Bunt Berberów z lat 740–743 n.e. miał miejsce za panowania kalifa Umajjadów Hishama ibn Abd al-Malika i był pierwszą udaną secesją od kalifatu arabskiego (rządzonego z Damaszku).Rozpalona przez purytańskich kaznodziejów charydżickich bunt Berberów przeciwko ich arabskim władcom Umajjadów rozpoczął się w Tangerze w 740 r., a początkowo przewodził mu Maysara al-Matghari.Bunt wkrótce rozprzestrzenił się na resztę Maghrebu (Afryka Północna) i przez cieśniny aż do Al-Andalus.Umajjadzi podjęli walkę i udało im się zapobiec wpadnięciu w ręce rebeliantów rdzenia Ifriqiya (Tunezja, Wschodnia Algieria i Zachodnia Libia) oraz Al-Andalus (Hiszpania i Portugalia ).Ale reszty Maghrebu nigdy nie odnaleziono.Po nieudanej próbie zdobycia stolicy prowincji Umajjadów, Kairouanu, armie rebeliantów berberyjskich rozwiązały się, a zachodni Maghreb podzielił się na szereg małych berberyjskich państw rządzonych przez wodzów plemiennych i imamów Kharijite.Bunt Berberów był prawdopodobnie największą porażką militarną za panowania kalifa Hishama.Z niego wyłoniły się jedne z pierwszych państw muzułmańskich poza kalifatem.