بین النهرین در سال 539 پیش از میلاد به دست ایرانیان هخامنشی به رهبری کوروش بزرگ فتح شد و به مدت دو قرن در زیر سلطه ایران باقی ماند.برای دو قرن حکومت هخامنشیان، آشور و بابل شکوفا شدند، آشور هخامنشی به ویژه به منبع اصلی نیروی انسانی برای ارتش و سبد نان برای اقتصاد تبدیل شد.آرامی بین النهرین زبان امپراتوری هخامنشی باقی ماند، همان طور که در زمان آشور چنین کرده بود.ایرانیان هخامنشی، بر خلاف آشوری‌های نو، حداقل در امور داخلی سرزمین‌های خود مداخله می‌کردند و در عوض بر جریان مداوم خراج و مالیات تمرکز می‌کردند.^[40]آتورا، معروف به آشور در امپراتوری هخامنشی، منطقه ای در بین النهرین علیا از 539 تا 330 پیش از میلاد بود.این کشور به جای یک ساتراپی سنتی به عنوان یک تحت الحمایه نظامی عمل می کرد.کتیبه‌های هخامنشی آتورا را «داهیو» توصیف می‌کنند که به گروهی از مردم یا یک کشور و مردم آن تعبیر می‌شود، بدون اینکه پیامدهای اداری داشته باشد.^[41] آتورا بیشتر قلمروهای امپراتوری نو-آسوری سابق را در بر می گرفت، اکنون بخش هایی از شمال عراق، شمال غربی ایران، شمال شرقی سوریه و جنوب شرقی آناتولی، امامصر و شبه جزیره سینا را مستثنی می کرد.^[42] سربازان آشوری در ارتش هخامنشی به عنوان پیاده نظام سنگین برجسته بودند.^[43] علی‌رغم ویرانی‌های اولیه، آتورا منطقه‌ای آباد بود، به‌ویژه در کشاورزی، که با باورهای قبلی مبنی بر بایر بودن آن در تناقض بود.^[42]