Węgierski najazd na Hiszpanię miał miejsce w lipcu 942 r. Był to najdalej na zachód wysunięty obszar, na który Węgrzy najechali w okresie migracji do Europy Środkowej;chociaż podczas wielkiego najazdu w latach 924–25 Węgrzy splądrowali Nîmes i mogli dotrzeć aż do Pirenejów. Jedyna współczesna wzmianka o Węgrach przekraczających Pireneje do Hiszpanii znajduje się w al-Maʿsūdī, który napisał, że „ich najazdy rozciągają się aż do ziem rzymskich i prawie aż do Hiszpanii”.Jedyny szczegółowy opis najazdu z 942 r. zachował Ibn Ḥayyān w swoim Kitāb al-Muqtabis fī tarīkh al-Andalus (Ten, który szuka wiedzy o historii al-Andalus), który został ukończony na krótko przed jego śmiercią w 1076 r. Jego opis Węgrów opiera się na zaginionym źródle z X wieku.Według Ibn Ḥayyāna, węgierska grupa najazdowa przeszła przez Królestwo Longobardów (północne Włochy), a następnie przez południową Francję, tocząc po drodze potyczki.Następnie najechali Thaghr al-Aqṣā („Najdalszy Marsz”), północno-zachodnią prowincję graniczną kalifatu Kordoby.7 lipca 942 r. główna armia rozpoczęła oblężenie Lleidy (Lérida).Miastami Lleida, Huesca i Barbastro były rządzone przez członków rodziny Banū Ṭawīl.Pierwszymi dwoma rządził Mūsa ibn Muhammad, podczas gdy Barbastro był pod kontrolą swojego brata, Yaḥyā ibn Muhammada.Podczas oblężenia Lleidy kawaleria węgierska najechała aż do Huesca i Barbastro, gdzie 9 lipca w potyczce zdobyła Yaḥyā.