Η διαίρεση τηςΙνδίας , όπως περιγράφεται στον νόμο περί ανεξαρτησίας της Ινδίας του 1947, σηματοδότησε το τέλος της βρετανικής κυριαρχίας στη Νότια Ασία και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κυριαρχιών, της Ινδίας και του Πακιστάν , στις 14 και 15 Αυγούστου 1947, αντίστοιχα.Αυτή η διαίρεση περιλάμβανε τη διαίρεση των βρετανικών ινδικών επαρχιών της Βεγγάλης και του Παντζάμπ με βάση τις θρησκευτικές πλειοψηφίες, με περιοχές με μουσουλμανική πλειοψηφία να γίνονται μέρος του Πακιστάν και μη μουσουλμανικές περιοχές να ενώνονται με την Ινδία.Μαζί με την εδαφική διαίρεση, διαιρέθηκαν επίσης περιουσιακά στοιχεία όπως ο Βρετανικός Ινδικός Στρατός, το Ναυτικό, η Πολεμική Αεροπορία, η δημόσια υπηρεσία, οι σιδηρόδρομοι και το ταμείο.Αυτό το γεγονός οδήγησε σε μαζικές και βιαστικές μεταναστεύσεις, με εκτιμήσεις να υποδηλώνουν ότι 14 έως 18 εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν και περίπου ένα εκατομμύριο πέθαναν λόγω της βίας και των αναταραχών.Πρόσφυγες, κυρίως Ινδουιστές και Σιχ από περιοχές όπως το Δυτικό Παντζάμπ και η Ανατολική Βεγγάλη, μετανάστευσαν στην Ινδία, ενώ οι μουσουλμάνοι μετακόμισαν στο Πακιστάν, αναζητώντας ασφάλεια μεταξύ των ομοθρήσκων.Η διχοτόμηση πυροδότησε εκτεταμένη κοινοτική βία, ιδιαίτερα στο Παντζάμπ και τη Βεγγάλη, καθώς και σε πόλεις όπως η Καλκούτα, το Δελχί και η Λαχόρη.Περίπου ένα εκατομμύριο Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι και Σιχ έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις συγκρούσεις.Τόσο οι Ινδοί όσο και οι Πακιστανοί ηγέτες ανέλαβαν προσπάθειες για τον μετριασμό της βίας και την υποστήριξη των προσφύγων.Συγκεκριμένα, ο Μαχάτμα Γκάντι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προώθηση της ειρήνης μέσω νηστειών στην Καλκούτα και στο Δελχί.^[4] Οι κυβερνήσεις της Ινδίας και του Πακιστάν δημιούργησαν στρατόπεδα βοήθειας και κινητοποίησαν στρατούς για ανθρωπιστική βοήθεια.Παρά αυτές τις προσπάθειες, η διχοτόμηση άφησε μια κληρονομιά εχθρότητας και δυσπιστίας μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, επηρεάζοντας τη σχέση τους μέχρι σήμερα.