Халтаи Константинопол дар моҳи апрели соли 1204 ба вуқӯъ пайваст ва нуқтаи авҷи сайри чоруми салибӣ буд.Артиши салибдорон қисматҳои Константинополро, ки он вақт пойтахти Империяи Византия буд, забт карда, ғорат ва хароб карданд.Пас аз забт шудани шаҳр Империяи Лотинӣ (ба Византияҳо бо номи Франкократия ё ишғоли лотинӣ маълум) таъсис ёфт ва Болдуини Фландрия ба император Болдуини 1-и Константинопол дар Айя София тоҷ гузошта шуд.Пас аз тахриби шаҳр, қисми зиёди қаламравҳои Империяи Византия дар байни салибдорон тақсим карда шуданд.Аристократҳои Византия инчунин як қатор давлатҳои хурди мустақили пароканда таъсис доданд, ки яке аз онҳо Империяи Никей буд, ки дар ниҳоят Константинополро дар соли 1261 дубора забт карда, барқароршавии империяро эълон мекунанд.Бо вуҷуди ин, империяи барқароршуда ҳеҷ гоҳ тавонист қудрати пешинаи ҳудудӣ ё иқтисодии худро барқарор кунад ва дар ниҳоят дар муҳосираи Константинопол дар соли 1453 ба империяи афзояндаи Усмонӣ афтод.Халтаи Константинопол як гардиши бузург дар таърихи асрҳои миёна аст.Қарори салибдорон барои ҳамла ба бузургтарин шаҳри масеҳии ҷаҳон бесобиқа буд ва фавран баҳсбарангез буд.Гузоришҳо дар бораи ғоратгарӣ ва ваҳшиёнаи салибдорон ҷаҳони православиро ҷанҷол ва даҳшатнок карданд;муносибатҳои байни калисоҳои католикӣ ва православӣ дар тӯли садсолаҳо ба таври фалокатбор осеб диданд ва то замони муосир ба таври ҷиддӣ барқарор карда намешаванд.Империяи Византия хеле фақиртар, хурдтар ва дар ниҳоят тавони дифоъ аз истилои Салҷуқиён ва Усмонӣ, ки пас аз он буд, боқӣ монд;Амалҳои салибдорон ҳамин тавр бевосита фурӯпошии ҷаҳони масеҳиятро дар шарқ суръат бахшид ва дар ниҳоят ба истилои баъд аз усмонӣ дар Аврупои Ҷанубу Шарқӣ мусоидат кард.