Шӯриши Берберӣ дар солҳои 740–743-и милодӣ дар замони ҳукмронии халифаи Умайя Ҳишом ибни Абдулмалик ба амал омад ва аввалин ҷудошавии муваффақ аз хилофати араб (ҳукмронии Димишқ) буд.Шӯриши Берберҳо бар зидди ҳокимони араби Умавияи онҳо, ки аз ҷониби воизони пуритани хариҷӣ оташ гирифта шуда буданд, дар соли 740 дар Танҷер оғоз ёфт ва дар аввал Майсара ал-Матғарӣ роҳбарӣ мекард.Шӯриш дере нагузашта дар боқимондаи Мағриб (Африқои Шимолӣ) ва аз гулӯгоҳҳо то Ал-Андалус паҳн шуд.Умавиён шиканҷа шуданд ва тавонистанд, ки ядрои Ифриқия (Тунис, Шарқ-Алҷазоир ва Ғарб-Ливия) ва Ал-Андалус (Испания ва Португалия ) ба дасти шӯришгарон афтад.Аммо боқимондаи Мағриб ҳеҷ гоҳ барқарор карда нашуд.Пас аз ноком шудан ба забт кардани маркази музофоти Умавиён, Кайруан, лашкарҳои шӯришиёни Бербер пароканда шуданд ва Мағриби ғарбӣ ба як қатор давлатҳои хурди Бербер тақсим шуд, ки аз ҷониби сардорони қабилаҳо ва имомҳои Хариҷит ҳукмронӣ мекарданд.Шӯриши Бербер эҳтимолан бузургтарин шикасти низомӣ дар ҳукмронии Халифа Ҳишом буд.Аз он чо аввалин давлатхои мусулмонй берун аз Хилофат ба вучуд омаданд.