Księstwo Węgier

Prehistoria Węgier obejmuje okres historii narodu węgierskiego, czyli Madziarów, który rozpoczął się wraz z oddzieleniem języka węgierskiego od innych języków ugrofińskich lub ugrofińskich około 800 roku p.n.e., a zakończył się podbojem Kotliny Karpackiej przez Węgier około 895 roku n.e.Opierając się na najwcześniejszych wzmiankach o Madziarach w kronikach bizantyjskich, zachodnioeuropejskich i węgierskich, uczeni przez stulecia uważali ich za potomków starożytnych Scytów i Hunów.W przededniu przybycia Węgrów (Madziarów), około 895 r., obszarem Kotliny Karpackiej rządziła Francja Wschodnia, Pierwsze Cesarstwo Bułgarskie i Wielkie Morawy (państwo wasalne Francji Wschodniej).Węgrzy mieli dużą wiedzę o tym regionie, ponieważ często byli zatrudniani przez okoliczne władze jako najemnicy i przez dziesięciolecia prowadzili własne kampanie na tym obszarze.Obszar ten był słabo zaludniony od czasu zniszczenia państwa Awarów przez Karola Wielkiego w 803 r., a Madziarowie (Węgrzy) mogli wkroczyć tu pokojowo i praktycznie bez sprzeciwu.Nowo zjednoczeni Węgrzy pod wodzą Árpáda osiedlili się w Kotlinie Karpackiej od 895 roku.

Węgierski podbój Kotliny Karpackiej był ciągiem wydarzeń historycznych zakończonych osadnictwem Węgrów w Europie Środkowej na przełomie IX i X wieku.Przed przybyciem Węgrów trzy wczesnośredniowieczne potęgi: Pierwsze Cesarstwo Bułgarskie , Francja Wschodnia i Morawy, walczyły między sobą o kontrolę nad Kotliną Karpacką.Czasami zatrudniali węgierskich jeźdźców jako żołnierzy.Dlatego Węgrzy zamieszkujący stepy pontyjskie na wschód od Karpat znali swoją przyszłą ojczyznę, gdy rozpoczął się ich podbój.Podbój węgierski rozpoczął się w kontekście „późnej lub„ małej ”migracji ludów”.Współczesne źródła podają, że Węgrzy przekroczyli Karpaty po wspólnym ataku Pieczyngów i Bułgarów na nich w 894 lub 895 roku.Najpierw przejęli kontrolę nad nizinami na wschód od Dunaju, a w 900 r. zaatakowali i zajęli Panonię (region na zachód od rzeki). Wykorzystali wewnętrzne konflikty na Morawach i unicestwili to państwo gdzieś między 902 a 906 rokiem.Trzy główne teorie próbują wyjaśnić przyczyny „zabierania ziemi przez Węgry”.Niektórzy twierdzą, że była to zamierzona operacja wojskowa, zaplanowana po poprzednich najazdach, której wyraźnym celem było zajęcie nowej ojczyzny.Pogląd ten (reprezentowany na przykład przez Bakay i Padányi) wynika głównie z narracji kronik Anonimowych i późniejszych kronik węgierskich.Przeciwny pogląd utrzymuje, że wspólny atak Pieczyngów i Bułgarów zmusił Węgrów do działania.Kristó, Tóth i inni zwolennicy teorii odwołują się do zgodnych zeznań zawartych w Rocznikach z Fuldy, Regino z Prüm i Porphyrogenitusa na temat związku konfliktu Węgrów z koalicją bułgarsko-Peczyngów z ich wycofaniem się ze stepów pontyjskich.Pośrednia teoria głosi, że Węgrzy od dziesięcioleci rozważali ruch na zachód, kiedy atak Bułgarii i Pieczyngów przyspieszył ich decyzję o opuszczeniu pontyjskich stepów.Na przykład Róna-Tas argumentuje, że „fakt, że pomimo serii niefortunnych wydarzeń Madziarom udało się utrzymać głowę nad wodą, pokazuje, że rzeczywiście byli gotowi ruszyć dalej”, kiedy zaatakowali ich Pieczyngowie.

