Ҷанги Араб-Исроил дар соли 1948, ки бо номи Ҷанги Якуми Араб-Исроил низ маъруф аст, як муноқишаи муҳим ва тағирёбанда дар Ховари Миёна буд, ки марҳилаи дуввум ва ниҳоии ҷанги Фаластини соли 1948 буд.Ҷанг расман бо қатъ шудани мандати Бритониё барои Фаластин дар нимашаби 14 майи соли 1948, чанд соат пас аз Эъломияи истиқлолияти Исроил оғоз шуд.Рӯзи дигар, эътилофи кишварҳои арабӣ, аз ҷумлаМиср , Трансиордания, Сурия ва нерӯҳои экспедитсионии Ироқ ба қаламрави собиқи Фаластини Бритониё ворид шуда, бо Исроил дар задухӯрди низомӣ қарор гирифтанд.^[182] Нерӯҳои истилогар минтақаҳои арабиро зери назорат гирифтанд ва фавран ба нерӯҳои исроилӣ ва чанд шаҳраки яҳудӣ ҳамла карданд.^[183]Ин ҷанг авҷи танишҳо ва низоъҳои тӯлонӣ дар минтақа буд, ки пас аз қабули Нақшаи тақсимоти СММ дар 29 ноябри соли 1947 авҷ гирифт. Ҳадафи ин нақша тақсимоти қаламрав ба давлатҳои ҷудогонаи арабӣ ва яҳудӣ ва як режими байналмилалӣ барои Байтулмуқаддас ва Байт-Лаҳм буд.Давраи байни Эъломияи Балфур дар соли 1917 ва анҷоми мандати Бритониё дар соли 1948 норозигии афзояндаи ҳам арабҳо ва ҳам яҳудиёнро мушоҳида кард, ки боиси шӯриши арабҳо аз соли 1936 то 1939 ва шӯриши яҳудиён аз соли 1944 то 1947 шуд.Муноқиша, ки асосан дар қаламрави собиқ мандати Бритониё, дар якҷоягӣ бо минтақаҳои нимҷазираи Синай ва ҷануби Лубнон меҷангид, бо якчанд давраи оташбас дар тӯли 10 моҳ тавсиф карда шуд.^[184] Дар натиҷаи ҷанг, Исроил назорати худро берун аз пешниҳоди СММ дар бораи давлати яҳудӣ васеъ карда, тақрибан 60% қаламрави барои давлати араб таъиншударо забт кард.^[185] Ба ин минтақаҳои калидӣ, аз қабили Ҷаффа, Лидда, Рамле, Ҷалилаи Боло, қисматҳои Негев ва минтақаҳои атрофи роҳи Тел-Авив – Ерусалим дохил мешуданд.Исроил низ зери назорати Байтулмуқаддаси Ғарбӣ қарор гирифт, дар ҳоле ки Трансйордун Байтулмуқаддаси Шарқӣ ва соҳили Ғарбиро ба тасарруфи худ гирифт ва баъдан онро аннексия кард ва Миср навори Ғаззаро таҳти назорат гирифт.Дар конференцияи Ерихон дар мохи декабри соли 1948, ки дар он вакилони Фаластин иштирок доштанд, ба муттахид намудани Фаластин ва Трансиордания даъват карда шуд.^[186]Ҷанг ба тағйироти назарраси демографӣ оварда расонд, ки тақрибан 700,000 арабҳои фаластинӣ гурехтанд ё аз хонаҳои худ ба Исроил табдил ёфтанд, гуреза шуданд ва Накбаро қайд карданд ("фалокат").^[187] Ҳамзамон, шумораи шабеҳи яҳудиён ба Исроил, аз ҷумла 260,000 аз кишварҳои арабии атроф муҳоҷират карданд.^[188] Ин ҷанг барои муноқишаи давомдор байни Исроил ва Фаластин замина гузошт ва манзараи геополитикии Ховари Миёнаро ба таври назаррас тағйир дод.