اشغال عراق از سال 2003 تا 2011 با تهاجم به رهبری ایالات متحده در مارس 2003 آغاز شد. هدف از این تهاجم، فروپاشی رژیم صدام حسین، به بهانه از بین بردن سلاح های کشتار جمعی (WMD) بود که هرگز پیدا نشد.لشکرکشی سریع منجر به فروپاشی سریع دولت بعث شد.پس از سقوط صدام حسین، اداره موقت ائتلاف (CPA) به رهبری ایالات متحده برای اداره عراق تأسیس شد.پل برمر به‌عنوان رئیس حزب کمونیست چین در مراحل اولیه اشغال، با اجرای سیاست‌هایی مانند انحلال ارتش عراق و بعث زدایی از جامعه عراق، نقش مهمی ایفا کرد.این تصمیمات تأثیرات بلندمدتی بر ثبات و امنیت عراق داشت.دوره اشغال شاهد ظهور گروه های شورشی، خشونت فرقه ای و درگیری طولانی بود که به طور قابل توجهی بر جمعیت عراق تأثیر گذاشت.این شورش توسط گروه‌های مختلفی از جمله بعثی‌های سابق، اسلام‌گرایان و جنگجویان خارجی مشخص شد و به یک وضعیت امنیتی پیچیده و متزلزل منجر شد.در سال 2004، حاکمیت به طور رسمی به دولت موقت عراق بازگردانده شد.با این حال، حضور نیروهای خارجی که عمدتاً نیروهای آمریکایی بودند، ادامه یافت.این دوره شاهد چندین انتخابات کلیدی بود، از جمله انتخابات مجلس ملی انتقالی در ژانویه 2005، همه پرسی قانون اساسی در اکتبر 2005، و اولین انتخابات پارلمانی در دسامبر 2005، که نشان دهنده گام هایی در جهت ایجاد یک چارچوب دموکراتیک در عراق بود.وضعیت عراق با حضور و اقدامات گروه های شبه نظامی مختلف، اغلب در امتداد خطوط فرقه ای، پیچیده تر شد.این دوره با تلفات و آوارگی قابل توجه غیرنظامیان مشخص شد و نگرانی‌های بشردوستانه را برانگیخت.افزایش نیروهای آمریکایی در سال 2007، تحت ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش و بعداً توسط رئیس جمهور باراک اوباما ادامه یافت، با هدف کاهش خشونت و تقویت کنترل دولت عراق.این استراتژی در کاهش سطح شورش و درگیری‌های فرقه‌ای موفق بود.توافقنامه وضعیت نیروهای ایالات متحده و عراق که در سال 2008 امضا شد، چارچوبی را برای خروج نیروهای آمریکایی از عراق تعیین کرد.در دسامبر 2011، ایالات متحده به طور رسمی به حضور نظامی خود در عراق پایان داد و این نشان دهنده پایان دوره اشغال بود.با این حال، پیامدهای تهاجم و اشغال همچنان بر مناظر سیاسی، اجتماعی و اقتصادی عراق تأثیر می گذارد و زمینه را برای چالش ها و درگیری های آینده در منطقه فراهم می کند.