Regino z Prüm twierdzi, że Węgrzy „wędrowali po pustkowiach Panonii i Awarów i szukali codziennego pożywienia, polując i łowiąc ryby” po przybyciu do Kotliny Karpackiej.Wydaje się, że ich postęp w kierunku Dunaju pobudził Świętego Cesarza Rzymskiego Arnulfa, który został koronowany na cesarza, do powierzenia Brasławowi (władcy regionu między rzekami Drawą i Sawą)] obrony całej Panonii w 896 roku.

Kolejnym wydarzeniem odnotowanym w związku z Węgrami jest ich najazd na Włochy w 899 i 900. List arcybiskupa Salzburga Theotmara i jego sufraganów sugeruje, że cesarz Arnulf podżegał ich do ataku na króla Włoch Berengara I.Rozgromili wojska włoskie 2 września nad rzeką Brenta w wielkiej bitwie i splądrowali region Vercelli i Modeny zimą.Po tym zwycięstwie całe królestwo włoskie było zdane na łaskę Węgrów.Nie mając armii włoskiej, która mogłaby im się przeciwstawić, Węgrzy postanowili spędzić łagodną zimę we Włoszech, kontynuując ataki na klasztory, zamki i miasta, próbując je podbić, tak jak robili to, zanim zaczęła ich ścigać armia Berengara.Wrócili z Italii, gdy dowiedzieli się o śmierci cesarza Arnulfa.Zanim Węgrzy opuścili Italię, wiosną 900 roku zawarli pokój z Berengarem, który w zamian za odejście dał im zakładników i pieniądze za pokój.Jak pisze Liuprand, Węgrzy zostali przyjaciółmi Berengara.Wydaje się, że z czasem niektórzy z węgierskich przywódców stali się jego osobistymi przyjaciółmi.

Śmierć cesarza uwolniła Węgrów od sojuszu z Francją Wschodnią.W drodze powrotnej z Italii rozszerzyli swe panowanie na Panonię.Co więcej, według Liutpranda z Cremony, Węgrzy „stanowili dla siebie naród Morawian, który król Arnulf podbił swoją potęgą” podczas koronacji syna Arnulfa, Ludwika Dziecka w 900 r. The Annals of Grado dotyczy że Węgrzy pokonali Morawian po ich wycofaniu się z Włoch.Następnie Węgrzy i Morawianie zawarli sojusz i wspólnie najechali Bawarię, według Aventinusa.Jednak współczesne Roczniki Fuldy wspominają tylko o dotarciu Węgrów do rzeki Enns.

Węgrzy podbijają wschodnią część Wielkich Moraw, kończąc tym samym węgierski podbój Kotliny Karpackiej, podczas gdy Słowianie z zachodu i północy tego regionu zaczynają składać im daninę.Data, kiedy Morawy przestały istnieć, jest niepewna, ponieważ nie ma jednoznacznych dowodów ani na „istnienie Moraw jako państwa” po 902 r., ani na ich upadek.Krótka notatka w Annales Alamannici odnosi się do „wojny z Węgrami na Morawach” w 902 r., Podczas której „ziemia uległa”, ale tekst ten jest niejednoznaczny.Alternatywnie, tak zwane przepisy celne Raffelstetten wspominają o „rynkach Morawian” około 905 r. Życie św. Nauma podaje, że Węgrzy okupowali Morawy, dodając, że Morawianie, którzy „nie zostali schwytani przez Węgrów, uciekli do Bułgarów ” .Constantine Porphyrogenitus łączy również upadek Moraw z okupacją przez Węgrów.Zniszczenie wczesnośredniowiecznych ośrodków miejskich i twierdz w Szepestamásfalva, Dévény i innych miejscach współczesnej Słowacji datuje się na okres około 900 roku.

Węgrzy najechali Włochy, korzystając z tak zwanego „Szlaku Węgrów” prowadzącego z Panonii do Lombardii w 904 r. Przybyli jako sojusznicy króla Berengara I przeciwko jego rywalowi, królowi Ludwikowi z Prowansji .Węgrzy spustoszyli tereny zajmowane wcześniej przez króla Ludwika wzdłuż rzeki Pad, co zapewniło zwycięstwo Berengara.Zwycięski monarcha pozwolił Węgrom splądrować wszystkie miasta, które wcześniej przyjęły rządy jego przeciwnika, i zgodził się płacić roczną daninę w wysokości około 375 kilogramów (827 funtów) srebra.Zwycięstwo Węgrów przeszkodziło wszelkim próbom ekspansji wschodniej Francji na wschód przez następne dziesięciolecia i otworzyło Węgrom drogę do swobodnego plądrowania rozległych terytoriów tego królestwa.

