Wojna o sukcesję kastylijską była konfliktem zbrojnym toczonym od 1475 do 1479 roku o sukcesję Korony Kastylii, toczonym między zwolennikami Joanny „la Beltraneja”, rzekomej córki zmarłego monarchy Henryka IV Kastylii, a zwolennikami połowy Henryka -siostra Isabella, która ostatecznie odniosła sukces.Wojna miała wyraźny charakter międzynarodowy, ponieważ Izabela była żoną Ferdynanda, następcy tronu Aragonii, a Joanna była strategicznie poślubiona królowi Portugalii Afonso V, jej wujowi, po sugestii jej zwolenników.Francja interweniowała w obronie Portugalii , która rywalizowała z Aragonią o terytoria we Włoszech i Roussillon.Pomimo kilku początkowych sukcesów zwolenników Joanny, brak agresywności militarnej ze strony Afonso V i impas w bitwie pod Toro (1476) doprowadziły do ​​rozpadu sojuszu Joanny i uznania Izabeli na dworach Madrigal-Segovii ( kwiecień-październik 1476): „W 1476 roku, zaraz po niezdecydowanej bitwie pod Peleagonzalo [niedaleko Toro], Ferdynand i Izabela okrzyknęli wynik wielkim zwycięstwem i zwołali Sądy w Madrigal. Nowo zdobyty prestiż został wykorzystany do zdobycia poparcia miejskiego od ich sojusznicy…” (Marvin Lunenfeld).Sama wojna między Kastylią a Portugalią trwała nadal.Obejmowało to działania wojenne na Atlantyku, które stały się ważniejsze: walka o dostęp drogą morską do bogactw Gwinei (złota i niewolników).W 1478 roku flota portugalska pokonała Kastylijczyków w decydującej bitwie o Gwineę.Wojna zakończyła się w 1479 r. Traktatem z Alcáçovas, który uznał Izabelę i Ferdynanda za władców Kastylii i przyznał Portugalii hegemonię na Atlantyku, z wyjątkiem Wysp Kanaryjskich.Joanna utraciła prawo do tronu Kastylii i pozostała w Portugalii aż do śmierci.