Фарҳанги Са Ҳуан фарҳанге дар Ветнам марказӣ ва ҷанубии имрӯза буд, ки дар байни солҳои 1000 то 200 пеш аз милод шукуфон буд.^[9] Мавқеъҳои бостоншиносии фарҳанг аз Делтаи Меконг то музофоти Куанг Бин дар маркази Ветнам кашф карда шуданд.Мардуми Са Ҳуин ба эҳтимоли зиёд пешгузаштагони мардуми Чам, як халқи австронезабон ва асосгузорони салтанати Чампа буданд.^[10]Фарҳанги Са Ҳуан далели шабакаи васеи тиҷоратиро нишон дод, ки аз соли 500 то милод то 1500-и милод вуҷуд дошт, ки бо номи Соҳаи Муносибати Са Ҳуин-Каланай маъруф аст (бо номи фарҳанги Са Ҳуан ва ғори Каланаи Масбате, Филиппин).Он асосан дар байни Са Хуан ва Филиппин буд, аммо инчунин ба маконҳои археологӣ дар Тайван , ҷануби Таиланд ва шимолу шарқи Борнео паҳн шудааст.Он бо анъанаҳои муштараки кулолии сурхчатоб, инчунин ороишҳои дукаса ва панҷарадор бо номи линглинг-о маълум аст, ки аз маводҳо ба монанди нефрит сабз (манбаъ аз Тайван), слюда сабз (аз Миндоро), нефрити сиёҳ (аз Hà Tĩnh) сохта шудаанд. ) ва гил (аз Вьетнам ва Филиппини Шимолй).^[11] Са Хуин инчунин маҳтобӣ аз шиша, карнелиан, агат, оливин, сиркон, тилло ва гранат истеҳсол мекард;аксарияти онхо масолехи аз хорича овардашударо низ истифода мебаранд.Дар маконҳои Са Ҳуин низ оинаҳои биринҷӣ ба услуби сулолаи Хан пайдо шуданд.^[11]