Kurszán był kende Madziarów sprawującym podwójne przywództwo, a Árpád pełnił funkcję gyuli – zgodnie z teorią głównego nurtu.Odegrał kluczową rolę w podboju węgierskim.W latach 892/893 wraz z Arnulfem z Karyntii zaatakował Wielkie Morawy, aby zabezpieczyć wschodnie granice Cesarstwa Franków.Arnulf oddał mu wszystkie zdobyte ziemie na Morawach.Kurszán zajął także południową część Węgier, należącą do Królestwa Bułgarii.Zawarł sojusz z cesarzem bizantyjskim Leonem VI , gdy zdał sobie sprawę z bezbronności kraju od południa.Razem niespodziewanie pokonali armię Bułgarii Symeona I.Ważne wydarzenie po podboju Kotliny Karpackiej, jakim było zamordowanie przez Bawarczyków Kurszána, zostało odnotowane w dłuższej wersji Kronik św. Galla, Annales Alamannici i Roczników Einsiedeln.Trzy kroniki jednomyślnie podają, że Bawarczycy zaprosili węgierskiego przywódcę na kolację pod pretekstem negocjacji traktatu pokojowego i zdradziecko go zamordowali.Od tego momentu Árpád stał się jedynym władcą i zajął część terytorium swojego byłego partnera.

Dwie armie węgierskie niszczą, jedna po drugiej, Księstwo Saksonii.Do Madziarów sprowadziło się słowiańskie plemię Dalamanów, które mieszkało w pobliżu Miśni, zagrożone najazdami saskimi.

Bitwa pod Pressburgiem była trzydniową bitwą stoczoną w dniach 4–6 lipca 907 r., podczas której armia wschodniofrancuska, składająca się głównie z wojsk bawarskich dowodzonych przez margrabiego Luitpolda, została unicestwiona przez siły węgierskie.Dokładne miejsce bitwy nie jest znane.Współczesne źródła podają, że miało to miejsce w „Brezalauspurc”, ale nie jest jasne, gdzie dokładnie się znajdował.Niektórzy specjaliści umieszczają go w okolicach Zalaváru;inne w lokalizacji blisko Bratysławy, według tradycyjnego założenia.Ważnym skutkiem bitwy pod Pressburgiem było to, że Królestwo Francji Wschodniej nie mogło odzyskać kontroli nad Marszem Karolingów w Panonii, w tym nad terytorium późniejszej marchii orientalis, utraconej w 900 roku.Najbardziej znaczącym rezultatem bitwy pod Pressburgiem jest to, że Węgrzy zabezpieczyli ziemie zdobyte podczas węgierskiego podboju Kotliny Karpackiej, zapobiegli niemieckiej inwazji , która zagrażała ich przyszłości, i utworzyli Królestwo Węgier.Bitwa ta jest uważana za jedną z najważniejszych bitew w historii Węgier i stanowi zakończenie węgierskiego podboju.

Po tym, jak bitwa pod Pressburgiem zakończyła się katastrofalną klęską nacierających wojsk wschodniofrancuskich pod wodzą księcia Bawarii Luitpolda, Węgrzy podążając za koczowniczą filozofią wojenną: zniszcz wroga całkowicie lub zmuś go do poddania się, najpierw zmusili księcia Bawarii Arnulfa do zapłacić im daninę i pozwolić ich armiom przekroczyć ziemie księstwa, aby zaatakować inne terytoria niemieckie i chrześcijańskie, a następnie rozpocząć kampanie dalekiego zasięgu przeciwko innym księstwom wschodniofrancuskim.W kampanii 908 roku Węgrzy ponownie wykorzystali terytorium Dalamancji do ataku na Turyngię i Saksonię, przybywając z Czech lub Śląska, gdzie żyły plemiona słowiańskie, podobnie jak w 906 roku. Turyngia spotkała się z Węgrami na polu bitwy pod Eisenach.Nie znamy wielu szczegółów tej bitwy, ale wiemy, że była to druzgocąca klęska Niemców, a dowódca wojsk chrześcijańskich: Burchard, książę Turyngii, zginął wraz z Egino, księciem Turyngii i Rudolfem I, Biskup Würzburga wraz z większością żołnierzy niemieckich.Następnie Węgrzy splądrowali Turyngię i Saksonię aż do Bremy, wracając do domu z wieloma łupami.

