شش قرن امپراتوری خمر با پیشرفت و دستاوردهای بی نظیر فنی و هنری، یکپارچگی سیاسی و ثبات اداری مشخص می شود.این امپراتوری نشان دهنده اوج فرهنگی و فنی تمدن پیش صنعتی کامبوج و آسیای جنوب شرقی است.^[19] پیش از امپراتوری خمر، چنلا، یک کشور با مراکز قدرت در حال تغییر، که در اوایل قرن هشتم به سرزمین چنلا و واتر چنلا تقسیم شد.^[20] در اواخر قرن هشتم، آب چنلا توسط مالایی‌های امپراتوری سریویجایا و جاوه‌های امپراتوری شایلاندرا جذب شد و در نهایت به جاوه و سریویجایا پیوست.^[21]جایاورمان دوم، به طور گسترده به عنوان پادشاهی که پایه های دوره آنگکور را پایه گذاری کرد، در نظر گرفته می شود.مورخان عموماً موافق هستند که این دوره از تاریخ کامبوج در سال 802 آغاز شد، زمانی که جایاورمان دوم مراسم بزرگداشتی را در کوه مقدس ماهندراپارواتا، که اکنون به عنوان پنوم کولن شناخته می شود، برگزار کرد.^[22] در سال‌های بعد، او قلمرو خود را گسترش داد و یک پایتخت جدید، Hariharalaya، در نزدیکی شهر مدرن Roluos تأسیس کرد.^[23] او بدین وسیله پایه و اساس انگکور را بنا نهاد که قرار بود در 15 کیلومتری شمال غربی پدید آید.جانشینان جایاورمان دوم به گسترش قلمرو کامبوجا ادامه دادند.ایندراوارمان اول (877-889 سلطنت کرد) موفق شد پادشاهی را بدون جنگ گسترش دهد و پروژه‌های ساختمانی گسترده‌ای را آغاز کرد که با ثروت به دست آمده از طریق تجارت و کشاورزی امکان‌پذیر شد.مهمترین آنها معبد پره کو و کارهای آبیاری بود.شبکه مدیریت آب به پیکربندی دقیق کانال‌ها، حوضچه‌ها و خاکریزهای ساخته شده از مقادیر عظیم ماسه رسی، مواد عمده موجود در دشت انگکور بستگی داشت.Indravarman I با ساخت Bakong در حدود 881، Hariharalaya را بیشتر توسعه داد. باکونگ به طور خاص شباهت های چشمگیری به معبد بوروبودور در جاوه دارد، که نشان می دهد ممکن است به عنوان نمونه اولیه باکونگ عمل کرده باشد.ممکن است بین کامبوجا و سایلندراها در جاوه مبادله مسافران و مأموریت هایی صورت گرفته باشد که نه تنها ایده ها، بلکه جزئیات فنی و معماری را نیز به کامبوج می آورد.^[24]