در دهه های پس از جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1948، مرز اسرائیل با لبنان در مقایسه با سایر مرزها نسبتاً آرام بود.با این حال، وضعیت پس از توافق 1969 قاهره تغییر کرد که به سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) اجازه داد تا آزادانه در جنوب لبنان، منطقه ای که به "فتحلند" معروف شد، فعالیت کند.ساف، به ویژه بزرگترین جناح آن فتح، مکرراً از این پایگاه به اسرائیل حمله کرد و شهرهایی مانند کریات شمونا را هدف قرار داد.این عدم کنترل بر گروه های فلسطینی عامل کلیدی در آغاز جنگ داخلی لبنان بود.تلاش برای ترور شلومو آرگوف سفیر اسرائیل در ژوئن 1982 بهانه ای برای اسرائیل برای حمله به لبنان با هدف اخراج ساف شد.علیرغم اینکه کابینه اسرائیل تنها اجازه تهاجم محدود را صادر کرد، آریل شارون، وزیر دفاع و رافائل ایتان، رئیس ستاد ارتش، عملیات را تا عمق لبنان گسترش دادند که منجر به اشغال بیروت شد - اولین پایتخت عربی که توسط اسرائیل اشغال شد.در ابتدا، برخی از گروه های شیعه و مسیحی در جنوب لبنان از اسرائیلی ها استقبال کردند، زیرا با بدرفتاری سازمان آزادیبخش فلسطین مواجه شدند.با این حال، با گذشت زمان، نارضایتی نسبت به اشغالگری اسرائیل افزایش یافت، به ویژه در میان جامعه شیعه، که به تدریج تحت نفوذ ایران رادیکال شدند.^[212]در اوت 1982، ساف لبنان را تخلیه و به تونس نقل مکان کرد.اندکی پس از آن، بشیر جمائل، رئیس جمهور تازه منتخب لبنان که گفته می شود با به رسمیت شناختن اسرائیل و امضای پیمان صلح موافقت کرده بود، ترور شد.پس از مرگ او، نیروهای مسیحی فالانژیست در دو اردوگاه آوارگان فلسطینی قتل عام کردند.این امر منجر به تظاهرات گسترده در اسرائیل شد و حدود 400000 نفر علیه جنگ در تل آویو تظاهرات کردند.در سال 1983، یک تحقیق عمومی اسرائیل، آریل شارون را به طور غیرمستقیم اما شخصاً مسئول قتل‌عام‌ها دانست و توصیه کرد که او هرگز پست وزیر دفاع را نگیرد، هرچند که مانع از نخست‌وزیر شدن او نشد.^[213]قرارداد 17 مه 1983 بین اسرائیل و لبنان گامی به سوی عقب نشینی اسرائیل بود که تا سال 1985 به صورت مرحله ای انجام شد. اسرائیل به عملیات علیه ساف ادامه داد و در جنوب لبنان حضور داشت و تا می 2000 از ارتش لبنان جنوبی حمایت کرد.