W 909 armia węgierska najechała Bawarię, ale została pokonana przez Arnulfa, księcia Bawarii w niewielkiej bitwie pod Pocking.Król Ludwik zdecydował, że siły ze wszystkich księstw niemieckich powinny zjednoczyć się do walki z Węgrami.Groził nawet egzekucją tych, którzy nie zechcą zgromadzić się pod jego sztandarem.Możemy więc przypuszczać, że Ludwik zgromadził „ogromną armię”, jak określa to Liutprand w swoim Antapodosis.Dokładna liczebność armii frankońskiej nie jest znana, ale można przypuszczać, że była ona znacznie liczniejsza niż armia węgierska.To wyjaśnia, dlaczego Madziarowie byli tak ostrożni podczas bitwy i czekali niezwykle długo (ponad dwanaście godzin), stopniowo osłabiając siły wroga za pomocą taktyki uderz i uciekaj, a także używając metod psychologicznych, aby ich zmylić , przed podjęciem decydującego kroku taktycznego.Pierwsza bitwa pod Lechfeld była ważnym zwycięstwem armii Madziarów nad połączonymi siłami Wschodniej Francji i Szwabii (Alamannia) pod nominalnym dowództwem Ludwika Dzieciątka.Bitwa ta jest jednym z najwspanialszych przykładów sukcesu pozorowanej taktyki odwrotu stosowanej przez koczowniczych wojowników oraz przykładem skutecznego wykorzystania wojny psychologicznej.

Po tej pierwszej bitwie pod Lechfeld armia węgierska pomaszerowała na północ, do granicy Bawarii i Frankonii, i spotkała się pod Rednitz z armią francusko-bawarsko-lotaryńską dowodzoną przez Gebharda, księcia Lotaryngii.Nie znamy wielu szczegółów bitwy, wiemy tylko, że bitwa toczyła się na pograniczu Bawarii i Frankonii, a armia niemiecka została ciężko pokonana.Dowódcy armii Gebhard, książę Lotaryngii, Liudger, hrabia Ladengau i większość żołnierzy zginęli, a pozostali żołnierze uciekli.Z Annales Alamannici możemy też przypuszczać, że podobnie jak w bitwie pod Augsburgiem, Węgrom udało się oszukać wojska wroga, tym razem Bawarczyków, w taki sposób, aby myśleli, że bitwę wygrali, i w tym momencie, kiedy wróg stracił czujność, zaatakowali z zaskoczenia i pokonali ich.Możliwe, że Węgrzy mogli zastosować tę samą koczowniczą taktykę pozorowanego odwrotu, którą dziesięć dni wcześniej wygrali bitwę pod Augsburgiem.Po tych dwóch bitwach armia węgierska splądrowała i spaliła terytoria niemieckie i nikt nie próbował z nimi ponownie walczyć, wycofując się do otoczonych murami miast i zamków i czekając, aż zawrócą na Węgrzech.W drodze powrotnej Węgrzy splądrowali okolice Regensburga, spalili Altaich i Osterhofen.Król Ludwik Dzieciątko prosi o pokój i zaczyna składać hołd.

Wojska węgierskie przekraczają Bawarię i atakują Szwabię i Frankonię.Plądrują tereny od Meinfeld do Aargau.Następnie przekraczają Ren i po raz pierwszy atakują Burgundię.

