شورش های ضد عثمانی 1567-1572 مجموعه ای از درگیری ها بین شورشیان آلبانیایی ، یونانی و دیگر شورشیان و امپراتوری عثمانی در اوایل قرن شانزدهم بود.تنش های اجتماعی در این زمان با تضعیف دولت عثمانی، بحران مزمن اقتصادی و رفتار خودسرانه مقامات دولتی عثمانی تشدید شد.رهبران قیام ها در ابتدا موفق بودند و چندین مکان و قلعه استراتژیک به ویژه در اپیروس، یونان مرکزی و پلوپونز را تحت کنترل داشتند.اما جنبش فاقد سازماندهی لازم بود.آنها توسط قدرت های غربی تحریک و کمک شدند.عمدتاً توسط جمهوری ونیز، و پیروزی اتحادیه مقدس علیه ناوگان عثمانی در نبرد لپانتو، در نوامبر 1571، فعالیت های انقلابی بیشتری را آغاز کرد.با این حال، ونیز حمایت خود از شورشیان را پس گرفت و با عثمانی ها صلح یک جانبه امضا کرد.به این ترتیب شورش ها محکوم به پایان بود و نیروهای عثمانی در پی این شورش در سرکوب قیام دست به کشتارهای متعددی زدند.در طول فرآیند آرام سازی، مناطق مختلف عمدتاً منزوی هنوز از کنترل عثمانی خارج بودند و شورش های جدیدی مانند شورش دیونیسیوس اسکیلوسوفوس در سال 1611 به وقوع پیوست.