پایه گذاری پادشاهی باواریا به عروج شاهزاده-انتخاب کننده ماکسیمیلیان چهارم جوزف از خاندان ویتلزباخ به عنوان پادشاه باواریا در سال 1805 برمی گردد. صلح پرسبورگ در سال 1805 به ماکسیمیلیان اجازه داد تا باواریا را به مقام پادشاهی برساند.پادشاه هنوز به عنوان یک انتخاب کننده خدمت می کرد تا اینکه بایرن در 1 اوت 1806 از امپراتوری مقدس روم جدا شد. دوک نشین برگ تنها در سال 1806 به ناپلئون واگذار شد. پادشاهی جدید از ابتدای ایجاد خود با چالش هایی روبرو بود که بر حمایت ناپلئونی تکیه داشت. فرانسه.پادشاهی در سال 1808 با اتریش جنگ مواجه شد و از 1810 تا 1814 قلمرو خود را به وورتمبرگ ایتالیا و سپس اتریش از دست داد.در سال 1808، تمام آثار رعیت که امپراتوری قدیمی را ترک کرده بود، لغو شد.در طول تهاجم فرانسه به روسیه در سال 1812 حدود 30000 سرباز باواریا در عملیات کشته شدند.با معاهده رید در 8 اکتبر 1813، باواریا کنفدراسیون راین را ترک کرد و موافقت کرد در ازای تضمین تداوم حاکمیت و موقعیت مستقل خود، به ائتلاف ششم علیه ناپلئون بپیوندد.در 14 اکتبر، باواریا اعلان رسمی جنگ علیه فرانسه ناپلئونی داد.این پیمان با شور و اشتیاق مورد حمایت ولیعهد لودویگ و مارشال فون ورد بود.با نبرد لایپزیگ در اکتبر 1813 کمپین آلمان با کشورهای ائتلاف به عنوان پیروز پایان یافت.با شکست فرانسه ناپلئون در سال 1814، باواریا برخی از زیان های خود را جبران کرد و سرزمین های جدیدی مانند دوک نشین بزرگ وورزبورگ، اسقف اعظم ماینتس (آشافنبورگ) و بخش هایی از دوک نشین بزرگ هسن را دریافت کرد.سرانجام، در سال 1816، قفل رانیش در ازای بیشتر سالزبورگ از فرانسه گرفته شد و سپس به اتریش واگذار شد (معاهده مونیخ (1816)).این دومین ایالت بزرگ و دومین ایالت قدرتمند در جنوب مین بود، پس از اتریش.در کل آلمان، پس از پروس و اتریش رتبه سوم را به خود اختصاص داد