Narracja Aventinusa potwierdziła, że ​​Conrad był zobowiązany do oddania hołdu Węgrom, a także swojemu poprzednikowi Ludwikowi Dzieciątku wraz z książętami Szwabii, Franków, Bawarii i Saksonii po bitwie pod Rednitz w czerwcu 910 r. Według kronikarza, płacenie zwykłego podatku było „ceną pokoju”.Po spacyfikowaniu zachodniej granicy Węgrzy wykorzystali wschodnie prowincje Królestwa Niemiec jako strefę puffer i obszar transferowy do prowadzenia dalekosiężnych kampanii wojskowych na dalekim zachodzie.Bawaria wpuściła Węgrów do swojego królestwa, aby mogli kontynuować podróż, a stosunki bawarsko-węgierskie określano w tym czasie jako neutralne.Pomimo „pokoju”, który gwarantowały regularne płacenie podatków, spotykał się z ciągłymi najazdami Węgrów, gdy przekraczali granicę lub wracali do Kotliny Panońskiej po dalekiej kampanii.Jednak energiczny i waleczny Arnulf pokonał już mały węgierski kontyngent najazdowy pod Pocking w pobliżu rzeki Rott 11 sierpnia 909 r., Po wycofaniu się z kampanii, w której spalili dwa kościoły we Freising.W 910 r. pokonał także inną pomniejszą jednostkę węgierską pod Neuching, która wróciła ze zwycięskiej bitwy pod Lechfeld i innych grabieżczych ataków.Bitwa pod Inn toczyła się w 913 r., kiedy węgierska armia najazdowa, wracając z grabieżczych ataków na Bawarię, Szwabię i północną Burgundię, zmierzyła się z połączoną armią Arnulfa, księcia Bawarii, hrabiów Erchanger i Burchard ze Szwabii, i Lord Udalrich, który pokonał ich pod Aschbach nad rzeką Inn.

Po wyborze Henryka Ptasznika na nowego króla Wschodniej Francji, armia węgierska wkracza do Niemiec i pokonuje siły Henryka w bitwie pod Püchen, a następnie kieruje się na zachód.Armia węgierska wkracza do Lotaryngii i Francji.Król Karol Prosty nie może zebrać wystarczających sił, by stawić im czoła w bitwie, wycofuje się i pozwala im splądrować swoje królestwo.Na początku 920 r. ta sama armia węgierska wkracza z zachodu do Burgundii, a następnie do Lombardii i pokonuje siły Rudolfa II z Burgundii, który zaatakował Berengara I z Włoch, sojusznika Księstwa Węgier.Następnie Madziarowie plądrują okolice tych włoskich miast, które, jak sądzą, wspierały Rudolfa: Bergamo, Piacenza i Nogara.

W 921 armia węgierska dowodzona przez Dursaca i Bogáta wkracza do północnych Włoch, a następnie unicestwia między Brescią a Weroną siły włoskich zwolenników Rudolfa II z Burgundii, zabijając palatyna Odelrika i biorąc do niewoli Gisleberta, hrabiego Bergamo .Armia ta idzie w kierunku południowych Włoch, gdzie zimuje, aw styczniu 922 r. plądruje regiony między Rzymem a Neapolem.Armia Madziarów atakuje Apulię w południowych Włoszech, rządzoną przez Bizantyjczyków.

Wiosna – Rudolf II Burgundzki zostaje wybrany przez powstańców włoskich na króla Włoch w Pawii.Cesarz Włoch Berengar I prosi Węgrów o pomoc, którzy następnie wysyłają armię dowodzoną przez Szalárda, który pali Pawię i galery wojenne nad brzegiem rzeki Ticino.7 kwietnia – Kiedy w Weronie zostaje zamordowany cesarz Berengar, Węgrzy wyruszają w kierunku Burgundii.Rudolf II z Burgundii i Hugh z Arles próbują okrążyć ich na przełęczach Alp, ale Węgrzy uciekają z zasadzki i atakują Gothię i przedmieścia Nîmes.Wracają do domu, ponieważ wybucha wśród nich zaraza.Kolejna armia węgierska plądruje Saksonię.Król niemiecki Henryk Ptasznik wycofuje się do zamku Werla.Węgierski szlachcic przypadkowo wpada w ręce Niemców.Król Henryk wykorzystuje tę okazję do negocjacji z Węgrami, prosząc o pokój i zgadzając się na złożenie daniny Księstwu Węgier.

Ponieważ król niemiecki Henryk I Ptasznik odmówił dalszego płacenia daniny Księstwu Węgierskiemu, do Saksonii wkracza armia Madziarów.Wkraczają z ziem słowiańskiego plemienia Dalamanów, które odrzucają ich propozycję sojuszu, następnie Węgrzy rozdzielają się na dwie części, ale wkrótce armia próbująca oskrzydlić Saksonię od zachodu zostaje pokonana przez połączone siły Saksonii i Turyngii pod Gotą.Druga armia oblega Merseburg, po czym zostaje pokonana w bitwie pod Riade przez armię królewską.Za życia Henryka Madziarowie nie odważyli się dokonać kolejnego najazdu na Francję Wschodnią.

