یک دهه درگیری پس از مرگ جایاورمان پنجم رخ داد. سه پادشاه به طور همزمان به عنوان مخالف یکدیگر سلطنت کردند تا اینکه سوریاوارمان اول (حکومت 1006–1050) با تصرف پایتخت آنگکور به تخت سلطنت رسید.^[24] حکومت او با تلاش های مکرر مخالفانش برای سرنگونی او و درگیری های نظامی با پادشاهی های همسایه مشخص شد.^[26] سوریاوارمان اول در اوایل حکومت خود با سلسله چولا در جنوب هند روابط دیپلماتیک برقرار کرد.^[27] در دهه اول قرن یازدهم، کامبوجا با پادشاهی تامبرالینگا در شبه جزیره مالایی درگیر شد.^[26] پس از زنده ماندن از چندین تهاجم از سوی دشمنان خود، سوریاوارمن از امپراتور قدرتمند چولا راجندرا اول در برابر تامبرالینگا درخواست کمک کرد.^[26] پس از اطلاع از اتحاد سوریاوارمان با چولا، تامبرالینگا از پادشاه سریویجایا سانگراما ویجایاتونگاوارمن درخواست کمک کرد.^[26] این در نهایت منجر به درگیری چولا با سریویجایا شد.جنگ با پیروزی چولا و کامبوجا و ضررهای بزرگ برای سریویجایا و تامبرالینگا به پایان رسید.^[26] این دو اتحاد تفاوت‌های مذهبی داشتند، زیرا چولا و کامبوجا شیوی هندو بودند، در حالی که تامبرالینگا و سریویجایا بودایی ماهایانا بودند.نشانه هایی وجود دارد که قبل یا بعد از جنگ، سوریاوارمان اول ارابه ای را به راجندرا اول هدیه داد تا احتمالاً تجارت یا اتحاد را تسهیل کند.^[24]