با شکست ناوگان ایونی در نبرد لاد، شورش عملاً پایان یافت.میلتوس از نزدیک سرمایه گذاری شده بود، ایرانیان "دیوارها را معدن می کردند و از هر وسیله ای علیه آن استفاده می کردند، تا زمانی که آن را کاملاً تصرف کردند".به گفته هرودوت، بیشتر مردان کشته شدند و زنان و کودکان به بردگی درآمدند.شواهد باستان شناسی تا حدی این موضوع را ثابت می کند و نشانه های گسترده ای از تخریب و متروک شدن بسیاری از شهر در عواقب لاد را نشان می دهد.با این حال، برخی از میلزی ها در میلتوس ماندند (یا به سرعت به آن بازگشتند)، اگرچه این شهر هرگز عظمت سابق خود را بازپس نگرفت.بنابراین، میلتوس از نظر تصوری "خالی از میلزی ها" بود.ایرانیان شهر و سرزمین ساحلی را برای خود گرفتند و بقیه قلمرو میلزی را از Pedasus به Carians دادند.میلزیان اسیر را به حضور داریوش در شوش آوردند و داریوش آنها را در «آمپه» در ساحل خلیج فارس در نزدیکی دهانه دجله اسکان داد.بسیاری از سامیایی ها از اقدامات ژنرال های خود در لاد وحشت زده شدند و تصمیم گرفتند قبل از بازگشت ظالم قدیمی خود، Aeaces of Samos، مهاجرت کنند.آنها دعوت مردم زانکل را برای استقرار در سواحل سیسیل پذیرفتند و میلزیانی را که موفق به فرار از دست ایرانیان شده بودند با خود بردند.خود ساموس به دلیل فرار سامیان در لاد، توسط ایرانیان از نابودی در امان ماند.اکنون بیشتر کاریا به ایرانیان تسلیم شد، اگرچه برخی از سنگرها باید با زور تصرف می شدند.