Wybucha wojna między Węgrami a Pieczyngami, ale pokój zostaje zawarty po wiadomościach o bułgarskim ataku na ich terytoria, zbliżającym się do miasta (prawdopodobnie Belgradu).Węgrzy i Pieczyngowie decydują się na atak na to miasto.Armia węgiersko-Peczyngów pokonuje w bitwie pod Wlndr, odciążające siły bizantyjsko-bułgarskie następnie zdobywają miasto i plądrują je przez trzy dni.Alianci plądrują Bułgarię , następnie udają się w stronę Konstantynopola, gdzie obozują przez 40 dni i plądrują Trację, biorąc wielu jeńców.Cesarstwo Bizantyjskie zawiera traktat pokojowy z Węgrami, żąda okupu od jeńców i zgadza się płacić daninę Księstwu Węgierskiemu.

Armia węgierska wkracza do Italii, gdzie król Hugon, dając im 10 buszli złota, przekonuje ich do ataku na kalifat kordoby.W połowie czerwca Węgrzy przybywają do Katalonii, plądrują region, a następnie wkraczają na północne tereny kalifatu Kordoby.23 czerwca Węgrzy oblegają Leridę przez 8 dni, a następnie atakują Cerdañę i Huescę.26 czerwca Węgrzy chwytają Yahya ibn Muhammada ibn al Tawila, władcę Barbastro i przetrzymują go w niewoli przez 33 dni, dopóki nie zostanie wykupiony.Wreszcie w lipcu Węgrzy znaleźli się na pustynnym terytorium i zabrakło im żywności i wody.Zabijają swojego włoskiego przewodnika i wracają do domu.Pięciu węgierskich żołnierzy zostaje wziętych do niewoli przez Kordobańczyków i staje się ochroniarzami kalifa.

Armia niemiecka Ottona I pokonuje armię węgierską i zmusza ją do ucieczki w bitwie pod Lechfeld.Pomimo zwycięstwa Niemcy ponieśli ciężkie straty, a wśród nich wielu szlachciców: Conrad, książę Lotaryngii, hrabia Dietpald, Ulrich hrabia Aargau, bawarski hrabia Berthold itd. Węgierscy przywódcy Bulcsú, Lehel i Súr zostali przewiezieni do Regensburga i powieszeni z wieloma innymi Węgrami.Zwycięstwo Niemiec ochroniło Królestwo Niemiec i na dobre powstrzymało najazdy nomadów na Europę Zachodnią.Otton I został ogłoszony cesarzem i ojcem ojczyzny przez swoją armię po zwycięstwie, a następnie został koronowany na Świętego Cesarza Rzymskiego w 962 r., głównie dzięki wzmocnionej pozycji po bitwie pod Lechfeld.Niemieckie unicestwienie armii węgierskiej definitywnie zakończyło ataki koczowników Madziarów na łacińską Europę.Węgierski historyk Gyula Kristó nazywa to „katastrofalną porażką”.Po 955 roku Węgrzy całkowicie zaprzestali wszelkich kampanii na zachód.Ponadto Otto I nie prowadził przeciwko nim żadnych dalszych kampanii wojskowych;ich przywódca Fajsz został zdetronizowany po ich klęsce, a jego następcą jako Wielkiego Księcia Węgrów został Taksony.

Późniejsze źródło, Johannes Aventinus, pisze, że Taksony walczył w bitwie pod Lechfeld 10 sierpnia 955 r. Tam przyszły cesarz rzymski Otton I rozgromił 8-tysięczną armię węgierską.Jeśli ten raport jest wiarygodny, Taksony był jednym z nielicznych węgierskich przywódców, którzy przeżyli pole bitwy.Współcześni historycy, w tym Zoltán Kordé i Gyula Kristó, sugerują, że Fajsz abdykował na rzecz Taksony mniej więcej w tym czasie.Po tej bitwie grabieżcze najazdy Węgrów na Europę Zachodnią ustały i zostali oni zmuszeni do odwrotu z terenów między rzekami Enns i Traisen.Jednak Węgrzy kontynuowali najazdy na Cesarstwo Bizantyjskie aż do lat siedemdziesiątych XX wieku.Według Gesta Hungarorum „wielki zastęp muzułmanów” przybył na Węgry „z ziemi Bular” pod rządami Taksony.Współczesny Abraham ben Jacob również odnotował obecność muzułmańskich kupców z Węgier w Pradze w 965 r. Anonim pisze również o przybyciu Pieczyngów za panowania Taksony;nadał im „ziemię do zamieszkania w regionie Kemej aż po Cisę”.Jedyną oznaką związku Węgier z Europą Zachodnią pod rządami Taksony jest raport Liudpranda z Cremony.Pisze o Zacheuszu, którego papież Jan XII wyświęcił na biskupa i „wysłał do Węgrów, aby głosili, że powinni zaatakować” Niemców w 963 r. Nie ma jednak dowodów na to, by Zacheusz kiedykolwiek przybył na Węgry.

