جنگ شش روزه، یا جنگ سوم اعراب و اسرائیل، از 5 تا 10 ژوئن 1967 بین اسرائیل و ائتلاف عربی عمدتاً متشکل ازمصر ، سوریه و اردن رخ داد.این درگیری از تشدید تنش ها و روابط ضعیف ناشی از توافقنامه های آتش بس 1949 و بحران 1956 سوئز ناشی شد.محرک فوری بستن تنگه تیران توسط مصر به روی کشتیرانی اسرائیل در ماه مه 1967 بود، اقدامی که اسرائیل قبلاً آن را به‌عنوان عاملی اعلام کرده بود.مصر همچنین ارتش خود را در امتداد مرز اسرائیل بسیج کرد ^[199] و خواستار خروج نیروهای اضطراری سازمان ملل متحد (UNEF) شد.^[200]اسرائیل در 5 ژوئن 1967 حملات هوایی پیشگیرانه را علیه فرودگاه های مصر انجام داد، ^[201] و با از بین بردن بیشتر دارایی های نظامی هوایی مصر به برتری هوایی دست یافت.به دنبال آن حمله زمینی به شبه جزیره سینا مصر و نوار غزه انجام شد.مصر که غافلگیر شده بود، به زودی شبه جزیره سینا را تخلیه کرد که منجر به اشغال کل منطقه توسط اسرائیل شد.^[202] اردن، متحد مصر، درگیر حملات محدودی علیه نیروهای اسرائیلی بود.سوریه در پنجمین روز با گلوله باران شمال وارد درگیری شد.درگیری با آتش بس بین مصر و اردن در 8 ژوئن، سوریه در 9 ژوئن و آتش بس رسمی با اسرائیل در 11 ژوئن به پایان رسید.این جنگ منجر به کشته شدن بیش از 20000 عرب و کمتر از 1000 کشته اسرائیلی شد.در پایان خصومت ها، اسرائیل سرزمین های قابل توجهی را تصرف کرد: بلندی های جولان از سوریه، کرانه باختری (از جمله بیت المقدس شرقی) از اردن، و شبه جزیره سینا و نوار غزه از مصر.جابجایی غیرنظامیان در نتیجه جنگ شش روزه عواقب بلندمدتی خواهد داشت، زیرا به ترتیب حدود 280000 تا 325000 فلسطینی و 100000 سوری از کرانه باختری ^[203] و بلندی های جولان فرار یا رانده شدند.^[204] رئیس جمهور مصر ناصر استعفا داد اما بعداً در میان اعتراضات گسترده در مصر دوباره به مقام خود بازگشت.پیامدهای جنگ تا سال 1975 شاهد بسته شدن کانال سوئز بود که به بحران های انرژی و نفت در دهه 1970 به دلیل تأثیر بر تحویل نفت خاورمیانه به اروپا کمک کرد.