در اواخر عصر برنز، کنعان توسط کنفدراسیون هایی که در اطراف شهرهایی مانند مگیدو و کادش متمرکز شده بودند، مشخص می شد.این منطقه به طور متناوب تحت تأثیر امپراتوریمصر و هیتی بود.کنترل مصر، اگرچه پراکنده بود، اما به اندازه کافی برای سرکوب شورش های محلی و درگیری های بین شهری قابل توجه بود، اما به اندازه کافی قوی نبود تا تسلط کامل برقرار کند.شمال کنعان و بخش‌هایی از شمال سوریه در این دوره تحت سلطه آشوریان درآمد.توتموس سوم (1479-1426 قبل از میلاد) و آمنهوتپ دوم (1427-1400 قبل از میلاد) اقتدار مصر را در کنعان حفظ کردند و وفاداری را از طریق حضور نظامی تضمین کردند.با این حال، آنها با چالش هایی از جانب هابیرو (یا 'آپیرو)، یک طبقه اجتماعی و نه یک گروه قومی، که شامل عناصر مختلفی از جمله هوری ها، سامی ها، کاسی ها و لووی ها بود، مواجه بودند.این گروه در دوران سلطنت آمنهوتپ سوم به بی ثباتی سیاسی کمک کرد.پیشروی هیتی ها به سوریه در دوران سلطنت آمنهوتپ سوم و در زمان جانشینی او کاهش قابل توجهی در قدرت مصر نشان داد که همزمان با افزایش مهاجرت سامی ها بود.نفوذ مصر در شام در طول سلسله هجدهم قوی بود، اما در سلسله های نوزدهم و بیستم شروع به تزلزل کرد.رامسس دوم از طریق نبرد کادش در سال 1275 پیش از میلاد علیه هیتی ها کنترل خود را حفظ کرد، اما هیتی ها در نهایت شام شمالی را به دست گرفتند.تمرکز رامسس دوم بر پروژه های داخلی و بی توجهی به امور آسیایی منجر به کاهش تدریجی کنترل مصر شد.پس از نبرد کادش، او مجبور شد برای حفظ نفوذ مصر به شدت در کنعان لشکرکشی کند و یک پادگان قلعه دائمی در منطقه موآب و عمون ایجاد کند.عقب نشینی مصر از شام جنوبی که در اواخر قرن سیزدهم قبل از میلاد آغاز شد و حدود یک قرن به طول انجامید، بیشتر به دلیل آشفتگی سیاسی داخلی مصر بود تا حمله به مردم دریا، زیرا شواهد محدودی از تأثیر مخرب آنها در اطراف وجود دارد. 1200 ق.م.علیرغم تئوری هایی که حاکی از فروپاشی تجارت پس از 1200 قبل از میلاد است، شواهد حاکی از ادامه روابط تجاری در جنوب شام پس از پایان عصر برنز پسین است.^[18]