Przejście od rangowego społeczeństwa zwierzchnictwa do społeczeństwa państwowego było jednym z najważniejszych wydarzeń w tym czasie.Początkowo Madziarowie prowadzili pół-koczowniczy tryb życia, praktykując wypas: migrowali wzdłuż rzeki między pastwiskami zimowymi i letnimi, znajdując wodę dla swojego inwentarza.Z powodu zmienionych warunków ekonomicznych, niewystarczających pastwisk do utrzymania społeczeństwa koczowniczego i niemożności poruszania się, pół-koczowniczy styl życia Węgier zaczął się zmieniać, a Madziarowie przyjęli osiadły tryb życia i zwrócili się ku rolnictwu, choć początek tej zmiany można datować do VIII wieku.Społeczeństwo stało się bardziej jednorodne: miejscowa ludność słowiańska i inne połączyły się z Węgrami.Węgierscy wodzowie plemienni i ich klany zakładali w kraju ufortyfikowane ośrodki, a później ich zamki stały się ośrodkami powiatów.Cały system wsi węgierskich rozwinął się w X wieku.Fajsz i Taksony, wielcy książęta węgierscy, rozpoczęli reformę struktury władzy.Po raz pierwszy zaprosili chrześcijańskich misjonarzy i zbudowali forty.Taksony zlikwidował stare centrum księstwa węgierskiego (prawdopodobnie w Górnej Cisie) i szukał nowych w Székesfehérvár i Esztergom.Taksony przywrócił także dawną służbę wojskową, zmienił uzbrojenie armii i przeprowadził masowe zorganizowane przesiedlenia ludności węgierskiej.

Światosław I z Kijowa atakuje Cesarstwo Bizantyjskie z oddziałami pomocniczymi Węgier i Pieczyngów.Bizantyńczycy pokonują armię Światosława w bitwie pod Arcadiopolis.Koniec najazdów węgierskich na Europę.

Géza zastąpił swojego ojca około 972 roku. Przyjął politykę centralizacji, która dała mu sławę jako bezlitosnego władcy.Dłuższa wersja Życia jego syna stwierdza nawet, że ręce Gézy były „splamione krwią”.Pál Engel napisał, że Géza przeprowadził „czystkę na dużą skalę” przeciwko swoim krewnym, co wyjaśnia brak wzmianek o innych członkach dynastii Arpadów z około 972 roku.Géza postanowił zawrzeć pokój ze Świętym Cesarstwem Rzymskim.Niemal współczesny Thietmar z Merseburga potwierdza, że ​​nawrócenie pogańskich Węgrów na chrześcijaństwo rozpoczęło się za Gézy, który został pierwszym chrześcijańskim władcą Węgier.Jednak Géza nadal obserwował kulty pogańskie, co dowodzi, że jego nawrócenie na chrześcijaństwo nigdy nie było całkowite.

