دوره سلسله اولیه مصر باستان، پس از اتحاد مصر علیا و سفلی در حدود 3150 قبل از میلاد، شامل سلسله های اول و دوم است که تا حدود 2686 قبل از میلاد ادامه دارد.^[3] این دوره شاهد انتقال پایتخت از تینیس به ممفیس، استقرار یک سیستم خدا-شاه، و توسعه جنبه‌های کلیدی تمدن مصر مانند هنر، معماری و مذهب بود.^[4]قبل از 3600 سال قبل از میلاد، جوامع نوسنگی در امتداد رود نیل بر کشاورزی و اهلی کردن حیوانات متمرکز بودند.^[5] پیشرفت سریع در تمدن به زودی دنبال شد، ^[6] با نوآوری در سفال، استفاده گسترده از مس، و اتخاذ تکنیک های معماری مانند آجر خشک شده در آفتاب و طاق.این دوره همچنین نشان دهنده اتحاد مصر علیا و سفلی تحت پادشاه نارمر بود که نماد آن تاج دوگانه بود و در اساطیر به عنوان خدای شاهین هوروس در حال فتح ست به تصویر کشیده شد.^[7] این اتحاد، پایه و اساس سلطنت الهی را به مدت سه هزار سال بنا نهاد.نارمر، که با منس شناخته می شود، اولین فرمانروای مصر یکپارچه در نظر گرفته می شود، با آثاری که او را به مصر علیا و سفلی مرتبط می کند.حکومت او توسط پادشاهان سلسله اول به رسمیت شناخته شده است.^[8] نفوذ مصر فراتر از مرزهای آن گسترش یافت، با سکونتگاه‌ها و آثار باستانی در جنوب کنعان و نوبیا پایین، که نشان‌دهنده اقتدار مصر در این مناطق در طول دوره سلسله اولیه است.^[9]شیوه‌های تشییع جنازه با ثروتمندانی که مستاباها را می‌ساختند، پیشروهای اهرام بعدی را می‌ساختند.اتحاد سیاسی احتمالاً قرن‌ها طول کشید و مناطق محلی شبکه‌های تجاری را تشکیل دادند و کار کشاورزی را در مقیاس بزرگ‌تر سازماندهی کردند.این دوره همچنین شاهد توسعه سیستم نوشتاری مصر بود که از چند نماد به بیش از 200 آوا نگار و ایدئوگرام گسترش یافت.^[10]