملاکان پاهانگ بود، بود.^[61] در طول سالها، پاهانگ از کنترل ملاکان مستقل شد و حتی در یک مقطع زمانی خود را به عنوان یک دولت رقیب برای ملاکا تثبیت کرد ^[62] تا زمان مرگ این دومی در سال 1511. در این دوره، پاهانگ به شدت درگیر تلاش برای خلاصی از شبه جزیره بود. قدرت های مختلف امپراتوری خارجی؛پرتغال ، هلند و آچه^[63] پس از یک دوره حملات آچهن در اوایل قرن هفدهم، پاهنگ با جانشین ملاکا، جوهور، وارد ادغام شد، زمانی که سلطان چهاردهم آن، عبدالجلیل شاه سوم، نیز به عنوان سلطان هفتم جوهور تاجگذاری کرد.^[64] پس از یک دوره اتحاد با جوهور، سرانجام در اواخر قرن نوزدهم توسط سلسله بناهارا به عنوان یک سلطان نشین مستقل و مدرن احیا شد.^[65]