Муњаммади Њодабанда чорумин шохи Сафавии Эрон аз соли 1578 буд, то соли 1587 аз љониби писараш Аббоси 1-ум сарнагун карда шуд. Хобанди бародараш Исмоили II љонишин шуд.Ходабанда писари Шох Тахмаспи I аз модари туркман Султонум Бегим Мавсиллу ва набераи Исмоили I, асосгузори сулолаи Сафавиён буд.Пас аз марги падараш дар соли 1576, Ходабанда ба фоидаи бародари хурдиаш Исмоили II гузашт.Ходабанда дарди чашме дошт, ки ӯро қариб нобино кард ва аз ин рӯ, тибқи фарҳанги шоҳии форсӣ натавонист барои тахт мубориза барад.Аммо дар пайи салтанати кутоҳ ва хунини Исмоили II Хобанди ягона ворис баромад ва ҳамин тавр, бо ҳимояти қабилаҳои қизилбош дар соли 1578 шоҳ шуд.Ҳукмронии Хобандаро бо заъфи давомдори тоҷ ва даргириҳои қабилавӣ ҳамчун як қисми ҷанги дуввуми шаҳрвандии даврони Сафавӣ нишон медод.Ходабандаро «марди завқи нозук, вале хислати заиф» тавсиф кардаанд.Дар натиҷа, ҳукмронии Хобандада бо гурӯҳбандӣ хос буд, ки қабилаҳои асосӣ бо писарон ва ворисони ояндаи Хобандада яксон мешуданд.Ин бесарусомонии дохилӣ ба қудратҳои хориҷӣ, ба хусус Империяи Усмонӣ , ки бо ҳам рақобаткунанда ва ҳамсоя буд, имкон дод, ки ба дастовардҳои ҳудудӣ, аз ҷумла забт кардани пойтахти кӯҳнаи Табрез дар соли 1585 ноил гарданд. Дар ниҳоят Хобандаро дар табаддулот ба нафъи писараш Шоҳ Аббоси I сарнагун карда шуд.