Пас аз хуруҷи Византияҳо азМиср , Экзархати Африқо истиқлолияти худро эълон кард.Дар зери ҳукмронии он, Грегори Патрисия, ҳукмронии он аз сарҳади Миср то Марокаш паҳн шуд.Абдуллоҳ ибни Саъд ба ғарб дастаҳои ҳуҷумкунанда фиристод, ки дар натиҷа ғанимати зиёд ба даст овард ва Саъдро ташвиқ кард, ки маъракаи забт кардани Эксархатро пешниҳод кунад.Усмон баъд аз баррасии он дар мачлиси Шуро ба у ичозат дод.Қувваи 10 000 сарбоз ҳамчун тақвият фиристода шуд.Артиши рошидиён дар Барқаи Киренаика ҷамъ омада, аз он ҷо ба тарафи ғарб ҳаракат карда, Таробулусро ишғол карданд ва сипас ба Суфетул, пойтахти Григорий ҳаракат карданд.Дар чанги Суфетула аз тактикаи бартарии Абдулло ибни Зубайр Эксархат маглуб ва Григорий кушта шуд.Баъд аз он, мардуми Африқои Шимолӣ барои сулҳ даъво карданд ва розӣ шуданд, ки ҳар сол андоз супоранд.Мусулмонон ба ҷои он ки Африқои Шимолиро ҳамроҳ кунанд, Африқои Шимолиро ба як давлати тобеи худ табдил доданро афзалтар донистанд.Ҳангоме ки маблағи пешбинишудаи хироҷ пардохта шуд, лашкари мусалмонон ба сӯи Барқа ақибнишинӣ карданд.Пас аз Фитнаи аввал, аввалин ҷанги шаҳрвандии исломӣ, нерӯҳои мусалмонӣ аз шимоли Африқо ба Миср берун шуданд.Хилофати Умавиён баъдтар дар соли 664 ба Африқои Шимолӣ дубора ҳамла кард.