در کوبا، جنبش 26 جولای، به رهبری انقلابیون جوان فیدل کاسترو و چه گوارا، در انقلاب کوبا در 1 ژانویه 1959 قدرت را به دست گرفت و رئیس جمهور فولخنسیو باتیستا را که دولت آیزنهاور از تسلیحات رژیم نامحبوبش محروم بود، سرنگون کرد.اگرچه فیدل کاسترو اولین بار از دسته‌بندی دولت جدید خود به عنوان سوسیالیست خودداری کرد و بارها کمونیست بودن را انکار کرد، کاسترو مارکسیست‌ها را به سمت‌های ارشد دولتی و نظامی منصوب کرد.مهمتر از همه، چه گوارا رئیس بانک مرکزی و سپس وزیر صنایع شد.روابط دیپلماتیک بین کوبا و ایالات متحده برای مدتی پس از سقوط باتیستا ادامه یافت، اما رئیس جمهور آیزنهاور عمداً پایتخت را ترک کرد تا از دیدار با کاسترو در سفر دومی به واشنگتن دی سی در ماه آوریل اجتناب کند و معاون رئیس جمهور ریچارد نیکسون را به جای او هدایت کرد. .کوبا در مارس 1960 مذاکره برای خرید تسلیحات از بلوک شرق را آغاز کرد. در مارس همان سال آیزنهاور برنامه های سیا و بودجه برای سرنگونی کاسترو را تایید کرد.در ژانویه 1961، درست قبل از ترک پست، آیزنهاور به طور رسمی روابط خود را با دولت کوبا قطع کرد.در آوریل سال جاری، دولت جان اف کندی، رئیس‌جمهور تازه منتخب آمریکا، تهاجم نافرجام کشتی‌های سازمان‌دهی شده توسط سیا را به جزیره در پلایا جیرون و پلایا لارگا در استان سانتا کلارا ترتیب داد - شکستی که علناً ایالات متحده را تحقیر کرد.کاسترو با استقبال علنی از مارکسیسم-لنینیسم پاسخ داد و اتحاد جماهیر شوروی متعهد شد که حمایت بیشتری ارائه کند.در ماه دسامبر، دولت ایالات متحده یک کمپین حملات تروریستی علیه مردم کوبا و عملیات مخفیانه و خرابکاری علیه دولت را در تلاش برای سرنگونی دولت کوبا آغاز کرد.