آلمان، یا دقیق تر، امپراتوری مقدس روم قدیم، در قرن هجدهم وارد دوره انحطاطی شد که در نهایت منجر به انحلال امپراتوری در طول جنگ های ناپلئونی شد.از زمان صلح وستفالن در سال 1648، امپراتوری به چندین ایالت مستقل (Kleinstaaterei) تقسیم شده بود.در طولجنگ سی ساله ، ارتش های مختلف بارها و بارها در سراسر سرزمین های منفصل هوهنزولرن، به ویژه سوئدی های اشغالگر، رژه رفتند.فردریک ویلیام اول، ارتش را برای دفاع از سرزمین ها اصلاح کرد و شروع به تحکیم قدرت کرد.فردریک ویلیام اول از طریق صلح وستفالیا پومرانیا شرقی را تصاحب می کند.فردریک ویلیام اول مناطق سست و پراکنده خود را دوباره سازماندهی کرد و موفق شد در طول جنگ دوم شمالی، تحت سلطه پروس تحت پادشاهی لهستان را از بین ببرد.او دوک نشین پروس را به عنوان یک فیود از پادشاه سوئد دریافت کرد که بعداً در معاهده لابیاو (نوامبر 1656) به او حاکمیت کامل داد.در سال 1657 پادشاه لهستان این کمک مالی را در قراردادهای Wehlau و Bromberg تجدید کرد.با پروس، سلسله هوهنزولرن براندنبورگ اکنون قلمرویی عاری از هرگونه تعهدات فئودالی را در اختیار داشت، که مبنایی برای ارتقای بعدی آنها به پادشاهان بود.به منظور رسیدگی به مشکل جمعیتی جمعیت عمدتاً روستایی پروس که حدود سه میلیون نفر بودند، مهاجرت و اسکان هوگونوهای فرانسوی را در مناطق شهری جلب کرد.بسیاری از آنها صنعتگر و کارآفرین شدند.در جنگ جانشینی اسپانیا، در ازای اتحاد علیه فرانسه، پسر انتخاب کننده بزرگ، فردریک سوم، در معاهده تاج پادشاهی در 16 نوامبر 1700 اجازه یافت تا پروس را به یک پادشاهی ارتقا دهد. فردریک اول در 18 ژانویه 1701. از نظر قانونی، هیچ پادشاهی در امپراتوری مقدس روم به جز بوهمیا وجود نداشت.با این حال، فردریک این خط را اتخاذ کرد که از آنجایی که پروس هرگز بخشی از امپراتوری نبوده و هوهنزولرن ها کاملاً بر آن حاکم بودند، او می تواند پروس را به یک پادشاهی ارتقا دهد.