Konsolidacja państwa węgierskiego rozpoczęła się za panowania Gézy.Po bitwie pod Arkadiopolis Cesarstwo Bizantyjskie było głównym wrogiem Węgrów.Ekspansja Bizancjum zagroziła Węgrom, ponieważ podbite Pierwsze Cesarstwo Bułgarskie było wówczas sprzymierzone z Madziarami.Sytuacja stała się trudniejsza dla księstwa, gdy Cesarstwo Bizantyjskie i Święte Cesarstwo Rzymskie zawarły sojusz w 972 roku.W 973 roku dwunastu znamienitych posłów Madziarów, których prawdopodobnie wyznaczył Géza, uczestniczyło w sejmie zwołanym przez Ottona I, Świętego Cesarza Rzymskiego.Géza nawiązał bliskie stosunki z bawarskim dworem, zapraszając misjonarzy i poślubiając syna z Giselą, córką księcia Henryka II.Géza z dynastii Árpádów, wielki książę Węgrów, który rządził tylko częścią zjednoczonego terytorium, nominalny zwierzchnik wszystkich siedmiu plemion Madziarów, zamierzał zintegrować Węgry z chrześcijańską Europą Zachodnią, odbudowując państwo według zachodniego modelu politycznego i społecznego .

Nowe państwo węgierskie znajdowało się na granicy z chrześcijaństwem.Od drugiej połowy X wieku chrześcijaństwo kwitło na Węgrzech, gdy z Niemiec przybywali tam misjonarze katoliccy.W latach 945-963 główni urzędnicy Księstwa (Gyula i Horka) zgodzili się przejść na chrześcijaństwo.W 973 Géza I i cała jego rodzina zostali ochrzczeni, a cesarz Otton I zawarł formalny pokój;jednak pozostał zasadniczo poganinem nawet po swoim chrzcie: Géza został wykształcony przez swojego ojca Taksony'ego na pogańskiego księcia.Pierwszy węgierski klasztor benedyktynów został założony w 996 roku przez księcia Gézę.Za panowania Gézy naród ostatecznie wyrzekł się koczowniczego trybu życia iw ciągu kilku dziesięcioleci od bitwy pod Lechfeld stał się królestwem chrześcijańskim.

Stephen I, znany również jako King Saint Stephen, był ostatnim wielkim księciem Węgrów w latach 997-1000 lub 1001, a pierwszym królem Węgier od 1000 lub 1001, aż do śmierci w 1038 roku. Był jedynym synem wielkiego księcia Gézy i jego żona, Sarolt, która pochodziła z wybitnej rodziny gyula.Chociaż oboje jego rodzice byli ochrzczeni, Stephen był pierwszym członkiem rodziny, który został pobożnym chrześcijaninem.Ożenił się z Giselą Bawarską, potomkinią cesarskiej dynastii ottońskiej.Po objęciu tronu po ojcu w 997 roku Stefan musiał walczyć o tron ​​ze swoim krewnym Koppány, wspieranym przez dużą liczbę pogańskich wojowników.Pokonał Koppány z pomocą zagranicznych rycerzy, w tym Vecelina, Honta i Pázmány, oraz rodzimych panów.Został koronowany 25 grudnia 1000 lub 1 stycznia 1001 koroną przesłaną przez papieża Sylwestra II.W serii wojen przeciwko na wpół niezależnym plemionom i wodzom – w tym Czarnym Węgrom i jego wujowi Gyuli Młodszemu – zjednoczył Kotlinę Karpacką.Chronił niepodległość swojego królestwa, zmuszając najeźdźców Konrada II, Świętego Cesarza Rzymskiego, do wycofania się z Węgier w 1030 roku.Szczepan założył co najmniej jedno arcybiskupstwo, sześć biskupstw i trzy klasztory benedyktynów, prowadząc Kościół na Węgrzech do rozwoju niezależnego od arcybiskupów Świętego Cesarstwa Rzymskiego.Zachęcał do szerzenia chrześcijaństwa , wymierzając surowe kary za ignorowanie chrześcijańskich zwyczajów.Jego system administracji lokalnej opierał się na hrabstwach zorganizowanych wokół fortec i zarządzanych przez urzędników królewskich.Węgry cieszyły się trwałym okresem pokoju za jego panowania i stały się preferowaną trasą pielgrzymów i kupców podróżujących między Europą Zachodnią, Ziemią Świętą i Konstantynopolem.

Stefan I, potomek Arpada, zostaje uznany przez papieża za pierwszego chrześcijańskiego króla Węgier i koronowany na pierwszego króla Węgier w Ostrzyhomiu.Rozszerza kontrolę Węgier nad kotliną karpacką.Wydaje też swoje najwcześniejsze dekrety, nakazujące budowę kościołów i zakazujące praktyk pogańskich.Powstanie najwcześniejszego opactwa benedyktyńskiego Pannonhalma i pierwszych diecezji rzymskokatolickich