دائوریسس با شنیدن اینکه کاریان ها شورش کرده اند، ارتش خود را به سمت جنوب به سمت کاریا هدایت کرد.کاریان ها در "ستون های سفید"، در رودخانه مارسیاس (چینه امروزی)، شاخه ای از میاندر جمع شدند.پیکسودوروس، یکی از بستگان پادشاه کیلیکیه، پیشنهاد کرد که کاریان ها از رودخانه عبور کنند و با آن در پشت خود بجنگند تا از عقب نشینی جلوگیری کنند و در نتیجه آنها را شجاعانه تر بجنگند.این ایده رد شد و کاریان ها ایرانیان را وادار کردند که از رودخانه عبور کنند تا با آنها بجنگند.نبرد متعاقب، به گفته هرودوت، یک ماجرای طولانی بود، و کاریان ها سرسختانه می جنگیدند تا در نهایت تسلیم وزن اعداد ایرانی شوند.هرودوت پیشنهاد می کند که 10000 کاریان و 2000 ایرانی در این نبرد کشته شدند.بازماندگان مارسیاس به بیشه‌ای مقدس زئوس در لابراوندا برگشتند و به این فکر افتادند که آیا تسلیم ایرانی‌ها شوند یا کلاً از آسیا فرار کنند.با این حال، در حین مشورت، ارتش مایلزی به آنها ملحق شد و با این نیروها تصمیم گرفتند به جنگ ادامه دهند.سپس ایرانی‌ها به ارتش در لابراوندا حمله کردند و شکست سنگین‌تری را متحمل شدند و میلزی‌ها تلفات بسیار بدی متحمل شدند.پس از پیروزی مضاعف بر کاریان ها، دائوریسس کار کاهش سنگرهای کاریان را آغاز کرد.کاریان ها تصمیم گرفتند ادامه دهند و تصمیم گرفتند برای دائوریس ها در جاده ای که از طریق Pedasus می گذرد، کمین کنند.هرودوت اشاره می کند که این اتفاق کم و بیش مستقیماً بعد از لابراوندا رخ داده است، اما همچنین گفته شده است که Pedasus در سال بعد (496 قبل از میلاد) رخ داد و به کاریان ها زمان داد تا دوباره جمع شوند.ایرانیان در طول شب به Pedasus رسیدند و کمین بسیار مؤثر بود.ارتش ایران نابود شد و داوریس و دیگر فرماندهان ایرانی کشته شدند.به نظر می رسد فاجعه در Pedasus یک بن بست در لشکرکشی زمینی ایجاد کرده است و ظاهراً مبارزات کمی بیشتر در سال های 496 قبل از میلاد و 495 قبل از میلاد صورت گرفت.